Τις εγκάρδιες ευχές μου για Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά!

Καλά Χριστούγεννα εύχομαι στην οικογένειά σας
και των αγγέλων οι ψαλμοί τραγούδια στην καρδιά σας.
Ο νέος χρόνος που έρχεται υγεία να σας χαρίσει
με γέλιο, αγάπη και χαρά, το σπίτι να γεμίσει.

«ΘΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ» ένα πεζόμορφο ποίημα της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Θα σε περιμένω

Τ’ αποψινό βράδυ θα σε περιμένω. Θα ‘χω κατάλυμα  ζεστό να σε φιλοξενήσω. Φάτνη ζεστή  η ψυχή μου  να ζεσταθείς∙ στεγνή απ’ τα χτυπήματα της μοίρας, θα αναφλέξει μέσα της την αγάπη.

Θα ανάψω το τζάκι από νωρίς. Σε αναμονή η θράκα και το μοσχολίβανο. Θα σταθώ ολόγυμνος μπροστά στους ουρανούς ν’ αρμέξω το φως των αστεριών, να μετοικήσουν οι άγγελοι  μέσα μου.

Τ’ αποψινό βράδυ θα σε περιμένω. Θα σου εξομολογηθώ της ζωής την ανείπωτη αλήθεια. Τώρα που μεγάλωσα και η αθωότητα έδωσε τη θέση της στην εμπειρία του καλού και του κακού, έμαθα γιατί  δεν αντέχετε η ομορφιά της αγνότητας. Τόσα χρόνια σ’ αρένες ψεύδους, υποκρισίας, μίσους και αδικίας πολεμούσα μεταλλάσσοντας το Είναι μου.

Τ’ αποψινό βράδυ θα σε περιμένω. Μια ακόμη προσπάθεια να σε προσεγγίσω ανεβαίνοντας του δικού μου Γολγοθά το στρατί. Θα ψηλαφήσεις τις ουλές μου∙ πειστήρια ανταμοιβής της αιώνιας πάλης μου∙ θα σου δείξω  και τα φθαρμένα μου υποδήματα∙ τις πληγιασμένες  φτέρνες στα κρεμνά βράχια  στην  προσπάθεια μου ερημίτης να γίνω να ξαγναντέψω τον κόσμο από ψηλά.

Θα σε περιμένω επίσημο καλεσμένο να αναγεννηθώ  ελεύθερος, ψάλλοντας ωσαννά εν τοις υψίστοις. 

Πέμπτη, 20 Δεκεμβρίου 2018

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

«Ο ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ » της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη. Β΄ Βραβείο διηγήματος από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών κατά τον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ενηλίκων του 2018

Ο θεραπευτής 

Η σωσίβια λέμβος δερνόταν στην αχανή θάλασσα. Τα ρεύματα των κυμάτων την παρέσερναν  όλο και πιο βαθιά, κάνοντας τον κυβερνήτη να αγωνιά περισσότερο για τη σωτηρία των απειλούμενων ναυαγών. Μια ντελικάτη γυναίκα πάλευε απεγνωσμένα στα μανιασμένα κύματα. Τα ενδύματά της είχαν ξεσκιστεί, στην προσπάθεια να ελευθερωθεί από τη βία των κυμάτων.

«Πιάσε το σκοινί! Πιάσε το σκοινί!» ακούστηκε μια φωνή κι ένας απ’ τους βοηθούς εκτόξευσε με δύναμη τη δέστρα πάνω απ’ τους αφρούς.  Σώματα, σαν καρυδότσουφλα, παράδερναν αγωνιζόμενα τη διάσωσή τους. «Πιάσε το σκοινί! Πιάσε το σκοινί να σε τραβήξουμε στη βάρκα!» φώναζε ικετευτικά κι ο βαρκάρης. Η γυναίκα, αφέθηκε. Λύγισαν οι αντοχές. Την επιθυμία της διάσωσης την κατέλαβε η παραίτηση.  Απ’ τον  βυθό, ένα αόρατο χέρι, μια αόρατη δύναμη την έσπρωξε από τα πέλματα κι ανέγειρε τη σορό, εναποθέτοντας τη   στη σωσίβια λέμβο. Τα κύματα κόπασαν. Η θάλασσα γαλήνεψε.

«Χτύπα κουπί για την ακτή, να παραδώσουμε τη ναυαγό στους διασώστες», ακούστηκε η φωνή του Καπετάνιου. Αποφασιστικά τα κουπιά χτυπιόντουσαν με τη γαλήνια θάλασσα και η σωσίβια λέμβος τράβηξε ρότα προς την ακτή.

Βγήκαμε ανατολικά κι άρχισα ν’ αναπνέω. Αφέθηκα σε μιαν άκρη να ξεκινήσω μονάχη την αναζήτηση των αποσκευών. Ήμουν γυμνή. Στα μαλλιά μου, μπλεγμένα βρόχια και κοχύλια. Ένα ξεβρασμένο πουκάμισο έγινε η καινούργια ενδυμασία μου. Περπάτησα σε ερημικά τοπία με μενεξελιά δένδρα και τοξωτά γιοφύρια. Τα πέλματά μου μάτωναν καθώς σκόνταφταν πάνω στα κοσκινίδια της γης∙ κι εκεί, μέσα στην άπλετη αγκαλιά της φύσης, κάτω απ’ ένα μικρό λιθόχτιστο γιοφύρι, αντικρίζω απομεινάρια των χαμένων μου αποσκευών. Η μικρή μου χειραποσκευή, λεηλατημένη, λεκιασμένη ανέμενε πλάι στα γάργαρα νερά του αγνώστου παρθένου ποταμού. Η ελπίδα μου αναπτερώθηκε. Έτρεξα. Πήγα κοντά. Όλα τα ενδύματα που έντυναν τη γύμνια μου, είχαν αφανιστεί∙ μονάχα μερικά αρωματοδοχεία είχαν απομείνει ανέπαφα, γεμάτα αιθέρια έλαια ιεροβότανου. «Τουλάχιστον, δε θα χάσω το άρωμα της σαρκός μου…», συλλογίστηκα και περισύλλεξα βιαστικά τη χειραποσκευή.

Με απαλές και γρήγορες κινήσεις ξέπλυνα τους λεκέδες στο γάργαρο νερό. Γύρω μου, γυναίκες μόνες∙ με  δίχως  αποσκευές∙ με πλησίασαν. Τα βήματά μου κολλούσαν στη λάσπη. «Είμαι η Αγάπη» συστήθηκε η πρώτη. «Είμαι η Ελπίδα» συστήθηκε η δεύτερη κι ακολούθησαν: Η Υπομονή,  η Ειρήνη,  η Σοφία,  η Κασσάνδρα,  η Μήδεια, η Περσεφόνη,  η Δήμητρα και η Μαρία… «Λέγομαι, Εύα Λανθάνουσα! Κάποτε με ονόμαζαν Λίλιθ. Μετέπειτα,  κάποιοι με μετονόμασαν σε  Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια. Για χρόνια είχα το όνομα  Ερασμία», ξεθάρρεψα… « Είμαστε γυμνές! Χάσαμε το άρωμα της ψυχής και κανείς δε μας αναγνωρίζει» ακούστηκε από όλες με μία φωνή. «Χάρισέ μας δυο στάλες απ’ τα μύρα σου. Να μυρώσουμε  τη σάρκα μας. Να βρούμε τις αποσκευές της ζωής» παρακάλεσαν.

Άνοιξα το μυροδοχείο. Μύρωσαν τις πληγές τους κι εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Πλάι μου έμεινε η Εύα, η κάποτε ονομαζόμενη Μαρία…

«Πάμε», μου λέει.  «Στη γύμνια, δεν έχεις τίποτα να κρύψεις! Τα πάντα είναι φανερά. Κράτα μονάχα το άρωμα της ψυχής,  να σε αναγνωρίσει Αυτός που σε ψάχνει».

Προχωρούσαμε βουβές, ακολουθώντας τα σημάδια τ’  Ουρανού. Ο δρόμος μας έβγαλε στη Θεόρατη Πύλη... «Είναι η Πύλη της Κατακόμβης» μίλησε η Εύα. «Ο Θεραπευτής θα μας ξεναγήσει στις καινούργιες θεραπείες».

Ο Θεραπευτής -μια σκελετωμένη, ασκητική γερόντισσα, ντυμένη στα λευκά, στεκόταν στο βάθος της Θεόρατης Πύλης. Το σώμα της διάφανο. Τα μάτια της φωτεινά. Το πρόσωπό της κρυστάλλινο. «Έλα, να σου δείξω την καινούργια σου δουλειά» είπε κι άπλωσε το χέρι κατεβάζοντας απ’ το οστεοφυλάκιο μια νεκροκεφαλή.  «Στην προηγούμενη ζωή μου» συνέχισε, «νοσήλευα τους ασθενείς. Τώρα θεραπεύω τα άδεια κρανία. Μέσα στο κούφιο κρανίο, υπήρχε φυλακισμένος ο Νους, που όταν ελευθερώθηκε, φάνηκε η πραγματική αξία της Νόησης αυτού που το κατείχε» είπε και μου ‘δωσε  να κρατήσω το άδει κρανίο στα χέρια μου.

«Ξέρετε, γερόντισσα… εγώ δεν είμαι Θεραπευτής. Τη Θεραπεία του Κενού, θα πρέπει να την ολοκληρώσετε εσείς που κατέχετε την Πείρα και τη Νόηση. Εγώ, μόνο  Αιθέριο Ιεροβότανο ξέρω ν’ απλώνω στο κορμί μου» είπα μουδιασμένα, προσπαθώντας να αποφύγω την καινούργια μου εξειδίκευση.

Με σταθερό βήμα με οδήγησε στη μονάδα μεταμοσχεύσεων. Πάνω στα ράφια της κατακόμβης, αμέτρητες αιμορροούσες καρδιές σπαρταρούσαν αγωνιώντας τη λύτρωσή τους. Μικρές, μεγάλες, φωτεινές κι άλλες λιγότερο αστραφτερές καρδούλες, χτυπούσαν  ασύστολα. «Η καρδιά είναι η φωλιά της ψυχής» είπε ο Θεραπευτής. «Απ’ αυτή εκρέουν τα ευγενή κι όργια αισθήματα των ανθρώπων. Στο μυαλό θρέφετε ο σπόρος τους και ριζώνουν στην ψυχή και στο σώμα. Κάθε Ευγενής Σπόρος χρειάζεται το φως της Αγάπης για να καρποφορήσει. Όλοι οι άλλοι, υποχθόνια ριζώνουν  κι ανθοφορούν στο βούρκο του κορμιού. Κάθε φωτεινή καρδιά  μεταλαμπαδεύει τη φλόγα της αγάπης στο ανόητο κρανίο μας. Εκείνο, με επιλεκτικό τρόπο αφομοιώνει  τη Νόηση και το Νόημα που εκπέμπουν τα αισθήματα της ψυχής» είπε κι άρπαξε μία σπαράζουσα καρδιά από το ράφι γεμίζοντας της άδειες κόγχες του κρανίου που κρατούσα στα χέρια μου. «Με οδηγό αυτό το κρανίο κι αυτή την καρδιά, θα γίνεις  Βοηθός Θεραπευτή» είπε αποφασιστικά ο Θεραπευτής και κάλεσε την ομάδα μεταμοσχεύσεων  να ξεκινήσουμε την επέμβαση.

Δια μαγείας, ο Θεραπευτής άλλαξε πρόσωπο. Έγινε ολοφώτεινος άνθρωπος που άνοιγε δρόμο για την ανακάλυψη του Εαυτού. Πίσω του ακολουθούσε η  Ασώματη Κεφαλή του κρανίου που τη διαπερνούσε το φως. Τώρα, είχε αποκτήσει πρόσωπο, μάτια, χείλη, αυτιά.  Παραδόξως, η καρδιά του βρισκόταν στο κέντρο του αόρατου σώματος κι  ακολουθούσε γειωμένη τα βήματα που έκαναν δυο γυμνά πέλματα, πάνω στα κοσκινίδια της γης.  Τα πέλματα μάτωναν καθώς αποκόβονταν σάρκες κι έβαφαν άλικο  το λιθόστρωτο. Ο Θεραπευτής  εξάγνιζε την ψυχή που  κρατούσε. Ακούγονταν πρωτόγνωρες προσευχές μαζί με  μυστικές ικεσίες… Ακολουθούσα, ξωπίσω, αμίλητη και καταϊδρωμένη.

Είχα κουραστεί, μα ο Θεραπευτής συνέχιζε να ανηφορίζει κρατώντας στο χέρι το αρχαίο του προσευχητάρι. «Φτάσαμε!» είπε κι άνοιξε η Δεύτερη Πύλη. Ακολουθούσα αμίλητη, προσευχόμενη να  τελειώσει γρηγορότερα το μαρτύριό μου. Προχωρούσαμε σε Κρανίου Τόπο. Ούτε δέντρο, ούτε λουλούδι, ούτε πουλί πετούμενο… «Φτάσαμε!» ξανάπε ο Θεραπευτής. «Τώρα ξεκινούνε τα δύσκολα».

Είχαμε φτάσει στο κέντρο της πλατείας. Ένα αλώνι γεμάτο ξερόκλαδα, ήταν ετοιμασμένο  για  καύση νεκρού. Ο Θεραπευτής πήρε με πατρική θαλπωρή το διάφανο σώμα του Θεραπευόμενου.  Η καρδιά του χτυπούσε σπαρακτικά.  Τα μάτια του είχανε πλημμυρίσει δάκρυα. Τα πέλματα του, μέσα στην ατέρμονη προσπάθεια να αντισταθούν στα λιθοσώρια και  τα ασπάλαθα της διαδρομής,  είχαν απογίνει οστά. «Αυτό είναι το καινούργιο σου πρόσωπο» είπε στο ανύπαρκτο σώμα, καθώς το εναπόθετε πάνω στο σωρό με τα χαμόκλαδα.

«Είμαι η Εύα η Λανθάνουσα» είπε το σώμα καθώς αποκτούσε μορφή γόνιμης γυναικός που σιγά σιγά αποκοβόταν  από τη φλούδα της γης. Η Γης, άνοιξε το γιγάντιο στόμα της κι  η  Εύα η Λανθάνουσα άρχισε να χάνεται μέσα στη γήινη  χοάνη, αγγίζοντας τη Μήτρα της Γης. Ικετευτικές ακούγονταν οι εκκλήσεις της:

«Προσευχηθείτε για Γαλήνη Ψυχής!  Προσευχηθείτε για Ανάπαυση!  Ήμουν, η Εύα.. Έμεινα, Εύα.. Με τις δικές σας προσευχές, θα αναγεννηθώ Μαρία…» σπάραζε η φωνή καθώς έκλεινε η Γης και σφράγιζε μέσα της τα μυστικά της.

Το αλώνι γέμισε μαυροφορεμένες γυναίκες κι ανέμελα παιδιά. Ο Θεραπευτής έπεσε στα πόδια αγγίζοντας τη Γης με το πρόσωπό του. Αφουγκραζόταν τα σπλάχνα της που χώνευαν τη σορό. «Ανοίξτε τ’ αφτιά σας στο χώμα κι ακούστε το θρήνο της ψυχής» είπε επιτακτικά:

«Γεννήθηκα, Εύα.. Έζησα, Εύα.. Πεθαίνω, Εύα.. Στην Κατακόμβη της Σαρκός κατοίκησε η ψυχή μου. Μέσα της, γεύτηκε τα δώρα του Θεού. Ο Θεραπευτής μου, αιώνες άκουγε το θρήνο μου.  Οι Εύες που ακολουθούν, ακούν τα γογγυτά μου. Οι πληγές των αθώων παιδιών, ακολουθούν  το σώμα μου κι η ψυχή μου ασπάζεται τη Λύτρωσή τους!  Προσευχηθείτε  για την  Λανθάνουσα Εύα. Προσευχηθείτε! Να ακουστεί ο Αιώνιος θρήνος μου. Να κοχλάσουν  τα σπλάχνα της Γης. Να ανέβη   στα νέφη η  Εικόνα μου,   να ενωθεί  με την Ουσία των Καιρών!..».

Παντού, σκοτάδι. Ο Θεραπευτής πήρε το θυμιατό κι αποχώρησε μονάχος, μα εγώ έψαχνα ένα χέρι να πιαστώ. Τίποτα! Χάος…

Κάπου στο βάθος διέκρινα την έξοδο. Ένα αχνό φως λαμπίριζε στο σκοτάδι∙  και πλάι στο φως η Παιδική Αθωότητα, ντυμένη  αγόρι. Ήταν διάφανο, ολόλευκο κρίνο. Ήμουν ρυτιδωμένη, ανεπιθύμητη γριά!.. Ένιωσα, έλξη. Πιθύμησα ν’ αγγίξω τα χείλη του. «Πάμε» του λέω. «Θέλω να φύγουμε από δω». Χωριστήκαμε. Κράτησα στη ψυχή μου το άρωμα της  αθωότητας και την επιθυμία της λύτρωσης…

«Γεννήθηκες, Εύα.. Έζησες, Εύα..  Άλλαξες όνομα με τη βοήθεια της δικής σου προσευχής!» άκουσα το Θεραπευτή μου, καθώς χανόμουν στη νεφέλη… 

 Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 2018 ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ “ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ”:

 

Σε μια μεγάλη ζεστή γιορτή, αφιερωμένη στον Λόγο και στην Τέχνη της μουσικής, κατά κοινή ομολογία, εξελίχθηκε η απονομή των διακρίσεων του Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού, Διηγήματος και Παραμυθιού, που είχε προκηρύξει το Σωματείο Λόγου και Τέχνης "ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ" για το 2018, στην κατάμεστη, από κόσμο, αίθουσα του ξενοδοχείου "ΑΛΚΥΟΝ", στο Βραχάτι Κορινθίας, την Παρασκευή, 7 Δεκεμβρίου 2018.

Οι διακριθέντες στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, Διηγήματος και Παραμυθιού, για το 2018, ο οποίος αριθμεί 160 συμμετοχές, από όλα τα μέρη της Ελλάδας αλλά και από Έλληνες της Κύπρου και του εξωτερικού, είναι οι εξής: 

ΔΙΑΚΡΙΘΕΝΤΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ 

ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΖΩΗ,“ΔΑΚΡΥΑ ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟΣ”, 1 βραβείο 

ΚΟΥΡΟΥΒΑΝΗΣ ΜΙΧΑΗΛ,“Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΑΠ' ΟΛΕΣ”, 1 βραβείο 

ΛΑΜΠΡΙΝΙΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ, “ΑΧ! ΝΑ ΓΙΝΟΤΑΝ...”, 2 βραβείο 

ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΝΑΝΤΙΑ,“Ο ΚΟΚΚΙΝΟΥΛΗΣ ΣΩΖΕΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ”, 2 βραβείο 

ΟΡΦΑΝΑΚΟΥ ΡΑΝΙΑ, “ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ”, 3 βραβείο 

ΑΘΩΣ ΧΑΤΖΗΜΑΤΘΑΙΟΥ,“ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΑΣ”, 1ος έπαινος 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, “ΣΑΛΑΜ”,1ος έπαινος 

ΕΛΕΝΗ ΨΕΥΤΕΛΛΗ ΚΟΡΩΝΙΩΤΗ,“ΤΟ ΑΛΕΠΟΥΔΕΛΙ”, 2ος έπαινος 

ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, “ΑΧ, ΠΑΠΠΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΑ”, 2ος έπαινος 

ΔΙΑΚΟΥ ΓΙΩΤΑ,“ΜΙΑ ΣΚΑΛΑ ΜΕ απο-ΓΝΩΣΗ”, 3ος έπαινος 

ΚΟΛΟΛΟΒΟΥ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ ΜΑΡΙΑ,“Η ΔΡΑΚΑΙΝΑ, ΤΟ ΔΡΑΚΑΚΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ”, 3ος έπαινος 

ΚΑΛΑΝΤΖΗ ΒΑΣΙΑ,“Η ΖΟΥΓΚΛΑ”, 3ος έπαινος 

ΜΠΑΡΜΑΖΗ ΟΛΓΑ,“ΝΕΡΑΪΑΔΑ”, Εύφημος μνεία 

ΜΠΑΚΩΛΗ ΜΑΡΙΝΑ,“Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ”, Εύφημος μνεία 

ΚΑΤΣΑΒΡΙΑΣ ΑΡΗΣ,“Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΜΑΓΟΥ”, Εύφημος μνεία 

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΑΡΙΑ,“ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ”, Εύφημος μνεία 

ΣΤΡΑΓΓΑ ΕΛΕΝΗ,“ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΧΡΟΝΟΥ”, Εύφημος μνεία 

ΔΙΑΚΡΙΘΕΝΤΕΣ ΣΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ 

ΓΕΡΟΝΤΑΡΑ ΕΙΡΗΝΗ,“ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ”, 1 βραβείο 

ΚΟΨΙΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ,“ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ”,1 βραβείο 

ΚΑΛΟΥΔΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ,“Η ΜΑΡΙ-ΠΙΕΡ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ”, 2 βραβείο 

ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΚΟΥΤΑΝΤΟΥ,“ΠΝΙΓΜΕΝΗ ΓΟΡΓΟΝΑ”, 3 βραβείο 

ΚΑΚΑΒΙΑΣ ΚΩΣΤΑΣ,“Η ΜΑΝΑ”, 3 βραβείο 

ΜΟΣΚΙΟΥ ΛΙΤΣΑ,“ΠΥΡΣΟΣ”, 1ος έπαινος 

ΤΑΜΑΡΑ ΓΚΕΚΤΣΙΑΝ,“ΜΗΝ ΣΒΗΝΕΙΣ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΦΑΚΟ”, 2ος έπαινος 

ΕΛΕΝΑ ΚΟΣΜΑ,“ΛΙΒΕΛΟΥΛΕΣ”,2ος έπαινος 

ΣΩΤΗΡΙΑ ΠΑΓΚΑΛΟΥ ΣΦΑΚΙΑΝΟΥ,“Η ΘΑΝΑΣΩ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ”, 3ος έπαινος 

ΑΛΚΥΟΝΗ ΓΟΥΡΔΟΜΙΧΑΛΗ,“ΤΡΙΚΑΝΤΟΣ”, 3ος έπαινος 

ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΣ,“ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΣ”, Εύφημος μνεία 

ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΚΩΣΤΑΣ, “ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΟΥ ΞΟΥΡΙΟΥ”, Εύφημος μνεία 

ΒΟΥΛΓΑΡΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, “ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ”,  Εύφημος μνεία 

ΜΑΙΡΗ ΜΠΡΙΛΗ, “ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ”, Εύφημος μνεία 

Παρόντες στην εκδήλωση ήταν ο Πατέρας Τσαμπίκος Πετρόπουλος, εφημέριος της Περαχώρας Κορινθίας, συγγραφέας, ο Βουλευτής Κορινθίας κ. Γεώργιος Τσόγκας, η Περιφερειακή Σύμβουλος, κα Μαριλένα Σούκουλη Βιλιάλη, ο Δήμαρχος Βέλου Βόχας, κ. Αννίβας Παπακυριάκος, ο Πρόεδρος του Ν.Π.Δ.Δ. “ΑΝΕΛΙΞΗ”, κ. Ανδρέας Σιάχος, η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Παιδείας του ίδιου Δήμου, κα Μαρία Καλλίρη, ο επικεφαλής της Ελάσσονος Μειοψηφίας του Δήμου Βέλου Βόχας, κ. Λεωνίδας Στεργιόπουλος, οι πολιτευτές κα Σοφία Αναγνωσταρά και κ. Αναστάσιος Δαρσινός, ο Πρόεδρος της Εταιρείας Κορινθίων Συγγραφέων, κ. Γιάννης Μπάρτζης, η Πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Κορινθίας, κα Αντιγόνη Βογιατζή Ζακούρα, ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Αριστείδης Δουλαβέρας, τα μέλη της Εξελεγκτικής Επιτροπής του Σωματείου κα Ευδοξία Κουβακλή -Νάνου και κ. Ιωάννης Β. Καραπανάγος, πολλοί συγγραφείς και λογοτέχνες, φίλοι και μέλη του Σωματείου. 

Αποτελέσματα Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Ενηλίκων έτους 2018 της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών.

Αποτελέσματα Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Ενηλίκων έτους 2018

ΣΥΜΦΩΝΑ με την προκήρυξη και τις δεσμεύσεις της, αναδείχτηκαν ομόφωνα και παμψηφεί περισσότερα βραβεία γιατί ισοβάθμισαν και τα μοιράζονται οι δημιουργοί. Όλα τα κείμενα των συμμετεχόντων θα μπορούσαν να τύχουν διάκρισης, αλλά αυτό είναι αδύνατο, γι’ αυτό η Κριτική Επιτροπή με σύμφωνη γνώμη θέσπισε τα Ειδικά Βραβεία που θα δοθούν σε ξεχωριστές περιπτώσεις συμμετασχόντων. Ήταν οι δεσμεύσεις της προκήρυξης του διαγωνισμού που δεν επέτρεψαν να δοθούν περισσότερες διακρίσεις.

1. ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ, στο ποίημα «Υπερύψηλα Κομνηνά», με το ψευδώνυμο «Θεοδώρα η Βασίλισσα» που ανήκει στην Λεμονιά Αντ. Μπαστιάνου.

Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ, στο ποίημα «Χαρά ή Οίκτος» με το ψευδώνυμο «Ηλέκτρα» που ανήκει στην κα Αργυρώ Πατίλη-Ζαρανίκα και ισοβαθμούν, το ποίημα «Οι πέτρινες Γυναίκες» με το ψευδώνυμο «Γιαννιά» που ανήκει στην κα Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη και το ποίημα «Μη φοβάσαι» με το ψευδώνυμο «Αρεθουσιά» που ανήκει στην κα Αγγελική Σταματούκου.

Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ, στο ποίημα «Πέρασμα», με το ψευδώνυμο «Περσεφόνη» που ανήκει στην κα Μαριάνα Λυμπέρη και ισοβαθμούν, το ποίημα «Παραγγελιά στ’ άστρα», με το ψευδώνυμο «Πόντιος» που ανήκει στον κ. Ιωάννη Κοσμίδη και το ποίημα «Έτοιμη από καιρό» με το ψευδώνυμο «Alice» και ανήκει στην κα Βασιλική Β. Παππά.

Α΄ ΕΠΑΙΝΟΣ, στο ποίημα «Τρέμουν πατρίδα μου οι αρμοί σου» με το ψευδώνυμο «Ανεμώνη» που ανήκει στην κα Χρυσάνθη Τίγγελη-Βασιλική και ισοβαθμούν, το ποίημα «Σκληρή αλήθεια..» με το ψευδώνυμο «Ελεύθερος» που ανήκει στον κ. Λευτέρη Χ. Αρμελινό και το ποίημα «Για τη δικιά μου Νίκη» με το ψευδώνυμο «Κριάκουρας», που ανήκεις τον κ. Χρήστο Καραγκούνη.

Β΄ ΕΠΑΙΝΟΣ, στο ποίημα «Αφιέρωμα στον αδελφό μου που υπηρετεί στον Έβρο» με το ψευδώνυμο «Τεύκρος» που ανήκει στον κ. Σιλουανό Πάτσαλο και ισοβαθμούν, το ποίημα «Χωρισμός» με το ψευδώνυμο «Ταξιδευτής» που ανήκει στον κ. Αντώνιο Μικέλη και το ποίημα «Αν…» με το ψευδώνυμο «Ερατώ» που ανήκει στην κα Ελένη Καμπά.

Γ΄ ΕΠΑΙΝΟΣ, στο ποίημα «Πατημασιές» με το ψευδώνυμο «Ανεμώνα» που ανήκει στην κα Αγλαΐα Σεργίου, από την Κύπρο και ισοβαθμούν, το ποίημα «Στους νεκρούς του Αλβανικού πολέμου» με το ψευδώνυμο «Επίκουρος» που ανήκει στον κ. Γεώργιο Δ. Αναγνωστόπουλο και το ποίημα «Ανάμνηση» με το ψευδώνυμο «Ιάσων» και ανήκει στον κ. Γεώργιο Καραγιαννάκο.

2. ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ στο διήγημα «Ευπρόσδεκτος ο… από μηχανής θεός» με το ψευδώνυμο «Βλαδίμηρος» που ανήκει στον κ. Κων/νο Γ. Τσάμη και ισοβαθμεί με το διήγημα «Ένα ευγενές είδος» με το ψευδώνυμο «Ορφέας Πάρης» που ανήκει στον κ. Κων/νο Σιώζη.

Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ  στο διήγημα «Ο θεραπευτής» με το ψευδώνυμο «Θεραπευτής» που ανήκει στην κα Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη και ισοβαθμούν, το διήγημα «Θα αλλάξω διαδρομή» με το ψευδώνυμο «Πόντιος» που ανήκει στον κ. Ιωάννη Κοσμίδη και το διήγημα «Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα» με το ψευδώνυμο «Ελευθέριος Μικροσπηλιώτης» που ανήκει στον κ. Ελευθέριο Τσιρώνη.

Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ   στο διήγημα «Το ταξίδι στους Δελφούς, στην πόλη των ονείρων μου» με το ψευδώνυμο «Φάρνας» που ανήκει στον κ. Χρήστο Θ. Γκούμα και ισοβαθμούν, το διήγημα «Εγώ και η φύση…» με το ψευδώνυμο «Ζέφυρος» που ανήκει στον κ. Γεώργιο Γκούμα και το διήγημα «Ποια… ελευθερία;» με το ψευδώνυμο «Ο ανήσυχος» που ανήκει στον κ. Λευτέρη Χ.. Αρμελινό.

Α΄ ΕΠΑΙΝΟΣ   στο διήγημα «Η μικρή παραμυθού» με το ψευδώνυμο «Κλημεντίνη» που ανήκει στην κα Ελένη Καμπά και ισοβαθμούν, το διήγημα «Μια αληθινή ιστορία» με το ψευδώνυμο «Ανεμώνη» που ανήκει στην κα Χρυσάνθη Τίγγελη-Βασιλική και το διήγημα «Αμαλί» με το ψευδώνυμο «ΠΑΠ» που ανήκει στον κ. Αλέξανδρο Νίκα.

Β΄ ΕΠΑΙΝΟΣ  στο διήγημα «Το εφετεινό προσκύνημα της 8^ης Σεπτεμβρίου του 2018», με το ψευδώνυμο «Προσκυνητής» που ανήκει στον κ. Ιωάννη Ηλιόπουλο και ισοβαθμούν, το διήγημα «Ο γλύπτης του Καστελλόριζου» με το ψευδώνυμο «Σμίλη» που ανήκει στην κα Φυλλίτσα Αθηναΐς Αναπνιώτου και το διήγημα «Το βρωμόσκυλο» με το ψευδώνυμο «Ευαίσθητος» που ανήκει στον κ. Νίκο Χρ. Παπακωνσταντόπουλο.

Γ΄ ΕΠΑΙΝΟΣ   στο διήγημα «Γιατί γράφω» με το ψευδώνυμο «Αλίκη» που ανήκει στην κα Μαρία Σουρή-Κοσιώρη και ισοβαθμούν, το διήγημα «Στο ντουκιάνι του Βασιλάκη» με το ψευδώνυμο «Κωνσταντίνος Κυζικηνός» που ανήκει στον κ. Ιωάννη Ρίζο και το διήγημα «Στιγμές αδυναμίας» με το ψευδώνυμο «Υπνοβάτης» που ανήκει στον κ. Άθω Χατζηματθαίου.

3. ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΧΡΟΝΙΚΟΥ – ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ στο πόνημα «Προσκύνημα-Ύμνος στα ύψη του Σουλίου» με το ψευδώνυμο «Ηρακλής Κουγκιώτης» που ανήκει στον πατέρα Ηλία Μάκο.

Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ  στο πόνημα «Παιδιά του πολέμου» με το ψευδώνυμο «Θεσπρωτών Πολυποιτής» που ανήκει στον κ. Σωτήρη Δ. Δημητρίου.

Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ   στο πόνημα «Το τάμα της κατοχής-1941», με το ψευδώνυμο «Έλατος» που ανήκει στον κ. Δημήτριο Γ. Παπαφράγκο.

Α΄ ΕΠΑΙΝΟΣ   στο πόνημα «Η Μοναχή του Προφήτη Ηλία» με το ψευδώνυμο «Ο μαθητής του Δημοτικού» που ανήκει στον κ. Αντώνιο Μικέλη.

Β΄ ΕΠΑΙΝΟΣ  στο πόνημα «Μια Πασχαλιά στον Μακεδονικό Αγώνα» με το ψευδώνυμο «Αυτόπτης Μάρτυρας» που ανήκει στον κ. Γεώργιο Δ. Αναγνωστόπουλο.

Γ΄ ΕΠΑΙΝΟΣ   στο πόνημα «Στη μακρινή Τασκένδη» με το ψευδώνυμο «Αγάπη» που ανήκει στην κα Βάσω Τριανταφυλλίδου-Κηπουρού και ισοβαθμεί, με το πόνημα «Χωρίς δικαίωση στη ζωή» με το ψευδώνυμο «Η τρέλα της νιότης» που ανήκει στην κα Δέσποινα Τζαννή.

4. ΒΡΑΒΕΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΥ ΕΡΓΟΥ

Α) ΧΡΟΝΙΚΟΥ-ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

1) Στον κ. Ευστάθιο Πελεκάνο για το έργο του «Ζει δίπλα μας… Το απίστευτο θαύμα του Αγίου Νεκταρίου στη Ρουμανία» το Α΄ Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας.

2) Στον κ. Στέφανο Ν. Αβραμόπουλο, για το σύνολο του έργου του, που περιλαμβάνει τις «Προεπαναστατικές Ηρωικές Μορφές 1453-1821» Α+Β+Γ τόμοι (1500 σελίδες) και τα έργα: «Κολυβάδες-Οι στυλοβάτες της Ορθοδοξίας και του Γένους» και το ιστορικολαογραφικό «Αμπελόκαμπος (Καραγκιούζι) Ηλείας», βραβεύεται με το Α΄ Βραβείο.

3) Στον κ. Αθανάσιο Ε. Παπά, Καθηγητή Παν/μίου για το έργο του «ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ» απονέμεται το Α΄ Βραβείο.

4) Στον Γιώργο Τσούκαλη, Ερευνητή-συγγραφέα για το έργο του «Λαθρέμποροι Ιστορίας-Επιστροφή των 20 Θησαυρών», που απέσπασε Διεθνή Βραβεία στην πολύχρονη ερευνητική πορεία του, απονέμεται το Α΄ Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας.

5) Στον κ. Ηλία Ντζιώρα, Μαθηματικό-Πανεπιστημιακό (ΕΜΠ), για το έργο του «Οι εκ Β.Α. Ευρυτανίας απόδημοι από το τέλος του 16^ου έως την αυγή του 21^ου αιώνα, που διακρίθηκαν ως Διδάσκαλοι του γένους, επιστήμονες και επιχειρηματίες».

6) Στον π. Ελευθέριο Απ. Καρακίτσιο, Πρωτοπρεσβύτερο-Καθηγητή Δρ. Θεολογίας, για το έργο του «Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΟΡΥΤΣΑΣ» (Εκδόσεις Ελίκρανον 2018) απονέμεται το Α΄ Βραβείο.

7) Στον κ. Ευάγγελο Σπανδάγο για το έργο του «Η ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΗ ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ» (εκδόσεις Αίθρα), απονέμεται το Α΄ Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας.

8) Στον κ. Απόστολο Στ. Κολιό, για το βιβλίο 500 σελίδων με τίτλο «ΣΤΟΧΟΣ», απονέμεται το Α΄ Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας.

9) Στην κα Νόρμα Παστελίδου για τα έργα της «Παλαιά Λάμψακος» και «Λάμψακος πονεμένη πατρίδα» απονέμεται το Α΄ Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας.

Β) ΠΟΙΗΣΗ

1) Στον κ. Γιάννη Πανούση, Καθηγητή Πανεπιστημίου, πρ. Υπουργό, απονέμεται το Α΄ Βραβείο Ποίησης, για την ποιητική συλλογή του «Μοιρόγραφτο» (εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ 2018).

2) Στην κα Μαρία Χάλκου απονέμεται το Α΄ Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή της «Σαν νιώσεις τον άνεμο».

3) Στην κα Γιώγια Σιώκου απονέμεται το Α΄ Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή της «Στα δένδρα μιλώ με τ’ όνομά τους».

4) Στον Γιάννη Τσούτσια, για το σύνολο του ποιητικού έργου το Α΄ Βραβείο ολοκληρωμένου έργου ποίησης.

5) Στην κα Άννα Τσεκούρα, για το σύνολο του ποιητικού και πεζού έργου της το Α΄ Βραβείο.

6) Στην κα Βαλεντίνα Ε. Μπατσάλ απονέμεται το Α΄ Βραβείο ποίησης για την ποιητική συλλογή της «Ερωτικός Αντίλογος».

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗΣ

α) Στον καλλιτέχνη ζωγράφο Πέτρο Ζουμπουλάκη για την εικονογράφηση με πίνακές του να κοσμούν το εξώφυλλο και τις σελίδες της ποιητικής συλλογής «Στα δένδρα μιλώ με τ’ όνομά τους» της Γιώγιας Σιώκου.

β) Στον αρχιτέκτονα Σταύρο Ζώτο για τη σύνθεση του εξωφύλλου της ποιητικής συλλογής «Ερωτικός Αντίλογος» της Βαλεντίνας Ε. Μπατσάλ.

ΒΡΑΒΕΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ

1) Στον κ. Αντώνη Μικέλη για τις δύο ποιητικές συλλογές του «Μονάχος στη Βαρδιόλα» και «360 θαλασσινές πορείες».

2) Στον κ. Ιωάννη Κοσμίδη για τα ποιητικά του πονήματα με τίτλο «Καληνύχτα όνειρά μου».

3) Στην κα Φυλλίτσα Αθηναΐς Αναπνιώτου για την ποιητική συλλογή της «Ελπιδοφόρος Ήλιος».

3) ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

1) Στην κα Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη για τη νουβέλα με τίτλο «Η απολογία των πρωτόπλαστων».

2) Στην κα Δήμητρα Παπαλιάκου-Δηώ-Δημοπούλου για το έργο της «Εμείς κι όχι εγώ».

3) Στην κα Βάσω Τριανταφυλλίδου-Κηπουρού για τ’ αφηγήματα «Τη ζωή μας τη ζήσαμε».

5. ΒΡΑΒΕΙΑ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ

α) ΧΡΟΝΙΚΟΥ-ΜΑΡΤΥΡΙΑ

1) Στην κα Σταυρούλα Ζώρζου για το παιδικό έργο της με τίτλο «Κρυφό Σχολειό-Το μυστικό χωριό του βράχου», απονέμεται το Α΄ Βραβείο.

2) Στην κα Ιωάννα Σκαρλάτου για το παιδικό έργο της με τίτλο «Παπούτσια στο φεγγάρι» απονέμεται το Α΄ Βραβείο.

β) ΠΟΙΗΣΗ

1) Στην κα Κατερίνα Νίκα-Μάνου για το παιδικό ποιητικό έργο «Το Άγιο Πάσχα περιμένω, μ’ ένα ποίημα κεντημένο!» απονέμεται το Α΄ Βραβείο.

2) Στον κ. Θεοφάνη Θεοφάνους για την παιδική ποιητική συλλογή «Έχει ο καιρός γυρίσματα, σκανταλιές και τιτιβίσματα»

γ) ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ

1) Στον κ. Άθω Χατζηματθαίου για το παιδικό θεατρικό έργο «Καληνύχτα μαμά».

2) Στον κ. Ιωάννη Κοσμίδη για το Ποντιακό παιδικό θεατρικό έργο με τίτλο «Το Μαεμένον Λαήν».

6. ΒΡΑΒΕΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ

1. Στην κα Δέσποινα Βασιλειάδου για το θεατρικό έργο της «Το παιχνίδι της Αλίκης».

7. ΕΙΔΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

α) ΠΟΙΗΣΗ

Στον κ. Δημήτρη Π. Πετρέλη, με το ψευδώνυμο «Ιβυκός» για το ποίημα «Πύρινος κλοιός» απονέμεται το Α΄ Ειδικό Βραβείο Ποίησης.

1) Στον κ. Νικόλαο Θωμά με το ψευδώνυμο «Τρύφων» για το ποίημα «Με τα χέρια ενωμένα».

2) Στην κα Ιωάννα Αγγελή με το ψευδώνυμο «Κόριννα», για το ποίημα «Όγδοη μέρα αναδημιουργίας».

3) Στην κα Αμαλία Βούρτση με το ψευδώνυμο «Ειρήνη» για το ποίημα «Ψάχνω τη λέξη».

4) Στην κα Χρυσούλα Αγογλωσσάκη με το ψευδώνυμο «Ρέα» για το ποίημα «Θαλασσινή φιλία».

5) Στον κ. Μιλτιάδη Ντόβα με το ψευδώνυμο «Ιουλιανός» για το ποίημα «Ανάγκη».

6) Στον κ. Θεοφάνη Θεοφάνους με το ψευδώνυμο «Μολυβένιος» για το ποίημα «Ανάπλαση».

7) Στον κ. Άθω Χατζηματθαίου με το ψευδώνυμο «Μαραμένα κρίνα» για το ποίημα «Εξάρτηση».

8) Στην κα Φυλλίτσα Αθηναΐς Αναπνιώτου με το ψευδώνυμο «Τελέσιλλα» για το ποίημα «Με φωτισμένη θέληση και θάρρος».

9) Στην κα Θεοδοσία Μπόνου με το ψευδώνυμο «Κυβέλη» για το ποίημα «Απόγνωση».

10) Στην κα Μαρία Αλεξάνδρου με το ψευδώνυμο «Μαριτίνα Σταυράκου» για το ποίημα «Η νεράιδα και το μαντήλι».

11) Στην κα Μαρία Μπουρνέλη-Ρίζου με το ψευδώνυμο «Μαρίζ» για το ποίημα «Αναμνήσεις».

12) Στην κα Παναγιώτα Τετίμη με το ψευδώνυμο «Στεφανία» για το ποίημα «Τα όνειρα της καρδιάς».

13) Στην κα Κατερίνα Πατρωνίδου-Παπαευσταθίου με το ψευδώνυμο «Θάλασσα» για το ποίημα «Γιέ μου».

14) Στην κα Βάσω Τριανταφυλλίδου-Κηπουρού με το ψευδώνυμο «Αγάπη» για το ποίημα «Η γνωριμία μας».

15) Στην κα Ευαγγελία Οικονομάκου με το ψευδώνυμο «Κλεάνθη» για το ποίημα «Ψαράκια».

16) Στην κα Δέσποινα Τζαννή με το ψευδώνυμο «Ελληνίδα» για το ποίημα «Ελλάδα».

β) ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

1) Στην κα Ιωάννα Σκαρλάτου με το ψευδώνυμο «Σεπρεβίβα» για το διήγημα «Συγκατάβαση».

2) Στην κα Βάσω Τριανταφυλλίδου-Κηπουρού με το ψευδώνυμο «Αγάπη» για το διήγημα «Τότε στην Ύδρα».

3) Στην κα Παρασκευή Τσουπαροπούλου με το ψευδώνυμο «Λάμψη» για το διήγημα «Η πυρκαγιά στο Μάτι».

4) Στην κα Αποστολία Βουλτσίδου με το ψευδώνυμο «Λυδία» για το διήγημα «Β΄ Νεκροταφείο Αθηνών».

5) Στην κα Χρυσούλα Αγογλωσσάκη με το ψευδώνυμο «Κρήσσα» για το διήγημα «Μια χαχαλιά φακή».

6) Στην κα Δέσποινα Τζαννή με το ψευδώνυμο «Μάνα» για το «Αφιέρωμα στη Μάνα».

Πρακτικό Κριτικής Επιτροπής

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΝΟΣ ΞΩΤΙΚΟΥ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

Το  τραγούδι ενός ξωτικού

Σε στοιχειωμένο κόσμο  μετοίκησαν   οι Ερινύες των  ακούσιων  ατοπημάτων  μου. Εισέβαλαν να αναφλέγουν τη μνήμη  να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στη  σκελετωμένη δενδροστοιχία που κάποτε ήταν ο οδοδείκτης μου.  Κατράμι   και αποκαΐδια – πειστήρια της απερχόμενης ζωής, είχαν στηθεί  ντυμένα ασφυκτικά με σύννεφα  σκόνης.  Τέφρας τοξικής, που γέμιζε πίσσα τα πνευμόνια μου…

Στην καρδιά της μάνας βελανιδιάς ακούγεται  ο ρόγχος της Αμαδρυάδος  που απέμεινε τελευταία  να αντιστέκεται  του θανάτου. Στο απογυμνωμένο της σώμα είχαν ξεφτίσει  οι φωλιές των πουλιών. Κάποτε  φιλοξενούσε μέσα της τα χαρωπά πεντάγραμμά τους που μετέφεραν ευχαριστίες στον ουρανό. Καυτός ο ήλιος χτυπούσε τις ξεραμένες πλευρές της – στο ματωμένο του πρόσωπο άστραφταν τροχισμένες οι λεπίδες  της πολεμόχαρης ζωής.

Βρυχιόμουν τραυματισμένο μέσα της. Έπρεπε να νοιαστώ νωρίτερα, προτού οι Δρυάδες βίαια  διακόψουν το χορό τους κι εξαφανιστούν. Στα σπίτια τους δεν διανυχτερεύουν πια οι δρυοκολάπτες. Οι  νεοσσοί τους απεβίωσαν πριν αναπτύξουν φτέρωμα δυνατό  και πετάξουν.

Άγριο ξεροβόρι ξύνει τις πληγές μου. Στεγνό από σάλιο το στόμα μου. Αιμορροώ. Οργώνω  το χώμα  με τα νύχια μου. Κάτω απ’ τα πόδια μου, βαθιά στη γη, χλωρές ακόμα έχουν  παραμείνει οι ρίζες μου. Λαχτάρησα  λίγο δροσό νερό∙   να ξεδιψάσει εντός μου η έρημος,  να ανθίσουν τα χαμολούλουδα.

Ο ουρανός δάκρυσε πάνω από το μεγάλο δίχτυ που  ‘χε υφάνει μια χήρα αράχνη αναμένοντας καινούργια θηράματα. Παραλίγο να πιαστώ στην παγίδα της. Ξέφυγα  απ’ του χάρου τα δόντια. Άλικο  φως λαμπύρισε τις  βαθιές  αυλακιές του προσώπου μου και μια ονειροπαγίδα φώλιασε  στο άδειο καπέλο μου. Μαλάματα μαζεύτηκαν στις φούχτες της γης και πιάστηκα από τους πόρους του ήλιου για να  σηκώσω ανάστημα να μην ενταφιαστώ αλειτούργητο. Το επόμενο πρωινό, αλήθεια, κυκλάμινα είχαν ανθίσει πάνω στις ξέρες μου.

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΤΑ ΧΕΡΙΑ ...ένα ωραιότατο κείμενο γραμμένο με τη μοναδική πένα του π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου- π.Λύβιου

Να τι έγραψε ένας ιερέας κανονικός, με γένια και ράσα. Και άνθρωπος συγχρόνως επίσης κανονικός. Με χέρια, πόδια, μάτια και κυρίως αισθήματα και συναισθήματα. Σχεδόν μέσης ηλικίας ο οποίος αισθάνεται ότι έρχεται μέσα από τα βάθη των αιώνων, και πως κουβαλά χώμα από όλα τα μέρη της γης.  Που έχει αναμνήσεις από πρόσωπα και ιστορίες που κατοικούν πλέον σε χώρες ετέρων μορφών ζωής. Δεν είναι μόνος. Κουβαλά στις φλέβες του όλο τον κόσμο. Όλον τον Αδάμ. Την πτώση και την Ανάσταση του ή την Ανασύνθεση του καλύτερα.

Αναρωτιέται: Λες ο Ιησούς να ήταν ο Αδάμ; Μήπως ο Ιούδας ήμουν εγώ, που γύρισα να εξιλεωθώ; Ο Ληστής, μήπως ήσουν εσύ; Μήπως αλλάζουμε ρόλους μέσα σε μια αέναη ροή, που είτε κυλά ράθυμα είτε ορμητικά έχει μονάχα μια νοσταλγία …………. την Θάλασσα;

Ονομάστηκε Λίβυος γιατί είναι από την γη εκείνη. Γη της ερήμου και της καρδιάς. Του έρωτα και του πάθους. Του κατά κόσμο και κατά Θεό. 

Ονομάστηκε Λίβυος γιατί τα χνάρια του είναι μπερδεμένα με τα βήματα χιλιάδων εκατοντάδων πνοών που πάτησαν, περπάτησαν, έζησαν και πέθαναν στο τόπο του. Και το κελί του είναι μια πολύ εσωτερική υπόθεση αυτοεξορίας και εθελούσιας μόνωσης. Ένας συλλαβισμός νέων πραγμάτων. Ανάγνωση μιας γλώσσας χωρίς ήχους και γράμματα. Χωρίς σύμφωνα και προπάντων φωνήεντα. Είναι χώρος εσωτερικής θέασης και ενατένισης και γράφει αυτά που νιώθει και όχι τόσο αυτά που σκέπτεται. Εκείνα που αυθόρμητα και ακατέργαστα, παραδείσια πρωτόγονα ζούνε την παρθενική τους γέννηση μέσα του. Άλλωστε η σκέψη, οι ιδεολογίες, οι φλυαρίες και κυρίως οι φιλοδοξίες γέρασαν πρώιμα την άνοιξη μέσα του. Εάν σιγάσουν οι σκέψεις, ίσως να γεννηθούν τα νοήματα. Και συλλογίζεται πως ίσως η ζωή να είναι πιο ωραία στην αμεσότητα της επαφής και της στιγμής, παρά στην ανάλυση της. Το γράψιμο για εκείνον είναι ανάγκη παιδική. Δε το έχει ακόμη ξεπεράσει. Ίσως να πεθάνουν και παρέα.... και αυτός ο ιερέας  δεν είναι άλλος από τον π. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο ή αλλιώς  π. Λύβιος

Τα χέρια...

Όταν οι άνθρωποι ζητούν την ευχή και μου φιλούν το χέρι, νιώθω τα χέρια τους να μου μιλούν. Και να δείτε που το καθένα έχει άλλο χαρακτήρα, άλλη δική του ιστορία να διηγηθεί. Κανένα άγγιγμα δεν είναι ίδιο. Είναι πάντα μοναδικό. Όπως μοναδικές είναι και οι ζωές μας. Υπάρχουν χέρια μαλακά σάν βελούδο, ευαίσθητα με τρόπους ευγενείας. Χέρια γεμάτα δύναμη και αυτοπεποίθηση, χρόνια δουλεμένα. Υπάρχουν και χέρια ντροπαλά που δεν ανοίγονται εύκολα και στο χαιρετισμό μένουν μισόκλειστα. Μα πιο πολύ εκείνα που με συγκλονίζουν στο άγγιγμα τους αισθανόμενος βαθιά ανάγκη να τα φιλήσω, είναι αυτά που έχουν μείνει καιρό άδεια, μόνα και ορφανά. Δίχως αγκαλιά, δίχως κάποιος να τα κρατήσει στοργικά. Εκείνα, σε σφίγγουν δυνατά, ιδρώνουν στις παλάμες σου και σου φωνάζουν «κράτα με…».

π. Λύβιος

http://plibyos.blogspot.com

ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΙΜΗΤΙΚΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ 2018!

Η Κριτική Επιτροπή του Λογοτεχνικού Διαγωνισμού, Διηγήματος και Παραμυθιού, που είχε προκηρύξει το Σωματείο Λόγου και Τέχνης "ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ" για το έτος 2018, ολοκλήρωσε τις εργασίες της. 

Το Σωματείο, με την στήριξη του Δήμου Βέλου Βόχας και του Ν.Π.Δ.Δ. "ΑΝΕΛΙΞΗ" του ίδιου Δήμου, θα πραγματοποιήσει εκδήλωση, την Παρασκευή, 7 Δεκεμβρίου 2018 και ώρα 18:30 στο ξενοδοχείο "ΑΛΚΥΩΝ", στην παραλία Βραχατίου, όπου θα απονεμηθούν τα βραβεία και οι τιμητικές διακρίσεις στους συμμετέχοντες στον Διαγωνισμό. 

Την εκδήλωση θα πλαισιώσει, με υπέροχα τραγούδια, η βραβευμένη Χορωδία του Ν.Π.Δ.Δ. "ΑΝΕΛΙΞΗ" Δήμου Βέλου Βόχας, υπό τη διεύθυνση της μουσικού Γκρέκας Πετούμενου και θα ντύσει, με νότες, ο μουσικός Ηλίας Δόσκορης. Περιμένουμε όλα τα μέλη και τους φίλους του Σωματείου, να παραβρεθούν αυτή τη γιορτή του.

Κυρία ΚΟΛΟΒΟΥ,

βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ενημερώσουμε πως το παραμύθι  σας απέσπασε τον ΤΡΙΤΟ ΕΠΑΙΝΟ του διαγωνισμού μας. Σας εκφράζουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια. 

Σας στέλνουμε την ενημέρωση για την εκδήλωση απονομής των διακρίσεων. Θα σας ήμασταν ευγνώμονες, αν μας απαντούσατε για την παρουσία σας ή μη. 

Σας ευχαριστώ

Για το Δ.Σ. του Σωματείου 

Η Πρόεδρος

Δήμητρα Τσεπεντζή

Μελομακάρονα τα "κόλλυβα" των Αρχαίων Ελλήνων

Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η λέξη μακαρόνι είναι μια λέξη ιταλικής προέλευσης. Όμως αυτό δεν είναι αληθές και η λέξη προέρχεται από ελληνική ρίζα.

Τα μελομακάρονα έχουν ετυμολογικά αρχαιοελληνική προέλευση. Στα λεξικά αναφέρεται ότι η λέξη «μακαρόνι» παράγεται από τη μεσαιωνική ελληνική λέξη «μακαρωνία» (επρόκειτο για νεκρώσιμο δείπνο με βάση τα ζυμαρικά, όπου μακάριζαν το νεκρό). 

Η μακαρωνία με τη σειρά της έρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «μακαρία» ή «μακάρια » που δεν ήταν άλλο από την ψυχόπιτα, δηλαδή, ένα κομμάτι άρτου, στο σχήμα του σύγχρονου μελομακάρονου, το οποίο το προσέφεραν μετά την κηδεία.

Στον Επιτάφιο λόγο που εκφώνησε ο Περικλής το 430 π.Χ. για τους πρώτους νεκρούς του Πελοποννησιακού πολέμου υπάρχουν μαρτυρίες οτι με τα το τέλος της ομιλίας του στον Κεραμεικό μοιράστηκαν «μακάρια». 

Στον χώρο του Κεραμεικού βρίσκονταν γυναίκες που θρηνούσαν όπως ήταν τα έθιμο τους νεκρούς του πολέμου , κάτι παρόμοιο με τις σημερινές μοιρολογίστρες, αυτές οι ίδιες δε στο τέλος μοίραζαν και τα «μακάρια» τα οποία είχαν προετοιμάσει από το σπίτι τους. Σύμφωνα με τα ισχύοντα, ένας εκλεγμένος πολίτης που η γνώμη του ήταν συνετή και άξια, έλεγε τον έπαινο τον πρέποντα και η τελετή έληγε. Στην περίπτωση αυτή «ορίστηκε να μιλήσει ο Περικλής, ο γιος του Ξανθίππου, που ανέβηκε στο βήμα ώστε η φωνή του να φτάνει στα αυτιά όσο το δυνατόν περισσότερων.

Οι Αρχαίοι ημών Αθηναίοι θεωρούσαν ατιμωτικό να μην κηδευτούν εάν πέθαιναν στην μάχη και δεν εύρισκαν τις σωρούς τους . Σύμφωνα με το έθιμο τα οστά μεταφέρονταν σε λάρνακα από κυπαρίσσι σε μία άμαξα για κάθε φυλή των Αθηναίων και στο τέλος τιμητικά μια λάρνακα μεταφερόταν με τα χέρια και σκεπασμένη με σεντόνι, για όσους τα σώματα δεν μπόρεσαν να περισυλλεγούν και να ταφούν («τῶν ἀφανῶν» όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης, για αυτή την τόσο ευαίσθητη ή πολιτικά ευφυή μεταχείριση που προσέφερε παρηγοριά στους συγγενείς και κουράγιο στους στρατιώτες, ότι ακόμα κι αν δεν βρεθεί το νεκρό σώμα τους αν σκοτωθούν σε μάχη ή ναυμαχία, δεν θα μείνουν ακήδευτοι). 

Αυτά λοιπόν που σήμερα μοιράζουμε στις κηδείες για αυτούς που έφυγαν και έγιναν μακάριοι ( ή μακαρίτες) τα κόλυβα δηλαδή είναι η συνέχεια του αρχαίου εθίμων των « μακαρίων» τα οποία μετεξελίχτηκαν σε μελομακάρονα όπως φαίνεται και παρακάτω.

Τα μακαρία ή μακάρια αργότερα περιλούστηκαν με σιρόπι μελιού και ονομάστηκαν : μέλι+μακαρία =μελομακάρια= μελομακάρονα (δουλειές των βυζαντινών είναι αυτες ) Τα μελομακάρονα καθιερώθηκαν ως γλύκισμα του Δωδεκαημέρου, κυρίως από τους Μικρασιάτες Έλληνες και με το όνομα «φοινίκια» επειδή αρχικά στο Βυζάντιο έβαζαν λιγο χουρμά στην ζύμη που είναι ο καρπός του φοίνικα.

Ο λόγος ήταν ότι με την γέννηση του Χριστού ένας παλιός κόσμος έδινε την θέση του σε μια καινούργια γλυκειά ζωή για αυτό και τα «μακάρια» πασπαλίστηκαν με μέλι.

Οι Λατίνοι και αργότερα οι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν τη λέξη μακαρωνία ως maccarone που τελικά κατέληξε να σημαίνει το σπαγγέτι. Τέλος, από το μεσαίωνα και μετά στη Γαλλία και την Αγγλία, ένα είδος αμυγδαλωτού μπισκότου ονομάστηκε «macaroon» (το γνωστό σε όλους σήμερα «μακαρόν»).

Έτσι φτάσαμε στα σημερινά μελομακάρονα τα οποία ορισμένοι καταναλώνετε με τρόπο ”ανεπαίσχυντα βουλιμιαίο” κατα δωδεκάδες , μαζί με εσάς και εγώ.

Ιωσήφ Τσιμισκής

http://www.unpolitical.gr

Χαϊκού της ανεμελιάς

Χαϊκού της ανεμελιάς

Τι γλυκά χαϊκού

στη σοφίτα του παππού 

τραγουδούσαμε!

Τζιτζίκια τρελά

νζινζινζί  νζιτζιλαλά

και γελούσαμε.

Ξάφνου  «μπαμ» και φως

η χαρά ολοταχώς

παραλάλησε.

Με κραυγές φυγής

το φανάρι της στροφής

εσπαράλιασε.

Μια κλωστή μικρή

τη χαρά από τ’ αφτί

πίσω έσυρε.

Και οι τρεις δυνατά

νζινζινζί  νζιτζιλαλά

ξαναρχίσαμε.

26 Νοεμβρίου 2018

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη