Μελετώντας το βιβλίο: «ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ - Ο καρκίνος συνδιαλέγεται με τον Ασθενή - Ο καρκίνος του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστόδουλου- Εκδόσεις, Πύρινος κόσμος, 2020» του Γεώργιου Ι. Μποτή. (Γράφει η Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη)

Μελετώντας το βιβλίο: «ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ - Ο καρκίνος συνδιαλέγεται με τον Ασθενή - Ο καρκίνος του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστόδουλου-  Εκδόσεις, Πύρινος κόσμος,  2020» του Γεώργιου Ι. Μποτή. (Γράφει η Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη)

Ο Βαχλιαίος νομικός και συγγραφέας Γεώργιος  Ι. Μποτής, κάνοντας μια επιμελημένη κι  ολοκληρωμένη  επιστημονική μελέτη, όσων  αφορά  ευαίσθητα θέματα υγείας, αποκτάει διευρυμένη γνώση και ιχνηλατεί  τα καρκινικά γονίδια του οικογενειακού του δέντρου‧ με αρκαδικό πνεύμα, μεγαλείο ψυχής, στωικότητα και φιλική διάθεση συνδιαλέγεται εν τέλει με τον καρκίνο, μεταλαμπαδεύοντας στον αναγνώστη,  γνώση και εμπειρία ζωής. Αυτοσυστήνεται ως ασθενής και συνοδοιπόρος του καρκίνου, τοποθετείται ως οντότητα, αναλύοντας τα χαρακτηριστικά και την ιδιοσυγκρασία των ηρώων του, οι οποίοι ως καλοπροαίρετοι πρόδρομοι τον έχουν υποκινήσει και τον έχουν ενισχύσει για έργα ευποιίας, αγάπης, καλοσύνης‧ για  δημιουργήματα που θα μείνουν ανεξίτηλα στον μάταιο τούτο κόσμο της ζωής. Κουβαλώντας αγόγγυστα το σταυρό της δική του σταυρώσεως, έναν σταυρό που εγκυμονεί την ανάσταση και την ανάταση της ψυχής  και του αδούλωτου πνεύματος εξομολογείται εκ βαθέως μπροστά στον Εξομολόγο και Δικαστή  καρκίνο. Ο λόγος  του,  ποταμός, που σφυρηλατεί και λειαίνει της βιωτής μας τα κοφτερά βράχια! Με παρρησία ψυχής και αδέκαστη συμπεριφορά ρίχνει μαζί του τα ζάρια της ζωής παίζοντας κορώνα γράμματα τα αποθέματα του  Άχρονου χρόνου.

Ο συγγραφέας στο καινούργιο πόνημα του, το τόσο ευαίσθητο, επισφραγίζει  το ψυχικό  σθένος της Αρκαδικής του καταγωγής και της Ηράκλειας προσπάθεια του  για προσφορά,  καταθέτοντας στις γενιές του μέλλοντος περγαμηνές μεγάλης αξίας. Έχοντας εντρυφήσει τα Ιερά μας βιβλία προβάλλει ως πρωτεύουσα αρετή στον άνθρωπο την Αγάπη προς τον πλησίον, εξυμνώντας ταυτοχρόνως και την αξία της Ελπίδας και της Πίστης, οι οποίες μέσω της Αγάπης μεταπλάθουν την αδυναμία σε δύναμη   και μυεί τους διαύλους των λογισμών στη μέθεξη της αέναης χαράς, χωρίς ωστόσο να παύει να τονίζει πως η κακότητα του ανθρώπου για τον ίδιο τον άνθρωπο είναι πιο ειδεχθής από εκείνη που εκδηλώνουν οι καρκίνοι για την καταστροφή της ανθρώπινης ζωής. Αναλύοντας τη γονιδιακή συμπεριφορά των καρκινικών κύτταρων μέσω των εξομολογητικών συζητήσεων που κάνει μαζί του, του δίνεται η δυνατότητα κι    αναπτύσσει  τις θέσεις του σχετικά με την οικουμενική υπερεξουσία του χρήματος - η οποία δια μέσου του τραπεζικού συστήματος ελέγχει την οικονομία κάθε χώρας, με αποτέλεσμα ολόκληρη μελέτη και βιωματική εμπειρία  πάνω σε υπαρξιακά,  κοινωνικά, πολιτικά, θρησκευτικά  ζητήματα, ιστορικά γεγονότα και πολιτισμικά συμβάντα, σκέψεις και θέσεις πολιτικών προσώπων και καταχραστών δημοσίου πλούτου, ανθρώπινες συμπεριφορές και καταστροφικά ελαττώματα να  βγαίνουν στο φως με τρόπο παραβολικό.

Ο Συγγραφέας Γεώργιος  Ι. Μποτής, αποκαλεί ως μεγάλο ελάττωμα του ανθρώπου, τη δίψα του αλόγιστου κέρδους. Η δίψα του αλόγιστου κέρδους ανάγκασε τον άνθρωπο να εκχωρήσει το πολυτιμότερο αγαθό της υγείας  αντί πινακίου φακής, εφαρμόζοντας   τη ρήση homo hominis  lupus, δηλαδή ο άνθρωπος γίνεται λύκος κατά του ίδιου ανθρώπου. Η άποψή του πως  η επιστήμη έχει κατορθώσει την απομόνωση γονιδίων του καρκίνου για την εξόντωση αυτών που αντιστέκονται στα προγράμματα - στα σχέδια των ισχυρών, ενισχύει τον ήδη υπάρχοντα φόβο μας για χρήση βιολογικών  όπλων ενάντια επιφανών ατόμων ή ομάδων.

Σύμφωνα  με την ηθική τοποθέτηση του συγγραφέα, συμπερασματικά καταλήγουμε πως μέσω της Πίστης ο άνθρωπος μπορεί να βιώσει την πηγαία και ειλικρινή, την «Πάντα νουν υπερέχουσα» Αγάπη.  Με την καθηλωτική, την γεμάτη σοφία τοποθέτησή του, λαμβάνουμε μαθήματα ήθους που μας κάνουν να αναλογιστούμε, να λογοδοτήσουμε για τις πράξεις μας και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ενώπιων Θεού και ανθρώπων‧ να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για το μερτικό της τιμωρίας μας χωρίς να μας ξενίζουν οι επιπτώσεις που μπορεί να έχουν στην σωματική και πνευματική μας υγεία.

Βασιζόμενος  σε ιστορικά γεγονότα μιλά με επιχειρήματα,  στηρίζοντας και αιτιολογώντας τις απόψεις του. Τονίζει πως, η τυχοδιωκτική συμπεριφορά βάραινε και συνεχίζει να βαραίνει ανεπανόρθωτα την υγεία, προκαλώντας μεγάλη γκάμα καταστροφής σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Φαίνεται πως όντως  η ανθρωπότητα  δεν  έχει ωριμάσει οντολογικά … δεν έχει διδαχτεί από την ιστορία…   και συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό την αυτοκαταστροφική της λαίλαπα ενεργώντας ως αδίστακτος έμπορος θανάτου.

Ο Συγγραφέας ευλογήθηκε να ζήσει την καθημερινότητά του πλάι σε ξεχωριστούς  πνευματικούς ανθρώπους‧ να συλλάβει το νόημα της ζωής‧ να αφουγκραστεί‧ να κάνει  την ενδοσκόπησή του‧ να έχει το «Γνώθι Σαυτών»‧ να  χτίσει λιθαράκι λιθαράκι την πνευματικότητα  του. Γίνεται σοφός μέσω του πόνου και του δίνεται μέγιστη ικανότητα να αναλύσει χαρακτήρες, συμπεριφορές κι εν τέλει να καταθέσει τα πορίσματά του σε ποικίλα  θέματα φιλοσοφώντας θεολογικά τη ζωή. Καταπιάνεται με το να μας εξιστορήσει  γεγονότα για τη μεγάλη και ανεπανάληπτη προσωπικότητα του μακαριστού  Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου, ο οποίος βίωσε διπλό καρκίνο στο σώμα του. Ο Συγγραφέας Γεώργιος  Ι. Μποτής, βρισκόταν δίπλα στον Μεγάλο Θρησκευτικό Ηγέτη και παρείχε τις υπηρεσίες του  με την ιδιότητα του νομικού συμβούλου  όλα τα χρόνια της αρχιεπισκοπικής του θητείας. Η  καθημερινή επαφή και μακροχρόνια συνεργασία μαζί του τον ευλόγησε να γνωρίσει εν τω βάθη αυτή τη χαρισματική μορφή του θρησκευτικού  αυτού ηγέτη και να μας δώσει λεπτομερείς πληροφορίες για την εκκλησιαστική  αυτή προσωπικότητα που με τη ρητορική του δεινότητα αλλά και την σπάνια συγγραφική του ικανότητα  γοήτευε και καθήλωνε κυριολεκτικά το ακροατήριό του,  κι έβλεπε στο πρόσωπο του να επιβεβαιώνεται  η ρήση του Ιερού Αυγουστίνου : «Αγάπα τον Θεόν σου και πράξε ό,τι θέλεις».   

Θα κλείσω την περιήγησή μου στις σελίδες του βιβλίου με τους στίχους του ποιήματος «Ρώτησα», από την ποιητική συλλογή «Οδοιπορικό» του συγγραφέα Γεώργιου  Ι. Μποτή, που επίσης βρίσκονται καταγεγραμμένοι στο τέλος του εν λόγω βιβλίου και με μια συμβουλή που μεταφορικά δίνει ο καρκίνος στον ασθενή του:

«Ρώτησα το κύμα του πελάγου

και το βυθό της θάλασσας.

Το θρόισμα των ανέμων

και τη σιγαλιά της νύχτας.

Τις ψηλές κορυφές των βουνών

και την ανάσα των  εργατών των ορυχείων.

Το γλυκοχάραμα της αυγής

και το ηλιοβασίλεμα του δειλινού.

Το αλαλαγμό της χαράς

και το βουβό κλάμα του πόνου:

Ποιόν βλέπουν στη ζωή ευτυχισμένο;

Και όλα μου απάντησαν μαζί:

Εκείνον , που αγάπησε πολύ.

…Όμως σε συμβουλεύω να είσαι πολύ προσεκτικός και να προσέχεις την υγεία σου. Μην εμπιστεύεσαι την φιλία μου. Να με ελέγχεις. Να ελέγχεις την πορεία της υγείας σου, όπως ο γιατρός σου σε προγραμματίσει και όπως η διαίσθησή σου σε προτρέπει και σε συμβουλεύει.»

Αγαπητέ κύριε Μποτή, νιώθω την ανάγκη να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για την τιμητική προσφορά του βιβλίου σας. Εύχομαι να  είναι καλοτάξιδο. Ο Θεός να σας χαρίζει ακμαίο ηθικό και να συνεχίζεται δημιουργικά το  αρεστό έργο σας έχοντας στο πλευρό σας τα αγαπημένα σας  πρόσωπα.

Καλή δύναμη και Καλή συνέχεια. Κάθε καλό στην οικογένειά σας!

Πάντα με σεβασμό κι αμέριστη εκτίμηση

Σάββατο, 9 Μαΐου 2020

Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη

(Συγγραφέας- Εικαστικός)

«ΔΡΑΣΕΙΣ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΔΡΑΣΕΙΣ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη


Δεν ξέρω αν μάταια πονώ ή δίκαια υποφέρω,
αν όντως είναι ωφέλιμα τα όσα λίγα ξέρω.
Όπου μ’ έσπειραν φύτρωσα, ρίζωσα μες τον ήλιο, 
την ερημιά καλόπιανα για να την έχω φίλο. 
Η μοναξιά με έτρεφε, του ανέμου το τραγούδι,
το βουητό της μέλισσας επάνω στο λουλούδι‧ 
κι επήρα αυτοδίδακτος το πρώτο μου πτυχίο,
όπου και με προβίβασε στης τάξης το θρανίο.
Απ’ το σχολειό στο όργωμα και πάλι ξανά πίσω,
σανό να ρίξω στα παχνιά, κοχλιούς να μπουρμπουλήσω‧
σφόδρα ν’ ανάψω τη φωτιά μήπως και δεν προλάβω
της σταύρωσής μου το σταυρό για μερτικό να λάβω.
Να γράψω καλλιγραφικά, να πάω να αρμέξω,
με του ανέμου το στοιχειό να τρέξω να παλέψω‧
κι έφτασα στα δώδεκα ψύλλο να καλιγώνω
και δυο ντουζίνες άλογα βαρβάτα να σελώνω!
Στα δώδεκα πεταλωτής και φούρναρης, επίσης,
των λουλουδιών ο κηπουρός και δαμαστής της φύσης‧
μ’ ένα θεριό στο πλάι μου πάντα να με επιβλέπει,
στο κάθε παραπάτημα στα ίσια να με φέρει.
«Άιντε, κόρη, ασ’ το νάζι και αρχίζει να βραδιάζει!
Άσε το κοντυλοφόρι... βάσταξε το πηλοφόρι! 
Άγιασε τη βιοπάλη να γεμίσει το κουφάρι!
Ο άγιος φοβέρα θέλει δεξιά για να τα φέρει!»
κι έπαιρνα τα διπλώματα το ‘να μετά το άλλο
και κάτι όλο με ‘σπρωχνε να πάω παραπάνω.
Τα πόδια μου, ξυπόλυτα, στα αγκάθια πληγωμένα,
φιλούσαν τα παπούτσια μου τα χιλιομπαλωμένα!
Τύπωσα τα πτυχία μου μες του μυαλού τις θήκες
και χτύπησα αγόγγυστα της δούλεψης τις πύλες‧
μπροστά μου βρήκα το θεριό με το χαλκά στα χέρι:
«Η γνώση δεν είναι αρκετή ψωμί για να σου φέρει!
Θέλει κότσια από σίδερο, καρδιά από ατσάλι, 
να σπάζεις βράχο με γροθιά, να μοιάζεις στο τσακάλι‧
να μη λιμπίζεσαι φαΐ, του ξένου τον ιδρώτα,
να ‘χεις βιασύνη άνεμου και τ’ άγιου τη ρότα. 
Από το γρόσι το μισό, να κάνεις χίλια γρόσια 
κι απ’ τα πτυχία που έκανες, να κάνεις κι άλλα τόσα! 
Να σε θαυμάζουν οι εχθροί να σε ζηλεύουν ξένοι 
κι απ’ το μισό φακόσπυρο, περίσσευμα να μένει! 
Να ‘χεις τη γλώσσα σου μουγκή, τα μάτια τετρακόσια 
κι απ’ όλα όσα έμαθες να μάθεις κι άλλα τόσα! 
Του καραφλού την κεφαλή, μαλλί να την γεμίζεις,
χωρίς ανέμου δύναμη τον μύλο να γυρίζεις. 
Άιντε, κόρη μου, προχώρα! Και προσπέρασε την μπόρα!
Άιντε, εμπρός και μη φοβάσαι, σαν λαγός όταν κοιμάσαι!»

Τρίτη, 5 Μαΐου 2020

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη