Η απονομή των βραβείων του Ετήσιου Διεθνούς Διαγωνισμού Ποίησης (2013) του Λογοτεχνικού περιοδικού «Κελαινώ» με Θέμα: «Όσο υπάρχουν Άνθρωποι»

Εκ του ΚΕΛΑΙΝΩ

Η απονομή των βραβείων του Ετήσιου Διεθνούς Διαγωνισμού Ποίησης (2013) του Λογοτεχνικού περιοδικού «Κελαινώ» με Θέμα: «Όσο υπάρχουν Άνθρωποι» (Σχετικώς με την προσφορά κι αλληλεγγύη  προς αυτούς που υποφέρουν στην περίοδο της οικονομικής και αξιών κρίσης στην Ελλάδα και παγκοσμίως), θα γίνει στις 3 Νοεμβρίου 2013 ημέρα Κυριακή, ώρα 11.00 π.μ. στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ιλίου,  Αγίου Φανουρίου 99.

Τα βραβεία απονέμονται, δεν αποστέλλονται.  

(Λεωφορείο 732 από Πλατεία Λαυρίου κοντά στην Ομόνοια ή βρέστε στον υπολογιστή σας, την διαδρομή του. Το Πολιτιστικό Κέντρο βρίσκεται δίπλα στον Ι. Ν. Αγίου Φανουρίου).

Συγχαρητήρια στους διακριθέντες!!!

   

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 21056026859  (7 έως 9 μ. μ).

Σήμερα 30 Οκτωβρίου 2013 και ώρα 20.00 η Γιάννα Αγγελοπούλου -Δασκαλάκη παρουσιάζει το βιβλίο της στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων» της Πάτρας.

Η εφημερίδα «ΡΕΠΟΡΤΕΡ», ο Όμιλος INNER WHEEL Πατρών Βορρά Ρίου, ο Όμιλος εθελοντών κατά του καρκίνου «ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ» και η ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΗ ΠΑΤΡΩΝ, διοργανώνουν εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου της κυρίας Γιάννας Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη «ΓΙΑΝΝΑ», στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων», στις 30 Οκτωβρίου 2013 και ώρα 20.00.

Έσοδα από την πώληση των βιβλίων θα διατεθούν για φιλανθρωπικό  σκοπό στον Όμιλο «ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ».

«Ζητείτε Ανθρωπιά!!!» από τη Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη.

  «Ζητείτε Ανθρωπιά!!!»

 

Μέρες τον βασάνιζε κάτι.

«Παντού Απανθρωπιά !» έλεγε, κουνώντας το κεφάλι.

Φαίνεται πως την είχε ζήσει ως το κόκαλο.

Σήμερα μπήκε στην τάξη με άλλον αέρα.

«Η Ανθρωπιά μάχεται με την Απανθρωπιά!» είπε

και κάθισε στον θώκο με σχετική ενάργεια.

Περίμενε διαλεύκανση του θέματος.

«Βγάλτε μια κόλα χαρτί» είπε.

«Σήμερα θα διαγωνιστείτε στην Ανθρωπιά».

«Δύσκολο θέμα» είπαμε  εμείς.

«Τα αισθήματα κι οι πράξεις μπαίνουν σε Λογική με τη Λογική» είπε

με αυστηρότητα κι ανακάθισε.

Καθημερινώς διαμαρτυρόταν για την Απανθρωπιά.

Σήμερα θέλησε να βάλει άλλους στον στόχο.

Πώς να ερμηνεύσω την τόση αποκοτιά;

Έσπασα το κεφάλι μου!...

Πήρα την πένα κι άφησα να χύσει το μελάνι της σαν τη σουπιά...

Πώς να ορίσω την Ανθρωπιά,

που μες την ανθρώπινη φύση πηγάζουν πληθώρα αισθημάτων κι αντιδράσεων

που προκαλούν μίσος, ζήλια, χαιρεκακία κι αδιαφορία

ισόποσα κι ανάμικτα με την Αγάπη, τον Έρωτα, την Αλληλεγγύη,

τον Οίκτο και τη Συμπόνια; Έγραψα.

Τη βοήθεια ενός έχοντος σε έναν επαίτη, τη λέγω Ελεημοσύνη ή Ευεργεσία.

Την αλληλοβοήθεια ανθρώπων την χαρακτηρίζω  Αλληλεγγύη ή Υποστήριξη.

Την βοήθεια κάποιου σε κάποιον χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς καμιά απαίτηση,

τη λέγω Ανιδιοτέλεια.

Η έλλειψη ηθικού αξιακού  κώδικα είναι Αμοραλισμός.

Οι πράξεις με μοναδικό κίνητρο το προσωπικό όφελος είναι Υστεροβουλία.

Η κακή συμπεριφορά ανθρώπου απέναντι στον ευεργέτη του

είναι Αχαριστία - Αγνωμοσύνη.

Ανθρωπιά κι Απανθρωπιά πλευρές του ίδιου νομίσματος είναι.

Ευγενή αισθήματα  και τρόποι συμπεριφοράς εξυψωμένοι

στο «κατ’ εικόνα κι ομοίωση» του Δημιουργού ημών,

εστί Ανθρωπιά

και διαφοροποιούν τον άνθρωπο από κάθε άβουλο ον.

Στο τέλος έβαλα την υπογραφή μου

Και κατέθεσα την κόλα μου με το υστερόγραφο:

ΖΗΤΕIΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙA!

Κάποιοι την έχασαν...

Και κάποιοι άλλοι την ψάχνουν!!!

Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη

ΕΙΚΟΣΤΗ ΟΓΔΟΗ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 από την Αλεξάνδρα Παυλίδου-Θωμά

Εικοστή ογδόη Οκτωβρίου 1940. 

Άνοιξα το άλμπουν με τις φωτογραφίες. Πάνω πάνω ο Θείος μου ο Φώτος, Απών. Δίπλα ο θείος μου ο Δημήτρης, Απών. Από κάτω ο παππούς μου με τα στρατιωτικά και φαντάροι γελαστοί λες και πήγαιναν σε πανηγύρι.. Και μέσα από τις φωτογραφίες έζησα για μια φορά ακόμα, όσα άκουγα από τις γιαγιάδες μου και τους άντρες του σπιτιού μου, αυτούς που ήταν εκεί. Ο πατέρας μου καμάρωνε για τις γυναίκες, που άφοβες και ακούραστες  έκαναν χρέη μαστόρων και κουβαλητάδων, καθώς κουβάλαγαν πέτρες, ασβέστη και υλικά για τα οχυρά. 

Ο πόλεμος δεν είχε αρχίσει και όμως εκεί πάνω στα βουνά της Ηπείρου στρατός και λαός δούλευε για τα οχυρά. Αθόρυβα χωρίς τυμπανοκρουσίες. Η πατρίδα τους καλούσε και έδωσαν το παρόν. Ο τότε Πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς είχε δει ότι ο πόλεμος είναι κοντά. Είχε δει και έδωσε διαταγή στον μετέπειτα ήρωα να φροντίσει για τα οχυρά. Ακόμα φρόντισε σιωπηλά να φυτευτεί όσο πιο πολύ γη γινόταν, ακόμα και γλάστρες για την περίπτωση  πείνας. Έτσι όταν ήρθε ο Ιταλός κύριος Γράτση και του ζήτησε να περάσουν τα στρατεύματά τους είπε το μεγάλο ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ που τράνταξε βουνά και θάλασσα.

 Εκεί στα βουνά ήρθε ο εχθρός και περίμενε, να του πουν περάστε. Όμως του είπαν Αέρα– Αέρα  και έλαβε την κλωτσιά από το τσαρούχι του τσολιά και έφυγε ντροπιασμένος. Εκεί πάνω και πριν στεγνώσει το μελάνι από τις ηρωικές πράξεις και μάχες των παιδιών της Ελλάδος ήρθε ο άλλος εχθρός. Και ήρθε με όλες του τις δυνάμεις. Βρήκε και προαιώνιους εχθρούς που έκαναν κολεγιά μιας και κείνη ήθελαν τον τόπο μας. Έτσι Ιταλοί, Γερμανοί, Βούλγαροι όρμησαν στην μικρή μας πατρίδα. Και ήταν εκεί ο Ήρωας των Ηρώων,  ο Κατσιμήτρος, που έκανε την συνθηκολόγηση και ο Κωστάκης. 

Κοιτάω τις φωτογραφίες των γιαγιάδων μου και τις μάνας μου να ανεβαίνουν φορτωμένες στα βουνά. Είναι οι γυναίκες της Πίνδου. Είναι οι μαυροφορεμένες γυναίκες που δεν τις έσκιαζε τίποτε. Εκεί πάνω είναι θαμμένα πολλά παλληκάρια, είναι αυτά που με το χαμόγελο στα χείλη πήγαιναν να σκοτωθούν ή να νικήσουν. Και νίκησαν. Δεν θέλουν από μας τίποτε, μονάχα να περάσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας στις γενιές που έρχονται τα δικά τους ιδανικά αυτά που είχαν πάντα οι Έλληνες. Κι αν είναι να πεθάνουμε για την Ελλάδα θεία είναι η δάφνη μια φορά κανείς πεθαίνει. Ακόμα να λέμε τις ιστορικές αλήθειες. Το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς και κείνο το ΟΧΙ ο λαός μας τα παιδιά μας το τίμησαν και το βροντοφώναξαν πάνω στης Πίνδου τα βουνά. 

Αιωνία σας η μνήμη ήρωες του 1940. 

Οι κορυφές των Βουνών της Ηπείρου θα τραγουδάει τους ηρωισμούς και τα κατορθώματά σας. Και τώρα που ο τόπος μας βρίσκεται σε πόλεμο με τους ίδιους εχθρούς δεν έχουμε παρά να σας μιμηθούμε αν μπορούμε, αν βρούμε ηγέτη να μας εμπνέει.

Και θα παρακαλούσα όλους αυτούς που μιλούν για το έπος της Ελλάδος στην Αλβανία να θυμούνται πως εκεί που πολέμησαν οι Έλληνες ήταν η Ήπειρος η Βόρειος Ήπειρος. Δεν ήταν η Βόρειος Ήπειρος ήταν απλά όλη η Ήπειρος και όχι η τεμαχισμένη. Αυτό το θαύμα ήταν το θαύμα της Ηπείρου.

Μπροστά στα ιερά πρόσωπα των προγόνων μας ας σταθούμε και ας τους πούμε πως θα τους μοιάσουμε.

Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά.

Πηγή: http://cheimarros.eu/category/history/

«ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΣ!» από τη Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη

Στεφάνια δάφνης που μαράθηκαν στων ηρώων το τύμβο.
Μοιρολόγια βουβά που πνίγονται σε πληγωμένα οράματα.
Στάχτη ιερή σκορπισμένη με ιδέες αθάνατες.
Παιάνες που ακούστηκαν στα βάθη της ιστορίας,
μαζεύεις Μάνα Ελλάς, καθώς μετράς τις πληγές σου.

Το: «Ή  ταν ή επί τας» ξεθώριασε στις αρχαίες ασπίδες.
Πέθαναν οι Μανάδες Σπαρτιάτισσες στης παγκοσμιοποίησης το μεγάλο φαγοπότι.
Στο: «Ελευθερία ή Θάνατος» έσβησε η λέξη «Ελευθερία»
καθώς ετοιμάζουν την ταφή σου στου μεσαίωνα τη σαρκοφάγο.
Το «ΟΧΙ» και το «ΑΕΡΑΣ» έγιναν απόηχοι στα αυτιά κωφών αρχόντων.
Μάνα Ελλάς, ντρέπεσαι να φωνάξεις το όνομά σου...

Η κάθε σου Ακρόπολη γκρεμίστηκε στου χρόνου τη φθορά.
Κι οι Παρθενώνες σου κατακρημνίστηκαν στου τυχοδιωκτισμού τη μανία.
Κυκλώπεια τείχη δεν έμειναν για να σε προστατέψουν από τις ληστρικές επιδρομές των Βαρβάρων.
Ο Δίκαιος Αριστείδης, Ο Περικλής  κι ο Χρυσός του Αιώνας, βασίλεψαν.
Τώρα έχουμε τους Τρακόσους  να παίζουν πεντόβολα και παπά.

Το αίμα σταμάτησε να κυλά στα τραύματα των παιδιών σου.
Έγιναν μορφώματα οι πληγές που διαπυούνται στο άκουσμα κάθε απόφασης.
Κουρέλια σου φόρεσαν, παλιάτσος σε τσίρκο έγινες
και παίζεις μαζί τους, κουνώντας κουρελιασμένες κορδέλες.
Μάνα  Ελλάς, κλαις το χαμένο σου κλέος.

Με το σπαθί στο στήθος καρφωμένο, σε φόρτωσαν  με βάρη μακραίωνα.
Τη λαβωμένη  περηφάνια σου  ψάχνεις και δανεικά δεκανίκια ζητάς.
Επαίτης έγινες της δόξας σου της κλεμμένης,
γι' αντάλλαγμα σου έστειλαν: τις  δέκα πληγές του Φαραώ,
του Δήμιου την κρεμάλα ετοιμασμένη
αν στην κονίστρα δεν προταθούν τα στήθη σου, Μάνα Ελλάς!...

 Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη

(Το ποίημα με τίτλο: «ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΣ!» γράφτηκε στις  13 Ιανουαρίου 2012 κι ανήκει στην ποιητική Συλλογή: «AX, Ελλάδα μου, νεράιδα πληγωμένη», η οποία απέσπασε Α΄ βραβείο στον 12ο Διεθνή ετήσιο Διαγωνισμό ποίησης του Λογοτεχνικού περιοδικού ΚΕΛΑΙΝΩ με θέμα: «Aχ, πατρίδα μου»). 

«Πολυτιμότερα στολίδια» από τη Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη

Φόρεσα τα δάκρυα μου μαργαριτάρια
πολυτιμότερα στολίδια στο κορμί μου∙
την ελπίδα  που έκανε φωλιά στο στήθος μου,
κελαηδώντας με τη γλυκύτατη φωνή του αηδονιού
το γλυκοχάραμα της μέρας περιμένοντας.

Έκανα χρησμό το τάμα μου!
Στο εικόνισμα της Πανάγιας, μπροστά στο καντηλέρι∙
μου χάιδεψε η Πανάγια μου το πρόσωπο
λυτρωτική βροχή ουράνια.

Ρεκλάμες φωτεινές οι ευλογίες στο τρίστρατο∙
δυοσμαρίνια, χρυσάνθεμα και γιασεμιά
στο Γολγοθά μου ‘στρωσαν ροδοπέταλα.

Σήμερα ήπια όλο το κατακάθι μου!
Γεύτηκα,  ένιωσα την γλύκα της στερνής μου πίκρας:
Εκείνης που τελειώνει και δεν ξαναγεμίζει το φλιτζάνι μου.

Σήμερα η ελπίδα ανέστησε τις ελπίδες μου!
Εκείνες που με μπρισίμια τις είχαν νεκροστολίσει
oι ασύλητες  ιδεολογίες μου.

Όλα τούτα: σήμερα!
Αύριο… έχει ο Θεός!...

Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη

«Η ΕΥΧΗ» από τη Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη

Η Ευχή 

 

-Καλή σου μέρα, Γιέ μου! 

-Καλή σου μέρα, Μάνα!

Μάνα, τι μου ‘ βαλες στο ταγάρι;

-Λίγο ψωμί, κι ένα σβωλί τυρί να προσφαγίσεις:

στον τρύγο, στ’ όργωμα, στον θέρο∙

κι ένα κομμάτι τίμιο ξύλο να σε φυλάει

από τα βόλια εκείνα όπου πισώπλατα χτυπούνε!

Kι ένα κλωνί πλατύφυλλου βασιλικού

κομμένο από τον κήπο μας!

Nα ραίνεις μ’ αγιασμό όπου πατείς,

ν’ αγιάζεται ο ιδρώτας σου, όντε ο κάματος ανθίζει!!!

-Και την Ευχή σου, πού τη φυλάς Mάνα;

-Την έλυσα απ’ της Πανάγιας το τσεμπέρι!

Στην έχω φορεμένη φυλαχτό από την ώρα που γεννήθηκες!

Καλή σου μέρα, Γιέ μου!

Μπουκιά – μπουκιά φάγε την κριθαρένια σου κουλούρα

και προσφάγισε!... Ντύσε

τ’ αγαλματένιο σου κορμί γαλανόλευκο

κι άστο να φλέγεται στου Ηφαίστου το καμίνι!!!

Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη

Ευχαριστούμε τον συγγραφέα κύριο Λεωνίδα Μαργαρίτη για τη δωρεά του νέου βιβλίου του: «Φωνή βοώντος… εν μνημονίω» σε όλους τους ακροατές και φίλους κατά την παρουσίαση του στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών!!!

Από τις εκδόσεις ΒιβλιοΠΑΝΟΡΑΜΑ κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του επίτιμου Δικηγόρου, συγγραφέα και προέδρου της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη με τον τίτλο: «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ…ΕΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩ».
Πρόκειται για μια επιλογή από 47 κείμενα του συμπολίτη συγγραφέα από όσα έχουν γραφτεί και δημοσιευθεί την τελευταία τριετία στον τοπικό ,Αθηναϊκό και ηλεκτρονικό τύπο και αφορούν την κρίση θεσμών και αξιών που μαστίζει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.
Φωνή αδιαπραγμάτευτη και ασυμβίβαστη, η φωνή του Μαργαρίτη, πραγματεύεται θέματα της Πολιτείας,(20 κείμενα) της Κοινωνίας (20 κείμενα) της Ευτεκνίας (8 κείμενα)της Αυτοδιοίκησης (7 κείμενα ) και της Εκκλησίας (5 κείμενα).
Πολυγραφότατος ο συγγραφέας δίνει εδώ και πενήντα χρόνια, (το πρώτο του έργο τυπώθηκε το 1962) το δικό του πνευματικό-συγγραφικό παρόν και έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στα πνευματικά και πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μας και του νομού μας.
Χρημάτισε πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Αχαΐας(1981-1986) πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος(1990-2013) Νομαρχιακός Σύμβουλος,(2003-2006) (Υπεύθυνος Πολιτιστικού Τομέα)- Υπεύθυνος έκδοσης περιοδικού «ΑΧΑΙΚΑ», Δημοτικός Σύμβουλος (1995-1998) , Πρόεδρος της Δημοτικής Βιβλιοθήκης κ.α.
Διακρίνεται για την ευθύτητα του λόγου του, τη σταθερότητα των αρχών του, την συνήθως καυστική κριτική του για τα κακώς κείμενα στη χώρα μας και την καθαρότητα των αντιλήψεών του.
Το τελευταίο του έργο κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο επίσης από τις εκδόσεις ΒιβλιοΠΑΝΟΡΑΜΑ με τον τίτλο: «ΓΑΜΗΛΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ» κι αυτό του το έργο σχολιάσθηκε ευμενώς από τους κριτικούς και άφησε άριστες εντυπώσεις στο αναγνωστικό κοινό.
Με το ίδιο επίσης έντονο ενδιαφέρον αναμένεται από το αναγνωστικό κοινό και η κυκλοφορία του νέου βιβλίου του αγαπητού μας συγγραφέα.

Σύντομος σχολιασμός  του νέου βιβλίου  του  Λεωνίδα Μαργαρίτη: «Φωνή βοώντος… εν μνημονίω!» από τον συγγραφέα Σταύρο Ιντζεγιάννη κατά την παρουσίαση του βιβλίου στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών     στις 21 Οκτώβρη  2013.
    
Όταν προ 38 ετών το 1975 άρχισα να γράφω σε καθημερινή στήλη στο Κήρυκα και είχα το άγχος της κριτικής του αναγνώστη ο αείμνηστος Αλέκος Βρης μου είχε πει. Μην έχεις άγχος. Αυτό που γράφεις σήμερα αύριο μεθαύριο θα ξεχαστεί από το καινούργιο που θα γράψεις. Η εφημερίδα είναι αυτό που λέει η  λέξη- εφήμερη. Γράψε ένα  βιβλίο αν θες να μείνει!
Το θυμήθηκα όταν πήρα το Φωνή βοώντος εν μνημονίω του φίλου  πρόεδρου της Εταιρείας λογοτεχνών όπου συγκεντρωμένο  βρίσκεται μεγάλο μέρος  από τα κατά καιρούς άρθρα ή επιφυλλίδες  δημοσιευμένα  στις τοπικές -και όχι μόνο-εφημερίδες και περιοδικά αλλά και στην ιστοσελίδα του μια και ο κ Μαργαρίτης φροντίζει να παρακολουθεί την ηλεκτρονική εποχή του.
Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να ξαναθυμηθεί  γεγονότα, ενέργειες, πολιτικούς άνδρες και δηλώσεις που βάλανε  τη σφραγίδα τους στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Κι αυτή είναι η διαφορά της εφημερίδας από το βιβλίο. Στη εφημερίδα δεν προλαβαίνεις να επεξεργαστείς να σχολιάσεις καλά – καλά την είδηση διότι κάτω από τη στήλη ή δίπλα υπάρχει άλλη, με άλλη είδηση, που σε προκαλεί, σου αποσπά το ενδιαφέρον, σε ερεθίζει να τη διαβάσεις. Το βιβλίο είναι κάτι διαφορετικό..     
Παρά το γεγονός ότι αρκετά από αυτά τα είχα διαβάσει, όταν είχαν δημοσιευθεί, μου φάνηκαν σα να γράφηκαν χτες κι αυτό αποτελεί μια πρώτη παρατήρηση, καθώς υπογραμμίζει τη διαχρονικότητα που έχει η σκέψη του συγγραφέα τους ο οποίος αποδεικνύεται ότι ξέρει να ξεχωρίζει το καίριο από το δευτερεύον και το διαχρονικό από το εφήμερο.
Μια δεύτερη επισήμανση αποτελεί το αμετακίνητο, το αδιόρθωτο, το αμετανόητο θα έλεγα που διακρίνει την ελληνική ζωή είτε αυτή είναι πολιτική, οικονομική ή κοινωνική  ακόμη και θρησκευτική.    
Για παράδειγμα δέστε το τι γίνεται με τα δάνεια που το υπογραμμίζει ο κ Μαργαρίτης στη σελ 9 με τίτλο Τα Αγγλικά δάνεια  ευχή η κατάρα Και με το βάρος ή το άγχος των οποίων ζούμε -σε όποια μορφή τους  από την εποχή που πρωτοπήραμε το δάνειο της ανεξαρτησίας χωρίς μέχρι τώρα να δούμε ανεξαρτησία, αφού γλυτώσαμε από τον τουρκικό ζυγό και μπήκαμε στο ζυγό των δανειστών μας  είτε αυτοί λέγονται Ε.Ε ή ΔΝΤ ή Γερμανικές τράπεζες ή ότι άλλο.
Όταν πρωτοδιάβασα το "Φωνή βοώντος εν μνημονίω"  έγραψα σε ένα σχόλιό μου ότι ο λόγος είναι καταγγελτικός. Και είναι βεβαίως, διότι αποτελεί ένα ατελείωτο κατηγορητήριο, τεκμηριωμένο  (καθ`ο δικηγόρος ο αρθρογράφος) σε παραδείγματα και κραυγαλέα περιστατικά και γεγονότα.      
Ωστόσο σήμερα ξαναδιαβάζοντάς τα σε πολλοστή ανάγνωση θα ήθελα να προσθέσω, ότι ο λόγος του είναι και λόγος προβληματισμού, καθώς σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί ως καθρέφτης, όπου ο αναγνώστης καλείται να δει τον εαυτό του ως συμμέτοχο (πολίτης γαρ αυτού του τόπου) στα τεκταινόμενα σε μια εκ των ένδον συζήτηση είτε με τις απόψεις του συγγραφέα – αρθρογράφου-σχολιαστή  είτε ενώπιος- ενωπίω με τον εαυτό του. καθώς διαβάζοντας τα ανακαλύπτεις ότι μέρος της κακοδαιμονίας όλων αυτών  είσαι και εσύ  με τις απόψεις σου με τις θέσεις σου, με τα πολιτικά, κοινωνικά –θρησκευτικά σου πιστεύω και κυρίως -ας μη κρυβόμαστε –και κυρίως-κυριώτατα με την ψήφο σου
Ένα παράδειγμα του προβληματισμού-των προβληματισμών μάλλον –που δημιουργεί το διαχρονικά επίκαιρο πόνημα του κ Μαργαρίτη που προσπαθούμε να προσεγγγίσουμε σήμερα είναι και το ακόλουθο:
Στη σελίδα  31 υπάρχει η επιφυλλίδα Πελατειακές σχέσεις και Νεποτισμός  
Κυρίες και κύριοι, ποιος έκανε το αυγό την κότα ή η κότα το αυγό: Ποιος  από μας εδώ, δεν πήγε είτε εμφανώς είτε με πλάγιο τρόπο στον βουλευτή του, για να διορίσει ή έστω να βοηθήσει το παιδί του. Ή αν θέλετε - κι ας με θεωρήσετε κυνικό-ποιος από μας  ευρισκόμενος σε μια καίρια δημόσια θέση ή σε μια πανεπιστημιακή έδρα, δε θα προσπαθούσε να τη κληροδοτήσει και στο παιδί του. Προ χρόνων μάλιστα αυτό ήταν και προνόμιο σε πολλές τράπεζες, Αυτό είναι ένα από τα πολλά που ο κ. Μαργαρίτης θέτει σε προβληματισμό της συνειδησιακής ευθύνης για τον καθένα μας. Το έχουμε δει-το βλέπουμε - στις ημέρες μας.  
Για όσους ξέρουν τον μαχητικό χαρακτήρα του κ Μαργαρίτη το φωνή βοώντοος εν μνημονίω-είναι μια ευκαιρία να ξαναθυμηθούν τους αγώνες του επάνω σε καίρια κοινωνικά , πολιτικά  ακόμη και θρησκευτικά ζητήματα στα οποία ό Λεωνίδας Μαργαρίτης είχε πάρει - και παίρνει κατά καιρούς- θέση είτε με την ιδιότητά του ως Νομαρχιακός ή Δημοτικός Σύμβουλος ή πρόεδρος των πολυτέκνων άλλοτε ,είτε ως ενεργός πολίτης τώρα,  ο οποίος δεν εφησυχάζει στα τεκταινόμενα της Ελληνικής  ζωής.
Γράφει λ,χ .Με τίτλο: έχει ο λαός μνήμη; Η έλλειψη μνήμης βοηθάει τους πολιτικούς να υπόσχονται όσα είχαν υποσχεθεί και την προηγούμενη προεκλογική περίοδο και δεν τα υλοποίησαν αφού πέτυχαν την εκλογή τους ως κυβέρνηση.
Κυρίες και κύριοι, αλήθεια για σκεφθείτε, έχει ο λαός μνήμη; -έχουμε εμείς μνήμη; Πόσες φορές εμείς οι ίδιοι δεν ξαναψηφίσαμε εκείνους που ωστόσο καταριόμαστε πριν λίγους μήνες, Δεν είναι τάχα ένας λόγος ενδοσκόπισης και προβληματισμού; Τι κάνουμε; πόσο ανακόλουθοι είμαστε; Να τι είναι  αυτό που δίνει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο βιβλίο που παρουσιάζουμε.
Δομημένο σε πέντε κεφάλαια: Της Πολιτείας-της Κοινωνίας-της Ευτεκνίας-της Αυτοδιοίκησης  και της Θρησκείας χαρακτηρίζει το ευρύ φάσμα  της πνευματικής του τοποθέτησης απέναντι στα προβλήματα του καιρού μας .
Κριτικός και επικριτικός συχνά –πυκνά ο κ, Μαργαρίτης δεν χαρίζεται ακόμα και σε ηγέτες  των οποίων σε άλλους καιρούς υπήρξε οπαδός και τους οποίους αν και δεν κατονομάζει ωστόσο φωτογραφίζει (λεφτά υπάρχουν-Θα μεταρρυθμίσουμε το κράτος- θα λύσουμε το μεταναστευτικό- θα αποδώσουμε το θαλάσσιο μέτωπο στην Πάτρα) και σχολιάζει με τρόπο που δεν επιδέχεται παρερμηνείες κι αυτό προσδίδει βαρύτητα στην κριτική του τοποθέτηση και την αμερόληπτη στάση του απέναντι σε φίλους ή κομματικούς αντιπάλους.
Γι αυτό  σχολιάζοντας το παρουσιαζόμενο σήμερα βιβλίο του με τίτλο φωνή βοώντος εν μνημονίω δικαιούμαι νομίζω να προσθέσω ότι ο λόγος του δεν είναι απλώς διαχρονικός αλλά είναι και διακομματικός – πιο  σωστά υπεράνω κομματικών θέσεων- που τον βοηθά να είναι, …..όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό, αντικειμενικός.
Ιδιαίτερη και μεγαλύτερη σε έκταση – καλύπτει τις 80 από τις συνολικές  180 σελίδες η κριτική του στα προβλήματα της ενότητας « της Πολιτείας –όπου φανερή είναι η πολιτική σκέψη του συγγραφέα και η  ιδιαίτερη ενασχόλησή του με τα κοινά και όπου φανερή απογοήτευσή του από το πολιτικό σύστημα αλλά και από την πολιτική παιδεία του Έλληνα ψηφοφόρου. Γράφει στη σελίδα 58 με τίτλο "Τελικά νίκησε ο φόβος" όπου κρίνει τα αποτελέσματα της εκλογικής μάχης το 2012.
«Στο εξής-γράφει- δε θέλω να ακούσω παράπονα  από κανέναν και καμιά. Δε πιστεύω σε κανέναν, δεν ελπίζω τίποτε από ένα τρισάθλιο λαό  όπως τον καταντήσαμε, (προσέξτε όχι κατάντησαν αλλά καταντήσαμε δηλαδή κι αυτός και όλοι μας συνυπεύθυνοι) ραγιά, φοβισμένο και μονίμως  αναζητούντα ρουσφέτι, μπαξίσι και ραχάτι…Το ζητάει ο οργανισμός μας, η παθογένεια, η διχασμένη μας προσωπικότητα; Ποιος ξέρει;
Κι εδώ όπως και σε όλο το πλάτος και βάθος της αναλυτικής του σκέψης παρατηρητέο ότι δεν εξαιρεί τον ούτε τον εαυτό του χρησιμοποιώντας πρώτο πληθυντικό. Εμείς .Όλοι!!!
Πρόεδρος της Πολυτεκνικής Οργάνωσης Πατρών για πολλά χρόνια  αλλά και αντιπρόεδρος της Γεν Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων φυσικό να ασχολείται με τα προβλήματα της πολυτεκνικής οικογένειας τα οποία γνωρίζει σε βάθος και έχει βοηθήσει πολλούς πολυτέκνους και λόγω της ιδιότητός του ως δικηγόρος, γράφει στη σελίδα  124 κάτι που όχι προβληματίζει απλώς αλλά τρομάζει:
Η χώρα μας καταρρέει  δημογραφικώς.(Τρίτη πιο γηρασμένη χώρα του κόσμου)με ποσοστό πολιτών ηλικίας  άνω των 65 ετών στο 20% του πληθυσμού και με παιδιά  που το 1971 υπερτερούσαν  των ηλικιωμένων κατά 1.200.000 ενώ σήμερα οι ηλικιωμένοι υπερτερούν κατά 550.000.Οι θάνατοι στις αγροτικές περιοχές  είναι διπλάσιοι από τις γεννήσεις  33.171 έναντι 17.537 και η συντελούμενη πληθυσμιακή αλλοίωση της χώρας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια  σε λίγα χρόνια  μια χώρα γερόντων και εξαθλιωμένων και τους Έλληνες –λόγω μεταναστών- να αποτελούν μια μειοψηφία.
Σε ανάλογο τσεκουράτο-θα έλεγα- σχολιασμό ασχολείται και με την κοινωνία,  την αυτοδιοίκηση και τη θρησκεία: Γράφει Σελ 186: Η θρησκείες υπήρξαν πάντοτε πηγές αμοιβαίου μίσους και τυφλών βιαιοτήτων. Όλοι θα θέλαμε  μια συνάντηση ηγετών των ανά τον κόσμο θρησκειών για να συζητήσουν περί του πρακτέου αλλά δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες συμφωνίας» άποψη που ίσως θα βρει αντίθετους πολλούς – προσωπικά και εμένα - δεδομένου ότι δεν είναι οι θρησκείες πηγές μίσους .Ίσως ο Μωσαϊκός νόμος –οφθαλμόν  αντί οφθαλμού  ή το Ισλάμ με τη τζιχάντ τον ιερό πόλεμο αλλά όχι και ο χριστιανισμός ο οποίος είναι η κατ` εξοχήν θρησκεία της αγάπης- Το θρησκευτικό μίσος υπάρχει και είναι και φοβερό και ασυμβίβαστο αλλά αυτό… το καλλιεργούν οι  εκφραστές της θρησκείας.
Τελειώνοντας θέλω σε μια γενική τοποθέτηση να επισημάνω  ότι  κ Μαργαρίτης συγκεντρώνοντας  τα κατά καιρούς άρθρα του, παρουσίασε ένα πανόραμα, μια τοιχογραφία της σύγχρονης πολιτικής, κοινωνικής, αυτοδιοικητικής και θρησκευτικής  ζωής, όπως αυτή κινήθηκε μετά την μεταπολίτευση-και μπορεί πολλά από τα άρθρα να θεωρηθούν και κατά έναν έστω πλάγιο τρόπο, αυτοκριτική. Μια αυτοκριτική που αγγίζει  όλους μας  και της οποίας το ιδιάζον στοιχείο είναι αυτό που γράφει στη σελίδα 18 με τίτλο: Αναλαμβάνω την ευθύνη. Γράφει: ’Οταν ο πρωθυπουργός της χώρας δηλώνει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη όπως και κάποιοι υπουργοί του περί ποίας ευθύνης ομιλούν….Και αν ανέλαβε ή ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη τι σημαίνει αυτό; Τι πρακτική αξία έχει αυτή η ανάληψη; Αν όμως με μόνη τη δήλωση ανάληψης τελειώνει το ζήτημα τότε και εγώ δηλώνω ότι αναλαμβάνω την ευθύνη  για όσα κακά και ανάποδα  έχουν γίνει από συστάσεως του Ελληνικού κράτους.
Τελειώνοντας πρέπει να τονίσω ότι ο κ. Λεωνίδας  Μαργαρίτης μας έδωσε μια σειρά από κείμενα ανθρωποκεντρικού  πολιτικού προβληματισμού και κριτικού καταγγελτικού  λόγου .Στην αδιαμφισβήτητη αρετή του που κάνει το βιβλίο να διαβάζεται απνευστί κρατώντας τον αναγνώστη στην ομηρία του ειδικού ενδιαφέροντος, είναι το ότι τα διάφορα  κεφάλαια – άρθρα-επιφυλλίδες είναι σύντομα και η ορθή επιλογή τους γεννά συνεχώς το ενδιαφέρον για την επόμενη συνέχεια. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα το κρίνει και θα το εκτιμήσει ο αναγνώστης.

                        Σταύρος Ιντζεγιάννης 

Ευχαριστώ τον συγγραφέα κύριο Λεωνίδα Μαργαρίτη για τη δωρεά του βιβλίου του: «Φωνή βοώντος… εν μνημονίω» σε όλους τους ακροατές και φίλους κατά την παρουσίαση του στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών στις 21 οκτώβρη  2013!!!
Είθε να έχετε δύναμη και να συνεχίζετε να προσφέρετε σε όλα τα επίπεδα στη λογοτεχνία μας αναδεικνύοντας πάντα το γνήσιο και το αληθινό μέσα απ' τη γραφή, γιατί ο τόπος μας το έχει ανάγκη!

Με σεβασμό 

Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη