«Ο ΒΙΒΛΙΟΣΚΩΛΗΚΑΣ» συμμετοχή της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη στο 19ο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις". https://mytripssonblog.blogspot.com/

Ο Βιβλιοσκώληκας

Φιλαράκια τέρμα τα ψέματα! Απόψε  θα σας αποκαλύψω τη μαύρη μου αλήθεια. Θα  πω τα πράγματα με τ’  όνομά τους. «Τα σύκα – σύκα και   τη σκάφη- σκάφη…». Λοιπόν,  ακούστε με προσεκτικά και μη με διακόψετε με ανούσιες ρητορείες…

Στην αρχή ήμουν βολεμένος σε μια ηλιοφώτιστη  σάλα ώσπου μια μέρα με πήραν άρον άρον  και με οδήγησαν σε ένα ανήλιαγο υπόγειο μακριά από την φροντίδα των  δικών μου. Με έκλεισαν σε ένα κλουβί 4Χ4 όπου αναδυόταν από παντού άρωμα  παλαιωμένων βιβλίων.  Μου ερχόταν  να τα κλωτσήσω όλα στον αέρα και να δραπετεύσω μα ακόμη δεν είχα σκάσει από τ’ αυγό… Ήθελαν, λέει,  να με μπολιάσουν με καινούργια δαιμόνια  για να μπορώ να ελίσσομαι επιτυχώς και να   μην πέφτω στην παγίδα της  άθλιας παλιοζωής μας.  Δεν χρειαζόταν καν  να μου κάνουν πλύση εγκεφάλου. Καθώς ήμουν τρυφερούδι,  μισό χιλιοστό σκώληκας, έσπειραν μέσα μου το μικρόβιο της βιβλιοφαγίας χωρίς καμία αντίσταση. Έτσι, μου δόθηκε το χάρισμα  της ευρυμάθειας ωριμάζοντας  πρόωρα πάνω στη ρουτίνα της δουλειάς. Συχνά πυκνά δεν μου άφηναν περιθώριο να ησυχάσω. Πνιγόμουν μέσα σε χιλιάδες τόμους σοφιστών. Ασφυκτιούσα αναπνέοντας  την ξεραμένη τους μελάνη αλλά είχα αποκτήσει τη νόμιμη εξουσία της μονιμότητας... Σιγά σιγά άρχισα να παχαίνω απ’ το ροκάνισμα των χαρτιών και με τον καιρό  έγινα δυσκίνητο παχύσαρκο σκουλήκι. Τα αφεντικά δεν έπαιρναν χαμπάρι το τι γινόταν γύρω τους! Γέρασα μαζί τους χωρίς  να αστράψει επάνω τους μια στάλα φως. Μοναδική τους ευτυχία ήταν οι μακροσκελείς συζητήσεις για τα επιστημονικά τους επιτεύγματα,  οι χοροί και τα καλλιτεχνικά δρώμενα υπό την αισθητική του πενταγράμμου.
«Πρέπει να ανακαινίσουμε το χώρο. Να κάνουμε μεταφορά υλικού» ακούστηκε ένα πρωινό  η φωνή του φύλακα. Άρχισα να φοβάμαι. Ο πιο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας αποκτούσε δύναμη  και αυτό για μένα ήταν μεγάλη απειλή!  Το μυαλό μου είχε αρπάξει φωτιά  μα τα πόδια μου ήταν παράλυτα από τη χρόνια ακινησία. Όλα όσα είχα αγαπήσει είχαν πλέξει ιστό και με κρατούσαν δέσμιο. Δεν μπορούσα να δραπετεύσω…   

Είχε πλησιάσει η μέρα της εκκαθάρισης… Όλα ήταν έτοιμα για το πάτημα του κουμπιού και να τα κάνουν όλα στάχτη κι αποκαΐδια. Μια καθαρίστρια θα  αναλάμβανε να αποτελειώσει τη ζωή μου στα χέρια της. Θα έδινε άφεση αμαρτιών σε όλους εκείνους που προσπερνούσαν τόσα χρόνια την παρουσία μου. Κι ας είχα καταβροχθίσει ολόκληρα αλφαβητάρια κι ας είχα μνημονεύσει ολόκληρες περιουσίες καταχωρημένες  και σφραγισμένες, δεν  σεβάστηκαν καθόλου τον κόπο και τον ιδρώτα μου. 

Η αίθουσα καταλείφθηκε από ολόκληρο στράτευμα. Αφού με ξεκούφαναν με  τη μεγάλη φασαρία τους,  με άρπαξαν βίαια και με καταχώνιασαν σε κάτι θεόρατα κιβώτια. «Ψεκάστε! Αυτά τα δαιμόνια πρέπει να εξολοθρευτούν. Αν σφαλιστεί ο χώρος: θα χάσουμε τη δουλειά μας!» ακούστηκαν  αγριεμένες φωνές κι άρχισαν να μας ραντίζουν με ισχυρό εντομοκτόνο. Η καρδιά μου σφίχτηκε. Αποχαιρέτησα τα συντρόφια μου και  το ένδοξο παρελθόν μας. Έπειτα έκλεισα τα ρουθούνια μου  κι απέμεινα κολλημένος σα μύγα στο χαρτί…. Όλα εκείνα τα βαθυστόχαστα χαρτιά  δεν κατάφεραν να με σώσουν‧ έγιναν τάφος  και μ’ αφάνισαν!....

Δευτέρα, 4 Μαρτίου 2019

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Με το διήγημα "Ο βιβλιοσκώληκας" συνεχίστηκε  η συμμετοχή μου στο19ο Παίζοντας με τις λέξεις , που με μεράκι είχε διοργανώσει η αξιοθαύμαστη Μαρία  Καρβούνη  στο My trips on blog.

 

"Παίζοντας με τις λέξεις"...Βράβευση και αποτελέσματα του 19ου παιχνιδιού «Παίζοντας με τις λέξεις» - https://mytripssonblog.blogspot.com/2019/03/apotelesmata-19-paixnidiou.html

Το 19ο "Παίζοντας με τις λέξεις" ξεκίνησε με τις λέξεις: στάχτη, στάλα, άφεση, εξουσία, χάρισμα κι έδωσε 23 υπέροχες συμμετοχές που παρόλο που είχαν την ίδια αφετηρία μας πήγαν σε διαφορετικούς προορισμούς.

Η βαθμολογία λοιπόν ολοκληρώθηκε και έφερε στην πρώτη θέση και μάλιστα με μεγάλη διαφορά την ιστορία που όπως όλα δείχνουν αγαπήσαμε περισσότερο.

Το "Ευ θνήσκειν" της Μαρίας Κανελλάκη από το "Απάγκιο" ήταν ένα ολόκληρο ταξίδι ζωής λίγο πριν το θάνατο και ταυτόχρονα ένα ακόμη ταξίδι, ένα όνειρο ζωής, που του έλαχε να ναυαγήσει πάνω σε ένα κομοδίνο.

Ένα συγκλονιστικό κείμενο γραμμένο με τρυφεράδα και βαθιά κατανόηση που σίγουρα θα μείνει βαθιά χαραγμένο σε όλους μας.

Τα θερμά μου συγχαρητήρια στην Μαρία που με την πένα της δε γράφει μόνο, αλλά σκαλίζει βαθιά μέσα μας!

Ευ θνήσκειν

-Να᾽ρθεις να με ζητήσεις απ’ τον μπαμπά. Τι θα λένε στη γειτονιά που μ’ έχεις ακόμα αστεφάνωτη; Να βάλεις το καλό σου κουστούμι και να᾽ρθεις, Αργύρη μου… να παντρευτούμε με το καλό  και να φύγουμε αμέσως για το ταξίδι μας στη Βενετία… αύριο πρωί να᾽ρθεις σπίτι μου…

«Δεν έχει επιστροφή κύριε Αργύρη. Μονάχα αυτή η προσμονή που έχει επινοήσει, την κρατάει στη ζωή. Ό,τι σας φωτίσει ο Θεός από δω και πέρα. Υπομονή και φροντίστε να παίρνει την αγωγή της για να μην υποτροπιάσει».

-Το γαμπριάτικο κουστούμι; Έλα Παναγία μου! Χάζεψες κι εσύ, ρε πατέρα, τώρα; Στην αποθήκη θα ᾽ναι, τράβα βρες το. Ευκαιρία να κάνεις κι ένα ξεκαθάρισμα εκεί μέσα, κι ό,τι βρεις, χάρισμά σου. Ρε, τι πάθαμε με τα γερόντια!... Να ᾽χω τόσα βάσανα, κι αυτοί στην κοσμάρα τους!...

                                                 ~ // ~

-Άργησες Αργύρη.

-Το χάπι σου Ευανθία… Δώδεκα πήγε…. Πιες το να πάμε στην εκκλησία.

-Τι όμορφος γαμπρός που είσαι! Αχ, κι αυτή η μοδίστρα δεν φάνηκε ακόμα να φέρει το νυφικό. Να ᾽ρθεις πάλι αύριο Αργύρη μου.  Δεν προλαβαίνουμε να στεφανωθούμε απόψε. Έχω να ετοιμάσω και τις βαλίτσες για το ταξίδι… Τι καιρό κάνει άραγε εκεί πέρα;

-Ξεκουράσου Ευανθίτσα μου. Θα φροντίσω εγώ τις βαλίτσες. Να, κοίτα, σου έφερα και φωτογραφίες απ’ τη Βενετία. Μ’ αυτό το βαπορέτο θα διασχίσουμε το μεγάλο κανάλι…

-Αύριο Αργύρη μου. Να φορέσεις το γαμπριάτικό σου και να ᾽ρθεις να με ζητήσεις. Ο μπαμπάς περιμένει…

Συγύρισε σχολαστικά το κομοδίνο της, όσο εκείνη παραδιδόταν σ’ έναν βαθύ ύπνο. Πάνω στα διαφημιστικά φυλλάδια με τις ρομαντικές εξορμήσεις στα βενετσιάνικα κανάλια, τακτοποίησε τα υγρά χαρτομάντηλα και το παλιό κουρδιστό ρολόι. Απ’ την προβλήτα μιας λαγκούνας πετάχτηκαν στάλες νερού, πάνω στην καρτέλα με τα χάπια. Το ποτήρι της λικνιζόταν με χάρη μπροστά στο παλάτι των Δόγηδων. Ο ψηλόλιγνος γονδολιέρης με το λευκό ψαθάκι, χαμογελούσε στο γυάλινο πυθμένα της κανάτας. Το πιεσόμετρο σκαρφάλωσε στη Γέφυρα των Στεναγμών, κι ο Αργύρης νόμισε προς στιγμή, πως διασχίζει μαζί με τους φυλακισμένους, το ύστατο μονοπάτι της ζωής∙ απ’ το δουκικό ανάκτορο, στην κόλαση των βασανιστηρίων και την εκτέλεση, εκεί που τους έστελνε η ανελέητη εξουσία των ιεροεξεταστών.

Πριν φύγει από κοντά της, ακούμπησε το ξύλινο εικόνισμα της Παναγίας πάνω στις αλαβάστρινες καμάρες του Αγίου Μάρκου∙ η άφεση των αμαρτιών θα ερχόταν με τα ορμητικά νερά της παλίρροιας, που ολοένα ένιωθε να πλησιάζουν απειλητικά.

Τακτοποίησε το κουστούμι του στην κρεμάστρα. Αύριο πάλι…

~ // ~

Κάθε πρωί ο Αργύρης φορούσε το γαμπριάτικο κουστούμι του, έσερνε τα βήματά του ως το κρεββάτι της και ζητούσε το χέρι της. Τα μοναχικά του βράδια τα ζέσταιναν οι μνήμες και οι ξεθωριασμένες φωτογραφίες του γάμου τους. Το ταξίδι που δεν πήγαν ποτέ, ναυάγησε στην επιφάνεια του κομοδίνου της.

Και κάθε μέρα η Ευανθία ξαναγεννιόταν απ’ τις στάχτες της. Λες και περίμενε υπομονετικά τους δύο Μαυριτανούς να χτυπήσουν την καμπάνα του Αγίου Μάρκου για να φύγει παρέα με τον σύντροφό της∙ καβάλα στο φτερωτό λιοντάρι, πέρασαν ένα βράδυ την αψιδωτή έξοδο προς τ’ αστέρια.

Συγχαρητήρια φυσικά αξίζουν και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες!

Ας θυμηθούμε όμως άλλη μια φορά όλες τις συμμετοχές και ταυτόχρονα να γίνουν οι αποκαλύψεις για να δείτε ποιοι ήταν οι δημιουργοί τους.

1. Ευ θνήσκειν  Maria Kanellaki 40

2. «Ο Βιβλιοσκώληκας» Maria Kolovou-Roumelioti  9

3. Φωτεινό μονοπάτι Μαρία Πλατάκη   4

4. Αρμονία αντιθέσεων ποιώ - ελένη 12

5. Αέναη απορία airis  23

6. Πειρατείες Onirokosmos  25

7. Ξύλα για το τζάκι Gip 3

8. Από γεννησιμιού απατεώνας Βασίλειος Διακοβασίλης 5

9. Σωπαίνουν όλα…to e-periodiko mas - Μαρίνα 1

10.  Τελευταία επιθυμία georgia vasiliou 8

11. Τα μπουμπουκάκια Ρένα Χριστοδούλου 7

12. ΟΣΟ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ makestorytelling 6

13.  Η κόλαση είναι εδώ ANNA FLO 17

14. “Αυλαία” Giannis Pit. 10

15. Δυο  μισά  πενηντάρικα Κλαυδία 4

16. Άφεση χρέους Woman in Blogs 10

17. ΟΥΤΟΠΙΕΣ! Σμαραγδάκι- Ρούλα 4

18. Τελευταία αποστολή Pippi 6

19. Δροσοσταλίδες Mia 1

20. Στο φως Memaria 7

21. Ο γιος του προέδρου Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 9

22. Διαδικτυακός εφιάλτης marypertax 1

23. Κι αν η ζωή είναι ταινία; Marina Tsardakli 4

 

Το επόμενο παιχνίδι θα ξεκινήσει τον Μάιο!

 

 https://mytripssonblog.blogspot.com/2019/03/apotelesmata-19-paixnidiou.html

 

Προσεγγίζοντας το βιβλίο: «ΣΚΕΨΕΩΝ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑΤΑ» του Γεώργιου Ι. Μποτή. (Ένα πόνημα 142 σελίδων, ιδιωτικής έκδοσης, Αθήνα 2019) - Κριτική της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη.

Σαν μια στοργική,  αγαπητική και ταυτοχρόνως παρηγορητική  ηλιαχτίδα ζωοφόρου φωτός ήρθε το βιβλίο «Σκέψεων απανθίσματα» του Γεώργιου Ι. Μποτή, για να ρίξει πάνω μας όλη τη ζωτική, αναπλαστική  και αναγεννητική της δύναμη.

Από την μακροχρόνια αναζήτησή του, για το  τί  είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο, ανακάλυψε όλα εκείνα τα δυνατά, τα ευαίσθητα και εποικοδομητικά στοιχεία που σηματοδότησαν και αξίωσαν  το οικοδόμημα της ζωής του,  όπου και μας τα  αποκαλύπτει. Βεβαίως, δεν θέλει να ξύνει τις ματωμένες πληγές της νιότης του, ούτε το βουβό κλάμα του Γολγοθά του να θυμάται, παρά μονάχα δίνει όρκο πως πάντα ίδιος θα μένει ως το τέλος, προσφέροντας προς μελέτη, προβληματισμό και χρήση  «Το Αλφαβητάρι της Αγάπης» του  για να είμαστε έτοιμοι να μεγαλουργήσουμε στο όνομα της Αγάπης. Ο άναρχος λόγος της ψυχής και του νου απέκτησε αρχή, έγινε φωτεινός σηματοδότης, βάλσαμο  και ζύμη, για να μη παρεκκλίνουμε της πορείας μας και να  βρίσκουμε  λύσεις και γιατρειά σε αγάπης συνταγές. Υμνώντας και ευχαριστώντας  Θεία  κι ανθρώπους, συνεχίζει να υφαίνει το υφάδι της ζωής του με στημόνι ανιδιοτελούς αγάπης. Γίνεται  άνθρωπος προς μίμηση, παραδειγματικός δάσκαλος – αφού με  το μεγαλείο του χαρακτήρα του και της πνευματικότητας μεταλαμπαδεύει  στην κοινωνία  την πυρίγονη γνώση   και εμπειρία του.

Για τον συγγραφέα Γεώργιο Ι. Μποτή, η ζωή  είναι απλή και χρειάζεται δίπλα μας ο στερεός κορμός της Αγάπης για να κρατιόμαστε,  και με υπόκλιση  θα καταθέτω τους στίχους του από το ποίημα «Μάθε με ν’ αγαπώ», σελ 37:

«…

Ύμνησε , μούσα μου γλυκοστάλακτη, του διάβα μου τα πάθη,

κάλυνε εσύ, θεά του νου γοργόφτερη, τις πίκρες και τα λάθη

και ψάλλε μου γλυκόηχα και πες μου πως μπορώ

να στέκομαι, να περπατώ, να ζω για ν’ αγαπώ».

Επίσης, μαρτυρίες και  αναζητήσεις ακολουθούν στο εν λόγω βιβλίο. Στη σελίδα  41, στο απόσπασμα του ποιήματος «Αναζήτηση», μας εκμυστηρεύεται:

«….

Ζητάει η ψυχή μου,

από τη γέννησή μου,

το χρυσόμαλλο δέρας της Αθανασίας

να βρω,

 μα δεν μπορώ

απ’ το λιμάνι της βολής

να βγω».  

Καθώς το ποιητικό τάλαντο με το οποίο έχει προικιστεί, είναι δώρο Θεού: ο συγγραφέας και ποιητής Γεώργιος Ι. Μποτής, αυτή τη δημιουργική πνοή τη θέτει στη εξυπηρέτηση των συνανθρώπων του. Χρησιμοποιεί την ποίηση σαν ενωτικό κρίκο ανάμεσα στους λαούς του κόσμου, ισορροπώντας τις υπαρξιακές του αναζητήσεις με ποίηση ανθρωποκεντρική. Ενεργεί καλοπροαίρετα, προσευχόμενος στην Ανωτάτη Αρχή,  στον Προαιώνιο Λόγο του Θεού να μεριμνήσει για την νέα τάξη πραγμάτων προσφέροντας «Το καλύτερο δώρο» στους συνανθρώπους του: την ιδία του ψυχή! αποδεικνύοντας εμπράκτως πως η γλώσσα της Αγάπης μιλιέται ανά τον κόσμο στην ίδια διάλεκτο.

Στο τρυφερό και γεμάτο αισθήματα ποίημα «Το αρμενάκι»,  ο κ. Μποτής μας καταθέτει την οικουμενική και προστατευτική δύναμη της Αγάπης. Σαν πατέρας νανούρισε στην αγκαλιά του το ξένο παιδάκι καθώς επέστρεφε από ένα ταξίδι του στην Μογγολία στο αεροδρόμιο της Μόσχας: 

«Κοιμήσου, Αρμενάκι μου, κοιμήσου.

 Κοιμήσου στην Αγκάλη  μου  γλυκά,

σαν μεγαλώσεις αγγελούδι μου θυμήσου,

πως σε νανούρισαν χείλη ελληνικά» σελ:  54.

Χρησιμοποιώντας   έντεχνα τη γραφίδα της πένα του και  διαθέτοντας το ακέραιο της σεμνότητας και  το αυστηρό  κριτήριο  της αυτογνωσίας,  μας αποκαλύπτει  προσωπικές και ανεξίτηλες στιγμές, στιγμές που δίνουν  περιεχόμενο και ουσιαστική  αξία στη ζωή, με σκοπό να δώσει «διέξοδο στο αδιέξοδο».

Μα ο χρόνος φεύγει… και μαζί του φεύγουν οι ισχυροί και οι ανίσχυροι… οι δυνατοί και αδύναμοι… με τα πάθη και τα λάθη να καλύπτουν την γέννηση και την αποκάλυψη της αλήθειας… Ο συγκαιρινός ανεμοστρόβιλος μας χρεώνει  με τα βαρετά της ζωής. «Τα πάντα έχουν αλλάξει» και επειδή ο συγγραφέας κ. Γιώργος Ι. Μποτής αγαπά τον άνθρωπο, παραμένει άοκνος εργάτης του καλού‧ κι ως  Αγαπάνθρωπος, μας προσφέρει κάτι από «Γεύση Αιωνιότητας», κάτι από «Το κτιστό και το άκτιστο», με  την αγάπη, την καλοσύνη, την ευθύτητα και προπάντων την εντιμότητα να αποτελούν την κατευθυντήρια γραμμή στην πορεία της ζωής του.

Παρόλο που ο χρόνος είναι αδηφάγος και  «Τα πράγματα των καιρών μας» κινούνται κάτω από μια αδιάκοπη σειρά προσωπείων χωρίς να τολμάμε να φανερωθούμε,  ο κ.  Μποτής  με μακαριότητα φιλοσοφεί απάνω στο μυστήριο της ζωής. Στοχάζεται και προβληματίζεται με τους στοχασμούς και τους προβληματισμούς των συνανθρώπων του για να αντιμετωπίσει με σύνεση και υπομονή το κάθε εμπόδιο.

Συνοψίζοντας, καταλήγω στο συμπέρασμα: ο συγγραφές δίνει όλες αυτές τις χριστές και χρηστικές  συμβουλές, όλους αυτούς τους διαχρονικούς και πανανθρώπινους στοχασμούς  βασισμένος σε χρόνια εμπειρία και ώριμη σκέψη, καταγράφοντας  χωρία και στοιχεία δύσκολων καταστάσεων. Παρουσιάζει το μεδούλι και το απόσταγμα που του χάρισε η ζωή και η παραμονή του πλάι σε αξιόλογους πνευματικού ανθρώπους προς τέρψη μας και πνευματική μας τροφή‧ γι αυτό,  νιώθω την ανάγκη να τον ευχαριστήσω θερμά  για την προσφορά του! Εύχομαι,   ο Θεός να του  χαρίζει δύναμη και  κουράγιο και να προσπερνά ανώδυνα τις όποιες  δυσκολίες.

Με όλο μου το Σεβασμό και την Αγάπη

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Παρασκευή, 22 Μαρτίου 2019

 

 

Αγαπητή μου  Μαρία

Οι σκέψεις σου, εκλεκτή μου φίλη, που κατέγραψες για το βιβλίο μου «Σκέψεων απανθίσματα» με συγκίνησαν βαθιά. Ο μεστός σου λόγος με το σπινθηροβόλο πνεύμα, που σε διέπει, κατόρθωσε με γλαφυρότητα και σαφήνεια να σκιαγραφήσει όχι μόνον το έργο μου και την λογοτεχνική μου πορεία αλλά να μπεις και στα άδυτα της ψυχής και να τα αποκαλύψεις. Όσα συ διορατικά γράφεις για το έργο μου θα μπορούσε να τα γράψει μόνο κάποιος που έχει συμπορευτεί μαζί μου στη διαδρομή της πορείας μου.

Όμως, συ νοερά περπάτησες μαζί μου σε όλες τις φάσεις της πορείας μου και κατόρθωσες να σκιαγράφησες την προσωπικότητά μου τόσο έντονα που και  σε μένα τον ίδιο αποκάλυψες τον εαυτό μου και τόνωσες τις δυνάμεις μου για να συνεχίσω, όσο ζω. Διότι η ζωή σημαίνει δράση. Αν παραιτηθούμε από  οποιαδήποτε δραστηριότητά μας μοιάζει σαν ένας μερικός θάνατος. Με όσα μου έγραψες φόρτισες τις μπαταρίες μου  για να συνεχίζω όσο μου είναι μπορετό και να προσπαθώ να δίνω το στίγμα της ανθρωπιάς και της  Αγάπης, το μοναδικό αντίδοτο στη σκληρότητα της ζωής.

Θα ήταν τιμή μου τα όσα μου γράφεις να τα δημοσιεύσεις, όπου εσύ νομίζεις.

 Με βαθιά εκτίμηση και Αγάπη

Γιώργος Ι. Μποτής

«Η ΤΡΕΛΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη.'Ενα ποίημα εμπνευσμένο από το κολοβό και κατά πολλούς άγνωστο μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη «Το Λάβαρον».

 

Η ΤΡΕΛΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

                                                   

Ένας τρελός με αχτένιστα μακριά μαλλιά και γένι,

λαθραία, σε μια λησμονημένη πολιτεία μένει.

Του έδωσαν κορώνα στο κεφάλι να φορέσει

και μια κολλαρισμένη κόκκινη στολή

αλλά αυτός δεν γνώριζε από ραφή

κι επάνω του ανάποδα την έχει φορεμένη.

Έχει στα χέρια του ραβδί

και πάντα μόνος περπατεί.

Την τρέλα του σεργιάνι βγάζει,

λάφυρο την κρατεί

και μόνος κουβεντιάζει…

Ένα σκυλί ουρλιάζει σε μια γωνιά δεμένο∙

το φοβερίζει κι ας είναι πεινασμένο… διψασμένο…

το ραβδί μπροστά στα μάτια του κουνάει

καθώς εκείνο φοβισμένο αλυχτάει.

Καθώς τους έρημους δρόμους της πολιτείας διαβαίνει,

έναν ζητιάνο κουρελή συναπαντάει∙

έναν ζητιάνο, που από την εκκλησία γυρνούσε,

βασιλικό απ' τον Σταυρό και δυο ξερά αντίδωρα

στα χέρια του κρατούσε

και τον τρελό στα μάτια όλο κοιτούσε...

Απλώνει ο τρελός το χέρι,

τ' αντίδωρα αρπάζει

και σ' ένα γέλιο απόκοσμο ξεσπάει…

Κρύβει ο τρελός την τρέλα του 

-στην πορφυρή του φορεσιά  και στην κορώνα,

στέκει καμαρωτός φιλόσοφος στης εκκλησίας την πόρτα‧

βασιλικού κλωνιά κι αντίδωρα, στα μουλωχτά, γραπώνει...

κι άλλος ζητιάνος, τα αντίδωρα με τ' αλμυρό του δάκρυ μαλακώνει…

Τρώει το ένα για δύναμη  και τ’ άλλο,

ψίχουλα μικρά - μικρά το κάνει

στα πεινασμένα περιστέρια τo πετάει!

Μαύρο κοράκι απ' τον ουρανό, πέφτει στη γη -κακό σημάδι,

ορμάει... τα ψίχουλα  αρπάζει

κι ο τρελός χειροκροτάει…

Κι άλλος τρελός από κοντά τον πάει∙

την πλάτη του χτυπάει

καθώς με περιφρόνηση τον άμοιρο ζητιάνο ανταριάζει

με λόγια κοφτερά: «Τι περιμένεις φίλε; Ο κόσμος γέμισε τρελούς!»

και βλαστημάει… 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΥΓ: Το ποίημα είναι εμπνευσμένο  από το κολοβό και κατά πολλούς άγνωστο μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη «Το Λάβαρον»,   και βασισμένο επακριβώς στο  μικρό απόσπασμα που ακολουθεί: 

…όταν ο στόλος της Δημοκρατίας έλθη ενταύτα, θα τον έχωμεν βέβαιον σύμμαχον κατά του λαού, ή τον λαόν βέβαιον σύμμαχον κατά του στόλου. Θα παίξωμεν το εν εκ των δύο τούτων προσώπων, όποιον αρέσκει εις την Υ.Ε.

-  Αλλά και τα δύο είναι επικίνδυνα.

-  Το επικίνδυνον είναι το ενδιαφέρων. Εν τη πολιτική η δειλία είναι έγκλημα. Αφήσατε εμέ να πράξω, ενδοξότατε, και σας υπόσχομαι να μας χειροκροτήσωσιν.

 Πρωτοεκδόθηκε στο Λογοτεχνικό – Πολιτιστικό Περιοδικό «ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ ο Θεσσαλός», τεύχος 33 ΙΟΥΝΙΟΣ – ΙΟΥΛΙΟΣ – ΑΥΓΟΣΤΟΣ 2011, με τον τίτλο: «Η εξουσία της τρέλας» σελ. 106.