Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2021

ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

 

 


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη
 
Διψά η έρημος!
Ραγίζει  το κέλυφος της γης.
Η καρδιά της κατακόκκινο αίμα.
Η πέτρα της υπομονής γερμένη στην άκρη του γκρεμού.
Ποτίζεται στα δάκρυα του κόσμου.
 
Ω, τι γλυκά που μυρίζει το χώμα μετά τη βροχή.
Γι αυτό ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο με γης και νερό
για να μυρίζει όμορφα  ο κόσμος!
 
Οι άγγελοι χορεύουν χέρι χέρι.
Σπέρνουν δάκρυα της θάλασσας,
ρότες του σύννεφου,
κραυγές του κεραυνού‧
θερίζουνε λεμονανθούς σε γόνιμα περβόλια.
 
Κάπου κάπου τους βλέπουμε…
Ψιχαλίζουν λιγάκι Θεό μέσα μας
γεμίζοντας τη γούρνα της αγάπης‧
ξεπλένουν την απληστία να φιλιώσουν οι λαοί
ζωντανή η ελπίδα να μείνει
όμορφα ν’ ανθίσουν λουλούδια
σαν τα πρόσωπα των ανθρώπων που ξέρουν να συγχωρούν 
μαλακώνοντας τον πόνο.
 
Ω, πόσο μ’ αρέσει ο ήλιος μετά την καταιγίδα!
Ντύνει τη γύμνια μας μ’ ουράνια τόξα.
Αναπλάθει  το ραγισμένο κέλυφος μας.
 
Παρασκευή, 15 Ιανουαρίου 2021
 
 ΤΗΕ STONE OF PATIENCE by Maria Kolovou Roumelioti
 
The desert is thirsty!  
The shell of the earth is cracking .  
Her heart is crimson blood. 
The stone of patience tilted to the edge of the cliff.  
It is watered in the tears of the world.  
 
Oh, what sweetly  the soil smells like after the rain.  
That is why God created man with earth and water 
to make people smell beautiful!  
 
Angels dance hand in hand.  
They sow tears of the sea,  
cloud tracks,  
the cries of lightning 
they harvest lemongrass in fertile pergolas.  
 
Somewhere we see them… 
They sprinkle a little God inside us  
filling the trough of love‧ 
they wash away the greed of the people to kiss  
the hope to stay alive  
beautiful blooming flowers  
like the faces of people who know how to forgive   
softening the pain. 
 
Oh, how I love the sun after the storm!  
He dresses our nakedness with rainbows.  
It regenerates   our cracked shell. 
 
Friday, January 15, 2021 

2 σχόλια:

  1. Λόγος ζεστός κι ανεπιτήδευτα οικείος να σε ταξιδεύει σ’ άλλους ορίζοντες, σε ανοιχτούς ουρανούς, να γεμίζουν τα μάτια της ψυχής ομορφιά και καθαρότητα κι αυτή η σταγόνα φως να γίνεται προσευχή κι ελπίδα του κόσμου.
    Πολύ όμορφος στίχος Μαρία!
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ, Αννίκα μου! Πολύ τιμητικά τα λόγια σου.
    Εύχομαι να 'σαι καλά και να δημιουργείς!
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή