«Παράκλησης στο Απολλώνιο Φως….» της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη

Ήλιε μου, 

                                      Δίσκε μου Λαμπρέ,                                    

Ταξιδευτή και Φως μου:

Χαμογέλα!

Το φως αντανάκλασε κι άστραψε!

Τη ψυχή και το σώμα μου κάψε!

Ήλιε μου,

Χρυσέ Αρματηλάτη μου,

Στολίδι μου Ουράνιο:

Της Γης το συθέμελο φώτιζε!

Με τα χρυσά σου πέταλα κροτάλιζε

τον παίπαλον τόπο.

Ήλιε μου, 

Ουράνιε Ανθέ μου,

Εσύ Στρατηλάτη Φωτεινέ:

Μες τη λαμπρή σου φορεσιά κρύψε

τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων.

Τα σύγνεφα μην αφήσεις

της Μάνας Πατρίδας το φωτερό

πρόσωπο να σκοτεινιάσει.

Ήλιε μου Χρυσέ,  

δεν το μπορώ να διαστρεβλώνουν

την Ιλαρότητα, στα λαμπερά σου πέταλα

την Απολλώνια λάμψη να αμαυρώνουν!

Ήλιε μου,

Τροφέ κι Αρματηλάτη μου:

Την Αγάπη, την Ειρήνη, την Ελπίδα ταξίδεψε

πάνω από θάλασσες  και στεριές

πριν ο Φαέθοντας γιός

δράξει τα ινία  του άρματος Σου

και κατακάψει τη χέρσα ζήση μας!...

 Αμήν 

Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη