Η ευδαιμονία της ΠΛΗΡΟΤΗΤΑΣ
Αγκάλιασα τον
ουρανό και Σε γνώρισα!
Αγκάλισα τη
γη και Σε είδα!
Και μαζί
Σου είδα:
Στην ανατολή
του ήλιου, τη Γέννηση της ζωής.
Στη δύση, τη
γαλήνη του Τέλους.
Στο ολόγεμο
φεγγάρι, τη σφαιρικότητα του Σύμπαντος.
Στα άστρα,
τις Ελπίδες του κόσμου.
Στα βουνά,
την Αντοχή του ανθρώπου.
Στους
κλυδωνισμούς της γης, την αγωνία της Ζωής και του Θανάτου.
Στους
απορρώγες κι αλώβητους βράχους, την Δύναμη της βελτίωσης.
Στη ροή του
ποταμού, την Ορμή για ζωή.
Στην ακύμαντη
λίμνη, την αξία της Πραότητας.
Στο σφύριγμα
του ανέμου, τη δύναμη των Παραβολών.
Στα κύματα
των ωκεανών, την απόδειξη του Ψυχισμού.
Στις ωδίνες
της γέννας, τον Σκοπό του γονέα.
Στο
ακρογιάλι, τις αγκαλιές του Κόσμου.
Στο χάδι του
μεσημεριού, την Παρηγοριά.
Στη δροσιά
του δειλινού, την Περάτωση του στόχου.
Στην ομορφιά
των λουλουδιών, την Ομορφιά της Ανομοιότητας.
Kι άκουσα:
Στο τραγούδι
του αηδονιού, την Παράκληση της ψυχής.
Στο κλάμα του
Ανθρώπου, την Μετάνοια της απρέπειας.
Στο γέλιο, τη
χαρά του Πλησίον.
Στο ποιόν της
Οντότητας, τις μελωδίες των Χαιρετισμών και της Λύτρωσης.
Στην Ποίηση,
τον ήχο της Δημιουργίας.
Στη
Δημιουργία, το τραγούδι της Πραγμάτωσης.
Και μέσα σε
όλα αισθάνθηκα την απέραντη Αγάπη του
Θεού,
την Μέριμνα
των Αγγέλων,
και την
Μικρότητά μου μπροστά στο Μεγαλείο του Σύμπαντος.
Θεέ μου σε
Ευχαριστώ που Σε γνώρισα!