Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

«ΜΙΑ ΓΡΙΑ ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ» της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη



Μια γρια αρχοντισσα

Σε ένα παγκάκι ερημικό, στην σκοτεινή πλευρά  κάποιας  πλατείας,
γριά αρχόντισσα κεντούσε αδιάλειπτα της νιότης της το σάλι
με ένα βελόνι αποσωσμένο  στης μοίρας το ντουλάπι.
Τις βελονιές που ξέχασε  ενθυμείται
και με αταίριαστες ραφές τις αραδιάζει
στης δύσης  το ανελέητο και θλιβερό ντιβάνι.
Κι όπως τις μνήμες ακλόνητη τραντάζει,
σαν μακελάρης  που στα χέρια του κρατεί μαχαίρι ακονισμένο,
τον χάροντα ξεγέλασε για μια φορά ακόμη
και φέρνει το ένδυμα των χρόνων της,
σε σάλι  αδιάτρητο, ν’αλλάξει.

Μέσα  στου βίου την πλημμύρα διαλευκαίνει,
τους μαύρους οιωνούς από τους ροδανθώνες
που μύρο ανέβλυζαν στο πέρασμα της μέρας.

Η γνώση και η φρόνηση αλητεύαν,
κι άδρεπτο καρπό δεν άφησαν σε κλώνο˙
αδούλωτες για πάντα προχωρούσαν, μπροστά,
κοιτάζοντας τον ήλιο.

Αρχόντισσα εκατόχρονη που τη στεφάνωσαν οι χρόνοι,
με ένδυμα εορταστικό  και μαύρη σκέπη στο κεφάλι,
κρατάει σκήπτρο της ζωής της το βελόνι.

Και τώρα που ο χάρος εφοβήθει,
γιατί επίστεψε πως είναι νικημένος˙
το σάβανο του θάνατου μαργώνει,
την πλέξη της ζωής να τελειώσει
και διαμαντένιο πύργο να υψώσει.

Τι ευλογία τα γερατειά! Τι ευτυχία!
Μόνο όσοι έζησαν πραγματικά ξέρουν να λέγουν,
πως είναι τυχεροί αυτοί που ζούνε
τις πίκρες και τις θλίψεις όλου του κόσμου˙
γιατί ζωή τσιγκούνα, δεν ευλογείται.

Κι όσοι από  εσάς  μαγκούφα λέτε  αυτή τη ζήση,
μόνο αυτό σκεφτείτε κι ευφρανθείτε:
Τι δυστυχείς, αυτοί, που οι μέρες τους τελέψανε στην πρώτη νιότη,
πριν ο ανθός ρίξει το σπόρο του στην μάνα γη  κι  ανθίσει!…
Κι όπως σηκώθηκε στητή για να αποδράσει,
από  της μοναξιάς της το υγρό τοπίο,
το σάλι πιάστηκε από επάνω της, κι εξεπλέκει…

Φθαρτή η σάρκα, μα... άφθαρτη η γνώση,
στης ζήσης τα προσκλύστια μετερίζια!!!

 Πέμπτη, 14 Ιουνίου 2012

Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη

Ένα ωραιότατο ποίημα της Αλεξάνδρας Παυλίδου - Θωμά.


ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΚΟΡΗ

Έριξες στους ώμους σου το πέπλο. 
Ακούμπησες πάνω στον κορμό της Ιτιάς.
Βούλιαξες μέσα στους δρόμους της Αλήθειας.
Και γω να σε κοιτάω με λαχτάρα.
Να ψάχνω στα μάτια σου τον ήλιο.
Ήρθε η νύχτα και συ εκεί ακίνητη.
Μια σκιά ένα σώμα εσύ  και η Ιτιά.
Και ο αγέρας ν΄ανεμίζει το πέπλο σου.
Και ο αγέρας ν΄ανεμίζει τα κόκκινα μαλλιά σου.
Και γω όλο να ψάχνω το φως των ματιών σου.
Να ψάχνω το μαγεμένο ήλιο, το φως της Σελήνης.
Απόμεινες να κοιτάς τον κόκκινο ουρανό.
Απόμεινα να κοιτώ εσένα, τα κόκκινα μαλλιά σου.
Έτσι μας βρήκε η νέα μέρα, έτσι μας βρήκε η ζωή.
Εσύ στην Ιτιά και γω στο σκοτεινό μονοπάτι.
Φορούσες πάντα το πέπλο της γιαγιά σου.
Φορούσα το σεγκούνι της μάνας μου.
Το άσπρο της ρουτί ξέμεινε στην καρσέλα της,
στην καρσέλα που κάψαμε μαζί με τις αναμνήσεις.

Αλεξάνδρα Παυλίδου - Θωμά.

Πηγή: cheimarros.eu

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

«ΜΗΤΡΙΚΗ ΕΠΑΦΗ» μια εικαστική δημιουργία της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη




«ΜΗΤΡΙΚΗ ΕΠΑΦΗ»
Ελαιογραφία της  Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη
Διάσταση: 0,60 X 0,90 m

Η αίσθηση του προβληματισμού είναι έντονα χαραγμένη στο πρόσωπο της νέγρας μάνας.
Σε τι κόσμο άραγε έφερε το παιδί της;
Εκείνο θηλάζει με ικανοποίηση το μαστό της μάνας του. Για την ώρα είναι αυτάρκης.
Στο μέλλον θα κουβαλά παντοτινά μαζί του τη μορφή της - η σκιά στο μέτωπό του το υποδηλώνει.


(Α΄ Βραβείο Ζωγραφικής από τη Δ.Ε.Ε.Λ  -  Διεθνής Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών).


Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

«ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ - ΑΣΠΡΟ ΚΡΙΝΟ» της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη


«Προσωπογραφία»

Ελαιογραφία της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη









«Μαύρο ανθό» σ’ είπαν  πολλοί

κι εγώ «Λευκό μου κρίνο»,
που ανθίζει με τη χαραυγή
μες της καρδιάς  τον κήπο
κι εγώ ‘κει δίπλα ξαγρυπνώ
τις Άρπυιες να δροσίζω
με όλες τις γλύκες του ντουνιά
να τις εξευμενίζω. 

Σπλάχνο και τζιβαέρι μου,
στολίδι του σπιτιού μου,
δρόμους  ανοίγω να περνούν
οι φόβοι του μυαλού μου.
Κάνω ευχές και τάματα
μπροστά στο εικονοστάσι
ν’ ακούσουν οι Αρχάγγελοι
η μπόρα να περάσει.

Μαύρο μου ρόδο - σπάνιο
και ακριβό μου μύρο,
ξόρκια σκορπάω την αυγή
τη νύχτα φώτα  ανοίγω
κι από την βάνα της ψυχής
βγαίνουν θερμές οι ευχές μου
γιέ μου και τζιβαέρι μου,
κρίνε λευκέ κι ανθέ μου!

Απ’ τους βλαστούς της νιότης σου
λευκοί ανθοί  να ανθίζουν
να είναι οι καρποί σου ζουμεροί
την πλάση να ταΐζουν.
Κοντά στον κήπο σου που ανθεί 
να ‘ναι ο Αρχηγός των Πάντων
να σ’ ευλογεί ο Βασιλεύς
κι οι άγγελοι των Συμπάντων∙
να διώχνουν κάθε σύννεφο
κι όλες τις πλάνες σκέψεις
ρόδα και κρίνα απ’ τους αγρούς
της ζήσης, να συλλέξεις!!!

18 Μαΐου 2012
 
Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη 
           
 Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή: «ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ».