ΑΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ
ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Σ' έρημη ακρογιαλιά
με τα πεύκα συντροφιά
Ανεμώνη πλέκει δίχτυα
με της θάλασσας τα φύκια.
Μια γοργόνα στα ρηχά
λούζει τα λυτά μαλλιά
και χαϊδεύει την ουρά της
με τα κρινοδάκτυλά της.
Δυο δελφίνια στον αφρό
στήνουνε χορό τρελό
δίνουν όρκους και φιλιά
με το κύμα αγκαλιά!
Ένας γλάρος τα κοιτά....
Κόβει, ρίχνει πετονιά!
Πιάνει ένα καβουράκι
απ' το φίνο ποδαράκι.
Ο αστερίας στο βυθό:
"Πω πω!... τρέχω να κρυφτώ...
Ήρθαν άγριοι στην πόλη
κι όλοι οι θαλασσοπόροι!"
Τ' αλογάκι τρομαγμένο,
με τη σέλα φορτωμένο,
τρέχει στου βυθού τη βίλα
και το πιάνει ανατριχίλα!....
Πω πω πω τι κανονιές
τούτες οι μακροβουτιές!...
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
 |
ΣΠΟΥΔΗ στον Πολ Γκογκέν της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη |
Ευχαριστώ από καρδιάς τον εκλεκτό ποιητή συγγραφέα και εκδότη του περιοδικού CHIMERA-GLOBAL MAGAZINE κύριο AUTHOR WILLIAMSJI MAVELI για την κριτική - νοηματική προσέγγιση του ποιήματος μου «ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ»
https://mariakolovouroumelioti.blogspot.com/2013/06/blog-post.html .
Είμαι πολύ ευγνώμων. Εύχομαι πάντα επιτυχίες στον εκλεκτό ποιητή AUTHOR WILLIAMSJI MAVELI. Να είναι υγιής, εμπνευσμένος, δημιουργικός! Ο Θεός να σας έχει καλά! Καλή συνέχεια στο αρεστό έργο σας!
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
I would like to thank from the bottom of my heart the distinguished poet, author and publisher of CHIMERA-GLOBAL MAGAZINE mr AUTHOR WILLIAMSJI MAVELI for the critical - semantic approach to my poem «REQUEST»
https://mariakolovouroumelioti.blogspot.com/2013/06/blog-post.html .
I am very grateful. I always wish success to the distinguished poet AUTHOR WILLIAMSJI MAVELI . May he be healthy, inspired, creative! May God bless you! ! Good luck with your favorite project!
Maria Kolovou Roumelioti
This poem, "REQUEST" by Maria Kolovou-Roumelioti, is an emotional meditation on the human condition, characterized by a sense of spiritual yearning amidst material pursuits. The poet, addressing an "angel," laments the "unfortunate fate of people," portraying them as "eternal walkers" trapped in the "narrow alleys of life." The core of the human struggle, as depicted, lies in the disconnect between the physical and the spiritual. People are shown "satisfying the flesh with pleasures, without ever satisfying the spirit." This creates a profound emptiness, a "burden of emptiness" that they carry. The imagery of "tired ants" is particularly striking, highlighting their relentless, almost instinctual, drive to accumulate, only to find their "dark warehouses" – perhaps symbolizing their inner selves or their accumulated worldly possessions – remain devoid of true illumination. They are "waiting for their catacombs, to flood with light," a powerful metaphor for their desperate hope for spiritual awakening or a meaningful purpose. The poem shifts from lament to an earnest plea in the final stanza. The speaker's "request" to the Angel is for a change in this unfortunate destiny, for "The fortunate path of Fate, opened to people." This isn't just a passive wish? it's an almost defiant challenge to the forces that seemingly dictate human suffering, a "taunting the malevolent deities, of mother Gaia!" This suggests a desire to transcend the limitations imposed by earthly existence and perhaps even a hope for divine intervention to guide humanity towards a more fulfilling, spiritually enlightened path.
-AUTHOR WILLIAMSJI MAVELI
Αυτό το ποίημα, «ΑΙΤΗΣΗ» της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη, είναι ένας συναισθηματικός στοχασμός πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από μια αίσθηση πνευματικής λαχτάρας εν μέσω υλικών αναζητήσεων. Η ποιήτρια, απευθυνόμενη σε έναν «άγγελο», θρηνεί την «ατυχή μοίρα των ανθρώπων», απεικονίζοντάς τους ως «αιώνιους περιπατητές» παγιδευμένους στα «στενά σοκάκια της ζωής». Ο πυρήνας του ανθρώπινου αγώνα, όπως απεικονίζεται, έγκειται στην αποσύνδεση μεταξύ του φυσικού και του πνευματικού. Οι άνθρωποι παρουσιάζονται να «ικανοποιούν τη σάρκα με ηδονές, χωρίς ποτέ να ικανοποιούν το πνεύμα». Αυτό δημιουργεί ένα βαθύ κενό, ένα «βάρος κενού» που κουβαλούν. Η εικόνα των «κουρασμένων μυρμηγκιών» είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, υπογραμμίζοντας την αδιάκοπη, σχεδόν ενστικτώδη, ορμή τους να συσσωρεύουν, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν ότι οι «σκοτεινές αποθήκες» τους - που ίσως συμβολίζουν τον εσωτερικό τους εαυτό ή τα συσσωρευμένα εγκόσμια υπάρχοντά τους - παραμένουν στερημένες αληθινής φώτισης. «Περιμένουν τις κατακόμβες τους, για να πλημμυρίσουν με φως», μια ισχυρή μεταφορά για την απεγνωσμένη ελπίδα τους για πνευματική αφύπνιση ή έναν ουσιαστικό σκοπό. Το ποίημα μετατοπίζεται από θρήνο σε μια ένθερμη έκκληση στην τελευταία στροφή. Το «αίτημα» του ομιλητή προς τον Άγγελο είναι για μια αλλαγή σε αυτό το δυσάρεστο πεπρωμένο, για «το ευτυχές μονοπάτι της Μοίρας, ανοιχτό στους ανθρώπους». Δεν πρόκειται απλώς για μια παθητική ευχή; είναι μια σχεδόν προκλητική πρόκληση στις δυνάμεις που φαινομενικά υπαγορεύουν τον ανθρώπινο πόνο, μια «χλευασμό των κακόβουλων θεοτήτων της μητέρας Γαίας!» Αυτό υποδηλώνει μια επιθυμία να ξεπεραστούν οι περιορισμοί που επιβάλλονται από την γήινη ύπαρξη και ίσως ακόμη και μια ελπίδα για θεϊκή παρέμβαση που θα καθοδηγήσει την ανθρωπότητα προς ένα πιο ικανοποιητικό, πνευματικά φωτισμένο μονοπάτι.
-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣΤΖΙ ΜΑΒΕΛΙ