Ταξιδεύοντας στις σελίδες της ποιητικής
συλλογής «ΗΛΙΟΣ ΔΙΠΛΟΣ » του Δημήτρη
Α. Δημητριάδη, εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης, 2020. ( Γράφει η Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη)
«Ήλιος διπλός», λέγεται η νέα ποιητική συλλογή του Δημήτρη Α. Δημητριάδη η οποία βγήκε
στο φως από τις εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης. Σαράντα ένα
σύγχρονα ποιήματα αφιερωμένα στον ήλιο της ζωής του, την εγγονή του Λυδία,
δικαιώνουν την υπερπροσπάθεια του ποιητή
για δημιουργία και προσφορά στην ζωή και
τον
πολιτισμό.
Ο Ήλιος, ως αστρικό σώμα, είναι πηγή ζωής και η παρουσία του αποτελεί
παγκόσμιο και διαχρονικό πνευματικό σύμβολο. Στην παρούσα ποιητική συλλογή, ο Ήλιος,
παρουσιάζεται διπλός, με όλες τις ιδιότητες του διευρυμένες. Επομένως, ο
ποιητής ως παππούς, αισθάνεται διπλά τις
ευεργετικές ιδιότητες ενός ήλιου που γεννήθηκε ως προέκταση του εαυτού του και μεγαλώνει μέσα στην ψυχή του,
επαληθεύοντας στο έπακρον τη λαϊκή ρήση: «Των
παιδιών μου τα παιδιά είναι δυο φορές παιδιά μου!» Με τη γραφίδα
της πένα του διατυμπανίζει τα κύματα χαράς κι ευτυχίας που ξεσηκώθηκαν στην
ψυχή του‧ ντυμένος την πληρότητα κι ευγνώμων απ’ τη ζωή και το Σύμπαν συνεχίζει να κρατεί άσβεστη τη φλόγα της
αγάπης η οποία φωτίζει τους ορίζοντές του‧ νιώθει τον παλμό της ζωής να τον
μεθά και να βρίσκει ουσιαστικότερους τους λόγους της Ύπαρξης. Τρυφερές εικόνες, ελπιδοφόρες, ονειρικές
ξεπηδούν μέσα απ’ τους στίχους όπως οι γλυκύτατες πρώτες λέξεις ενός βρέφους
που προσπαθεί να ανακαλύψει έναν άγνωστο
κόσμο και να ταξιδέψει στην απεραντοσύνη
του.
Ο ποιητής, ξεδιπλώνει την φαντασία του‧ γίνεται παιδί‧
ο κόσμος, αναγεννιέται εντός του, γίνεται λαμπερότερος με
έναν ήλιο διπλό στο πλάι του. Τώρα, μπορεί
να κρατεί το παραθύρι της ψυχής ανοιχτό στα νέα καλέσματα της ζωής‧ ν’
ακούει τη μουσική μια άρπας μαγικής αφού οι μέρες έχουν τη δύναμη να κυλούν
χωρίς ημεροδείκτη!
Η εγγονή του, δώρο Θεού, που μπολιάζει με δύναμη
το σώμα κάνοντάς το ικανό να ανασαίνει
πιο βαθιά!...Έτσι, κερδίζει χρόνο ο
ποιητής, ζώντας πραγματικά κάθε λεπτό της ζωής του, πλανίζοντας νέες σχεδίες, αρμενίζοντας
σε ωκεανούς αγάπης κι ευτυχίας.
«Μες το χαμόγελό σου καλπάζουν άλογα/όπου θέλουν με πάνε» μας λέει στο ποίημα υπό τον τίτλο: «Όπου
θέλουν με πάνε» της σελίδας 26.
Σίτος πονεμένος και ηδύς στ’
αδύναμο χεράκι της πέφτει στη γης κι αυτοστιγμεί εκατομμύρια στάχυα φυτρώνουν
στην καρδούλα της… σκαλώνει στου γλάρου τα φτερά… ανακαλύπτει τις θάλασσες του
κόσμου τις ώρες που ο καιρός των μεγάλων
περνάει…
Ο ποιητής
οραματίζεται το μέλλον της στον ποταμό του κόσμου‧ να την
διεκδικούν, να την λαχταρούν εξωτικές
παρουσίες και οντότητες να γευτούν τη δροσιά της ψυχής της:
«Κατεβαίνει ο ποταμός του κόσμου/στο δέλτα της ψυχής της/ κι
έρχονται ερωδιοί/ πυγολαμπίδες/αγρίμια /κι αγριμάκια/ να πιούν να ξεδιψάσουν»,
ντάλα μεσημέρι με το γαλάζιο
μαντήλι στο κεφάλι να σελαγίζει τα τζιτζίκια στο στερέωμα και ξάφνου… μετά τη
βροχή ένα ουράνιο τόξο να πέφτει μεθυσμένο στο στήθος της!... θα μας πει στις σελίδες, 30 και 32.
Εικόνες!... εικόνες γεμάτες φως καλπάζουν
στο φυλλοκάρδι του ποιητή πλημμυρίζοντας της καρδιάς το άλμπουμ‧ λόγια μυριόπλουτα
χοροστατούν με υπερφανές συναίσθημα αγάπης! Στίχοι σφυρηλατημένοι
με της ψυχής το αμόνι‧ εδώ, η ψυχή υπαγορεύει και η σκέψη ακολουθεί, με διάθεση
εξομολογητική υπερρεαλιστική με απουσία ελέγχου
απ’ τη λογική!
Ο ζωή τον ευλόγησε με ευκαρπία! Ευτυχής γονέας και παππούς πλέει σε πελάγη χαράς εγκαρτερώντας
την άνθηση των καρπών του! Αμεσότατα θα μεταλάβουμε την χαρά του στο ποίημα υπό
τον τίτλο «ΕΣΥ» της σελίδας 38:
Εσύ
που χορεύεις πάνω σε καταπράσινη χλόη
τινάζοντας τα μαλλιά
να φύγει το σύννεφο το μαύρο
και ανοίγεις το βορινό παράθυρο
βλέποντας κήπους παράξενους
χρώματα
και ποτάμια
και σηκώνεις χαρταετούς ως τις κερασιές τ’
ουρανού
με το φως να σου χαμογελά
εσύ
που μυρωδιά του γιασεμιού
ολόλευκη απλώνεσαι
ανοίγοντας πόρτες για να περάσει ο
κόσμος
και ξυπόλητο καλοκαίρι
σπέρνεις λάμψεις και σκιρτήματα
ανθίζοντας τη λυγαριά
και τη βαθιά μου κούραση
και ξυπνάς και νυστάζεις από αγάπη
εσύ ο λυμένος μου κόμπος
ο
λυμένος μου κόσμος
γλώσσα μου μητρική
και ρίζα μου στον ουρανό στραμμένη
εσύ η μικρή ελαφίνα ψυχή μου
η φλόγα που χορεύει εντός μου
καθώς σφυρίζει ο άνεμος
τρίζουν τα κόκαλα της μέρας
κι ο λόγος τραυλίζει.
Κι η εγγονή, «Όπως ο Σαίξπηρ και ο Γκόγια»,
θα χρειαστεί κάποια στιγμή να μιλήσει γι αυτά τα τάλαντα που κληρονόμησε
απ’ τον παππού χωρίς φόβο, χωρίς ντροπή‧
θα ζωγραφίσει τη ζωή που της χαρίστηκε, με παπαρούνες των αγρών και
πρωτοβρόχια, χωρίς καμία υποχώρηση‧ και θα ταξιδέψει… θα ταξιδέψει όρθια πάντα στου καραβιού την πλώρη πέρα απ’
του κόσμου τη τυφλή γεωμετρία, με γεμάτη Κιβωτό, οπλισμένη με ήρεμα συνθήματα, φιλίες και
φιλιά!
Φτάνοντας στο τέλος αυτού του
ταξιδιού, νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω από καρδιάς τον ποιητή Δημήτρη Α. Δημητριάδη
για την τιμητική προσφορά του βιβλίου του και για τα συναισθήματα που μου χάρισε
η μελέτη του. Ο Θεός να χαρίζει Υγεία κι Ευλογία στην οικογένειά του και να
δουν το φωτεινότερο άστρο της ζωής τους, τον Ήλιο που λούζει με φως την ύπαρξη τους,
όπως επιθυμούν!
Με σεβασμό κι εκτίμηση
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Τετάρτη, 13 Ιανουαρίου 2021
