ΚΑΛΗΜΕΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΕΡΑ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

 

 

ΚΑΛΗΜΕΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΕΡΑ

 

Σαν άνοιξα τα μάτια κι αντίκρισα τον ήλιο:

Ήπια δροσοσταλίδες απ' της ελιάς το φύλλο

κι έτρεξα στην αλάνα, γυμνόποδη στο χώμα,

βαπτίζοντας τη μέρα, με της χαράς το χρώμα!

 

Ω, τι ευλογία, το φως να ανασαίνεις

και τους πικρούς καημούς στη θάλασσα να πλένεις!

Να ψήνει η αλμύρα τις ανοιχτές πληγές σου

και οι γελαστές λιακάδες να γίνονται αδελφές σου!

 

16 Απρίλη 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Μιλώντας για Ποίηση και για τις ώρες της αγρύπνιας που έδωσαν σχήμα, μορφή και πνοή στην ποιητική μου συλλογή: ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ, εκδόσεις «ΤΟ ΔΟΝΤΙ», Νοέμβριος 2023.

 

Μιλώντας για Ποίηση και για τις ώρες της αγρύπνιας που έδωσαν σχήμα, μορφή και πνοή στην ποιητική μου συλλογή: ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ, εκδόσεις «ΤΟ ΔΟΝΤΙ», Νοέμβριος 2023.

 

 (Της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη)

 

100 ελευθερόστιχα ποιήματα πλαισιώνουν το καινούργιο μου πόνημα που φέρει τον τίτλο: ΟΛΟΝΥΚΤΙΕΣ, εκδόσεις «ΤΟ ΔΟΝΤΙ», Νοέμβριος 2023.

Μέσω της εν λόγω ποιητικής συλλογής επιχειρώ μια πτήση στον ανεξερεύνητο κόσμο της ψυχής, προσπαθώντας να με ανακαλύψω, συνδιαλεγόμενη με τις δυνάμεις εκείνες που για χρόνια με έτρεφαν, και μαζί τους να πορευτώ κρατώντας την ακεραιότητα της ψυχής μέσα στη φυλακή της ύλης …

«Ζωσμένη τους ιμάντες του φορτίου» μου, ακολουθώντας την τακτική της αγρύπνιας( ιδού και ο τίτλος του πονήματος : ΟΛΟΝΥΚΙΕΣ), γυροφέρνω «Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Θεού», κάνοντας «Παράκληση στο Απολλώνιο φως» για «Αναγέννηση» ψυχής , χρησιμοποιώντας ως όπλα την υπομονή και την αγάπη.

«Προτού πέσει το σούρουπο» και κλείσω τα ματόκλαδά μου, χορεύω νοερά με την ψυχή του παλιού μου σπιτιού και με όλα όσα διδάχτηκα στο χώρο του, υπενθυμίζοντας στον έσω εαυτό πως, «Είναι νεκροί κι οι ζωντανοί που σαν νεκροί ζούνε» επισημαίνοντας τη μοναδικότητα και την αξία της κάθε οντότητας κι απολαμβάνοντας το προνόμιο της ζωής .

«Με ένα χαρούμενο τιτίβισμα ελπίδας» και «Με την κιθάρα ανα χείρας» γίνομαι «ανιχνευτής» των όσων συμβαίνουν γύρω μου αποζητώντας την Πληρωμή του Χρέους μου.

Ταξιδεύω νοερά και οραματίζομαι…. χωρίς να με φοβίζει η «Ρουτίνα» της καθημερινότητας προσπαθώντας να προσεγγίσω την ουσία της ζωής .

Με «σθένος και ηρωισμό» αποζητώ το φως της αλήθειας, καθώς, τις ώρες της περισυλλογής και του εσωτερικού διαλόγου, η ψυχή φωτίζεται.

Συλλήψεις της στιγμής αλλά και συμπαντικές εκρήξεις…» συμβαίνουν … Σημάδια σήμανσης του Ενός «Πυρίγονου Νου».

Προχωρώ «Με δίχως παρωπίδες»… σπαράζοντας και ξεσπώντας σε ευχολόγια την ώρα που περάσματος από τις συμπληγάδες της οικουμενικής απειλής …

Σε ατέρμονη «αναμονή», «Ο μετανοών» λογισμός θέλει να βρεθεί «Στον κήπο της αγάπης» άλλες φορές με την ιδιότητα του «Νοσταλγού», άλλες με την ιδιότητα του «Ερημίτη», του περιπατητή «Διαβάτη», του «Είλωτα», του «Εργάτη», και κάποιες φορές με την ιδιότητα του «Αυτοτιμωρού» ή του Προσκυνητή, μέχρι να έρθει η «Κάθαρσις»

Συχνά πυκνά, ακούγονται «Κραυγές ατάκτως ερριμμένες»… μαζί με αγωνιώδεις δηλώσεις, ως απεγνωσμένη προσπάθεια να μεταπλάσω το παλιό σε καινούργιο… το ανύπαρκτο σε υπαρκτό… Να σηκώσω το βλέμμα ψηλά, να δω τον κόσμο σαν παιδί…. χωρίς να συνθλιφτώ από τις συγκυρίες . σελ:50

Σε όλο αυτό το ταξίδι, προχωρώ με «Ένα μπουκέτο κόκκινα γαρίφαλα» , προσφορά για αυτούς που με αγάπη τρέφουν τον αγώνα κι ειρηνικά σφίγγουν τα χέρια ανοίγοντας διάπλατη αγκαλιά προς τους κυνηγημένουςσελ:94

Και συνεχίζω το ταξίδι μου… Πάντοτε, με γεμάτες τις αποσκευές φως ανιδιοτελούς αγάπης, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τα δώρα του Θεού, ψάλλοντας με την ψυχή μου ύμνους και καλοτάξιδες ευχές, πλημμυρισμένη με Πληρότητα της ευδαιμονίας.

Η ποίηση είναι να κάνεις τις λέξεις να εκρήγνυνται. Να εκτρέπεις τη ροή των νοημάτων. Τα νοήματα να γίνονται νάματα. Να ’χει η ψυχή να ξεδιψάει.

Οι λέξεις «ποίημα» και «ποίηση» προέρχονται από την αρχαιοελληνική λέξη «ποιώ» που σημαίνει «δημιουργώ». Υπό αυτήν την ετυμολογία το ποίημα αποκτά πραγματική υπόσταση και καθίσταται ως δημιούργημα. Υπό τη θεώρηση του William Carlos Williams, του ποιήματος ως μιας «μηχανής φτιαγμένης από λόγια», το ποιητικό κατασκεύασμα παράγει κάποιας ποιότητας και ποσότητας εντυπώσεις, αποτελέσματα και έργο στον αναγνώστη. Το έργο που παράγει μια «μηχανή φτιαγμένη από λόγια», το ποίημα, είναι η εντύπωση που δημιουργεί στα αισθητήρια του αναγνώστη. Όταν εκείνος πλέον αναλύει το ποίημα λειτουργεί ομοίως με μηχανικό που αποσυνθέτει κι ανασυνθέτει μια μηχανή για να κατανοήσει τη λειτουργία της. Η ανάλυση λοιπόν ποιημάτων είναι η διαδικασία διερεύνησης της φόρμας, του περιεχομένου και της ιστορίας ενός ποιήματος υπό ένα ενημερωτικό πρίσμα που σκοπό έχει την δημιουργία ενδιαφέροντος προς τον αναγνώστη στην κατανόηση και την εκτίμηση του έργου.

⁕⁕⁕⁕ ΠΟΙΗΣΗ είναι η έκφραση του ωραίου διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους, σύμφωνα με τον αργεντινό συγγραφέα Χόρχε Λούις Μπόρχες .

Το άκουσμα ενός ποιήματος έχει στο αφτί ευχάριστο αποτέλεσμα ως προς το ρυθμό και το μέτρο. Οι στίχοι δημιουργούν συγκίνηση στον αναγνώστη ή ακροατή. Ο ποιητής απευθύνετε στο συναίσθημα και όχι στη νόηση όπως ο πεζογράφος!

⁕⁕⁕

Η ποίηση είναι το αρχαιότερο λογοτεχνικό είδος!

Ποίηση υπήρχε και πριν την ανακάλυψη της γραφής! Άρα, την Ποίηση, ως έννοια, δεν μπορούμε να την εγκλωβίσουμε στα στενά πλαίσια της γραφής.

Πριν από την ανακάλυψη της γραφής, ο άνθρωπος ήταν αδύνατο να αναπτύξει την τέχνη του πεζού λόγου και να απομνημονεύσει ένα πεζογράφημα. Ποιήματα, όμως, όπως επιφωνηματικές επικλήσεις και ύμνους στους θεούς, θρήνους και ξεσπάσματα χαράς, έπλασε πολύ νωρίς ο πρωτόγονος άνθρωπος, συνδυασμένα με μουσική και χορό. Η ποίηση είναι έμφυτη στον άνθρωπο.

⁕⁕⁕

Η ποίηση έχει τη δύναμη να φέρει κοντά τους ανθρώπους, να εμπνέει τη δημιουργικότητα και να εκφράζει συναισθήματα και εμπειρίες που συχνά είναι δύσκολο να διατυπωθούν σε άλλες μορφές γλώσσας.

⁕⁕⁕

Πηγές έμπνευσης:

Ποικίλα ερεθίσματα μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης και δημιουργίας.

⁕Εικόνες επενδυμένες με διαφορετικές αποχρώσεις

⁕ήχοι διαφορετικής έντασης και λέξεις με συμβολικό περιεχόμενο που πηγάζουν μέσα από τη σφαίρα της ζωής και τα βάθη της ψυχής.

⁕ερεθίσματα που αφυπνίζουν τη συναισθηματική νοημοσύνη της ψυχής πυροδοτώντας σωρεία συναισθηματικών αντιδράσεων που αναμοχλεύουν τις σκέψεις και κατευθύνουν σε ένα υπέροχο ταξίδι καταγραφής μοναδικών στιγμών.

Όταν οι σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό: η ποίηση κάνει την εμφάνιση της. Μαζί με τις σκέψεις, λειτουργεί ως πυξίδα και με καθοδηγούν στα απύθμενα μονοπάτια της ψυχής και αναμοχλεύουν τα πιο βαθιά συναισθήματα.

⁕⁕⁕

Η ποίηση είναι μια διαδικασία η οποία προϋποθέτει τη μοναξιά, είτε φυσική είτε ψυχολογική. Να αποσυνδεθείς από το κοινωνικό περιβάλλον , να έρθεις σε μεγαλύτερη και απόλυτη επαφή με τον εαυτό σου για να μπορέσει να προκύψει ο ποιητικός λόγος.

Η Ποίηση μας προσεγγίζει μέσω του στοχασμού Όταν οι σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό, λειτουργούν ως πυξίδα που οδηγεί στα απύθμενα βάθη της ψυχής και αναμοχλεύουν τα πιο απόκρυφα, συνυφασμένα με ένα φάσμα πολύχρωμων εικόνων και συναισθημάτων. Γράφω για ότι αφυπνίζει τη Συνείδηση μου και κρατεί γόνιμο το Ανθρώπινο Νου μου .

Παράξενα ακούγεται ο χαρακτηρισμός «ποιήτρια» στα αυτιά μου

Δεν θεωρώ το εαυτό μου «Ποιητή» με τον φιλολογικό ορισμό που δίνεται στην Ποίηση …

Ποίηση για μένα είναι δημιουργία και ποιητή θεωρώ κάθε δημιουργικό άνθρωπο, τον ποιοτικά, ποιητικό άνθρωπο! «Κραυγές ατάκτως ερριμμένες» θα ονόμαζα τα ποιήματα μου.

⁕⁕⁕

Η ποίηση για μένα είναι ένα δρόμος προς τη γνώση του εαυτού. Μέσω των στίχων ανακαλύπτω σκόρπια κομμάτια του εαυτού μου. Τα συναρμολογώ και χτίζω πάνω μου το πρόσωπο που ονειρεύομαι να γίνω ως οντότητα. Είναι ένα ταξίδι αυτοβελτίωσης και αυτογνωσίας.

Ο λόγος των προσωκρατικών , του Ηράκλειτου , του Εμπεδοκλή είναι ένα λόγος ποιητικός , φιλοσοφικός , επιστημονικός , θεολογικός. Τα αξιώματα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και επιστήμης έχουν αποτυπωθεί σε μορφή σχεδόν ποιητική. Εμείς οι νεοέλληνες ποιητές θα είμαστε πολύ αλαζόνες να ζητάμε αθανασία!... Η μελέτη και το διάβασμα της Λογοτεχνίας μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά ως προς τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε. Η καλή Λογοτεχνία καλλιεργεί το πνεύμα και οξύνει τη γνώση και τη συνείδηση.

Μέσα από τη διαδικασία της γραφής και της ανάγνωσης- μελέτης μπορούμε να ανακαλύψουμε δυνάμεις του εαυτού μας που δεν τις υποπτευόμασταν.

Τι κάνει ένα έργο να αντέχει στο χρόνο;

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν ένα ποιητικό έργο του σήμερα θα αντέξει στο χρόνο.

Τα μεγάλα έργα φτιάχτηκαν προ πολλού !... Ο Παρθενώνας μια φορά χτίστηκε!

Όλα τα ωραία έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί προγενέστερα. Εμείς, μηρυκάζουμε την τροφή που μας έδωσαν οι προγονοί μας …

Απλώς… δημιουργώντας, έχουμε την ψευδαίσθηση του αγγίγματος της αθανασίας … Πως αφήνεις το χνάρι σου ή το αποτύπωμα σου πάνω σε ένα φύλλο χαρτί, σε ένα μουσαμά ή σε ένα λευκό μάρμαρο … Πάντως, ο αυξημένος αριθμός αναγνωστών, μελετητών ή αναλυτών ενός πονήματος ανοίγει το δρόμο για τη γνωστοποίηση και την αναγνώρισή του.

 

9 Απριλίου 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΟΥ ΓΑΛΗΝΗ! της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΟΥ ΓΑΛΗΝΗ!

Αχ ψυχή μου, άραχλη…
Σκληρή…
Σκοταδιασμένη…
Ακόμα κι αυτά που σ’ αγαπούν, φοβάσαι!...
Κι αν η Αλήθεια αποκαλύψει τα λάθη σου,
με καχυποψία τα εξετάζεις
και σε πόνο μεταλλάσσεις την Αγάπη!…

Δείξε μου τον δρόμο σου Γαλήνη‧
φανέρωσε το άθροισμα των αρετών‧
της γνωστικής τρυφερότητας το χάδι πάνω στο πρόσωπό μου‧
το χάος των σκέψεων να φωτιστεί,
να κοπάσουν οι καταιγίδες!..

Στη φωτιά έχουν τσουρουφλιστεί οι φτερούγες μου
και τόσα χρόνια προσπαθώ , σχεδόν έναν αιώνα,
για το ατέρμονο κυνήγι της εκτίμησης,
της φίλτατης ισορροπίας‧
κι όλο κεραυνοί με χτυπούν χαμένη στην ομίχλη!..

Ρηχό το βάθος της θάλασσας για να πνιγώ...
Στα βράχια σκάβω να χωθώ
να σκεπάσω τα κόκαλα μου!

Οι πολυτάλαντες Μούσες που με τρόμαζαν:
Δάσκαλο βάπτισαν το παρελθόν
και την ορμή τους, γνώση!

6 Μάρτη2024

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΑΤΙΤΛΟ (Σύγχρονη ελληνική ποίηση της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη)

 

ΑΤΙΤΛΟ 

 

Προσπαθώ να ρουφήξω το φως.....

Μα τυφλός μένω!....

Κάτω απ' την ταφόπλακα, 

 

θα δονηθούν τα σπλάχνα τη Γης!...

Θα σκάσει ο σπόρος...

Θα ριζώσει και θα ανθίσει

έχοντας πάνω απ' το κεφάλι του

τον Ήλιο!...

 

Λάμψε, Ήλιε μου,

λάμψε!

 

4 Απριλίου 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Αφιερωμένο στην κόρη μου, που έγινε μανούλα!

 

Αφιερωμένο στην κόρη μου, που έγινε μανούλα!

Ευτύχησα να γίνω γιαγιά! 

 

ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΑ ΝΕΟΓΝΩΝ

ΑΙΘΥΣΑ ΘΗΛΑΣΜΟΥ

 

Αχ απαλό που 'ναι το στήθος σου,

μανούλα!

Σαν Ρόδο ευωδιάζει!

Και η καρδούλα σου,

μανούλα,

σαν το αηδόνι κελαηδεί! 

 

Μου αρέσει πολύ

Το στήθος σου, μανούλα! 

Το γάλα σου με τρέφει! 

 

Γιορτάζεις, μανούλα,

γιατί με κρατάς αγκαλιά! 

 

Πρώτη Μητρική Αγκαλιά!

Πρώτος Μητρικός Θηλασμός!

Άγγιγμα ψυχής οι ανάσες μας!

 

(Οι στίχοι γράφτηκαν στην αίθουσα αναμονής 7: 30 πμ 

28 Μαρτίου 2024)

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ!!!!

 ΠΟΙΗΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Οι στίχοι μοιάζουν σαν τα αμάλλιαγα πουλιά.
Φτερουγίζουν γύρω απ' τη φωλιά του νου μέχρι να μάθουν να πετάνε.
Όταν πια δυναμώσουν τα φτερά, γίνονται ποιήματα.
Μελωδικά πουλιά!
Πετούν ελεύθερα γεμίζοντας τους ουρανούς της ψυχής με μελωδίες.

Γεννήματα ψυχής, τα ποιήματα!
Τη λούζουν!
Την καθαρίζουν!
Την γεμίζουν με Απολλώνιο φως
και μουσική ουράνια!

Συλλήψεις της στιγμής.
Όταν αντιλαμβάνεσαι τον Θεό να σε κοιτάει!....

Όπως αυτήν την ώρα που αναπνέω....

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ... (Απόσπασμα 122-127 σελίδα) από το βιβλίο "ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ", συλλογή διηγημάτων της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη, εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ, Μάιος 2018 .

ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ... (Απόσπασμα 122-127 σελίδα)

 από το βιβλίο "ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ",  συλλογή διηγημάτων της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη, εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ, Μάιος 2018

....Με νοσταλγία θυμόταν  εκείνες τις Αποκριές ο Τζανής. Ήταν  γεμάτες ατόφιες γεύσεις, λουσμένες με ήχους κι αρώματα μιας άλλης εποχής και φοβόταν, καθώς είχε πια γεράσει, πως εκείνες οι εικόνες θα  ξεθώριαζαν  κάτω απ’  τον ίσκιο  των χρόνων, αν κάποιος δεν βρισκόταν να τις ξαναζωντανέψει. Γι' αυτό, ενενήντα χρόνια αργότερα απ’ εκείνες τις Αποκριές, αποφάσισε να τις μοιραστεί με τ’ αγγόνια του όταν τον φιλοξένησαν στο διαμέρισμά τους στην πόλη για να αναρρώσει μετά τη σύντομη νοσηλεία του σε νοσοκομείο.

«Παιδιά μου», τους είπε, «μαζί σας θα μοιραστώ κείνα τα χρόνια της ξεγνοιασιάς, τα γεμάτα μνήμες παραμυθένιες. Θα ζωντανέψουν για μια ακόμη φορά μέσα στο σύθαμπο της καρδιάς μου. Και τούτα που θα σας πω, να ξέρετε πως είναι πέρα για πέρα αληθινά».

...........  ...Τυλιγμένες γεύσεις τυριού  ψημένου στη λαδόκολλα κι αυγά  που ίδρωναν  στη σειρά πλάι στο τζάκι με τη θράκα, θυμάμαι. Γέλια π’ ανθούσαν σαν πασχαλιές στα ολόδροσα χείλη των παιδιών καθώς έβγαιναν σεργιάνι στις στράτες του χωριού  φορώντας ανάποδα το μακρύ σώβρακο του παππού ή τη μακριά ρόμπα  της γιαγιάς. Κι  όσο για μάσκες… φορούσαν τη μαύρη μαντίλα της Γιανναρούς. Εκείνη τη μέρα των Αποκριών τη δάνειζε μετά χαράς στα παιδιά γιατί ήθελε να τα βλέπει να ροβολάνε το λιθόστρωτο χαρούμενα και να ξεκουφαίνουν τη γειτονιά με τα χωρατά τους. Αυτή η μέρα, ήταν η μόνη  ημέρα που είχε αποδράσει από τη μονοτονία όλων των υπόλοιπων. Ήταν τις εποχές εκείνες που οι γειτονιές αναστατώνονταν ευχάριστα με τα γέλια, τα παιγνίδια και τα καμώματα των μικρών παιδιών.

Ήταν χήρα η Γιανναρού, με παιδιά κι εγγόνια ξενιτεμένα. Ήτανε μόνη κι είχε κάνει τα παιδιά ολόκληρου του χωριού δικά της. Ό,τι κι αν της ζητούσαν τους το έδινε κι εκείνα την αγαπούσαν γιατί ήταν καταδεχτικός άνθρωπος.

Βγαίναμε, θυμάμαι, στο μαχαλά  νωρίς το πρωί. Περνούσαμε απ’ το νεκροταφείο του χωριού κι ανάβαμε τα καντήλια όλων των  συγγενών και συγχωριανών. Ήταν που έπιανε η Σαρακοστή. Έπειτα γυρνούσαμε  χαρούμενα και χτυπούσαμε το ρόπτρο της πόρτας της, τραγουδώντας:

Θειά Γιαννιά, θειά Γιαννιά

απ’ την πάνω γειτονιά,

 φέρε κόσκινο  για ντέφι 

για να κάνουμε κουρμπέτι.

Η κυρά Γιανναρού έβγαινε στην εξώπορτα με το χαμόγελο  στο πρόσωπό της φωτεινό σαν ήλιο κι ας την βασάνιζε η θλίψη κι μοναξιά όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Μας έδινε την μπροστέλα της και την ολόμαυρη σκέπη της και μας έλεγε:

Πάρτε παιδιά τα κύμβαλα

 πάρτε και τα νταούλια

 τους λόγγους πιάστε τρέχοντας

 να φύγουνε τα ζούδια 

και κελαηδήστε  σαν πουλιά

 γιατί τα νιάτα φεύγουν.

Παίρναμε τότες  τα «λάφυρα» της Γιανναρούς και τραβούσαμε κατά το φουρναριό. Ψάχναμε τις στάχτες για κανένα σβηστό κάρβουνο. Μουντζουρώναμε το πρόσωπό μας. Ζωγραφίζαμε ήλιους, πούλιες και του Αράπη την ομορφιά ηλιοκαμένη στα μάγουλά μας.

Μπαίναμε  και στο χειμωνιάτικο δωμάτιο˙ εκεί που φύλαγε η μανά τα τεντζερέδια, τα καζάνια της πάστρας και της μαγειρικής και παίρναμε τα καπάκια απ’ τα κατσαρόλια, τα κουτάλια απ’ το ντουλάπι,  τις κουτάλες κι ότι μεταλλικό κουτί και κλαπατσίμπαλο μπορούσε να κάνει θόρυβο και βγαίναμε στη ρούγα  τραγουδώντας. 

Τραγούδια σκωπτικά, ειπωμένα με αγαθοσύνη από στόματα μικρών και μεγάλων. Τραγούδια του γλεντιού και της χαράς που  έδιναν ένα ξεχωριστό τόνο την ημέρα των Αποκριών˙ μα την κυρά Γιανναρού τη σεβόμασταν  γιατί  ήτανε χήρα και μόνη.

Νωρίς  τ’ απόγιομα της προσφέραμε πεσκέσι καλοψημένες πίτες, καλομαγειρευμένα κοψίδια και καμιά μπουκάλα κρασί «για το καλό» που λένε. Εκείνη τα έπαιρνε με χίλιες ευχές στα χείλη της κι εμείς της τραγουδούσαμε το τραγούδι που μας  είχε μάθει ο Γιάνναρος, ο αποθανόντας  σύζυγος της:

Το μάθατε αμπελουργοί

 τι έγινε με τον Κράσο;

 Τρεις μέρες εμπεκρόπινε

 κι έριξε η μέθη λάσο˙

 και τις Μαινάδες έπιασαν

 που κράταγαν το θύρσο

 που μες τ’ αμπέλια μ’ ένα νιο

 τραγούδαγαν το λίνο.

 

Οι ληνοβάτες στο ληνό,

τις βότρυες πατούσαν

 κι όλοι οι γλεντζέδες με ψητό

 και κέφι την περνούσαν.

 

Ψήσου γίδα! Ψήσου!

Και ροδοκοκκινίσου!

 Μέχρι να έρθει ο Κράσος

 να σε ξεκοκαλίσω.

 

Να, ο Κράσος! Έρχεται!

Με τ’ άλογο καβάλα!

 Για πάρτε τα ποτήρια σας

 να πιούμε καμιά στάλα.

 

Εβίβα! Εβίβα, ρε κρασοπατέρα!

Τ’ αμπέλια  εκαήκανε

 και πια κρασί δεν κάνουν.

 

Ένας μπεκρής ανέβηκε

επάνω στα βαγένια

 και τον θεό παρακαλεί

 για να σωθούν τ’ αμπέλια∙

 και νέτα σκέτα μίλησε

 στου λογικού τη γλώσσα

 κι έστειλε μία  προσευχή

 στου Διόνυσου την πόρτα:

 

Σε τρεις κρατήρες θα νερώνω το κρασί!

Στον πρώτο: Για μια υγεία ποθητή!

 Στον δεύτερο: Για έναν έρωτα με γεύση!

 Στον τρίτο: Για  έναν ύπνο ήρεμο -βαθύ!

Των άλλων, των ανέρωτων κρατήρων το κρασί,

θα το κρατήσω για τις ύβρεις και για τις Μαινάδες˙

 το τρίκλισμα θα το κεράσω σ’  ένα Σιληνό μπεκρή,

 στους Σάτυρους, στον Πάνα και στους πάντες,

 Και όλα τα άλλα τα καλά:

 Σε όλους εσάς που μετράτε τους βαθμούς του οινοπνεύματος!!!

“ Εις Υγείαν,  θεία  Γιανναρού! Εις Υγείαν!!!”.

“Και του χρόνου, παιδιά μου! Και του χρόνου”, έλεγε εκείνη και γιούρια εμείς  τα παιδιά για την τελευταία μας εξόρμηση στο χωριό.

«ΤΟ ΑΓΟΡΟΚΟΡΙΤΣΟ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

ΕΛΑΙΟΓΡΑΦΙΑ "ΜΑΘΗΜΑ ΙΠΑΣΣΙΑΣ" δια χειρός Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΤΟ ΑΓΟΡΟΚΟΡΙΤΣΟ 

Κορίτσι, αγοροκόριτσο, με το πουκαμισάκι

Σπάει λιθάρια με γροθιά κι οργώνει το νταμάρι

Σαν Αμαζόνα καβαλά τ’ ατίθασά της άτια

Τα πάει στη Λάκα για νερό, τα βόσκει στα λιβάδια.

 

Ρόκα βαστά η νόνα της κι η μάνα της στημόνι

Θέλουν να στήσουν αργαλειό και πανικός τη ζώνει!

Μα τ’ άστρα που την είδανε, γονάτισαν μπροστά της

Τραγούδι της τραγούδησαν που καίει τα σωθικά της:

 

Κόψε κυπαρισσόμηλα, κορίτσι μου, να παίξεις

Της άνοιξης τ’ αρώματα και τις δροσιές ν’ αρμέξεις!

Ντύσε μετάξια το κορμί χτένισε τα μαλλιά σου

Να ‘ρθει ο ήλιος την αυγή να φέξει στην ποδιά σου.

 

Τα χείλη σου είναι ζάχαρη σε αχνιστό καρβέλι

Ρίχνει τα δίχτυα του ο ψαράς κι ο έρωτας τα βέλη

Κι όποιος είναι κυνηγός, στήνει παντού παγίδες

Για να πιαστεί η πέρδικα, που όμοια της δεν είδες!

 

Γράφτηκε Δευτέρα, 4 Μαρτίου 2024

 

Μαρία Κολοβού  Ρουμελιώτη

 

ΓΥΝΑΙΚΕΣ, Χρόνια μας πολλά!

 

ΓΥΝΑΙΚΕΣ, Χρόνια μας πολλά!

 

Εσείς πριγκίπισσες της αγάπης, 

της τρυφερότητας, 

του έρωτα ...

Εσείς βασίλισσες του πόνου, 

της υπομονής, 

της καρτερίας..

Εσείς μαχήτριες, 

της ζωής αγωνίστριες, 

συνεχίστε τον δίκαιο αγώνα!

Πολεμάτε το άδικο!.

Διεκδικήστε!

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη