«ΕΡΗΜΙΤΗΣ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

 

ΕΡΗΜΙΤΗΣ

 

Δεν έχω μαθητεύσει πλάι σε μάγους‧

μήτε αξιώματα ποθώ 

μαγίστρων ή λογοθετών. 

Στις κορυφές των βουνών σεργιανώ, 

ερημίτης στην άκρη του κόσμου, 

κουβεντολόι πιάνοντας με δαίμονες και θεούς, 

μπόρες και σύννεφα, 

παντρεύοντας   τη μοίρα  μου 

με την πνοή του Κόσμου.

Βαθιά φαράγγια περπατώ.

Με αγρίμια μιλώ και συμπάσχω: 

Με του νερού την έλλειψη‧  

του στεγνού δέντρου τη δίψα 

και τ’ ορφανό τραγούδι του αηδονιού. 

 

Ερημίτης στην άκρη του κόσμου… 

Εγκυμονώ  τις μέρες μου 

με της χολής την πίκρα,

τρομαγμένος

απ’ των παλιάτσων τα ακούσματα 

καθώς παίξουν το ντέφι 

μαζί με τη μαϊμού…

Τρίτη, 31 Ιανουαρίου 2023

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΝΟΕΡΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΣ ΒΑΧΛΙΑΣ ΤΑ ΛΗΜΕΡΙΑ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

  

 ΝΟΕΡΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΣ ΒΑΧΛΙΑΣ ΤΑ ΛΗΜΕΡΙΑ 

 

Aφιέρωμα  στον Γιώργο Ι. Μποτή και το έργο του που  όλα τα χρόνια της ζωής του  γίνετε  με  αφοσίωση Νου και Σκέψης,  Καθάριου Λόγου κι Τιτάνιας  Προσπάθειας.

 

Να ‘μουν στον ίσκιο σου, Πλάτανε, της Παναγιάς τον μήνα,

που ‘χει  τελειώσει ο θερισμός, το λίκνισμα στο αλώνι‧ 

να στήριζα την πλάτη  μου, να άγγιζα τη ρίζα 

που ‘χει στα σπλάχνα της νερό  και ξεδιψούνε όλοι.

 

Να ξάπλωνα στην κουρελού, να με ‘πιανε ο ύπνος.

Ξυπόλυτος να έτρεχα στης Βάχλιας  τα κοτρώνια ‧

με ‘να κοντύλι συντροφιά, με οδηγό τον ήλιο,  

να ξαναζούσα σαν παιδί τα αγνά   εκείνα  χρόνια.

 

Να ‘βλεπα τον Μποτόγιαννη με το σουβλί στα χέρια,  

να μαστορεύει το πετσί, παπούτσια να φορέσω‧

να προξενεύει τη ζωή με χίλια δυο αστέρια,  

να μου φωτίζουν το στρατί, τη διαδρομή ν’ αντέξω.

 

Να ‘βλεπα  τη Μποτογιαννού   στη σκάφη να ζυμώνει

το πρόσφορο της Παναγιάς, με προσευχές  στο στόμα

και  το κεφαλομάντηλο, δυο γύρους  να το ζώνει

όταν καλεί τον Γούλη της, ζεστή να φάει μπομπότα.

 

Οι Στίχοι του ποιήματος " ΝΟΕΡΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΣ ΒΑΧΛΙΑΣ ΤΑ ΛΗΜΕΡΙΑ"  της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη,  γράφτηκαν το Σάββατο, 7 Ιανουαρίου 2023 . Είναι δημιούργημα έμπνευσης από το συγγραφικό έργο κι απ' όλη την  διαδρομή   της ζωής του Γιώργου Ι. Μποτή. 

Για καλύτερη γνωριμία με την  προσωπικότητα του Γιώργου Ι. Μποτή, σας παρουσιάζω  την εισήγηση   του   Βασίλη Βασιλικού κατά την παρουσία της ποιητικής του συλλογής "ΜΑΡΤΥΡΙΑ".

 

Ο εισηγητής Βασίλης Βασιλικός

Για να μπορέσω να διατυπώσω τις σκέψεις μου για το ποιητικό έργο του Γιώργου Μποτή και ειδικότερα για την ποιητική συλλογή «Μαρτυρία», που παρουσιάζεται σήμερα, είμαι υποχρεωμένος να σκιαγραφήσω την προσωπικότητα του ποιητή. Το δικαίωμά μου αυτό το αντλώ από τον δεσμό της φιλίας, που με συνδέει μαζί του. Ο Γιώργος Μποτής γεννήθηκε στο χωριό Βάχλια Γορτυνίας. Οι πρώτες θύμησές του ανάγονται στην κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου και μετέπειτα στα πρώτα χρόνια της εφηβείας του γίνεται μάρτυρας δραματικών σκηνών στην εμφύλια σύρραξη μεταξύ των Ελλήνων. Κουβαλάει μέσα του, όπως μοέχει εκμυστηρευθεί, το αναπάντητο ερώτημα: γιατί; Ο Πρόεδρος του Δ.Σ.Α. Δημήτρης Παξινός, απονέμει τιμητικό μετάλλιο του Συλλόγου στον Μίκη Θεοδωράκη.

Μαθητής του Γυμνασίου Τροπαίων δίνει διέξοδο στην αθέατη μοναξιά του, αλληλογραφώντας με τον καθηγητή του Αναστάσιο Καζάκο, πατέρα του σημερινού Δημάρχου Ζωγράφου Γιάννη Καζάκου, αλλά και με τον τότε Μητροπολίτη Χίου Παντελεήμονα Φωστίνη, τον μεγάλο αντιστασιακό Ιεράρχη της Μέσης Ανατολής. Την διεύθυνσή του πήρε από το βιογραφικό του, που ήταν γραμμένο στο Αναγνωστικό των Νέων Ελληνικών. Τα γράμματα της αλληλογραφίας αυτής, που αποτελούν μνημεία πηγαίας και άδολης ανθρώπινης συμπαράστασης, τόνωσαν αφάνταστα τον μικρό επαρχιώτη μαθητή.

Ως μαθητής δημοσιεύει τα πρώτα ποιήματα του στα περιοδικά «Μαθητική Εστία» και «Παιδόπολις», που εκδίδονταν στην Αθήνα.

Το 1954 ο Γιώργος Μποτής πετυχαίνει σε δύο σχολές Θεολογία και Φιλολογία. Τα εξέταστρα για τη φιλολογία τα πλήρωσε ο Μητροπολίτης Χίου, που τελικά γνώρισε στην Αθήνα. Επιλέγει την Θεολογική Σχολή και αρχίζει ένας σκληρός αγώνας επιβίωσης. Παλεύει απεγνωσμένα για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές του. Στον συνεχή του αγώνα μετέρχεται πολλές πρόχειρες δουλειές που βρίσκει. Στις αδιέξοδες στιγμές του γράφει ποίηση για την εκτόνωσή του ,που πολύ αργότερα τα ποιήματά του αυτά θα δημοσιευθούν στην ποιητική του συλλογή: «Οδοιπορικό».
Το δημιουργικό γορτυνιακό του δαιμόνιο δεν τον αφήνει ήσυχο. Από πρωτοετής φοιτητής απευθύνει επιστολή προς την Βασίλισσα Φρειδερίκη ζητώντας εργασία για να λάβει την απάντηση με αριθ. πρωτ. 156875/26189/25-10-55 έγγραφο ότι «...παρ’ ὅλην τήν θερμήν ἐπιθυμίαν τῆς Αὐτής Μεγαλειότητος νά ἱκανοποιοῦνται πάντες οἱ εἰς Αὐτήν ἀποτεινόμενοι, ἡ ἐξεύρεσις ἐργασίας εὑρίσκεται δυστυχῶς ἐκτός τῶν δυνατοτήτων τῆς Αὐλῆς τῆς Α.Μ. τῆς Βασιλίσσης. Μετά τιμῆς Μ. Καρόλου».
Παράλληλα αποστέλλει την από 13/11/1954 αίτησή του προς την Αρχιεπισκοπή Αθηνών για εργασία ή άλλη βοήθεια. Του χορηγείται τροφή και διαμονή για έναεξάμηνο στο Οικοτροφείο της Αποστολικής Διακονίας. Η εκκρεμότητα παραμένει. Την εκκρεμότητα αυτή τακτοποίησε, έπειτα από σαράντα πέντε χρόνια, ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος προσλαμβάνοντας τον Γιώργο Μποτή ως Νομικό του Σύμβουλο.

Μέσα από μια δύσκολη και πολυτάραχη διαδρομή ο Γιώργος Μποτής κατορθώνει να επιβιώσει. Ως πτυχιούχος Θεολογίας διορίζεται με διαγωνισμό στα Δικαστήρια Ανηλίκων ως Επιμελητής Ανηλίκων. Συνεχίζει τις σπουδές του εργαζόμενος και λαμβάνει τα πτυχία της Παντείου και της Νομικής Σχολής. Στην πολυτάραχη αυτή διαδρομή του διατηρεί την ανθρωπιά του αλλά, κυρίως, τον πλούσιο συναισθηματικό του κόσμο,που αποτυπώνεται στις ποιητικές του συλλογές, όλες δίγλωσσες, «Οδοιπορικό», «Αλφαβητάρι της Αγάπης», «Στη Μάνα μου», «Αγάπης Παραλειπόμενα», «Μαρτυρία» και μία υπό έκδοση «Αγάπης Εγκώμιον», η οποία πήρε το πρώτο βραβείο ποίησης από τον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός για το 2006.
Ο Γιώργος Μποτής γνωρίζει για πρώτη φορά τον Μίκη Θεοδωράκη το 1968 στη Ζάτουνα, που ήταν εξόριστος. Τον επισκέπτεται στο αστυνομικό τμήμα παρά τις αντιρρήσεις του Προέδρου της Κοινότητος, ότι κινδυνεύει να χάσει τη θέση του.
Στη «Μαρτυρία» ο ποιητής τιμά και εξυμνεί την προσωπικότητα του Μίκη Θεοδωράκη. Μέσα από δυνατούς συνειρμούς του επικαιροποιεί πρόσωπα μυθικά για να ανεβάσει το Θύμησες και περιστατικά με τον Μίκη Θεοδωράκη μεγάλο μας Μουσουργό στο βάθρο, που του ανήκει. Ο ποιητής θαυμάζει τον Μίκη. Ένας θαυμασμός, καθρέπτης, που απεικονίζει το είδωλο ολοκλήρου του Ελληνισμού και όχι μόνον.

Η ποίηση του Γιώργου Μποτή, όπως ξετυλίγεται στη «Μαρτυρία» αλλά και στις άλλες ποιητικές συλλογές του, είναι άμεση και κατανοητή. Δεν γράφει με συμβολισμούς ή με υπονοούμενα αλλά στοχεύει στον άνθρωπο, θα έλεγα στο κέντρο του ψυχισμού του. Κάθε φορά που επικοινωνώ με το Γιώργο Μποτή νοιώθω άνετα και ανθρώπινα. Το δόσιμο της καρδιάς του και η ανυστερόβουλη διάθεσή του σε μυούν στους άρρητους διαύλους της πραγματικής φιλίας.

Η παρούσα εισήγηση αποτελεί Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Ι Μποτή  "Θύμησες και περιστατικά με τον Μίκη Θεοδωράκη", σελ 60- 63.

 

 

 

«ΠΡΟΣΕΥΧΗ» Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Ι. Μποτή: "Θύμησες και περιστατικά με τον Μίκη Θεοδωράκη" και η Ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη για την ποιητική συλλογή «ΜΑΡΤΥΡΙΑ» .

 

 

ΠΡΟΣΕΥΧΗ  

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Ι. Μποτή: "Θύμησες και περιστατικά με τον Μίκη Θεοδωράκη"

σελ:69

Κύριε,
εναγώνια αναμένω την καθημερινή παρουσία Σου.
Χελιδόνι γοργόφτερο η ψυχή μου Σε ψάχνει
ακατάπαυστα στην απεραντοσύνη των δημιουργημάτων Σου.
Ριγώ στην καταιγίδα του Χειμώνα και στο λουλούδι της Άνοιξης,
Ιστιοπλόε της ζωής μου και Κυβερνήτη μου.
Τόλμημα η Αγάπη, γέννημα της δικής Σου σοφίας.
Ωκεανός αισθημάτων η ματιά των αγαπημένων Σου,
μεθυστική, ουράνια πανδαισία,
ελπιδοφόρας παραδεισένιας απόλαυσης.
Νοιώθω Εσένα, τη μορφή Σου, όπου κι αν πορευθώ.
Ήλθες και σήμερα. Σ’ ευχαριστώ.

Το ποίημα αυτό απευθύνεται και προς την Παναγία, αφού η ακροστυχίδα του σχηματίζει την προσωνυμία της Θεοτόκου «Κεχαριτωμένη».

 

Ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη για την ποιητική συλλογή «ΜΑΡΤΥΡΙΑ» του Γιώργου Ι. Μποτή

Θέλω να σας ευχαριστήσω θερμά για τη μεγάλη τιμή, που όταν προέρχεται μάλιστα από ένα Σύλλογο με τόσο μεγάλο κύρος και με τόση μεγάλη κοινωνική εμβέλεια, καταλαβαίνετε πόσο αυξάνει η ευγνωμοσύνη και η συγκίνησή μου.
Αγαπητέ μου Γιώργο Μποτή, δεν μου χάρισες μόνο ένα βιβλίο, καθώς αυτήν την στιγμή είμαι συγκλονισμένος, μου χάρισες στιγμές βαθιάς ανθρώπινης συγκίνησης. Για τη συγκίνηση αυτή θέλω επίσης να ευχαριστήσω τον καθέναν ξεχωριστά από τους ομιλητές, που βρίσκονται εδώ, με τους οποίους με συνδέει πολύχρονη και πολύ βαθιά εκτίμηση και φιλία.

Επιτρέψτε μου όμως τώρα να πω λίγα λόγια για το συγκεκριμένο βιβλίο και για το Γιώργο Μποτή. Βλέπετε το γήρας, «ού γάρ έρχεται μόνον», με υποχρεώνει να χρησιμοποιήσω χειρόγραφο για να μην σας ταλαιπωρήσω με προχειρότητες και με χάσματα.

Η αγνότητα, η τρυφερότητα, ο ποιητικός και ανθρώπινος ιδεαλισμός του Γιώργου Μποτή ξαφνιάζουν σε μια εποχή στην οποία ο σκληρός ρεαλισμός, η ωμότητα και ο σαρκασμός δεσπόζουν σε μια κοινωνία, όπως η σημερινή, που σπαράζει ανάμεσα σε αντιφάσεις και αδιέξοδα. Θέλει, νομίζω, θάρρος να προβάλλει κανείς σήμερα την απλότητα και την αθωότητα των γνήσιων ανθρώπινων συναισθημάτων, που οδηγούν στις παρυφές του ποιοτικού βίου κι Θύμησες και περιστατικά με τον Μίκη Θεοδωράκη από κει του ποιητικού λόγου, που μας εξαγνίζει, μας λυτρώνει και μας εξυψώνει.

Το ερώτημα είναι κατά πόσον μια ποιητική στάση μπορεί να έχει θέση μέσα στο σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι. Εγώ τουλάχιστον έχω την αίσθηση, ότι όλα γύρω μας κατρακυλούν με μεγάλη ταχύτητα αφήνοντας πίσω μας τη ζωή που γνωρίζαμε, χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε πού βρισκόμαστε και πού πάμε. Έχουμε αφεθεί σε δυνάμεις ανώτερες, που μας σπρώχνουν χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αντίδρασης.
Η λέξη Αντίσταση μοιάζει παλαιολιθική μέσα σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα της αποδοχής και της κατάφασης. Γιατί ακριβώς λείπουν εκείνα τα στηρίγματα χάρη στα οποία οι ανθρώπινες κοινότητες δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις ανάπτυξης της πνευματικής και ηθικής συλλογικής έκφρασης, που αποδείχθηκε ιστορικά ότι αποτελεί το μοναδικό θεμέλιο στήριξης του ανθρώπου και ισχυρό εμπόδιο για να αποφύγει την κατρακύλα στην οποία ανέκαθεν επεδίωκαν να τον οδηγήσουν διάφορες σκοτεινές δυνάμεις.

Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι μέσα μας και γύρω μας επικρατεί η πάλη ανάμεσα στην Αρμονία και το Χάος, που μας διεκδικούν εξ ίσου και ισοδύναμα, ενώ η επιλογή αφήνεται σε μας, μιας και η φύση μας έχει προικίσει με τον Νου, τη Σκέψη, τον Λόγο και την Θέληση, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα, που υπόκεινται στον νόμο της φυσικής επιλογής.

Αυτή λοιπόν η κατάσταση μου δίνει το δικαίωμα να υποθέσω ότι οι δυνάμεις του Χάους έχουν επικρατήσει και σήμερα είναι σε θέση να επιβάλλουν τον νόμο τους σε όλο και περισσότερα τμήματα της υφηλίου, σε αντίθεση με τις δυνάμεις της
Αρμονίας, που έχουν αποδιοργανωθεί αφήνοντας κοινωνίες και λαούς στη μηδενιστική μανία των εκπροσώπων του Χάους. Είναι όμως τάχα η πρώτη φορά, που ο άνθρωπος βρέθηκε μέσα σε μια τόσο δραματική θέση; Ίσως σήμερα ο εχθρός να είναι περισσότερο ύπουλος, σχεδόν αόρατος, και γι’ αυτό επικίνδυνος.
Θέλω όμως να πιστεύω, ότι το ανθρώπινο γένος βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να επιβιώνει και να αναπτύσσεται.

Ξαναγυρνώντας στο παράδειγμα του Γιώργου Μποτή, δηλαδή ενός μοναχικού εραστή του Ωραίου, που εντελώς μόνος όχι μόνο γράφει αλλά και φροντίζει να μας χαρίζει από το υστέρημά του εκδόσεις μοναδικού κάλλους και πρωτοτυπίας εκτός εμπορίου, σκέφτομαι, ότι οι σημερινές συνθήκες μας οδηγούν σ’ ένα δρόμο, όπου ο καθείς από μας θα πρέπει να έχει τη δύναμη και το θάρρος να επικοινωνεί ελεύθερα και ανεξάρτητα εκτός των κανόνων που μας επιβάλλει το Σύστημα απευθυνόμενος σε κύκλους συνανθρώπων μας έστω και μικρούς.

Με τον τρόπο αυτόν θα αρχίσουν να δημιουργούνται υγιείς νησίδες μέσα στις τοπικές κοινωνίες. Νησίδες πνευματικής και Θύμησες και περιστατικά με τον Μίκη Θεοδωράκη ηθικής αντίστασης, ακριβώς, όπως γίνεται και με τον άρρωστο ανθρώπινο οργανισμό, που συνήθως σώζεται από την εσωτερική δύναμη αντίστασης στην εισβολή των μικροβίων.

Δεν ζούμε πια σε εποχές μεγάλων κινημάτων. Και γι’ αυτό όλα θα πρέπει να ξεκινήσουν ξανά απ’ την αρχή. Από τον μοναχικό άνθρωπο. Τον συνειδητό πολίτη. Τον ασυμβίβαστο δημιουργό και καλλιτέχνη. Όλους αυτούς, που θα έχουν τη δύναμη να κλείσουν τα αυτιά τους στο τραγούδι των Σειρήνων και να αποτρέψουν το πρόσωπό τους από τις βιτρίνες του θεάματος κάθε είδους ακόμα και της πολιτικής που έχει υποταχθεί στους κανόνες των δημοσίων σχέσεων, δηλαδή της εξαπάτησης του κοινού. Σήμερα περισσότερο από ποτέ μας χρειάζεται η Ομορφιά και η Αλήθεια. Το Ωραίο και το Αληθινό. Αυτά δηλαδή που αποστρέφεται, που μισεί και πολεμά το Σύστημα και η Εξουσία και που μόνο ο ελεύθερος άνθρωπος, κάθε ελεύθερος άνθρωπος, έστω και μόνος καλείται να αγωνιστεί και να τα σώσει.

Αθήνα

18.6.2007
Μίκης Θεοδωράκης

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Ι. Μποτή: "Θύμησες και περιστατικά με τον Μίκη Θεοδωράκη") σελ:70-73

Ευχαριστώ από καρδιάς  τον ποιητή για την αποστολή του βιβλίου του "Θύμησες και περιστατικά με τον Μίκη Θεοδωράκη"