Τετάρτη 28 Μαρτίου 2018

«ΠΕΘΥΜΙΑ» ολιγόστιχο της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

landscape14
ΠΕΘΥΜΙΑ


Τώρα που ζω και πόνους ζώνομαι
καθώς η βια σφίγγει
θηλιά στο λαιμό
λαχταρώ την άνοιξη να ζωγραφίσω
να φορά χελιδονοφωλιές και
κόκκινες παπαρούνες στα μαλλιά
να φωλιάσουν τα τρομαγμένα χελιδονοπερίστερα της ειρήνης.

Τετάρτη, 28 Μαρτίου 2018

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη 




Δευτέρα 19 Μαρτίου 2018

«ΠΕΡΙ ΧΩΡΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ». Κείμενο φιλοσοφικής αναζήτησης του Θεοφάνη Παυλίδη


ΠΕΡΙ ΧΩΡΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Ως χώρος προσδιορίζεται η περιοχή ανάπτυξης μορφών και ύλης, ή ως το ανώτερο περίγραμμα προσδιοριζόμενου διαστήματος, ή όταν αυτό δεν υπάρχει, τότε ως χώρος ορίζεται ο γεωμετρικός τόπος των ακρότατων επιφανειών του πράγματος, ή των πραγμάτων (Αριστοτέλης, Prantl)

Κατά τον Πρωταγόρα ο χώρος διαχωρίζεται σε αισθητό, τον οποίον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας και κατά τον Σωκράτη σε χώρο σκέψης, που γεννά λογική και η λογική έννοιες. Επομένως ο χώρος διακριτοποιείται σε έκταση με όρια (αισθητός χώρος) και σε έκταση χωρίς όρια (μη αισθητός χώρος). Ο χώρος με όρια, ο αισθητός, προσδιορίζεται σαφώς, από το περίγραμμα αυτών που ανιχνεύουμε με τις αισθήσεις μας (βλέπουμε, ακουμπάμε, οσφραίνουμε, ακούμε). Ο χωρίς όρια έκτασης χώρος είναι γέννημα του νου, ο οποίος όχι μόνο τον προσδιορίζει, αλλά τον μεταβάλλει, μετουσιώνει και μεταλλάσσει, ανάλογα με την εσωτερική σκέψη και ενόραση, που η νόηση εκάστου ανθρώπου ορίζει. Για το λόγο αυτό το αίσθημα ζωής στον κόσμο τον αισθητό, δηλαδή η κίνηση, το ορατό περίγραμμα πραγμάτων, κ.λ.π, αλλά και η σκέψεις, που σχετίζονται με τον αισθητό κόσμο, είναι για κάθε άνθρωπο προσδιορισμένο, με αποτέλεσμα ο χώρος αυτός να θεωρείται αντικειμενικός.

Ο άλλος, ο μη έχων όρια χώρος της σκέψης, δεν προσδιορίζεται ως ο γεωμετρικός τόπος ορατών σημείων, αλλά ως προϊόν της σκέψης. Στην πραγματικότητα ακόμη και ο αισθητός κόσμος του αντικειμενικού χώρου είναι δύσκολο να προσδιορισθεί. Για παράδειγμα είναι δυνατόν να προσδιορίσει κανείς τον αντικειμενικό χώρο του ορατού σύμπαντος, όταν το ίδιο το σύμπαν μεταβάλλεται και καταντά τελικά αφηρημένη χωρίς όρια έννοια; Πολύ περισσότερο είναι δυνατόν να έχουν όρια οι σκέψεις και οι έννοιες; Σε ποιόν χώρο κινούνται; Από που απορρέουν; Που βρίσκονται τα ακρότατα σημεία τους; Υπάρχουν γεωμετρικά όρια περιγράμματος τους; Σαφέστατα όχι.

Επομένως πως ο άνθρωπος, θεωρεί τον χώρο των ορίων του αισθητού κόσμου και μάλιστα του στενού δικού του οριοθετημένου χώρου, ως αντικειμενικό, ως πραγματικό, ως αληθή, όταν υπάρχει ο χωρίς όρια χώρος της νόησης, ο νοητός; Επομένως από ποιόν χώρο θα φύγει ο άνθρωπος, από τον αντικειμενικό του αισθητού φθαρτού κόσμου, όπου θα αφεθεί – επιστρέψει το έχον όρια σώμα του, ή από το νοητό της σκέψης; Και αν ο χώρος της σκέψης, με ανθρώπινα αντικειμενικά κριτήρια δεν υπάρχει, τότε η σκέψη, ο νους, πως θα πεθάνουν σε ένα χωρίς όρια χώρο; Μήπως τελικά όλες οι θρησκείες ακουμπούν και αναφέρονται σε αυτόν τον χώρο της σκέψης του νου, της ψυχής; Και αν είναι έτσι τότε μήπως η έννοια του παράδεισου, ή της κόλασης δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μετάβαση, χωρίς πλέον το φθαρτό σώμα, που γεννήθηκε και έκλεισε τον κύκλο του στον αντικειμενικό αισθητό κόσμο, σε έναν μη αισθητό χωρίς όρια νοητό κόσμο; Μήπως τελικά ο μη αισθητός, μη αντικειμενικός χώρος, προκύπτει ως προσπάθεια του ανθρώπου να γεννήσει - βρει εκείνο τον μη αισθητό χώρο, όπου θα ακουμπήσει αιώνια, χωρίς χρόνο την ψυχή, τη σκέψη του; Επομένως  πιστεύω ότι όταν ο έχων αγαθή σκέψη άνθρωπος αποδράσει θα τοποθετηθεί – βρεθεί σε έναν νοητό χώρο αγαθότητας (η θρησκεία μας τον ονοματίζει παράδεισο) και ο έχων πονηρή σκέψη – νου τότε θα βρεθεί σε νοητό χώρο πονηρότητας (την  επονομαζόμενη κόλαση). Αλλά και εκεί η κάθε σκέψη, ο κάθε νους θα έχει ανάλογα με την πονηράδα, ή την αγαθότητα της ιδίας σκέψης, τον δικό του υποκειμενικό χώρο-κύκλο, ο οποίος τελικά θα είναι τελικά ο διαχρονικά αιώνια  πραγματικός αντικειμενικός.

Το μέγα ερώτημα επομένως που τίθεται είναι εμείς οι έλλογοι άνθρωποι από ποιόν χώρο προερχόμαστε; είμαστε αυτόνομοι και αυτοτελείς στη γη του αισθητού αντικειμενικού χώρου,  ή αποτελούμε επαναπροσδορισμένες εισαγωγές του όλου, ή μέρους – τμημάτων αγαθών, ή πονηρών σκέψεων, μικρότερων μη αντικειμενικών αισθητών χώρων; Αν ναι τότε γιατί μέσα μας ενυπάρχει ο αγαθός και ο κακός χωρίς όρια χώρος και πως επιδρούν οι δύο αυτοί χώροι της νόησης στα ερεθίσματα του υπαρκτού αντικειμενικού χώρου;

Σε αυτό το ερώτημα μόνο ο δημιουργός της σκέψης του νου, που την έντυσε με  σώμα και την έστειλε ως γενετήσια εκφορά, στον αισθητό μας αντικειμενικό κόσμο, μπορεί να απαντήσει. Μήπως ο δημιουργός ανεξάρτητα της ονομασίας, που ο άνθρωπος του έδωσε (Κοσμική ανάσα, Κινούν ακίνητο, Λόγος, Έν Παν, κ.λ.π των αρχαίων ελλήνων, ο Θεός της Χριστιανοσύνης, Ο Αλλάχ των Μωαμεθανών, ο Βούδας κ.λ.π) έχει λόγους κάθαρσις και επαναφοράς στο καθαρτήριο της ζωής του αισθητού αντικειμενικού χώρου της φθαρτής ζωής, πριν την είσοδο – επιστροφή του όλου, ή μέρους μιας πονηρής σκέψης; Μήπως  η κάθαρσις επιτελείται με συνεχείς μεταβάσεις από έναν χώρο σε άλλον και αυτοτιμωρίας και ίασις, μέσα από τη βίωση – τιμωρία του στον αισθητό κόσμο των πραγμάτων;

Μήπως τελικά οι βιώνουσες σε σώματα σκέψεις – νόες – ψυχές, αποσταλλόμενες στη γη, είναι βεβαρυμένες με σχετικήν πονηρίαν και αρετή εγκλωβισμένες σε αντίστοιχα σώματα στο φθαρτό γήϊνο κόσμο των ορίων του αντικειμενικού χώρου; Μήπως η αναζήτηση του βάσανου της ψυχής, με Ιώβιες πληγές, ή η εκφρασμένη σκληρότητά της σε ετούτον τον κόσμο, είναι το διαβατήριο μετάβασης από ένα νοητό χωρικό επίπεδο σε άλλο;
Τελικά ποιός ξέρει;
Ποιός μπορεί να λογάται ότι ξέρει;

Θεοφάνης  Παυλίδης 

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2018

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΣΤΙΒΕΝ ΧΟΚΙΝΓΚ Του Πέτρου Σοφιανού

f5

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΣΤΙΒΕΝ ΧΟΚΙΝΓΚ 
Του Πέτρου Σοφιανού
Κλείνει ο κύκλος μιας ζωής που ο νους της από τις «μαύρες τρύπες» στους γαλαξίες άστραψε στου σύμπαντος το Χάος !
Τα δυό τρίτα του χρόνου της σε θέση αναπηρίας σωματικής, μα μ’ ευφυΐα νοητική και θαυμαστή  υπομονή τον Κόσμο αυτόν ερεύνησε διδάσκοντας με πνεύμα ελευθερίας!
Έως δυο χιλιάδες δεκαοκτώ μισά του μήνα Μάρτη πενήντα χρόνους καθιστός πρόσμενε ο νούς του πάντα ορθός Τέλος με γνώση νά ‘ρθει!
Στο Ερώτημα μιας απαρχής
απόλυτης του σύμπαντος, με σχετικότητα
απαντάει και καθαρότητα γραφής !
Μέσ’ απ’ το «ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ»
η απάντηση* του Ιωνική,  με Λόγο φιλοσοφική!
– Ξεκίνησε απ’ το Μηδέν μ’ ένα «Big Bang» το Χάος  η αναβοσβήνει ωσάν φωτιά στο Σύμπαν αενάως;
– Η Ύλη ανακυκλώνεται στου Σύμπαντος το Χάος  ως ΠΥΡ αναβοσβήνοντας απανταχού κι αενάως!
Κάθε ανθρώπου  η ψυχή σε  Τούτον υπακούει καθώς το τέλος της ζωής τον κώδωνα μας κρούει !!!
Νά ‘ναι η μνήμη του αιωνία σαν της γνώσης του η αξία !

* Στο 8ο κεφάλαιο του βιβλίου του ΤΟ  ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
από την 1η ως την 3η σελίδα … η παραπάνω απάντηση…

  • Ο Πέτρος Σοφιανός είναι καθηγητής Μαθηματικών,ποιητής  και διαμένει στο Πυθαγόρειο της Σάμου

ΑΡΧΕΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ & ΤΕΧΝΗΣ - ΟΜΑΔΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ / 4ος ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ¨ΤΟ ΑΛΑΤΙ¨ στις παρυφές της "γλώσσας"



ΑΡΧΕΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ & ΤΕΧΝΗΣ
ΟΜΑΔΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ
4ος ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
¨ΤΟ ΑΛΑΤΙ¨ στις παρυφές της "γλώσσας"
Το Αρχείο Ιστορίας & Τέχνης Κοζάνης προκηρύσσει τον 4ο Πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης 2018. Ο διαγωνισμός, ο οποίος για πρώτη φορά απευθύνεται και στον Οικουμενικό Ελληνισμό, τίθεται υπό την αιγίδα:
α) Κοβενταρίου Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης.
β) Ελληνικού Κύκλου Βιβλιόφιλων Λονδίνου.
γ) Γραφείου Ποιήσεως.

Ο 4ος Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης, διέπεται από τους παρακάτω όρους.

ΟΡΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
Το θέμα του διαγωνισμού είναι : ¨ΤΟ ΑΛΑΤΙ¨ στις παρυφές της «Γλώσσας»
*Ποιήματα εκτός θέματος θα απορρίπτονται από την διαγωνιστική διαδικασία.
1. Ο Διαγωνισμός απευθύνεται σε δύο κατηγορίες:
α. Μαθητές (Γυμνασίου – Λυκείου)
β. Ενήλικες
2. Δικαίωμα συμμετοχής έχουν οι απανταχού Έλληνες ή γενικά οι ομιλούντες την ελληνική γλώσσα.
3. Έκταση των έργων : Το κάθε ποίημα δεν πρέπει να υπερβαίνει τους 30 στίχους.
4. Κάθε διαγωνιζόμενος μπορεί να υποβάλει στον διαγωνισμό μόνο ένα ποίημα, το οποίο δεν έχει λάβει μέρος σε άλλο διαγωνισμό και πρέπει να είναι πρωτότυπο και αδημοσίευτο.
5. Τα έργα υποβάλλονται σε έξι (6) δακτυλογραφημένα αντίτυπα, με ψευδώνυμο στο κάτω δεξιά μέρος της σελίδας. Το ονοματεπώνυμο, η διεύθυνση, το τηλέφωνο, και το email του/της δημιουργού, να αναγράφονται σε μικρό κλειστό φάκελο, στο εξωτερικό του οποίου θα υπάρχει μόνο το ψευδώνυμο. Επίσης απαραίτητο είναι να σταλεί και σε ηλεκτρονική μορφή το κείμενο του ποιήματος με CD.
6. Η κρίση των έργων θα γίνει από πενταμελή Κριτική Επιτροπή, η οποία είναι:
Προεδρεύων:
Σκιαθάς Δ. Αντώνης: Ποιητής - Κριτικός Λογοτεχνίας - Μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Διευθύνων του Γραφείου Ποιήσεως
Μέλη:
Δημητριάδου Διώνη: Ποιήτρια – Κριτικός Λογοτεχνίας.
Τασιόπουλος Βαγγέλης: Ποιητής – Γραμματέας Εταιρείας Λογοτεχνών Θες/νίκης
Τσάϊτα – Τσιλιμένη Βάλια: Διδάκτορας Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Λέκτορας στο τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Ποιήτρια.
Χλωπτσιούδης Δημήτρης: Ποιητής – Κριτικός Λογοτεχνίας.
7. Οι συμμετοχές στον διαγωνισμό θα πρέπει να αποσταλούν ταχυδρομικώς, σε κλειστό φάκελο, στον οποίο θα πρέπει εξωτερικά να αναγράφεται η κατηγορία της συμμετοχής (πχ. Κατηγορία: Ενήλικες ή Κατηγορία: Μαθητές)
8.Τελευταία ημερομηνία υποβολής έργων στον διαγωνισμό ορίζεται η 30η Μαΐου 2018 (σφραγίδα ταχυδρομείου)
9. Για κάθε κατηγορία διαγωνιζομένων θα δοθούν 3 Βραβεία. Εφόσον κριθεί απαραίτητο από την Κριτική Επιτροπή, θα δοθούν Έπαινοι και Τιμητικές Διακρίσεις.
Τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν έως τις 30 Ιουλίου 2018.
Η Γιορτή απονομών των διακρίσεων θα πραγματοποιηθεί σε ειδική εκδήλωση το Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2018 , στο χώρο της Νέας ¨Κοβενταρίου¨ Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας της Γιορτής απονομών των Βραβείων και Διακρίσεων, θα πραγματοποιηθεί τιμητική εκδήλωση με καλεσμένους ζώντες Έλληνες Ποιητές και Ποιήτριες
.
Επίσης θα πραγματοποιηθούν και τα εγκαίνια έκθεσης με έργα Ελλήνων Εικαστικών, επί του θέματος του διαγωνισμού.
Ο διαγωνισμός έχει μεγάλο Αρωγό και Χορηγό τις Εκδόσεις "Πικραμένος", οι οποίες αναλαμβάνουν να εκδώσουν ιδίοις εξόδοις, μια ποιητική συλλογή ενός εκ των τριών Ενηλίκων οι οποίοι θα λάβουν Βραβείο (όταν είναι έτοιμοι να το εκδώσουν). Η Επιτροπή θα αποφασίσει, ποιος εκ των τριών που θα λάβουν Βραβείο, θα εκδοθεί η Ποιητική του Συλλογή.

Τα έργα να αποστέλλονται με απλό ταχυδρομείο, και όχι συστημένα, στη διεύθυνση:
Αρχείο Ιστορίας & Τέχνης "Γεώργιος Παπαθανασίου" Τ.Θ. 10 - τ.κ. 50100 Κοζάνη – Ελλάδα
Το Αρχείο Ιστορίας & Τέχνης έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τα απεσταλμένα ποιήματα για όποια δίποτε χρήση κριθεί απαραίτητο, για την προβολή του.
Διευκρινήσεις για τον Διαγωνισμό στην ηλεκτρονική διεύθυνση του Αρχείου Ιστορίας και Τέχνης: arhiokesarias1@gmail.com
Ευγενικά στηρίζουν τον Διαγωνισμό:
-Τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας Φλώρινας.
- Κοινωφελής Πολιτιστικός Οργανισμός ¨Διέξοδος¨ Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου.
- Ένωση Επιστημόνων Δυτικής Μακεδονίας ¨Νικόλαος Κασομούλης 

https://apostaktirio.gr

Σάββατο 10 Μαρτίου 2018

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΣΤΟ ΚΑΛΛΙΜΑΡΜΑΡΟ- Το χρονικό της υπερπροσπάθειας» της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη



Κάθε φορά που συλλογίζομαι την υπερπροσπάθεια που καταβάλουν  οι μαραθωνοδρόμοι για να ολοκληρώσουν την διαδρομή τους -από το σημείο της εκκίνησης ως το σημείο του τερματισμού- με διαπερνά έντονο ρίγος∙ όμως, εκείνο που παραμένει να με συγκινεί περισσότερο είναι η γενναιότητα και η αυτοθυσία των Μαραθωνομάχων για την υπεράσπιση της τιμής και της ελευθερίας. Βεβαίως, δεν σταματά ο θαυμασμός και η έκπληξη  στα πρόσωπα όλων εκείνων που εξακολουθούν να επιχειρούν με αδάμαστο δρασκέλισμα την απόσταση  των 42.192 μέτρων για να βρεθούν από το Μαραθώνα στο Καλλιμάρμαρο στάδιο, εν ριπή οφθαλμού.
Μου ήταν αδιανόητο πως θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου και βαδίζοντας την έκτη δεκαετία  της ζωής θα πραγματοποιούσα το μεγαλύτερο όνειρο μου και μάλιστα με συγχορευτές και συνοδοιπόρους  καταξιωμένους και μη φίλους δρομείς και μαραθωνοδρόμους.
Ξημέρωνε η δωδεκάτη μέρα του Νοέμβρη. Τα ξυπνητήρια είχαν αρχίσει να χτυπάνε απ’ τ’ αχάραγο. Όλα έπρεπε να γίνουν εγκαίρως, προτού κλείσει η κεντρική αρτηρία της κυκλοφορίας.
Αφού κάναμε ένα αναζωογονητικό ντους, φορτώσαμε τις μπαταρίες μας με πλούσια πρωινά εδέσματα και ροφήματα στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου. Όταν αποφάγαμε,  τα ταξί άρχισαν το ένα μετά το άλλο να μεταφέρουν τους αθλητές στο στάδιο του Μαραθώνα για την εκκίνηση του αγώνα.


Μαζί με τον σύζυγο μου – παρθενικοί ακόμη σε μια τέτοια εμπειρία, είχαμε κατακλειστεί από έντονο άγχος και ατέρμονη αμηχανία: «Τι ήρθαμε να κάνουμε εμείς εδώ; Θα καταφέρουμε να κάνουμε την υπέρβαση; Θα  δώσουμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα να ενεργοποιήσει τις αδρανοποιημένες μας δυνάμεις;» ήταν μερικά από τα ερωτήματα που μας βασάνιζαν.
Φτάνοντας στον Μαραθώνα,  μια πολύχρωμη λαοθάλασσα μας περίμενε. Μια λαοθάλασσα που είχε απλώσει πλοκάμια προς κάθε κατεύθυνση της δοξαστικής γης.  Οι δρόμοι, οι πλατείες, το μούτρο του βουνού, χρωματισμένα με χρώματα πανηγυρικά. Χιλιάδες  κυψέλες σκορπισμένες.  Το εργατικό  μελίσσι ζουζούνιζε, κατηφόριζε μαζί με τον αέρα που ανάδυε αδρεναλίνη αναμεμειγμένη με οσμές καψεΐνης και ταυρίνης.  Μπήκαμε κι εμείς μέσα σε εκείνο το μελίσσι. Κατηφορίσαμε μαζί του. Όλο κατηφορίσαμε… Φτάσαμε στο μπλοκ!
Δρομείς από  κάθε  γωνιά του πλανήτη παρευρίσκονταν για να τρέξουν την κλασική μαραθώνια διαδρομή. Μέσα σε εκείνο το πολυποίκιλτο λεφούσι ένιωσα να με τυλίγει μια υπερκόσμια ευλογία, μια ατλάντια δύναμη    που γεννήθηκε  και μεγάλωσε για να πραγματοποίηση  αυτό που πιότερο επιθυμούσα.
Και είδα τις πέτρες  να λάμπουν στο φως, αιώνες τώρα ντυμένες το στέμμα της δόξας. Πάνω στη σάρκα τους ριζωμένη παρέμενε η αρετή και η τόλμη, η ανδρεία και η θέληση για ευγενή αγώνα, για ειρήνη, για λευτεριά, για υπέρβαση και νίκη. Κι άκουσα τα  τύμπανα να ηχούν∙ οι ακοίμητοι μαχητές να παίρνουν  παράγγελμα  εκκίνησης: Οι αρχαίοι πολεμιστές τους έχουν αφημένα κειμήλια στον τύμβο  του Μαραθώνα!
Σε αυτό τον τόπο, οι Μαραθωνομάχοι ακόμα πολεμούσαν... Ποτέ δεν επαναπαύτηκαν.  Οι πέτρες στοίβαζαν τη θέλησή τους για ζωή. Ρουφούσαν το άρωμα του ιδρώτα τους. Ράγιζαν χορεύοντας κάτω απ’ τη μουσική των σπινθηροβόλων βημάτων τους. Ζυμώνονταν μαζί τους.  Γίνονταν αίμα που έρεε στη σάρκα μας. Γίνονταν φως που έλουζε την ψυχή μας.
Σ’ αυτή τη γη ο Φιλιππίδης  δεν αποχωρίστηκε ποτέ την πανοπλία του. Οπλισμένος   ημεροδρόμος παρέμενε  φέρνοντας νικητήρια μηνύματα ιστορικής διαδρομής στα πέρατα της οικουμένης. Χιλιάδες ψυχές  ακολουθούσαν οραματιζόμενες  τα  χνάρια του  ντυμένες με αύρα αττικού ουρανού. Ανηφόριζαν κουβαλώντας την ιστορία της Ελλάδας στα σπλάχνα τους και  έδιναν όρκο τρανό: σέβας να έχουν στου καθενός την τίμια προσπάθεια. 
Το σύνθημα εκκίνησης δεν άργησε να δοθεί. Συνοδευμένο με τον όρκο του αθλητή παρέδωσε τη σκυτάλη στους πρώτους μαραθωνοδρόμους κι αυτοί με την σειρά τους πέρασαν την γραμμή, μπροστάρηδες, με το «ευ αγωνίζεστε» χαραγμένο στο στήθος τους.
Τριάντα ολόκληρα λεπτά πέρασαν μέχρι να έλθει και η δική μας σειρά. Χιλιάδες αθλητές θα αναμετριόντουσαν με τις δυνάμεις τους…
Όταν τα πόδια μου πάτησαν τη λωρίδα εκκίνησης, ο χρόνος άρχισε να μετράει αθροιστικά. Κάθε νέο  βήμα μείωνε καρτερικά την απόσταση του τερματισμού μου. Μόλις είχα  ξεκινήσει για ένα σκοπό. Κι έδεσα  κόμπο τη θέληση στην ψυχή μου να περάσω απ’ όλες τις συμπληγάδες ανέπαφος. Να ρουφήξω λιγάκι από το νέκταρ της ιστορίας. Να πατήσω κι εγώ πάνω στα αχνάρια που άφησαν οι εκλεκτοί
Με διέτρεξε έντονο ρίγος καθώς η σκέψη μου περιπλανήθηκε μαζί με την εικόνα του άγνωστου οπλίτη στα σκονισμένα πανάρχαια μονοπάτια. Γεμάτος αγωνία να μεταφέρει την νικητήρια αγγελία από τον Μαραθώνα στους αθηναίους πολίτες. Η άσφαλτος άρχισε σιγά σιγά να μεταλλάσσεται σε ζωντανό υπερήρωα, σε μια λαοθάλασσα ψυχών ταμένες στην επίτευξη του σκοπού, κάνοντας πράξη τον όρκο που είχαν δώσει κατά την ώρα της εκκίνησης. 
Ξεχείλιζα   από ορμή και θέληση.  Μπροστά μου ζωντάνευε συνεχώς η μορφή του αρχαίου ημεροδρόμου. Οι δερμάτινες επωμίδες του συγκρατούσαν τον βαρύ θώρακα στο στήθος του. Συνέδραμε την προσπάθεια μου και με  απάλλασσε από βάρη περιττά!
Προχωρούσε μπροστά μου. Σκόνταφτε και σηκωνόταν. Πηδούσε πάνω από ροζιασμένες ρίζες ελαιόδεντρων που του ‘φραζαν τον δρόμο. Μάτωνε, αλλά ξανασηκωνόταν!
Για πρώτη φορά ένιωσα τη γης  ν’ αφουγκράζεται το καρδιοχτύπι μου κι ο ουρανός να ψιχαλίζει την ψυχή μου με τη δροσιστική αύρα της ευγενής άμιλλας. Το σώμα ακολουθούσε το πνεύμα  και το πνεύμα το σώμα, δίνοντάς του ώθηση προς την επίτευξη του στόχου. Ολόκληρη είχα γίνει μια πελώρια καρδιά με μάτια προσηλωμένα  στο τέρμα. Οι χτύποι σφυρηλατούσαν τις μήνιγγες. Το αίμα  κόχλαζε στου κορμιού το πυρωμένο καμίνι: «Οι γεννήτορές μου κι οι δάσκαλοι, μ’ εκπαίδευσαν να παίζω δίκαια, καθαρά, να είμαι σταθερή, να προσέχω τους πειρασμούς, να έχω σεβασμό στην  προσπάθεια και την άποψη του άλλου, να σέβομαι τους αντιπάλους μου, να κοιτάζω μπροστά, να μην τα παρατάω», σκεφτόμουν  σε κάθε μου βήμα καθώς πλησίαζα  περισσότερο το στόχο. 
Κάτω από τα πόδια μου η άσφαλτος. Λεία άσφαλτος χωρίς κοφτερές πέτρες∙ χωρίς αγκαθωτούς θάμνους να ματώνουν τις φτέρνες μου∙ με τις πατούσες ενδεδυμένες σε γαλαντόμο ύφασμα. Κι από πάνω μου ο ουρανός κι ο φίλος ήλιος. Ένας ήλιος φιλόστοργος που έπαιζε κρυφτό πίσω απ’ τα σύννεφα του φθινοπώρου.
Ναι! Ο ήλιος κρατούσε καλά πάνω απ’ το κεφάλι του συνοδοιπόρου μου. Έκαιγε τα κραταιά μπράτσα του και τα πέλματα του μάτωναν πάνω στις κοφτερές πέτρες. Και οι αγκαθωτές πόες καρφώνονταν στις  ακάλυπτες κνήμες του… όμως,   εκείνος προσπερνούσε τις κακουχίες. Κοιτούσε εμπρός! Την εκτέλεση της προσταγής, την ολοκλήρωση του χρέους, γεμίζοντας την ψυχή μου με την ανακοίνωση της νικητήριας είδησης.
Ο νικηφόρος στρατηγός τον είχε επιλεγμένο ως τον ταχύτερο δρομέα της Αττικής  και του ‘χε δοσμένο παράγγελμα «Τρέξε όσο γρήγορα  σε πάνε τα πόδια σου και η ψυχή σου στην Αθήνα και μήνυσε στους άρχοντες: Νενικήκαμεν!» Εμένα, όμως, ποιος με επέλεξε και πιο το μήνυμα που φέρνω; 
Οκτώ με εννέα ώρες χρειάζονταν οι αθηναίοι οπλίτες για να φτάσουν από τα έλη του Μαραθώνα στην Αγορά της Αθήνας. Πάνοπλοι και με το βάρος της ευθύνης  να τους βαραίνει ακόμη πιο πολύ.
«Εγώ είμαι απαλλαγμένη  απ’ όλα αυτά. Πρέπει να τερματίσω σε λιγότερο χρόνο» ενθάρρυνα τον εαυτό μου.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας αγωνίζονταν με τον ίδιο τους εαυτό.   Ανακάλυπταν κρυμμένες δυνάμεις. Ο καθείς προσπαθούσε να επιβάλει εκατοντάδες επιπλέον βήματα στο σώμα, που μόνο η ψυχή θα μπορούσε να επιτελέσει.
Μπρος - πίσω, δεξιά κι αριστερά κάλπαζαν ρυθμικά η αποφασιστικότητα, η θέληση, η δύναμη, το ιδεώδες, η μη παραίτηση. Κάποιοι γεροντότεροι που δεν παραδίδονταν αμαχητί, μου έδιναν ελιξίριο δύναμης να συνεχίσω.
Ο Φιλιππίδης έτρεχε για ώρες, μα το τελευταίο κομμάτι του φαινόταν ατέρμονο. Καθώς πλησίαζε πιο κοντά, τα πόδια του γίνονταν όλο  και πιο βαριά. Σε κάθε βήμα πονούσαν οι λαγόνες του και οι νευρώνες του τεντώνονταν στο ρυθμό του τρεξίματος.
«Τα  πρώτα χιλιόμετρα τα τρέχεις με το σώμα∙ τα τελευταία με την ψυχή. Να ακούς το σώμα σου. Την ίδια απόσταξη θα τρέξει ο πρώτος, την ίδια κι ο τελευταίος» είχε  ομολογήσει ένας μαχητής στην αφετηρία.  Τα λόγια του με  σφυροκοπούσαν.
Οι λαγόνες μου άρχισαν να πονούν.  Τα πέλματά μου πρήζονταν. Δάχτυλα, πέλματα, κνήμες, περόνες και μηροί, είχαν αναλάβει να μεταφέρουν όλο το φορτίο στο τέρμα. Άρχισαν να πονούν και τα σπλάχνα μου. Ένιωθα κι ένα μικρό μούδιασμα στα χέρια… Συμμεριζόμουν το ανθρώπινο τσούρμο που έτρεχε ξωπίσω μου μα ήμουν καλά γειωμένος στο χώμα κρατώντας γεμάτη αποσκευή την ψυχή μου. Έτρεχα  ασταμάτητα, αναζητώντας σε κάθε λεπτό  κι ένα κομμάτι απ’ το πάζλ που συνέθετε το κορμί μου. Μέσα στο πυρωμένο βλέμμα της ελπίδας καινούργιες ελπίδες ζωντάνευαν. Ανακάλυπτα πως η σάρκα δεν είναι μόνο ύλη, αλλά αποτελεί το κεντρικό κομμάτι της σύνθεσης εκείνης που λέγεται σώμα.  
Σε κομβικά σημεία υπήρχαν σταθμοί ανεφοδιασμού: Νερό, τροφή, πρώτες βοήθειες, ενθάρρυνση συνέχισης  από εθελοντές πολίτες.
Ο βασιλιάς των Περσών είχε στείλει στους Αθηναίους δύο αμφορείς με χώμα και νερό ως σύμβολο παράδοσης, μα εκείνοι σκότωσαν τους Πέρσες αγγελιοφόρους ρίχνοντας τα άψυχα κορμιά τους μέσα σε ένα πηγάδι για να  πάρουν μόνοι τους όσο νερό ήθελαν… Αυτή ήταν η απάντηση! Ένα αλλιώτικο «μονόν λαβέ»!
Έπρεπε να τρέξω. Να κάνω το αδύνατο, δυνατό!   Στη μνήμη αυτού του γεγονότος και στην αθανασία ενός ολόκληρου λαού που έδωσε παράδειγμα θάρρους και αγωνιστικότητας, που λάμπρυνε τον κόσμο με τον πολιτισμό του, που εξουδετέρωσε τη βαρβαρότητα, που με τα φώτα του θέσπισε την δημοκρατία και τις επιστήμες.
Ναι! Ο Μαραθώνιος είναι αγώνας ιερός. Δεν είναι αναμέτρηση φυσικών δυνάμεων  με φυσικές δυνάμεις, παρά είναι βυθομέτρηση και αναμέτρηση με τις δυνάμεις της ψυχής, της οπλισμένης με υπομονή και επιμονή, με πίστη και αφοσίωση στην ολοκλήρωσή της. Μπαίνοντας στον κύκλο των μαραθωνοδρόμων γίνεσαι ένας μαχητής που αντιπαλεύει όχι με αντιπάλους ή συναγωνιστές, αλλά γίνεσαι  ένας  μαχητής που αντιπαλεύει με τις δυνάμεις  και τις αδυναμίες του ιδίου σου εαυτού. Φορτίζεσαι με θέληση και πείσμα, ανακαλύπτοντας δυνάμεις που κάτω από άλλες συγκυρίες δεν θα μπορούσες να ανακαλύψεις.
Ναι! Ο Μαραθώνιος είναι το μεγαλύτερο αθλητικό, πολιτιστικό, κοινωνικό γεγονός. Η πιο τρανή γιορτή. Η πιο γενναία εκκίνηση ψυχικών και σωματικών δυνάμεων. Και η προσπάθεια του καθενός είναι καθαρά ατομική προσπάθεια και νίκη μαζί. Αν η προσπάθειά σου δεν ταυτιστεί με την προσπάθεια του οπλίτη από τη Λεοντίδα φυλή, δεν θα μπορέσεις ποτέ να ξεπεράσεις τα ανθρωπινά όρια σου, δεν θα μπορέσεις να κατορθώσεις το ανέφικτο. Να προσπεράσεις δραστηριοποιημένος από ανηφόρες και κατηφόρες. Να αποδώσεις φόρο τιμής στους ήρωες του Τύμβου. Να  κόψεις λιόκλαδα κάνοντας στεφάνι στα μαλλιά. Να χαιρετήσεις τη Νέα Μάκρη.  Τη Ραφίνα. Το Πικέρμι. Να αναμετρηθείς με την ψυχή σου στον ανισόπεδο κόμβο του Σταυρού με τον απότομο ανηφοροκατηφόρο    και  να στεφτείς στο Καλλιμάρμαρο νικητής. 
«Πόσες ανηφόρες έχει η διαδρομή;» ρωτήθηκα από κάποιον συνοδοιπόρο.
«Όσες είναι και οι κατηφόρες!» ανταπάντησα.
Κοιταχτήκαμε. Γελάσαμε. Ευχηθήκαμε καλό τερματισμό.
Σκούπισα το μέτωπο μου. Έφτυσα το ξερό σάλιο στην άσφαλτο.
Το επώδυνο μέρος του όλου εγχειρήματος πλησίαζε προς το τέλος. Γέρακας… Χαλάνδρι… Χολαργός… με τον αρχαίο οπλίτη πάντοτε στο πλάι μου να χαλαρώνει τις δερμάτινες επωμίδες που συγκρατούσαν το βαρύ θώρακα στο στήθος του. Κοιτούσα τα φλογισμένα από την κούραση μάτια του. Τα στεγνά από την ένταση χείλη.
Άνοιξε δρόμο. Τα βήματα του βαριά, άφηναν το αποτύπωμα τους πάνω στην άσφαλτο. Οσμή ιδρώτα ράντιζε την ατμόσφαιρα αγιάζοντας την διαδρομή μου. 
Άνοιξα βήμα! Τα βήματά μου βαριά έπιαναν ρότα τα βήματά του πάνω στην άσφαλτο. Σε δύο χιλιόμετρα και 192 μέτρα θα παραδίδαμε -μαζί αυτή τη φορά, το άγγελμα στους Αθηναίους πολίτες. Για  δύο χιλιόμετρα και 192 μέτρα θα αφουγκραζόμουν την δύναμη μου πατώντας τον κάλο  της αδυναμίας μου. Μέχρι τον τερματισμό θα άκουγα τους χτύπους της καρδιάς που   με έσπρωχναν σε ένα βήμα παραπάνω.
Και τα βήματα πλήθαιναν, ακολουθώντας όλο και πιο κοντά τη λωρίδα τερματισμού. Αντίκρισα το Καλλιμάρμαρο. Το δαδοφόρο με τη δάδα στο χέρι. Εισήλθα θριαμβευτικά. Τερμάτισα! Ήμουνα νικητής γιατί νίκησα τις αδυναμίες και τις όποιες επιφυλάξεις μου. Αγωνίστηκα και ξεπέρασα τον εαυτό μου. Αγωνίστηκα και διδάχτηκα μέσα απ’ τον αγώνα μου. Είχα εξοντώσει με θαυμαστό τρόπο τους επίπονους κάλους της αδράνειας και της απραξίας. Στέφτηκα την προσπάθεια και την ρώμη των νικητών. Την υπομονή και την επιμονή. Την  επίτευξη του στόχου. Κοινώνησα την χαρά με όλους εκείνους που δεν παραιτήθηκαν και ολοκλήρωσαν την αποστολή τους. Αναγνώρισα  πως η νίκη του καθενός είναι νίκη προσωπική και δεν μετριέται με χρονόμετρα!


( Το διήγημα αφιερώνεται στο σύζυγo μου Ιωάννη).


Τρεις εκδηλώσεις το Μάρτιο 2018 από τον Σύλλογο Αρκάδων της Πάτρας “Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ”.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

Το σωματείο ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ, παράρτημα Πατρών, διοργανώνει στην Πάτρα το Σάββατο 3 Μαρτίου 2018 και ώρα 19.00, εκδήλωση με θέμα: “Ποια Μακεδονία; Εγώ γνωρίζω μια μόνο την Ελληνική”


Εκδήλωση με θέμα:“Ποια Μακεδονία; Εγώ γνωρίζω μια μόνο την Ελληνική”
Το σωματείο ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ, παράρτημα Πατρών, διοργανώνει στην Πάτρα το Σάββατο 3 Μαρτίου 2018 και ώρα 19.00, εκδήλωση με θέμα“Ποια Μακεδονία; Εγώ γνωρίζω μια μόνο την Ελληνική” με κεντρικό ομιλητή τον σεβασμιότατο πρώην Επίσκοπο Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης (Σερβίας), Αθανάσιο Γιέφτιτς.

Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών και θα πραγματοποιηθεί στο μεγάλο αμφιθέατρο του συνεδριακού κέντρου του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας (Κουκούλι Πατρών).

Στην εκδήλωση, η οποία έχει εθνικό και πατριωτικό χαρακτήρα και μόνο, έχουν προσκληθεί όλα τα πολιτικά κόμματα, οι τοπικοί βουλευτές, οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές, καθώς και σύλλογοι, σωματεία και πολιτιστικοί φορείς της περιοχής.
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης, η Φιλαρμονική του Ι.Ν. Αγίας Σοφίας Πατρών, θα αποδώσει τραγούδια για τη Μακεδονία.

ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
ΚΕΝΤΡΟΝ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΑΣ

Παρουσίαση του Καθηγητή Δημοσθένη Δαββέτα την Παρασκευή 2 Μαρτίου & ώρα 20:00 στο χωρο του βιβλιοπωλείου discover


Ενσωματωμένη εικόνα 1
Το βιβλιοπωλείο Discover και οι εκδόσεις "Δρόμων" 
σας προσκαλούν σε μία συνάντηση με τον Δημοσθένη Δαββέτα, 
με αφορμή τα βιβλία του "Έρωτας Δαίμονας" και "Λυτανεία για ένα άστρο". 
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 2 Μαρτίου & Ώρα 20:00 στο χώρο του βιβλιοπωλείου, 
(πεζόδρομος Βούρβαχη 3, τηλ.: 2610 624 916) 
Ο συγγραφέας θα συνομιλήσει με τον Πέτρο Ψωμά, εκπαιδευτικό- συγγραφέα .

Λίγα λόγια για τον Συγγραφέα

Ο Δημοσθένης Δαββέτας γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και είναι Διδάκτορας Αθηθητικής στο Πανεπιστήμιο Παρισιού VIII. Διδάσκει στο IESA στο Παρίσι και πραγματοποιεί σεμινάριο με θέμα Ποίηση και Σύγχρονη τέχνη στο Πανεπιστήμιο Παρίσι IV. Έχει διδάξει Φιλοσοφία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, στο Strate Collège και στην Créapole στο Παρίσι. Να παραδώσει σεμινάρια Φιλοσοφίας της Τέχνης στην École des Beaux-Arts (Παρίσι) καιΦιλοσοφία των Εφαρμομένων Τεχνών στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου ΠατρώνΣυχνά, δίνει διαλέξεις σε σχολές τέχνης και πανεπιστήμια.

Ποιητής και συγγραφέας, ζωγράφος και εικαστικός, γράφει από το 1982 σχετικά με τα άρθρα και τα περιοδικά του περιοδικού τέχνης, Τέχνη στην Αμερική, Art Studio, περιοδικό Beaux Arts, Περιοδικό Galleries, Parkett Risk, και στο περιοδικό Liberation, Figaro & Les Echos.

Τα έργα του έχουν εκδοθεί σε πολλές χώρες και στην Ελλάδα. Το 2014 παρουσιάστηκε στην τελευταία έκθεση της ζωγραφικής του Ευρωπαϊκού Μουσείου Φωτογραφίας, στο Παρίσι.

Επίσης, είναι πολιτικός σχολιαστής και αναλυτής, στην τηλεόραση και στον Τύπο Τύπου. Διατηρεί τις εβδομαδιαίες στήλες στις εφημερίδες «Ελεύθερος Τύπος» και «Κυριακάτικη Kontra News».

Λίγα λόγια για τα βιβλία ..

Έρωτας δαίμονας
Ο Άγγελος, καθηγητής φιλοσοφίας στο Παρίσι, χωρίζει από την αρκετά νεότερη σύντροφό του. Ο χωρισμός τού προκαλεί μία σειρά από βίαια υπαρξιακά ερωτήματα, που συνοψίζονται σε ένα μόνιμα βασανιστικό: Τάχα αγάπησε ποτέ; Υπήρξε κάποιος έρωτάς του εκείνος ο μοναδικός, ο ένας, που όλοι ονειρεύονται κι επιθυμούν;
Για να βάλει τάξη σε αυτήν την χαώδη κατάσταση των σκέψεών του, αποφασίζει να περάσει μετά από χρόνια το καλοκαίρι του στη χώρα της καταγωγής του, στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα εκεί που πέρασε τα νεανικά του καλοκαίρια, στην Κέρκυρα. Τι θα συμβεί όμως εκεί;
Ένα ταξίδι επιστροφής στην συναισθηματική του ζωή, αλλά και ταυτόχρονα ένα ταξίδι ξαναδιαβάσματος της πατρίδας του και της πολιτιστικής της καθημερινότητας ξεκινά.
Η αναζήτηση είναι επώδυνη, είναι όμως και θεραπευτική; 
Λιτανεία για ένα άστρο..
Το βιβλίο αυτό είναι το τρίτο μέρος της «τριλογίας των ωκεανών». Μίας ποιητικής ενότητας που γεννήθηκε από την πάλη του ανθρώπου για την ορράνη και η προσπάθεια του να μοιάζει με την Ομοκρατική ισορροπία. Και ταυτόχρονα είναι η ερωτική ερώτηση για την αναζήτηση του εαυτού μας, όπως και ο ρωτούς για ένα πρόσωπο που πρεσβεύει την ούρανα γοητεία. Πρόκειται για το βιωματικό μάτι της ψυχιατρικής περιπέτειας στο βάθος του οίνου του μας!