«ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΔΙΟΝΥΣΟ», στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

Χορεύοντας με το Διόνυσο

 

Φόρεσε ο Διόνυσος σταφύλια

και δυο βεργούλες αμπελίνας στα μαλλιά

κατέβηκε τους μαχαλάδες με νταούλια

και τρέλανε κοσμάκη και ντουνιά.

 

Αμάρτησαν μαζί του δυο  παρθένες

κι οι νύμφες κράταγαν στα χέρια τους  πυρσό,

σε χρυσοστόλιστα σταμνιά κερνούσαν τους ικέτες

κι οι Σιληνοί φυσούσαν τον αυλό. 

 

Τον έρωτα γευτήκανε στ’ αμπέλια

με το κρασί λουστήκαν την αυγή,

κρυφτούλι έπαιξαν οι Σάτυροι στα γρέκια

και ‘κλεψαν  του Θησέα την καλή.

Μια απαρχή ταξίδευε τον κόσμο

που έγραφε στα χείλη τη χαρά

και μέσα στης καρδιάς τον πόρο

ακούγονταν τα γέλια δυνατά.

 

Εβάκχευσαν  αθώοι και δαιμόνια

τρυγώντας του οινοχόου τη σοδιά,

τον Κύκλωπα  τυφλώσαν στη σπηλαία,

τον μέθυσε τ’ ανθρώπου η πονηριά.

 

Γοργός ο νους κι η ζάλη στο ποτήρι,

σαν ήπιαν Μαρωνίτικο κρασί˙

οι Βασσαρίδες διαμελίσαν τον Ορφέα

κι αφήσανε τη θέση του κενή.

 

Με τις Μαινάδες να φωνάζουν

πως όλα σήμερα αλλάζουν

και τ’ άσματα που ακούσανε  οι τόποι

παρέμειναν  στον λάρυγγα  του πότη…

 

Μα ο Διόνυσος, κεφάτος, μας λυτρώνει

απ’ έγνοιες κι από βάσανα καιρών

με έναν Σάτυρο να αργάζει

τσαμπιά  του έρωτα και νάζι...

 

Τρίτη, 5 Ιουνίου 2012

 

 

ΖΗΤΕΙΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

 

 

ΖΗΤΕΙΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

Μέρες, τώρα, τον βασάνιζε κάτι...

«Παντού απανθρωπιά» έλεγε, κουνώντας το κεφάλι. 

Φαίνεται πως την είχε ζήσει ως το κόκαλο.

 

Σήμερα μπήκε στην τάξη με άλλον αέρα. 

«Η ανθρωπιά μάχεται με την απανθρωπιά» είπε 

και κάθισε στον θώκο με σχετική ενάργεια,   

αναμένοντας διαλεύκανση του θέματος.

 

«Βγάλτε μια κόλα χαρτί. Σήμερα θα διαγωνιστείτε στην ανθρωπιά!» είπε.

«Δύσκολο θέμα» είπαμε,  εμείς.

«Τα αισθήματα κι οι πράξεις μπαίνουν σε λογική με τη λογική» 

επισήμανε  με αυστηρότητα κι ανακάθισε.

 

Καθημερινώς διαμαρτυρόταν για την απανθρωπιά.  

Σήμερα θέλησε να βάλει άλλους στον στόχο.  

Πώς να ερμηνεύσω την τόση αποκοτιά;

 

Έσπασα το κεφάλι μου!...  

Πήρα την πένα κι άφησα το μελάνι της να χυθεί σαν τη σουπιά. 

Πώς να ορίσω την ανθρωπιά 

όταν  μες την ανθρώπινη φύση πηγάζουν πληθώρα 

αισθημάτων κι αντιδράσεων  που προκαλούν 

μίσος, ζήλια, χαιρεκακία κι αδιαφορία, 

ανάμικτα με αγάπη, έρωτα, αλληλεγγύη,  

 οίκτο και συμπόνια;

 

Τη βοήθεια ενός έχοντος σε έναν επαίτη, τη λέγω ελεημοσύνη ή ευεργεσία. 

Την αλληλοβοήθεια ανθρώπων την χαρακτηρίζω  αλληλεγγύη ή υποστήριξη.  

Την βοήθεια κάποιου σε κάποιον χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς καμιά απαίτηση, τη λέγω ανιδιοτέλεια.  

Η έλλειψη ηθικού αξιακού  κώδικα είναι αμοραλισμός. 

Οι πράξεις με μοναδικό κίνητρο το προσωπικό όφελος είναι υστεροβουλία.  

Η κακή συμπεριφορά ανθρώπου απέναντι στον ευεργέτη του είναι αχαριστία, αγνωμοσύνη…  

Ανθρωπιά κι απανθρωπιά πλευρές του ίδιου νομίσματος είναι.

 

Ευγενή αισθήματα  και τρόποι συμπεριφοράς εξυψωμένα 

στο «κατ’ εικόνα κι ομοίωση» του Δημιουργού ημών, εστί Ανθρωπιά  

και διαφοροποιούν τον άνθρωπο από κάθε άβουλο ον, 

έγραψα  κι έβαλα στο τέλος την υπογραφή μου 

καταθέτοντας  την κόλα μου με το υστερόγραφο:

 

ΖΗΤΕIΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙA!   

Κάποιοι την έχασαν και κάποιοι άλλοι την ψάχνουν…

 Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

 

 

 

 

 

Νοηματική προσέγγιση της ποιητικής συλλογής: «ΘΥΛΑΚΕΣ» του Δημήτρη Α. Δημητριάδη, Εκδόσεις 24 γράμματα , Ιανουάριος 2023. (Γράφει η Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη)

 

 

Από τις εκδόσεις «24γράμματα»  και υπό τον τίτλο «ΘΥΛΑΚΕΣ» κυκλοφορεί από τον Ιανουάριο του 2023 η νέα ποιητική συλλογή του ποιητή Δημήτρη Α. Δημητριάδη. Η εν λόγω ποιητική συλλογή είναι  μια συλλογή 68 ελευθερόστιχων ποιημάτων  που αναπτύσσεται και  ολοκληρώνεται  στις 69 σελίδες του βιβλίου που κρατώ στα χέρια μου -τιμητική προσφορά του ιδίου του ποιητή.

Ο ποιητής Δημήτρης Α. Δημητριάδης, έχοντας το νου πάντα σε εγρήγορση, αφουγκράζεται το βαθύτερο Είναι της Ύπαρξης ανασύροντας ακατάπαυστα  ψιθύρους από των αχανών εκτάσεων   τις δοκιμασίες  και τις εξάρσεις της ζωής. Επιστρέφοντας στο παιδικό του πρόσωπο,  βυθομετρεί τους θύλακες του νου, το σημείο που πηγάζει η σκέψη και ριζώνει η θύμηση,  κάνοντας των απολογισμό του. Δεν δειλιάζει να κάνει την αυτοκριτική του ως αμετανόητος κυνηγός του απτού και του άπιαστου μαθαίνοντας και βιώνοντας το ανούσιο  και το επουσιώδες,  πνιγμένος σε λέξεις, θηριώδες ψέματα  και γλαφυρές αλήθειες… με  «Αποτέλεσμα» να έχει μάθει καλά τη γλώσσα του κόσμου και να χορεύει καλά τους χορούς του.   Διαφυλάσσοντας την αθωότητα των παιδικών του χρόνων,  νοσταλγεί πρόσωπα  και γεγονότα ριγώντας  στη θύμηση του πρώτου φιλιού και  στις υποσχέσεις των  ονείρων  που δεν πραγματοποιήθηκαν ψηλαφίζοντας τα πώς και τα γιατί των πεπραγμένων  της ζωή του. «Τις νύχτες δεν μπορώ να κοιμηθώ/ κομμάτια με τη μνήμη μου γίνομαι» θα μας πει στη σελίδα 12, στο ποίημα του: «Επιστρέφοντας στο παιδικό μου πρόσωπο.»

«Στο κέντρο της απόγνωσης»  της σελίδας 18,  μιλά για μια πληγή ανοιχτή‧ με φωνή που του κληροδότησε η ζωή, για όλα εκείνα που χάθηκαν πεθαίνοντας από δίψα!... Η λατρεία του για ένα κόσμο ιδεατό, περιτριγυρισμένο από αξίες, ελπίδα και όνειρο, ξορκίζουν το κακό. Μάχεται εντός του‧ γίνονται εκρήξεις‧ συντρίβεται - συνθλίβεται  καθώς αντιλαμβάνεται το δυσοίωνο μέλλον: «Τι κι αν παρηγορεί / ή προτείνει η μεταφυσική/τρομώδη τα όνειρα/ λερναίοι οι τρόμοι/ ριπές κροταλίζουν/ άνθρωποι σαλεύουν τρελαμένοι/ ναυαγισμένοι/ τυφλοί στον πυθμένα/ στο σκότος του βυθού/ μη μπορώντας να συρθούν στην επιφάνεια / ν’ ανασάνουν»   θα μας εξομολογηθεί με πόνο ψυχής στο ποίημα του «Εξοικείωση» της σελίδας 24.

Με έκδηλη ανησυχία αναφέρεται στην κοινή πορεία των ημερών και για το πώς πορεύεται η ανθρωπότητα: «…. η εποχή μας είναι σκοτεινή/ μετέωρη/ συνεχής δημιουργία του ανυπεράσπιστου», γράφει στη σελίδα 25. «Στα πολύ μέσα μας», ο κόσμος προχωρά  πειραγμένος μ’ ένα κατσαβίδι από μέσα/ η ιστορία μας γέλασε προ πολλού/ αφήνοντας μας έξω…. ότι συμβαίνει παύει να μας εκπλήσσει «Κανείς δεν ξέρει» από πού έρχεται... που πηγαίνει… τι θέλει…    Μαζί σου μαυρίζει κι η ψυχή σου ζώντας «Μια απόγνωση του τίποτα προς το τίποτα», φωνάζει απελπισμένος  τιτλοφορώντας τους στίχους του με τα ομώνυμα ποιήματα του. 

Όμως, τα πεινασμένα αισθήματά του παραμένουν απέθαντα. Συνεχίζουν να ανεβαίνουν την κλίμακα της αντοχής  κατρακυλώντας σε λαβυρίνθου σκαλοπάτια μέχρι να τα σκεπάσουν οι καημοί που ρίχνει ο ουρανός… Ευάλωτος και τρωτός σε επιδημικές καταστάσεις, μιλά για εκείνες τις μουσικές της μοναξιάς  και του θυμού που άφησαν τα βήματα του Astra Zeneca… περιγράφοντας «Τα πολλά πρόσωπα  του θανάτου» καθώς καλούσε τους ανθρώπους να ταξιδέψουν φορτωμένοι ένα σακούλι  με τα λείψανα της ζωής τους, ντυμένοι μονάχα χώμα και νερό -τα υλικά της δημιουργία τους! Βιώνοντας το θάνατο, «Τότε θυμάσαι» και ανακαλείς…

Στην εύνοια του ποιητή έλκονται εκείνοι που βρίσκονται παντού‧ που ανοίγουν πανιά για συνεχείς πλεύσεις  προς το άγνωστο  για να βγάλουν στο φως τη δική τους αστροφώτιστη νύχτα, ποντάροντας σ’ ό,τι έχουν και δεν έχουν‧ ξοδεύοντας ότι τους απόμεινε.

Καθένας είναι μια κιβωτός! Διασχίζουμε το χρόνο και το χώρο λουσμένοι σε δάκρυα, βυθομετρώντας τις εκρήξεις μας, διαβαίνοντας την οδό των ανθέων καλώντας ονόματα, μόχθους ανθρώπων και λόγια που εξατμίστηκαν για να γίνουν βροχή που θα ποτίσει των ονείρων το σπόρο, να φυτρώσει.

Για όλα αυτά μας μιλά στην ποιητική του συλλογή «ΘΥΛΑΚΕΣ» ο κ. Δημητριάδης, στοιχηματίζοντας με τον εαυτό του. Δηλώνοντας,  παρών! Αγκαλιάζοντας τον μικρόκοσμο  σκεπτόμενος. Ανήσυχος και  ταραγμένος. Δονούμενος  από λέξεις μονάκριβες, πολύτιμες και τρυφερές‧ χορταίνοντας την πείνα του αναζητώντας τα μικρά και τα ελάχιστα, πολεμώντας και αντέχοντας. Βαθιά στα σπλάχνα του κολυμπά και ανασύρει φωνές που αποθεώνουν το νόημα. Στρατολογεί οπαδούς νέων λέξεων, αναγκαίων και εύμορφων,  που χορταίνουν την ψυχή  και πλουτίζουν τους καιρούς, που ξυπνούν ευαισθησίες και αισθήματα. Είναι παρών στο πόστο του ποιητή κερνώντας  το κρασί της γνώσης του.

Ευχαριστώ από καρδιάς τον συγγραφέα Δημήτριο Α. Δημητριάδη για την τιμητική προσφορά του βιβλίου του. Εύχομαι Υγεία και κάθε καλό στον ίδιο και στην οικογένεια του. Πάντα να δημιουργεί έργα αρεστά κι  ωφέλιμα ! 

 

Με σεβασμό και εκτίμηση 

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

(Συγγραφέας- Εικαστικός)