Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Ευχές για όμορφες και απολαυστικές αθλητικές διαδρομές από τη λέσχη ΦΑΕΘΩΝ.






Ευχαριστούμε τους φίλους μας Γεράσιμο Λιμπεράτο και Ιωάννα για τις ΕΥΧΕΣ τους

Capture

Αγαπητοί μας φίλοι Μαρία και Γιάννη
Σας ευχόμαστε ολόψυχα
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2018
Και από τον κήπο πλέον των σκίτσων μας
σας προσφέρουμε,
λίγο κόκκινο γλυκό κρασί
ευχόμενοι
ΥΓΕΙΑ
ΝΕΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ
ΚΑΙ  ΑΓΩΝΕΣ
 ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ


Με Μεγάλη Φιλία

Γεράσιμος Λιμπεράτος και σύζυγος Ιωάννα








Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017

Χρόνια Πολλά – Χαρούμενα Χριστούγεννα – Καλή Χρονιά με Υγεία και Ευτυχία!!!




Αποτέλεσμα εικόνας για χριστούγεννα ελλάδα


Καθώς πλησιάζει το μεγάλο γεγονός της γεννήσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, ας γίνει  η ψυχή μας η φάτνη που θα γεννηθεί η Αγάπη και η Ειρήνη. Η Γέννησή Του ας σημάνει την αρχή για μια καλύτερη ζωή γεμάτη αλήθεια και φως και το νέο έτος μακάρι να  κάνει τα όνειρα όλου του κόσμου πραγματικότητα και να σκορπίσει Ευτυχία και Υγεία. Ας γίνουν οι μέρες αυτές το ξεκίνημα μιας νέας αρχής  συναισθημάτων στηριγμένα στην αλληλεγγύη, στην αδελφοσύνη, στην προσφορά, στην αισιοδοξία, στην καλοσύνη και στην ομόνοια, για έναν κόσμο δημιουργικό, πολιτισμένο, ανθρώπινο και ειρηνικό. Να αλλάξουμε πορεία, οδεύοντας προς μια καλύτερη προοπτική του εαυτού μας και της ανθρωπότητας! Το 2018, ας γίνει η απαρχή μιας πορείας για την σύσφιγξη των  σχέσεων των ανθρώπων, για την ανάπτυξη και την ευημερία της κοινωνίας μας, για ένα καλύτερο και ουσιαστικότερο αύριο.

Χρόνια Πολλά – Χαρούμενα Χριστούγεννα –  Καλή Χρονιά  με Υγεία και Ευτυχία!!!
Κάθε Καλό στις οικογένειές μας και να χαιρόμαστε ό,τι αγαπάμε! 

Με  όλη μου την αγάπη

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη


Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

Ευχαριστώ τον φιλόλογο Φώτη Δημητρόπουλο για την κριτική παρουσίαση του μυθιστορήματος μου «ΑΛΦΕΣ».


Από τις εκδόσεις «ΤΟ ΔΟΝΤΙ» κυκλοφόρησε πρόσφατα το μυθιστόρημα της Μαρίας Κολοβού – Ρουμελιώτη με τον τίτλο «ΑΛΦΕΣ». Η λέξη όπως διαβάζουμε στο λαογραφικό σημειωματάριο – γλωσσάρι που παραθέτει η συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου σημαίνει τα βιβλία και κάθε φύλλο χαρτιού με σημάδια γραφής.
Πρόκειται περισσότερο για μια λαογραφική και λογοτεχνική αποτύπωση τριών μανάδων διαφορετικού χαρακτήρα που μας μεταφέρουν στη ζωή της ελληνικής υπαίθρου με την ομορφιά της, τις παραδόσεις της, τα ήθη και τα έθιμά της, τις ιδέες και τις αξίες της, τις προκαταλήψεις της και την εν γένει κοινωνικοοικονομική κατάστασή της, έτσι όπως την κληρονόμησε και έζησε η συγγραφέας παρά ένα μυθιστόρημα με την κλασική σημασία του όρου. Και θα πρέπει να δεχτούμε ότι η «παρέκκλιση» της Μ. Κολοβού από την κλασική μυθιστοριογραφία ήταν ωφέλιμη για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον γιατί ευτυχώς απαλλαχτήκαμε από το διάβασμα ενός ακόμα μυθιστορήματος με τα συνηθισμένα ερωτικά τρίγωνα, τους σουρεαλιστικούς έρωτες, δολοφονίες, συγκρούσεις μεγαλοεταιρειών, υπόκοσμο και όλα τα συναφή που απασχολούν και την ελληνοτουρκοβραζιλιάνικη τηλοψία μας, και δεύτερον γιατί μας δόθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψουμε ότι λίγα χιλιόμετρα μακριά από το φράγμα του αστικού μας περιβάλλοντος και λίγα – ίσως – χρόνια από τον ορίζοντα που διαμορφώνει η νέα τάξη πραγμάτων, υπάρχει μια άλλη ζωή. Και η ανακάλυψη είναι σπουδαία. Γιατί μπροστά στην ισοπεδωτική λαίλαπα που μας απειλεί η όποια περιγραφή της ετερότητας μας είναι πολύτιμη.
Η Μ. Κολοβού με αφορμή την πορεία των τριών μανάδων, της ανύπαντρης, της φτωχής κι αγράμματης και της σύγχρονης που πιστεύει στις ηθικές αξίες των προγόνων της, βρίσκει την ευκαιρία να μας παρουσιάσει ένα τεράστιο ψυχογράφημα της γυναίκας – κυρίως – της υπαίθρου αφενός και αφετέρου μια λεπτομερειακή λαογραφικά και κοινωνιολογικά  εικόνα της αγροτικής ζωής. Κίνητρό της η αγάπη για τον άνθρωπο, ανυπόκριτη και απαλλαγμένη από κάθε ιδιοτέλεια, και η αγάπη για την ζωή έτσι όπως απλή αλλά όμορφη την έζησε και ιδανική όπως την οραματίστηκε. Και αυτήν ακριβώς προσπαθεί να αποτυπώσει στα 26 κεφάλαια του βιβλίου της με την ειλικρίνεια και το σεβασμό που απαιτεί μια αληθινή εξομολόγηση μπροστά στα μάτια των αναγνωστών του βιβλίου της. Συσσωρευμένες εμπειρίες είκοσι περίπου ετών χρειάστηκαν άλλα τόσα για να πάρουν τη μορφή ενός πληθωρικού πεζογραφήματος – που σε κάποια σημεία διανθίζεται και με στίχους -  που συνομολογεί άπειρες και παντοειδείς αναμνήσεις έτοιμες να αντιπαλέψουν τον απόλυτα προκαθορισμένο και μηχανοκρατούμενο ανθρώπινο τύπο που διαμορφώνεται σήμερα.
Η Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη φαίνεται ότι έχει μια πλούσια πείρα ζωής στην ύπαιθρο και φρόντισε να μάθει και να ενστερνισθεί και την πείρα πολλών γεροντότερων ανθρώπων του περιβαλλοντός της. Και αυτή ακριβώς προσπαθεί  να μας μεταγγίσει χωρίς να την ενοχλεί το γεγονός ότι δεν θα χαρακτηρισθεί νεωτεριστική. Αυτό δεν σημαίνει ότι η συγγραφή της δεν είναι πρωτότυπη. Γιατί ο αναγνώστης από τα πρώτα κιόλας κεφάλαια θα διαπιστώσει ότι η καταγραφή παραδοσιακών εικόνων ζωής είναι ασφαλώς πρωτοτυπία, ιδιαίτερα στην εποχή των δήθεν τολμηρών περιγραφικών αναζητήσεων.
Και πράγματι η συγγραφέας στους «ΑΛΦΕΣ» της αφήνει πεντακάθαρα τα σημάδια εκείνων των αξιών της ζωής που οι σύγχρονες γενιές μόνον ως πρωτοτυπία μπορούν να βιώσουν γιατί δυστυχώς αυτές έχουν γκρεμιστεί και ισοπεδωθεί από απάνθρωπες «πρωτοτυπίες» που έχουν κατακλύσει τις σύγχρονες κοινωνίες. Ο δρόμος του γυρισμού της Μ.Κ. – Ρ. είναι για την αναζήτηση της αγάπης. Το ταξίδι της στους «ΑΛΦΕΣ» οδηγεί στο μυστικό της αγάπης, στην χαρά της αυτοθυσίας και στην μαγεία της ευτυχίας. Και αυτό είναι αληθινή πρωτοτυπία στην εποχή του τρόμου, της αδιαφορίας και της αδικίας που προελαύνουν ακάθεκτες στον ψυχισμό μας. Έχει καταφέρει η Μ. Κ. – Ρ. την όποια διαίσθησή της για την πορεία τον ανθρώπου, τις όποιες διαθέσεις της για τη γυναίκα, το παιδί και τον άνθρωπο γενικά, τις όποιες μελαγχολίες και απογοητεύσεις της από το πληγωμένο περιβάλλον μας – φυσικό και κοινωνικό – και τους όποιους πόθους της για ένα καλύτερο αύριο, όλα όσα λογχίζουν χρόνια τώρα τη ψυχή της, όχι μόνο να τ’ αποτυπώσει στις 275 σελίδες του βιβλίου της για να εκφρασθεί αλλά κυρίως να ξυπνήσει και τα δικά μας ναρκωμένα συναισθήματα και να εμφυσήσει στα στήθια μας τον εξαγνισμό με λέξεις μελωδικές που περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο της ξεχασμένης ΑΓΑΠΗΣ για τη ζωή, τη φύση, τον άνθρωπο και τον Θεό.
https://www.gnomip.gr/

Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2017

Ευχαριστώ τη Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη για την κριτική της στο Μυθιστόρημα μου «ΑΛΦΕΣ» στην εφημερίδα "Γορτυνία" Δεκέμβριος 2017, ΑΡ. ΦΥΛ. 360 (540) και στη σελίδα της https://zaharoulagaitanaki.wordpress. com


(*) Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη (ο σύζυγός της κατάγεται από την Πουρναριά Γορτυνίας): «ΑΛΦΕΣ», Μυθιστόρημα, σελ.: 278, εκδόσεις «Το δόντι», Πάτρα, 2016. «Κατάντησαν οι μνήμες μου όμορφο ολόλευκο χαρτί γεμάτο μαύρα σημάδια. Άλλοτε γραμμένο αρμονικά κι άλλες φορές μουντζουρωμένο απ’ της μνήμης τα ξεσπάσματα. Μέσα σ’ αυτό σαβάνωσα κι έθαψα την παιδική μου αθωότητα, όσα γύρευα κι όσα ονειρευόμουν.» Πρόκειται για ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα γραμμένο από μια ευαίσθητη λογοτέχνιδα και ζωγράφο. Η συγγραφέας του ζωντανεύει μνήμες, γεγονότα, πρόσωπα, με μια συγκινητική προσήλωση στο στόχο της: να αναδείξει την ΑΓΑΠΗ ως κινητήρια δύναμη στη ζωή. Και να μας υπενθυμίσει πώς με τη συγχώρεση, η πορεία μας γίνεται πιο ξεκάθαρη και η ψυχή μας πιο ανάλαφρη. Αξίζουν πολλά μπράβο στη Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη, γιατί με τις «ΑΛΦΕΣ» της απέδειξε πως και στις μέρες μας μπορούν να γραφτούν σπουδαία βιβλία. Έργα που τα εμπνέουν τα δύσκολα βιώματα και οι σκληρές ατομικές συμπεριφορές, αλλά τα γράφουν άνθρωποι με ταλέντο, με ιδιαίτερες ευαισθησίες, με μεγάλη καρδιά όπως αυτή.  

10η Ετήσια Συνάντηση Σύγχρονων Δημιουργών στο Πολιτιστικό Κέντρο Πετρούπολης - Παρουσιάσεις: Πνοές λόγου Και Τέχνης.



Tην Παρασκευή στις 7 το απόγευμα στο Πολιτιστικό Κέντρο Πετρούπολης θα γίνει η παρουσίασή στα έντυπα: 
Ανθολογίες {ποίησης και διηγήματος} - Ανθολογία Χριστουγέννων, στο Κρυφό σημειωματάριο των ποιητών,  στο Ημερολόγιο 2018, στο περιοδικό Πνοές λόγου & τέχνης και στο περιοδικό iamvosart. Θα χαρούμε να σας δούμε από κοντά, να διαβάσετε και κάτι από τις συμμετοχές σας. 
 Με εκτίμηση

ΠΝΟΕΣ λόγου Και Τέχνης.

 τηλ: επικοινωνίας: 6932807399 και 6940786511








 ΕΚΔΟΣΕΙΣ / ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ / ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
"ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ & ΤΕΧΝΗΣ"


ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 217 7360258

facebook.com/pnoeslogou


ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ
ΑΡΕΤΗ ΓΚΙΩΝΑΚΗ & ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ







Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2017

14 νέα ωραιότατα σκίτσα του Γεράσιμου Μ. Λυμπεράτου

Capture10101010101010 Capture2222222222222222222222222  Capture12-12-12-12-12-
ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ:
 1,2,3. ΑΡΜΟΝΙΑ
Capture5555555555555555555555     Capture333333333333333333333333333333     21-21-21
ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ:
 1. Μπογιατζής  
2. Τα νέα μάτια της πολιτείας 
3. Φανταστικό
Capture88888888888888888888888888888  Capture44444444444444444444444444
ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ:
1 Χαρούμενη νότα. 
2. Νυχτιάτικη φαντασία
 Capture14-14-14-142ο20202020202020 Capture13-13-13
ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ:
 1. Ψαράκια 
2. Βιαστικός 
3. Μια κυρία στις ιπποδρομίες της Μελβούρνης
Captureκκκκηηηγγγβ    μμμμμμμμμμμββββββδδδδδCaptureκαλο καλο καλο
ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ:
1.Νικάει όποιος τερματίζει. 
2. Χάλασε στην γέννα αλλά τον αποζημιώνουν τα μπουμπούκια. 
3. Δώστε το δικό σας τίτλο.


ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη


ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ 

Εμπρός, παιδιά, δώστε τα χέρια.
Ετούτος ο Νοέμβριος μας κατέπνιξε.
Βοηθάτε, μην θαφτούμε στα λασπόνερα.
Ψήλωσε ο ήλιος ποιο πολύ.
Πάγωσε τις αντοχές μας.  
Πρέπει το μπόι να  ορθώσουμε.
Να  μοιραστεί η απόσταση.
Λιγάκι  φως να μπολιαστούμε.
Να  μη μας πάρει η μπάλα στο κατόπι της
κι από το πρόσωπο της γης αφανιστούμε.
Εμπρός, παιδιά, δώστε τα χέρια.
Ο ήλιος κρατάει τις ελπίδες μας. 
Με τη δουλειά και τον αγώνα θα χορτάσουμε ψωμί.
Με την παιδεία θα μοιραστεί δίκαια η μερίδα
κι εύκολα θα ελευθερωθούν τα πέλματα απ’ το βόρβορο…
Εμπρός παιδιά να σφίξουμε τα χέρια
την κατρακύλα να ξεφύγουμε.


18 Νοεμβρίου 2017

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΤΟ ΣΜΙΛΑΡΙ ΤΗΣ ΕΝΑΡΓΕΙΑΣ» διήγημα της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη




ΤΟ ΣΜΙΛΑΡΙ  ΤΗΣ ΕΝΑΡΓΕΙΑΣ

Ένας ονειροπόλος ζωγράφος  είχε  πάρει τα πινέλα του να ζωγραφίσει το πρόσωπο  της πολιτείας. Μες  την ατέρμονη   φαντασίωση του  πολύχρωμες  νότες, εκστατικές,  χόρευαν αλλόφρονα  σαν πεινασμένα πιράνχας στο βαρύτιμο  πλάνο του μυαλού του. Έδινε τίτλους στα ανολοκλήρωτα σκίτσα του. Παρηγορούνταν καθώς τα σύνεργα του   ανεβοκατέβαιναν πάνω σε τείχος πανύψηλο απεικονίζοντας την ατέρμονη αγωνία του για αναγνώριση και προβολή. «Ο  επιμένων νικά!» διαβεβαίωνε τον εαυτό του και συνέχιζε να ακονίζει το μυαλό ως την ώρα που αποτέλειωσε τα χρώματα που με τόσο κόπο είχε συλλεγμένα από το χρονοντούλαπο της πολυτάραχης ζωής του.  Και τούτη η πράξη δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η κατακλείδα μιας ακόμη ματαιόδοξης προσπάθειας, μιας ενέργειας που δεν συνταιριάχτηκε  με τη ζωή παρά μόνο με την αθεράπευτη φιλοδοξία του!....
Από τότες πέρασαν χρόνοι πολλοί. Εκατοντάδες ονειροπόλοι ζωγράφοι και ποιητές ακολούθησαν την τρέλα του προσπαθώντας κι εκείνοι να ζωγραφίσουν με χρώματα και λέξεις, το πρόσωπο  της πολιτείας. Δεν είχαν καταλάβει οι δυστυχείς πως η κοινωνία των ανθρώπων είναι παμπάλαια όσο παμπάλαιο είναι το γονίδιο του ανθρώπου να βλέπει και να παραβλέπει μονάχα αυτά που το συμφέρει…. Έτσι όλοι παρέμειναν για χρόνια ονειροπόλοι  κυνηγοί  του ωραίου και του αληθινού, χωρίς ποτέ να ανταμωθεί η δική τους ματιά με τη ματιά της πολιτείας. Δυο κόσμοι ξένοι αναμεταξύ τους που ο καθένας έβλεπε   και ερμήνευε  σε διαφορετική γλώσσα την πολύχρωμη παλέτα της ζωής και των γεγονότων  που την καθόριζαν….  
Απελπισμένοι, λοιπόν, οι ζωγράφοι άρχισαν απ’ αρχής να βουτάνε τις βούρτσες και τα πινέλα τους μέσα στους κουβάδες με τα χρώματα∙  και οι γραφιάδες άρχισαν κι αυτοί με τη σειρά τους να ακονίζουν τα μολύβια τους… Χρώματα και γραφίτες άρχισαν να καλύπτουν το μοναδικό άγραφο χαρτί τους. Είχανε φοβηθεί πως αν τα παρατούσαν, θα τους κυνηγούσαν αιώνια οι Ερινύες  για το ανολοκλήρωτο χρέος τους. Γι αυτούς, δεν υπήρχαν χαμένες υποθέσεις παρά μόνο εκείνες που εγκατέλειπαν.  
Μερόνυχτα   δούλευαν δίχως να κλείσουνε βλέφαρο. Πέρασαν  χρόνοι πολλοί με αυτή τους την ενασχόληση ώσπου  κάποια μέρα,  έκαναν συμβούλιο κι αντί να ξεκουραστούν, αποφάσισαν να συνεχίσουν εκ νέου με τρομερή επιμονή, υπομονή και φαντασία να συνταιριάξουν τα κομμάτια του παζλ της νέας τους δημιουργίας. Έδωσαν  λοιπόν σαφέστερη μορφή  στα σχήματα που είχαν δημιουργήσει στο μοναδικό άγραφο χαρτί που τους είχε απομείνει, και το επίπονο έργο τους είχε αποκτήσει την τελική του μορφή. Ήταν ένα δημιούργημα γεμάτο ηλιαχτίδες. Η επιμονή τους είχε γίνει η τωρινή τους νίκη. Μέσα στο πρόσωπο της επιμονής και της υπομονής  είχε σχηματιστεί το πρόσωπο  της πολιτείας λουσμένο στη λάμψη του ήλιου. Τα ακονισμένα μολύβια τους είχαν μεταλλαχτεί σε σμίλη  που είχε σμιλέψει την ασχημάτιστο σκληρό βράχο της αδράνειας και της απραξίας∙ και καθώς στάθηκαν να κοιτάζουν την καινούργια  εικόνα που φάνταζε σαν επαναστατημένο λάβαρο μπροστά τους, αναφώνησαν ικανοποιημένοι: «Ο  επιμένων νικά!».

Πέμπτη, 30 Νοεμβρίου 2017

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη


Το βιβλιοπωλείο Discover και οι εκδόσεις "Καστανιώτη" παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του Κώστα Λογαρά με τίτλο "Τα πουλιά με το μαύρο κολάρο".

Το βιβλιοπωλείο Discover και οι εκδόσεις "Καστανιώτη" παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του Κώστα Λογαρά με τίτλο "Τα πουλιά με το μαύρο κολάρο". Η εκδήλωση θα γίνει την Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017 το απόγευμα στις 20:30 στο King George Ηall, στο κάτω μέρος της πλατείας Γεωργίου Α΄.

Την εκδήλωση θα συντονίσει η Κρίστυ Κουνινιώτη, πολιτιστική συντάκτρια- μεταφράστρια

Αποσπάσματα του βιβλίου θα διαβάσουν οι: Αλέξανδρος Μπάσιας και Πέτρος Χατζής, μέλη του Θεατρικού Εργαστηρίου του Καταστήματος Κράτησης Πάτρας.

Την βραδιά θα πλαισιώσουν μουσικά:
Γιώργος Δίπλας, ακορντεόν
Ιωάννα Γκέλη, τραγούδι 

Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα είναι το νέο κοινωνικό μυθιστόρημα του Πατρινού συγγραφέα Κώστα Λογαρά με τίτλο «Τα πουλιά με το μαύρο κολάρο», το οποίο παρακολουθεί τη δραματική ιστορία ενός αποφυλακισμένου δολοφόνου παράλληλα με την πτωτική πορεία μιας χώρας.

Η Ελλάδα σήμερα αλλά και τριάντα χρόνια πριν, η Πάτρα τώρα και τότε, και προ πάντων οι άνθρωποι, θύτες αλλά και θύματα μιας κοινωνίας που καταρρέει, είναι στο προσκήνιο του νέου βιβλίου του Κώστα Λογαρά.

Ο Μαρίνος Τριάντης ζει μόνος στην Πάτρα, σ’ έναν απόμερο δρόμο του λιμανιού της – πέρασμα μεταναστών προς την κοντινή Ιταλία. Μοναδική του συντροφιά το σκυλί του, ο Ραμόν. Είναι Οκτώβρης του 2011 κι έχει μόλις αποφυλακιστεί, ύστερα από τριάντα χρόνια κάθειρξης για τη δολοφονία του δεκαεξάχρονου «φίλου» του.

Με το στίγμα του ισοβίτη να τον ακολουθεί, σε μια πόλη ρημαγμένη από την κρίση και αλλαγμένη από το χρόνο, προσπαθεί να επιβιώσει ζώντας με τα ψίχουλα από την ήδη πενιχρή σύνταξη της γριάς μάνας του. Παλεύει να προσαρμοστεί στη νέα του ζωή. Αλλά είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να σταθεί όρθιος σε έναν τόπο που μοιάζει να καταρρέει.

Εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα, το μυθιστόρημα παρουσιάζει τη δραματική ιστορία ενός ανθρώπου παράλληλα με την πτωτική πορεία μιας χώρας. Σε πρώτο πλάνο το άτομο ως όργανο του ανεξέλεγκτου κακού. Στο φόντο η αυθαιρεσία της εξουσίας, που συντελεί στη διάβρωση της κοινωνίας και στη διάχυση του κακού πάνω στο σώμα της.

Ο Κώστας Λογαράς έχει γεννηθεί το 1950 στην Πάτρα και σπούδασε ελληνική φιλολογία. Έχει γράψει ποίηση, πεζό, δοκίμιο, θέατρο. Το 1988 παρουσιάστηκε το λιμπρέτο του Σπίτια της μνήμης, σπίτια της σιωπής σε μουσική-σκηνοθεσία Θάνου Μικρούτσικου. Το θεατρικό του έργο Η τελευταία μάσκα – Fallimento ανέβηκε από τον Θόδωρο Τερζόπουλο και τη θεατρική ομάδα Άττις (2006). Το μυθιστόρημά του Ερημιά στο βλέμμα τους περιελήφθη στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων (2009).

Έχει συνεργαστεί ως επιφυλλιδογράφος με τις εφημερίδες Τα Νέα και Το Βήμα, με το λογοτεχνικό περιοδικό Διαβάζω, με το ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό oanagnostis.gr, με το protagon.gr κ.ά. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά.

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

«ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη


Σχετική εικόνα

ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

Άγγελος παρακάλεσε
στη γη μας να κατέβει
και απ’ των πλουσίων τον τορβά
ψωμί γλυκό να κλέβει˙
να το μοιράζει στους φτωχούς
που ολοχρονίς πεινούνε
και των αρχόντων τ’ αγαθά
της αφθονίας, κοιτούνε.

Κι ο Θεός παράκουσε
και του ‘κανε τη χάρη
και τον κατέβασε στη γη
τους άφρονες να γιάνει. 
Όταν κατέβηκε στη γη
και είδε τόσο χάλι...
έγινε το κεφάλι του
ασήκωτο καζάνι!

Του μπήκαν μέσα στο μυαλό
χίλια κακά και έγνοιες
και δεν εζύγιζε σωστά
τις πίτες τις μελένιες...
Οι άρχοντες τον κάλεσαν
για να τον καλοπιάσουν
και με κρασί τον μέθυσαν
τα φώτα να τ’ αλλάξουν!

Μαζί τους πήγε κι έκατσε
απ’ το πρωί ως το βράδυ
και στους φτωχούς εξέχασε
την πίτα  να  τους πάει…
Και πάνω στο μεθύσι του
με «φίσκα» την κοιλιά του
είπε πως, μόνο ένας Θεός
θα σώσει τα παιδιά του!...


  8 Νοεμβρίου 2012

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Ευχαριστώ τον Κίμωνα Αποστολόπουλο για το τιμητικό άρθρο: « Οι Μαραθωνομάχοι ακόμα πολεμούν. Ποτέ δεν επαναπαύτηκαν» το οποίο αφιέρωσε σε μένα και στο σύζυγό μου Ιωάννη, καθώς και σε όλους τους φίλους δρομείς και μαραθωνοδρόμους.



Οι Μαραθωνομάχοι ακόμα πολεμούν. Ποτέ δεν επαναπαύτηκαν



Την περασμένη Κυριακή 19 χιλιάδες δρομείς, λάτρεις  του λαϊκού  μαζικού  Αθλητισμού, από 101 χώρες, συμμετείχαν στην Κλασσική Αυθεντική Μαραθώνια διαδρομή των 42.195 μέτρων. Μια διαδρομή που ξεκίνησε από τον Μαραθώνα και μέσω του Τύμβου κατέληξε στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Στο Μαραθώνιο δρόμο συμμετείχαν πάρα πολύ πατρινοί δρομείς και μεταξύ αυτών και η λέσχη Φαέθων με 42 δρομείς, συνεχίζοντας  έτσι μια αθλητική παράδοση που κληρονόμησε από τον αείμνηστο γοργοπόδαρο Μαραθωνοδρόμο Γιώργο Αντύπα.
Μεταξύ των δρομέων της λέσχη υπήρχαν μαραθωνοδρόμοι που έχουν αφήσει ιστορία όπως: Ο Παναγιώτης Μπούμης, Ο Παναγιώτης Μεντζελόπουλος, οι αδελφοί Μπαλάση, Ο Νίκος Κατσαιτης, Ο Διονύσιος Σπαγαδώρος, ο Φάνης Αρκουμάνης και άλλοι δρομείς που στο ενεργητικό τους  μερικοί από αυτούς έχουν έως και 70 Μαραθώνιους.
Στην αποστολή όμως για τον μαραθώνιο ήταν και νέοι δρομείς όπως  η Μαρία με τον Γιάννη Ρουμελιώτη- σύντροφοι στην ζωή, που αποφάσισαν να μοιραστούν και να διαβούν μαζί, όπως και στην ζωή, για πρώτη φορά τις δυσκολίες και τις χαρές  που προσφέρει η Κλασσική Μαραθώνια Διαδρομή της Αθήνας..
Έζησα μαζί τους όλη την αθλητική τους προετοιμασία, τις ανασφάλειες, το άγχος, το πείσμα τους δηλαδή,   το τσαγανό που πρέπει κάποιος να έχει μέσα του για να τρέξει την μαραθώνια διαδρομή και  να κάνει το  αδύνατο - δυνατό. Το αποτέλεσμα  της Κυριακής, όταν καθίσαμε μαζί αρχικά στην αφετηρία στον Μαραθώνα και μετά είδα τον Γιάννη και την Μαρία να περνάνε την γραμμή του τερματισμού στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με δικαίωσε.
Η προετοιμασία τους  ξεκίνησε δύο  χρόνια πριν με την συμμετοχή τους δύο φορές  στους αγώνες των  10 χιλιόμετρα στην Αθήνα  και άλλες τόσες στο ημιμαραθώνιο δρόμο Πύργου -Αρχαία Ολύμπια. Στις όποιες αμφιβολίες μου για αυτούς, δηλαδή αν τα καταφέρουν  ή όχι: άκουγα πάντα  μια ακαθόριστη  φωνή μέσα μου να επιμείνω παρά τους κινδύνους για το μεγάλο τόλμημα και έτσι συνέχιζα να τους παροτρύνω αναλαμβάνοντας ρίσκα και να τους καθοδηγώ πνευματικά και ψυχικά για τον μεγάλο άθλο εμφυσώντας τους το σύγχρονο νενικήκαμεν.
Πάντα με  βασάνιζε αυτό το  Γιατί;
«Μπράβο!!!Πάντα δυνατός! Μας δίνεις το παράδειγμα!»     μου είπε πρόσφατα μια αγαπημένη φίλη -δρομέας που με ξέρει καλά - χαρτογραφώντας με τον δικό της τρόπο την ψυχή μου -αθλητικά,  στον δικό της προσωπικό τομογράφο και έτσι το συνειδητοποίησα και απάντησα στο γιατί που με βασάνιζε. Ο ανιδιοτελής λαϊκός αθλητισμός   είναι τρόπος καθημερινού  Βίου, σκέφτηκα.
Μα τι είναι:  Τρόπος Αθλητικού  Βίου αναρωτήθηκα; Τι είναι ο χρόνος και οι αθλητικές επιδόσεις; Αφού η ζωή του ανθρώπου  είναι φθαρτή   μπορεί  ο χρόνος να είναι τρόπος αθλητικού  βίου. Η εστίαση στον χρόνο που εκδηλώνεται με το «πόσο γρήγορα  έτρεξες» αφορά το φθαρτό μέρος της ζωής αφού κανείς δεν μπορεί να αντιστρέψει την φθορά του σώματος που επέρχεται με την πάροδο  του χρόνου. Αντίθετα ο τρόπος που τρέχεις, το  πως τρέχεις, είναι το άφθαρτο το αναλλοίωτο στοιχείο, αυτό που δεν υπόκειται στην φθορά και θα σου επιτρέψει να τρέχεις μέχρι τέλους .
«Η Συμμετοχή,  ο Τερματισμός και το Ευ Αγωνίζεσθαι» αποτελούν άφθαρτα στοιχεία του λαϊκού Αθλητισμού και  περιέχονται στον όρκο του μαραθωνοδρόμου που δώσαμε όλοι οι δρομείς στην αφετηρία στον  Μαραθώνα. "Πάνω στη σάρκα τους ριζωμένη παραμένει η αρετή και η τόλμη, η ανδρεία και η θέληση για ευγενή αγώνα, για ειρήνη, για λευτεριά, για υπέρβαση και νίκη. Τα  τύμπανα ποτέ δεν σταμάτησαν  να ηχούν. Οι ακοίμητοι μαχητές παίρνουν  παράγγελμα  εκκίνησης. Αρχαίοι πολεμιστές τους έχουν αφημένα κειμήλια στον τύμβο  του Μαραθώνα" σκέπτεται και γράφει η Μαρία  Κολοβού Ρουμελιώτη (από την στιγμή της  εκκίνησης, περνώντας τον  Τύμβο του Μαραθώνα  και τρέχοντας προς το Παναθηναϊκό Στάδιο) στο αδημοσίευτο ποίημα της «Στον Μαραθώνα».
Τρέχοντας, λίγο πριν τον Τύμβο, συνάντησα την Μαρία και τον Γιάννη.  Ήμουν με την Κατερίνα.  «Καλό αγώνα και καλό τερματισμό» τους ευχηθήκαμε και τους προσπεράσαμε.
Γύρισαν την πλάτη και μας χαμογέλασαν. Το άγχος τους είχε υποχωρήσει και  είχε γίνει χαρά συμμετοχής και καλού αγώνα. Ένοιωσα την ανάγκη να τους κρατήσω κοντά μου αλλά αυτό ήταν αδύνατο γιατί τους είχαμε ελαφρώς περάσει πάντα με την Κατερίνα δίπλα μου. Τότε άρχισα να σκέφτομαι για αυτούς ήταν μια άλλου είδους επαφή.
Σκέφτηκα ότι  στην πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου της «΄Αλφες» που έγινε πρόσφατα, η Μαρία μίλησε για Αγάπη και Αντίσταση . Τότε  κοίταξα γύρω μου, είδα την Κατερίνα,  μάνα με δύο παιδιά, σκληρά εργαζόμενη  να ξανατρέχει Μαραθώνιο.  Ο σύζυγος της Γιάννης Λάζαρος,  για πρώτη φορά  έτρεχε στα 5 χιλιόμετρα, συνάδελφοι και φίλοι από την Πάτρα, ο Δημήτρης, ο Λάκης, ο Ανδρέας, ο Γιώργος όλοι μαζί. Σκέφτηκα, αν η Ελλάδα ήταν ένας μικρός  Μαραθώνιος δρόμος και διακατέχεται από  τα ιδανικά του, θα είχαμε  πτωχεύσει;
«Οι Μαραθωνομάχοι ακόμα πολεμούν. Ποτέ δεν επαναπαύτηκαν.» συνεχίζει να γράφει η Μαρία. Είναι  το μήνυμα που όλοι οι Έλληνες πρέπει να φέρουμε από το Μαραθώνα στην Αθήνα. «Το σύγχρονο νενικήκαμεν».
Το μήνυμα αυτό μεταφέρθηκε και θα μεταφέρεται από την Λέσχη Φαέθων προς κάθε κατεύθυνση και παρότι  το ποίημα  παραμένει ακόμα ανεπίδοτο   έχει ήδη βρει τον παραλήπτη του.