Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

«Ο ΜΠΟΥΦΟΣ ΚΙ Ο ΒΟΣΚΟΣ» Ένα φυσιοδιφικό Παραμύθι για την «ανοχή» και τη διαφορετικότητα - του Μιλτιάδη Ντόβα



  Ο  ΜΠΟΥΦΟΣ  ΚΙ  Ο  ΒΟΣΚΟΣ

Μια  φορά  κι  έναν  καιρό,  στα  πολύ  παλιά  χρόνια,  ζούσε  στην  πλαγιά  ενός  βουνού,  ένας  βοσκός  στην  ξύλινη  καλύβα  του,  απέναντι  απ’  αυτή  είχε  τη  φωλιά  του,  ένας  μπούφος.
Ο  βοσκός  δεν  ήθελε  το  μπούφο  κοντά  του,  γιατί  δε  μπορούσε  ν’  ακούει  τα  κραξίματα  του,  κάποτε  προσπάθησε  να  του  χαλάσει  τη  φωλιά  με  τη  σφεντόνα  του,  αλλά  δεν  τα  κατάφερε.
Από  τότε  ο  μπούφος  πείσμωσε  και  κάθε  μέρα  πήγαινε  και  κουτσούλαγε  το  βοσκό  σαν  κοιμόταν,  κι  έτσι  ο  βοσκός  ήταν  συνεχώς  μες  στη  βρώμα!
Μια  μέρα  εκεί  που  σκεφτότανε  τι  να  κάνει,  για  να  γλιτώσει  απ’  το  μπούφο,  να  ‘σου  μπροστά  του,  μια  γριά  γερακίνα  και  του  λέει:
-«Ξέρω  τι  σκέφτεσαι,  και  θα  σου  δώσω  μια  συμβουλή,  αν  θες  να  πάψει  να  σ’  ενοχλεί  ο  μπούφος»!
«Η  στάνη  σου,  είναι  γεμάτη  κοπριά,  μάζεψε  την,  βάλτην  σ’  αυτό  το  σακί  και  τη  μέρα  που  θα  κοιμάται  ο  μπούφος  πήγαινε  κάτω  απ’  τη  φωλιά  του,  κι  άναψε  φωτιά,  έτσι  θα  τον  τυφλώσεις  και  δε  θα  σ’  ενοχλεί  πια»!
Την  άλλη  μέρα  στρώθηκε  ο  βοσκός  στη  δουλειά,  καθάρισε  τη  στάνη  του,  έβαλε  τις  κοπριές  σ’  ένα  σακί  και  τις  πάει  κάτω  απ’  τη  φωλιά  του  μπούφου.  Εκείνη  την  ώρα  ο  μπούφος  κοιμότανε  του  καλού  καιρού,  ο  βοσκός  αδειάζει  τις  κοπριές  και  τους  βάζει  μια  μεγάλη  φωτιά,  ξυπνάει  ο  μπούφος  απ’  τη  ζέστη  και  τους  καπνούς  μα  επειδή,  οι  καπνοί  ήταν  μαγεμένοι,  ο  μπούφος  τυφλώθηκε  αμέσως!
Τότε  ακούστηκε  μια  φωνή  σαν  να  ‘βγαινε  από  το  τυφλωμένο  πουλί  να  λέει:
-«Με  τη  φύση,  μη  τα  βάζεις, 
τα  καλά  της,  να  μοιράζεις!
Δώσε  μου,  το  φως  μου,  πίσω, 
άσε  με,  κι  εμέ  να  ζήσω»!
Ο  βοσκός  δεν  έδωσε  σημασία  και  γύρισε  στην  καλύβα  του,  «τώρα  θα  ‘χω  την  ησυχία  μου»,  σκέφτηκε.
Όμως  από  κείνη  τη  μέρα  όλα  στραβά  πηγαίναν  του  βοσκού,  πρώτα-πρώτα  όλος  ο  κήπος,  η  στάνη,  ακόμη  κι  η  καλύβα  του  βοσκού  γέμισαν  ποντίκια  και  φίδια.
Η  καημένη  η  γερακίνα  αγωνιζότανε  να  καθαρίσει  τη  μεριά  του  φίλου  της,  του  βοσκού,  αλλά  τίποτα  δε  μπορούσε  να  κάνει  ολομόναχη  μιας  κι  ο  μπούφος  που  έκανε  την  υπόλοιπη  δουλειά  καθότανε  τυφλωμένος  στη  φωλιά  του!   
Και  σαν  να  μην  έφταναν  όλα  αυτά  ο  βοσκός  κάθε  βράδυ  όταν  ήταν  να  κοιμηθεί,  έβλεπε  στον  ύπνο  του,  το  δέντρο  του  μπούφου  να  καίγεται  και  να  παίρνει  φωτιά  κι  η  καλύβα  του!
Μια  μέρα,  δυο  μέρες  τ’  «όνειρο»,  την  τρίτη  αποφάσισε  να  πάει  να  ρωτήσει  το  γέρο  του  χωριού.
Με  το  που  έφτασε  στην  άλλη  μεριά  του  βουνού  όπου  έμενε  ο  σοφός  γέρος,  τον  βρήκε  καθισμένο  στην  πόρτα  της  αχυρένιας  καλύβας  του.
-«Ξέρω  γιατί  ήρθες…»  του  λέει, 
«έκανες  ένα  κακό  σ’  ένα  ζωντανό  και  τώρα  η  φύση  σε  τιμωρεί  και  το  μετάνιωσες,  γι’  αυτό  θες  τη  συμβουλή  μου»!
-«Ναι»!  είπε,  ο  βοσκός  και  του  εξήγησε  τ’  «όνειρο»  και  την  ιστορία  με  το  μπούφο»! 
Παίρνει  ο  γέρος  τότε  ένα  μπουκαλάκι  από  ξύλο  οξιάς  και  του  λέει: 
-«Αυτό  το  μπουκαλάκι  έχει  μέσα  μαγικό  νερό,  πάρτο  και  ρίχτω  στα  μάτια  του  μπούφου,  έτσι  θα  βρει  το  φως  του  κι  ούτε  τα  ποντίκια  θα  σε  ξαναενοχλήσουν,  ούτε  αυτό  τον  εφιάλτη  θα  ξαναδείς  ποτέ,  φτάνει  μόνο  να  μάθεις  να  τον  ανέχεσαι»!
Ο  βοσκός  πήρε  το  μπουκαλάκι  από  το  γέροντα  και  δρόμο  παίρνει,  δρόμο  αφήνει,  φτάνει  πάλι  στην  καλύβα  του.
Απέναντι  ο  μπούφος  στο  δέντρο  του,  έκραζε  με  πόνο!
Ο  βοσκός  σκαρφαλώνει  στο  δέντρο,  φτάνει  στη  φωλιά  του,  με  δυσκολία  του  ανοίγει  τα  μάτια,  και  του  ρίχνει  το  μαγικό  νερό!
Αμέσως  ο  μπούφος  ξαναβρήκε  το  φως  του,  κι  από  τότε  έκαναν  μια  σωστή  και  τίμια  «συμφωνία»  οι  δυο  τους,  ο  μπούφος  δεν  θα  ξανακουτσούλαγε  το  βοσκό,  αλλά  κι  ο  βοσκός  θα  έπρεπε  να  ανέχεται  τα  κραξίματα  του  μπούφου,  μιας  κι  ήταν  κάτι  φυσικό  γι’  αυτόν!
Πολύ  γρήγορα  η  καλύβα,  η  στάνη  κι  ο  κήπος  του  βοσκού  με  τη  βοήθεια  της  γερακίνας  την  ημέρα,  και  του  μπούφου  το  βράδυ  καθαρίστηκαν  απ’  τα  ποντίκια  και  τα  φίδια  κι  ο  βοσκός  πάντα  καθαρός  ζούσε  ευτυχισμένος  μαζί  με  το  φίλο  του,  το  μπούφο,  χωρίς  να  ενοχλούν   ο  ένας  τον  άλλον!
Κι  έτσι  με  αγάπη  έζησαν  αυτοί  καλά  κι  εμείς  καλύτερα!     

Μιλτιάδης  Ντόβας

(Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ  ΜΙΚΡΟΥ  ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ-ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ  2013).


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου