ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΓΕΝΝΑ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

ΥΜΝΟς ΣΤΗ ΓένΝΑ

Πρώτη ανάσα,

κραυγή ζωής!

Έκανες εντός μου

να λουλουδιάσουν όνειρα

ανασταίνοντας πόθους,

Εμβάσματα διαιώνισης

καρπών στιγμών ευλογημένων.

Ψυχή της σαρκός μου,

ύμνε αγγελικέ,

δόνηση πόθου,

μεταλαμπάδευση ελπίδας,

φροντίδα θεών,

δρόμημα  σάρκας:

Με σπάργανα ντύθηκες

δια χειρός, Ελεύθειας,

ρίχτηκες  στις αγκάλες μου

καρπέ, ζωοδότρας μήτρας,

σαν  ζωής κάλεσμα, ηχηρό!

Ποταμέ ρέουσας ζωής,

ανάσα ουράνιου στόχου,

της διαδρομής μου διώχνεις το νεφέλιο.

Η γέννησή σου πρόσδωσε

ουσία και νόημα

στην πορεία του Αγώνα μας!

Πέμπτη, 14 Μαρτίου 2013

 Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

 

«ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

  

ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ

Παρακαλούσε τον φύλακα άγγελό του

λιγάκι φως να του φέξει, 

φτερά να βάλει στους ώμους του,

να τον τυλίξει με τις συλλαβές του ανέμου.

Να  δει την αυγή κόκκινη

πίσω από της μοναξιάς τον μαντρότοιχο,

να κάνει ποίηση τα δάκρυα της καρδιάς.

Να ξυπνήσουν οι ευγενείς αισθήσεις

με το κελάηδημα του αηδονιού

γεφύρια να χτίσει  με όνειρα.

Ορίζοντες ανοιχτούς ν’ ανταμώσουν  τα χρόνια

να νιώσουν ζεστασιά της χειμωνιάς οι ώρες

αναθερμαίνοντας με αγάπη

τα ξεχασμένα παραμύθια

που αφέθηκαν ατελεύτητα στο παραγώνι

πλάι στην ηλακάτη της γιαγιάς. 

Έπειτα, ας  έπαιρνε την κάτω βόλτα…

Να γείρει το κορμί του στου φεγγαριού τη ρότα

μαζί ν' αναπαυτούν

συντροφιά το ασημένιο φως, το ολόγιομο.

 

Ήτανε, νύχτα.

Μόνος πορεύθηκε, έτσι όπως ήρθε.

Αιώνια, νοσταλγός. 

Σταυρώνοντας τα χέρια στο κορμί του!... 

 

Τρίτη, 12 Μαρτίου 2013

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

 

«ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΩΤΟ ΦΟΝΤΟ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

 

«ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΩΤΟ ΦΟΝΤΟ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Απ’ την αρχαία τη Φοινίκη 

φίλοι, τρανοί θαλασσοπόροι,

συνταξιδιώτες για μια νίκη

σε μυθικής τριήρης πλώρη.

Ο  κυβερνήτης τους, λιοντάρι,

χρόνια στ’ αλάτι, μέσα, ψημένος,

βουνίσιο μύριζε θυμάρι

όταν ο κάβος ήταν δεμένος.

Στις  τρικυμίες, μπόι ολύμπιο

κρατούσε κι έπιανε αντάρα

το μάτι του το πελαγίσιο

κρατούσε κάτι απ’ άγρια φάρα.

Γλώσσα, ξυράφι τροχισμένο.

Χτυπούσαν  τα κουπιά σεκόντο

ο κόσμος πλάτυνε άλλο τόσο

με την Ελλάδα πρώτο φόντο.

Συνταξιδιώτες για μια νίκη

που την προσμέναμε αιώνες‧

στεφάνια έπλεκε με φύκι

κρυμμένη μες τους ελαιώνες.

10 Ιούνη 2021