ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στην εγγονή μου, Νιόβη, για τα πρώτα της γενέθλια.

 

Αφιερωμένο στην εγγονή μου, Νιόβη, για τα πρώτα της γενέθλια.

 

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

 

Σου στέλνω απ’ τον κήπο μας λουλούδια στην ποδιά σου

στεφάνι ανοιξιάτικο να πλέξει η μαμά σου‧

στην καρυδένια κούνια σου, μεταξωτά κουκούλια,

για να σου υφαίνει ο Αυγερινός παρέα με την Πούλια

 

προικιά, ακριβά, στα χείλη σου το γέλιο να ανθίζει

κι όπου η χαρά και η προκοπή εκεί να σεργιανίζει

η Τύχη η Καλόμοιρη και του Θεού η Πρόνοια‧

χέρι δεξί στο πλάι σου, στηρίγματα αιώνια .

 

Μικρή μου κόρη, έμορφη, γλυκύτατη, πανώρια:

Ο ερχομός σου σφράγισε αρχές και πρωτοτόκια‧

γλυκοτραγούδα τους σκοπούς με τα βιολιά αντάμα

ξορκίζοντας στο διάβα σου  τη θλίψη, την αντάρα. 

 

Με το γλυκό γελάκι σου στο τρυφερό σου στόμα

γαληνεμένο το κορμί στων γηρατειών το στρώμα

θα γείρω…. Θα αποκοιμηθώ… και σ’ όνειρο θα βλέπω:

Πως δεν απέθανα ποτέ … Πως ζω, και ανατέλλω! 

 

Χρόνια πολλά και καλά !

Καλότυχη κι ευτυχισμένη!

Να τα εκατοστήσεις! Κάθε καλό στη ζωή σου ! Να σε χαιρόμαστε!

 

Γράφτηκε 27 Μαρτίου 2025

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

"ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ" στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ 

Ντύθηκε η Γης πολύχρωμο φουστάνι.

Ζευγαρωτά φλερτάρουν τα πουλιά.

Ήρθε η ώρα για να χτίσουν τη φωλιά

κι οι μέλισσες να μπουν στο καραβάνι.

 

Ήρθε η ώρα για τη γύρη. Τη χαρά .

Να φιληθούνε οι ανθοί στόμα με στόμα.

Να εγκυμονήσει η μαβιά η πασχαλιά

Σταφύλια να κρεμάσει στα μπαλκόνια.

 

Ήρθε η ώρα να γιορτάσουν τα παιδιά.

Να ζουζουνίσουν σαν μελίσσι στις αλάνες.

Το χαμομήλι να τρυγήσουν χαρωπά

και να γεμίσουνε τις τσέπες φωτοχάντρες!

 

Γράφτηκε, 27 Μαρτίου 2025

  

(Πνευματικό μου δημιούργημα.

Έμπνευση της στιγμής!

Σ' ευχαριστώ Θεέ μου για το δώρο της ζωής!

Εισπνέω Φως! Άρα ΥΠΑΡΧΩ!)

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Χρόνια πολλά στην Ποίηση και σε όλους τους άοκνους εργάτες της!

Χρόνια πολλά στην Ποίηση και σε όλους τους άοκνους εργάτες της!

Η ποίηση δεν είναι οίηση!...

Είναι περιδίνηση της ψυχής και δρόμος προς την αυτογνωσία!

Είναι ιός και ίαση!

Ποίκιλμα και μελοποιός του υποκειμενικού, του αντικειμενικού και συναισθηματικού ψυχισμού!

Είναι ίαμα και δοκιμασία!....

 

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη 

 

Mε το χαμόγελο του στοχασμού ανδρώθηκες

για μια πατρίδα ονειρική οδεύεις

Με την ορμή του Πήγασου φτερώθηκες

σε θύελλες κι ανέμους όλο παλεύεις.

 

Με το ραβδί της Μούσας εμαγεύτηκες

Των ραψωδών τους στίχους όλους ήπιες

Με το κρασί του Όμηρου εσύ μέθυσες

Στων αθανάτων το παλάτι μέσα μπήκες. 

 

Κι ο Ήλιος φως σου χάραξε στο απόμερο

Κι η Ανδρομέδα σου φανέρωσε το δρόμο

Σε ‘λουσε η Δόξα δροσερό ροδόσταμο

και σ’ άφησε για να περάσεις χώρο. 

 

Κι είδα σε άστρα και φεγγάρια να εικονίζεται

η λάμψη η καθάρια των ωραίων

Ο λόγος των ανθρώπων να ευμορφίζεται

Τα λάθη να διορθώνεις των χυδαίων. 

 

Να ‘ρθω κι εγώ μαζί σου παρακάλεσα

Δούλος πιστός, για σένα να δουλέψω

Να σπάσουν οι αλυσίδες της αβύσσους μου

και τις πληγές του κόσμου μήπως γιατρέψω.

 

Κραυγές κι ωδίνες είδα τότε να ημερεύουνε

μες σε λευκά χαρτιά και υγρή μελάνι

κι απ’ το λιμάνι της καρδιάς να κλέβουνε

ζητιάνοι της χαράς, πανάγιο λιβάνι. 

 

Και με το νου σκληρό διαμάντι, έκοψα

δάφνης κλωνάρια απ’ αγγέλων περιβόλια

Και με αγρύπνια πολυήμερη επλεύρισα

της Μελπομένης τα χρυσά σαλόνια. 

 

Κι απ’ την βδομάδα των παθών σου, μύρο ακριβό

πήρα κι εγώ δύο σταλιές κι έλουσα τη σκέψη

Να γράψω από καρδιάς, λόγο ευλαβικό

για σένα ποιητή! Που έχεις χαρίσει στους λαούς το μέλι.

ΕΥΧΗ ΣΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

ΕΥΧΗ ΣΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

 

Άνοιξη,

εσύ πανώρια κόρη,

που ομορφαίνεις τις υπάρξεις

με του Φωτός το ξύπνημα,

 

εσένα κόρη,

που σ' εμπιστεύεται ο Ήλιος

κι εγκυμονείς τη Μέρα

γεννώντας Ελπίδα στη Γη κι ανθοφορεί:

 

Κάνε τους γαλακτοφόρους πόρους σου φωλιά,

κι ανέστησε

τους καρποφόρους σπόρους της Αγάπης

μήπως και ειρηνεύσει ο πολεμοχαρής Άρης

με της Ειρήνης τα αγαθά!.....

Αμήν

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΚΟΝΤΑΡΟΧΤΥΠΗΜΑΤΑ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

                                 ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ

 

 (Μη πανικοβάλλεσαι στα κονταροχτυπήματα της μοίρας!

Είναι μαθήματα που σου μαθαίνουν την πάλη!)

ΚΟΝΤΑΡΟΧΤΥΠΗΜΑΤΑ 

 

Μη κοιτάζεις τι ήσουν χθες…

Κοίταξε, πως είσαι, τώρα!...

Πύκνωσαν τα σύννεφα

και θα ξεκινήσει μπόρα. 

 

Χθες, γοργόφτερο πουλί‧

σήμερα, στην τσίτα‧

των φτερών σου τις πληγές

να γιατρέψεις, κοίτα! 

 

Κι αν τα βέλη τέλειωσαν

στην παλιά φαρέτρα,

το όλο οικοδόμημα

χρίστηκε με πέτρα.

 

Πάρε μια και χτύπησε

το αφρισμένο κύμα

να ελαφρώσει ο καημός…

Κάνε νέο βήμα !

 

Πάει, το χθες… Ξεψύχησε!

το αύριο που θα ‘ρθει:

θα ‘ναι ανθός που φύτρωσε

για μια νέα μάχη! 

 

Γράφτηκε 15 Φλεβάρη 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

"Ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ"

Ο ερχομός της Άνοιξης

 

Ξημέρωσε!

Ξύπνησαν τα πουλιά.

Κελαηδισμούς γεμίσανε τα δέντρα.

Ο ήλιος αρμάτωσε τα άτια του.

Βγήκε σεργιάνι στις γειτονιές της γης

κι άρχισε να σπέρνει το χρυσάφι του!

 

Κόκκινη βάφτηκε η ανατολή!

Κοκκίνισαν από ντροπή

τα μάγουλα της παπαρούνας.

Πέρασε ολόκληρο Χειμώνα

κρυμμένη στην παγωνιά και στο χιόνι! 

 

Ήρθε η ώρα να ξυπνήσει

η επαναστατική της διάθεση.

Να κυκλοφορήσει το αίμα στο κορμί της.

Να υποδεχτεί την άνοιξη και τα χελιδόνια! 

 

7 Μάρτη 2025

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

"ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ" ποίηση της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

 ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ

Κούφια καλάμια τα χέρια μου

γυμνά κλαδιά που ζητάνε τον ήλιο

που τα φυσά ο άνεμος  και τρέμουν.

 

Τα δάκτυλά μου

οδοντογλυφίδες σπασμένες

σέρνονται πάνω στα πλήκτρα

σαρώνοντας σκονισμένες λέξεις !.....

 

Σαλεύουν και καταμετρούν

και προσευχές σκαλίζουν 

στο αναλόγιο της ζωής.

 

Πού να ζεστάνω τον πόνο τους;

Πού να ιάνω  τις πληγές τους;

Ευτυχώς που μου μείναν οι λέξεις

κεχριμπαρένιο κομπολόι στα χέρια μου

και σκοτώνω την πλήξη! 

Εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο

δεν στέκονται σε χλωρό κλαρί

Ίσως να εκπληρώσουν

κάποιο τάμα τους παλιό

ή να ξεπλένουν

κάποια παλιά αμαρτία!...

 

Τρίτη, 25 Φεβρουαρίου 2025

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 

Πάνω σε άσπρο άλογο η δέσμη των ονείρων

Με το σπαθί στα χέρια μου καλπάζω στο καινό

Περάσματα : η έρημος και οι κρύπτες των θηρίων

Όαση δεν αντάμωσα για ανεφοδιασμό.

 

Χάροντα δεν φοβήθηκα το δρόμο μη μου κλείσει

Μονάχα δυο δαιμόνια : το νου και το θεό

Που έχουν μάτια ορθάνοιχτα στ' απέραντο κενό

Κι όπου παίρνω ανασαιμιά, κρατούν μακριά τη δύση.

 

Χτυπώ το άσπρο άτι μου, στα δυο του πόδια στέκει

Κι από κενό σ' άλλο καινό με πάει ολονυκτίς

Με του μυαλού τα όρνεα κι αερικά παλεύω

Να μοιραστώ τους γλυκασμούς με τ' άστρα της αυγής.

 

Γράφτηκε 24 Φλεβάρη 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΑΤΙΤΛΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ της Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

 

ΑΤΙΤΛΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ

Βαρέθηκα όλες εκείνες τις ρετουσαρισμένες κουβέντες....

Τις ανούσια, ωραιοποιημένες....

Που παρουσιάζουν το ανήθικο για ηθικό

και το άδικο για δίκαιο ....

 

Βαρέθηκα τα λόγια τα παχιά....

Τις βροντόφωνες μεγαλοστομίες

κι εκείνα τα υποκριτικά χαμόγελα

με τα μάτια τα σκοτεινά

που ποτέ μέσα τους δεν μπορεί να καθρεφτιστεί

πρόσωπο καθαρό....

 

Κουράστηκα, πια!

Έπαθαν πάρεση οι σιαγόνες μου.

 

Άσε τις σάλτσες και τα παχιά λόγια....

Οι μoυσίτσες δεν πηγαίνουν στα λάχανα!

Mε ψευτιά κι υποκρισία

δεν πάει μπροστά ο Κόσμος!

 

Θα 'θελα μόνο να μάθω:

Σε ποιόν υπόνομο έθαψες το κόσμημα της ψυχής;

Ποιος Δαίμονας το άρπαξε;

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη