«ΔΙΑΒΑΤΕΣ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτης

Εικόνα από το διαδίκτυο

 

ΔΙΑΒΑΤΕΣ

Ήμουν   κι εγώ της διαδρομής διαβάτης.

Μετρούσα ένα ένα τα βήματα  πάνω στης Γης το σώμα.

Το ριζικό, κοινό, μ’ όλων εκείνων που διαβήκανε:

Όλα τα τιμαλφή μας σωριασμένα σε χωματερή

τεμαχισμένων ονείρων

περίμεναν  μελλοντικούς παλιατζήδες να τα περισυλλέξουν.

Σωρός χώματα κι άβυσσος μετά…

Στο Τέρμα, Τάφος! 

Αθείαστος προσπέρασα τους κρεμαστούς  κήπους της Βαβυλώνας

–τον κήπο της Εδέμ, τα θαύματα του κόσμου‧

 με το ‘να πόδι στη ζωή και τ’ άλλο στο θάνατο

αντλούσα δύναμη από το χέρι του  Οδηγού μου.

Ο Οδηγητής μας Πανύψηλος, Ανάλαφρος, Πανεπόπτης

όπως ο Ουρανός που στέκει πάντα ψηλά και δε μας πλακώνει.

Κι εγώ μετρούσα ένα ένα τα ίχνη που αφέθηκαν πάνω στης Γης το σώμα!

Πάνω από εμάς ο Ουρανός.

Κάτω από εμάς η Άβυσσος

κι άφοβα είπα «Γεφύρι  ας κτίσουμε!» 

30 Ιούλη 2021 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

 

Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

Για  χρόνια βρισκόμουν σφηνωμένη

με την πλάτη στον τοίχο

έκθετη

στα βήματα του κόσμου.

Κι εκεί που η ρουτίνα είχε γίνει αναγκαιότητα

ή εγώ γλίστρησα

ή το τείχος γκρεμίστηκε κι ελευθερώθηκα.

Κάποιοι με είπαν Πέτρα της Υπομονής

και άλλοι Πέτρα του Σκανδάλου.

Με περισυνέλεξαν…

Και κλοτσηδόν με πέταξαν  στη θάλασσα

αραξοβόλι ναυαγών να γίνω.

Παρασκευή, 27 Αυγούστου 2021

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΤΑΧΤΑΡΙΣΜΑ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

ΜΗΤΡΙΚΟΣ ΘΗΛΑΣΜΟΣ

Ελαιογραφία της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

Γυρνώντας από ολιγοήμερες διακοπές,  έκανα μια μικρή εκκαθάριση στο γραφείο μου. Ανακάλυψα  μέσα σε ένα τόμο Εγκυκλοπαίδειας Παραμυθιών του Στρατίκη ένα κιτρινισμένο φύλλο χαρτιού. Πάνω του ήταν γραμμένοι κάποιοι στίχοι που για χρόνια αναπαύονταν στην θαλπωρή των σελίδων  που διάβαζα στα παιδιά μου όταν ήταν μωρά. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς γράφτηκαν. Σίγουρα ήταν μια σύλληψη της στιγμής εκείνης που τα ταχτάριζα με αυθόρμητες στιχομυθίες κι αγαπησιάρικες μητρικές νότες.  Τα παιδιά μεγάλωσαν μεγαλώνοντας και τις έγνοιες μου. Οι στίχοι,  αβάπτιστοι ξεχαστήκαν στο χρονοντούλαπο περιμένοντας την Εκκαθάριση να αναθερμάνει τις θύμησες και με δακρύβρεχτη συγκίνηση  να δώσω  όνομα στο θαμμένο κι  άτιτλο ποίημα. Και το όνομα αυτού: ΤΑΧΤΑΡΙΣΜΑ!

 

ΤΑΧΤΑΡΙΣΜΑ 

Θέλω  να σου τραγουδήσω

με χαρά να σε ξυπνήσω.

Ψάχνω  να  βρω ταχυδρόμο

στης ανεμελιάς το δρόμο

να σφυρίξει την τρομπέτα

για να ‘ρθουν παιδάκια δέκα.

Πέντε νιές και πέντε νέοι

έχουν στήσει το καρτέρι

για να πιάσουν το αηδονάκι

στο Απάνω Αλωνάκι‧

να το φέρουνε κοντά σου

συντροφιά στα όνειρά σου!

Το αηδονάκι έχει πουλάκια

στ’ ανθισμένα κλωναράκια.

Δεν αδειάζει το καημένο

έχει τραχανά απλωμένο!

Πεταρίζει τα φτερά του

για να πάει στη φωλιά του.

Έψαξα  βρήκα το γρύλλο

του καλοκαιριού τον φίλο

που έχει αδειά και τραγουδάει

και τη νύχτα ξενυχτάει

σε ανώγια και κατώγια 

στου περιβολιού  τα εφόδια!

Τζίρι τζίρι τραγουδάει

τους καημούς όλους ξεχνάει

στης δροσοσταλιάς   το δρόμο

με αρματωσιά το  χρόνο.

Τζίρι τζίρι …Τζίρι τζίρι…

και ανάβει  το φιτίλι. 

Πέντε γριές και πέντε γέροι

χαμογέλασαν στο αστέρι

πριν ο ήλιος τους γελάσει

και η μέρα τους ξεχάσει.

Τζίρι τζίρι τραγουδάνε

και χαρά παντού σκορπάνε!

Χοπ! Χοπ! Το παιδάκι μου !

Χοπ! Χοπ! Το μωράκι μου!

Τζίρι τζίρι… Γεια χαρά σου

στα θρεμμένα  όνειρά σου!

Ο Θεός έχει για όλους 

για οδοιπόρους κι   αεροπόρους. 

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη