«ΧΑΡΑ Σ΄ ΑΥΤΟΝ!» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Χαρά σ’ αυτόν που πρώτος φεύγει

κι αφήνει πίσω του συντρόφι και παιδιά

κι αβέρτα φίλους

τη μνήμη την καλή να συντηρούνε

κι αναπαμού δεήσεις να παρέχουν…

Χαρά σ΄αυτόν!  

Χαρά σ΄ αυτόν,

που δεν τον μοίραναν οι Μοίρες να θρηνήσει πρώτος,

την κακορίζικη στιγμή που εκτάκτως μπαίνει

και ξεριζώνει από τη θέση της,  

της φύτρας του το φύτρο…

Χαρά σ΄ αυτόν!  

Χαρά σ΄ αυτόν που πρώτος κονταρομαχεί

στο σταυροδρόμι ετούτο

και πρώτος

στο αχαλίνωτο του Χάρου άτι ανεβαίνει

κι αφήνει πίσω του όλα όσα η ζωή

του έχει φορτωμένο…

Χαρά σ΄ αυτόν!  

20 Οκτώβρη 2018

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΑΡΧΑΙΕΣ ΝΟΤΕΣ

 

Αρχαίες νότες

Την τρέλα δεν φυλάω στο μυαλό

μήτε σε τόμους τη στοιβάζω

στα τρίστρατα του κόσμου τη σκορπάω

κι αν θέλει ας πάει στο καλό!

Την τρέλα μού την χάρισαν, αν θες,

κουρσάροι πειρατές κι αρχαίες νότες

της ηθικής της λογικής οι πότες

που κοινωνούσαν τα μυστήρια του χθες.

Την τρέλα τη μοιράζω για καλό

αντίδωρο  του κόσμου είναι, τη χαρίζω,

δεν θέλω την καρδιά μου να μαυρίζω

ψυχούλα ας μείνω σ’ άσπιλο ουρανό.

13 Μάη 2019

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη 

Μια νέα εικαστική δημιουργία της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

ΣΥΝΘΕΣΗ  της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΧΑΝΤΡΕΣ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Ο Γιάνναρος με την κομπολογιά

σε κεχριμπάρι χάραζε τραγούδια

τις νύχτες έχτιζε  όνειρα χρυσά

που οι μέρες τα σκορπούσαν  σε άγριο κύμα.

Αντάρτες σκέψεις, λωποδύτες και φρικιά

σκαλώνανε στης μνήμης τις ταράτσες

μαύρα κοράκια κρώζαν στα σκαλιά

και του πασάρανε στη γλώσσα λέξεις σκάρτες.

Που είσαστε αλήτες, μάγκες και λεβεντονιοί,

να καθαρίστε τα αλώνια  απ’ τους κοπρίτες;

Αγίων τάγματα κι αγγέλων μουσικοί,

να βγάλετε τους δολοφόνους απ’ τις κρύπτες;

Οι χάντρες έσπασαν στα δυο κι αιμορραγούν

τρίζουν οι κρύσταλλοι σε ματωμένες χέρες

τα αληθινά  αισθήματα πωλούν

αφέντες τυχοδιώχτες σε τεκέδες.

Μου έφυγε η μαγκιά που υπηρετώ

πάνω σε μαύρο άλογο γοργάτο

παιδί Ελλήνων ήμουν φωτεινό

μα τώρα έπεσα στου βούρκου το πλακάτο.

Ο  Γιάνναρος που του ‘φυγε η μαγκιά

σαν περιστέρι  ολόλευκο μες  από  άσπρα χέρια,

αναστενάζει τώρα μόνος στα σκαλιά

προσμένοντας της δίκης τα ξεφτέρια.

Το λάδι στο καντήλι έχει σωθεί

το  ‘φαγαν  με κουτάλες οι κουρσάροι

σε πυροφάνι  βλέπει πως κρατεί

ο πόνος το αδιάλυτο μελάνι.

Βαρύμαγκας, χωρίς κομπολογιά,

με ματωμένες χάντρες έσπερνε λουλούδια

πέτρωνε  η μνήμη σ' όνειρα φρικιά

τη χειμωνιά του γέμιζε  τραγούδια...

20  Μαΐου 2012