«ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη. ΜΙΚΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ του βιβλίου από τον Γεράσιμο Μ. Λυμπεράτο

«ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη.

ΜΙΚΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ  του βιβλίου από τον Γεράσιμο Μ. Λυμπεράτο

Ο εκδοτικός οίκος «ΤΟ ΔΟΝΤΙ» παρουσίασε στο κοινό της Πάτρας και κατ επέκταση σ’ όλο το ελληνικό αναγνωστικό κοινό το νέο βιβλίο της Συγγραφέως, Ποιήτριας και Αθλήτριας  Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη, που φέρει τον τίτλο  «ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ»

Πρόκειται για μια συλλογή 23 διηγημάτων  πλαισιωμένα μερικά από αυτά και με ποίηση που υποστηρίζουν θετικά τον βαθύτερο στοχασμό της συγγραφέως σ’ αυτή την συλλογή.
Στο σύνολό της η έκδοση αυτή αποτελεί ένα ελάχιστο μέτρο από το πλούσιο πνευματικό μόχθο της ελληνίδας πεζογράφου Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη, και είναι ένα απλό δείγμα συμβολής της στην αναβάθμιση -  με βάση τα πιστεύω της- της πολιτιστικής ζωής του τόπου μας.

Είναι γεγονός πως ο αγώνας για την ζωή, την κοινωνική πρόοδο, τις αξίες ενός λαού και την πραγμάτωση ενός καλύτερου κόσμου κάθε ένας ξεχωριστά και πολλοί μαζί, μπορούν να την δουν από διαφορετική σκοπιά.

Αυτό δεν παύει όμως  να δίνουν  τον αγώνα συνειδητά, καθώς τα κακά σημάδια της σημερινής σύγχρονης  κοινωνίας, μας κάνουν να αγωνιάμε, να πονάμε και να μας κλείνουν όλες τις εξόδους για την αναζήτηση της αλήθειας, με την παραπληροφόρηση από τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αφού προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν σε ένα ξενόφερτο και χωρίς ποιότητα τρόπο ζωής. «Η ξενόφερτη κουλτούρα, έκλεισε στο σεντούκι με δίχως ναφθαλίνη τα δικά μας έθιμα και καθώς κάνουμε «κουβέντα με πικρό καφέ» αντιλαμβανόμαστε την κατάντια μας…», μας λέει η συγγραφέας στον πρόλογό της.

Αν η συγγραφέας  ανήσυχη επιχειρεί επιστροφή στο χθες το κοντινό αλλά και το μακρύτερο δεν είναι γιατί θέλει να παραμείνει εκεί κατά την γνώμη μας. Αλλά για να φέρει στο φως  τις αξίες αυτές που σήμερα έχουν χαθεί ή το λιγότερο έχουν ξεθωριάσει.  Να υπενθυμίσει πως υπάρχουν έθιμα και παράδοση που δεν πρέπει να ξεχαστούν  επειδή κάποιοι το επιδιώκουν αυτό, αλλά να προστεθούν στο σημερινό γίγνεσθαι του λαού μας αποβάλλοντας το όποιο αρνητικό και μη ποιοτικό ξενόφερτο υποκατάστατο κουλτούρας∙
κι αυτό για να δικαιώσει από την μια όλους αυτούς τους γενναίους ανθρώπους που θυσιάστηκαν με τον ένα ή άλλο τρόπο για τον τόπο μας, για την δημιουργία  της κουλτούρα μας, την λαϊκή παράδοση, τα ήθη και τα έθιμά μας κι από την άλλη αυτή η κληρονομιά να γίνει κτήμα της σημερινής νεολαίας μας, που στην προκειμένη περίπτωση, μεγάλα κομμάτια αυτής παραπατούν  χάνοντας κάθε σχέση με την ιστορία μας ως βασική προϋπόθεση για την συνέχιση  και εξέλιξη του πολιτισμού μας.

«Το χρυσάφι της γης μας» είναι όλα όσα δίδαξαν οι ήρωες προγονοί μας. Η οικογένειά μας, τα παιδιά μας, οι συγγενείς, οι φίλοι, το χώμα μας, η γνώση και η ιστορία του τόπου μας: Είναι τα διαμαντικά μας…», μας αποκαλύπτει η συγγραφέας.

Η αισθητική των 23 διηγημάτων που αποτελούν το «ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ» μας  αφήνει  πρώτιστα ένα θαρραλέο θαυμασμό  δεξιοτεχνίας γραφής κι ευαισθησίας.
Ο χειρισμός της γλώσσας εμπλουτισμένος και με δεκάδες λέξεις «ντοπιολαλιάς», υποβοηθούν στην νοηματική ανάγκη για ορθή ανάγνωση και μελέτη των κειμένων.
 Τα διηγήματα δεν σ’ αφήνουν μ’ ανοιχτό το στόμα όπως αυτά τα «εμπορικά», αλλά σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον να κάνεις περισυλλογή, να πάρεις θέση έστω και αν σε κάποια από αυτά δεν  συμφωνείς. Κι εδώ ακριβώς είναι η αξία τους, προβληματίζουν.
Ακόμη θα λέγαμε πως τα πεζογραφήματα σε συνδυασμό με ποιητικές δημιουργίες της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη- κάτι που για 2^η φορά παρατηρούμε, μετά τις ΑΛΦΕΣ-αποτελούν είδος πρωτοποριακής και νεωτεριστικής γραφής.
Το κάθε ένα από αυτά τα 23 διηγήματα -του τώρα και του χθες- έχει την δική του λογοτεχνική αξία, που τα χαρακτηρίζει και η πρωτοτυπία, καθώς πολλά από αυτά δεν είναι επηρεασμένα από τα διάφορα λογοτεχνικά ρεύματα. Είναι άκρως αυθεντικά. Διακρίνονται μάλιστα για την γραφική τους οντότητα, τον διαχωρισμός τους  σε ένα ευρύ κύκλο θεμάτων χωρίς να αποσπώνται από το αρχικό συνολικό τους στόχο.

Τώρα, στις  επίκαιρες  κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, εκτιμήσεις της συγγραφέα -παρ όλες τις ειλικρινείς προσπάθειές της να προβάλλει την σημερινή οικτρή πραγματικότητα-, πιστεύουμε πως απουσιάζει το ιδεολογικό υπόβαθρό της, που θα την βοηθούσε πιο βαθυστόχαστα να αξιοποιήσει την έντονη διαμαρτυρία της.  Δεν φταίει η τεχνολογία π.χ.  - λέμε εμείς- για όποια κακά συμβάντα αυτή  δημιουργεί,  αναδουλειά κλπ, αλλά η κακή χρήση της στο όνομα  της απληστίας και του οικ. κέρδους των λίγων.  «…Είναι γιατί φοβάμαι το αιμοβόρο θεριό που μπαίνει στο αλώνι κι αλωνίζει μόνο του φορτώνοντας τον ιδρώτα και τον κόπο μας καρπώνοντάς τα ως δικά του…».  Ούτε το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» έχασε το νόημα του  αφού έδρασε αποφασιστικά στην συντριβή της δικτατορίας του 67 και κατεγράφει στην ιστορία ως σύνθημα αγώνα παντός εποχής για τις μέλλουσες γενιές μέχρι την πραγμάτωση, την αληθινή πραγμάτωση των ονείρων μας για μια πατρίδα εθνικά κυρίαρχη, της κοινωνικής προόδου, της αγάπης της ειρήνης  και της δικαιοσύνης, λέμε εμείς. Η Μαραθωνοδρόμος Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη, πρώτη και καλλίτερη ξέρει τι σημαίνει να μπαίνει κάποιος στον χορό  οποιουδήποτε αγώνα - μικρού ή μεγάλου, αθλητικού ή κοινωνικού- να ξεκινά, και  να τερματίζει. Ξέρει πως τόσο το ξεκίνημα όσο και ο τερματισμός απαιτούν αποφασιστικότητα. Εκείνο όμως που ξεχωρίζει είναι η ενδιάμεση απόσταση.

«Τα πρώτα χιλιόμετρα τα τρέχεις με το σώμα, τα τελευταία με την ψυχή…» μας λέει. 

Και «Οι λαγόνες τους άρχισαν να πονούν. Τα πέλματά τους πρήζονταν. Δάκτυλα, πέλματα, κνήμες, περόνες και μηροί, είχαν αναλάβει να μεταφέρουν όλο το φορτίο στο τέρμα. Άρχιζαν να πονούν και τα σπλάχνα τους. Ένιωθαν κι ένα μικρό μούδιασμα στα χέρια… Συμμεριζόντουσαν το ανθρώπινο τσούρμο που έτρεχε ξωπίσω τους μα ήταν καλά γειωμένοι στο χώμα κρατώντας γεμάτη αποσκευή την ψυχή τους. Έτρεχαν ασταμάτητα, αναζητώντας σε κάθε λεπτό κι ένα κομμάτι απ’ το πάζλ που συνέθετε το κορμί τους. ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΥΡΩΜΕΝΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΖΩΝΤΑΝΕΥΑΝ…».
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η ουσία κάθε αγώνα αθλητικού ή κοινωνικού. Η αναγέννηση κάθε στιγμή της Ελπίδας για τον τερματισμό, για την νίκη, που αυτή  δεν μετριέται   με όρους (εθνικιστικούς),  αλλά    στη βάση της  ευγενικής άμιλλας, της δημιουργίας,  του λαού μας , των λαών της  γης, αντί μιας νίκης  που στηρίζεται σε ένα βρώμικο κατακτητικό  ή εμπορικό πόλεμο.

Σ’ αυτό τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας 2018, «δρομείς από κάθε γωνιά του πλανήτη παρευρίσκονταν…».

«Μέσα σε εκείνο το πολυποίκιλτο λεφούσι ένιωσαν να τους τυλίγει μια υπερκόσμια ευλογία, μια ατλάντια δύναμη που γεννήθηκε και μεγάλωσε για να πραγματοποιήσει αυτό που πιότερο επιθυμούσαν». Αμήν λέμε εμείς.

«Και είδαν τις πέτρες να λάμπουν στο φως, αιώνες τώρα ντυμένες το στέμμα της δόξας. Πάνω στη σάρκα τους ριζωμένη παρέμενε η αρετή και η τόλμη, η ανδρεία και η θέληση για ευγενή αγώνα, για ειρήνη, για λευτεριά, για υπέρβαση και νίκη».

Από μας αγαπητή Μαρία τίποτε άλλο. Καλοτάξιδο- Καλοδιάβαστο το νέο σου βιβλίο, και συγχαρητήρια.

27 Ιουλίου 2018

Γεράσιμος Μ. Λυμπεράτος

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ του Γεράσιμου Μ. Λυμπεράτου

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ  του Γεράσιμου Μ. Λυμπεράτου

ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ.

Το τραγούδι του θανάτου -πύρινη φωτιά, –

διαπερνούσε την βλογημένη γη της Αττικής.

Καμιά σταγόνα βροχής πανωθέ του

και μόνο αγέρας μανιακός το καθοδηγούσε,

με στόχο να καταστρέψει τον άνθρωπο κυκλώνοντάς  τον.

Ο αβάσταχτος πόνος δεν άργησε νά ‘ρθει.

Τα ουρλιαχτά, τρόμος κι ύστερα…

σάρκες καμένες, πνιγμοί , θρήνος παντού.

Τα σπίτια έτριζαν στις φλόγες.

Μπρός τους κρημνοί,  θάλασσα

και πίσω σάρωνε τα πάντα η φωτιά.

Οι θεοί και οι άγιοι

δεν το κούνησαν από τα εικονίσματά τους,

κι οι παπάδες δεν πρόλαβαν ούτε μια προσευχή να κάνουν.

Η μάνικα του πυροσβέστη λίγη για να σβύσει την φωτιά.

Η χλεύη ασάλευτη εκδικητική μετρούσε τα θυματά της.

Ποιος σκόρπισε την φρίκη του θανάτου;

Πως κάηκαν τόσες αθώες ψυχές

με τα μάτια ορθάνοιχτα  στις φλόγες;

Κραυγές απελπισίας απ’ ανθρώπους, ζώα.

Πως έτριζαν τα δέντρα στις ορέξεις της φωτιάς!

Τίποτε δεν απόμεινε. Όλα καρβουνο.

Καμένες φτερούγες πουλιών,

καμένες φτερούγες παιδιών στο πρώτο πέταμά τους.

Κι ότι  είχε απομήνει όλο κι όλο στους μελοθάνατους,

το τελευταίο  «σφιχταγκάλιασμά τους».

Αυτό το  τελευταίο τους

«ανθρώπινο σινιάλο» αγάπης, για την ιστορία,

λίγο πριν οι πύρηνες φλόγες τους ζηλέψουν,

τους μιμηθούν και σμίξουν  μαζί τους

σ αυτό το σφιχταγκάλιασμα του  θανάτου.

Απόγνωση.

Σε ένα πόλεμο, μια μάχη, μια καταδίκη,

μπορεί να προλάβεις να πείς «λευτεριά ή θάνατος.»

Μπορεί να πέσεις στο εκτελεστικό απόσπασμα

χωρίς μαντήλι στα μάτια,

να τραγουδάς σαν τον Μπελογιάννη

να νιώσεις την ύστατη στιγμή σαν ήρωας.

Μα εδώ κυκλωμένος στις φλόγες

που φάνταζαν σαν γιγάντιοι πύρινοι δράκοι,

τι να πείς και που να πάς;

Απόγνωση οριστική, θάνατος.

Από την μακρινή Αυστραλία,

συγνώμη Αττική για τις πληγές σου

που σήμερα σε καίνε φρικτά.

Συγνώμη για κάθε ανθρωπό σου  που αθελά σου στερήθηκες.

Συγνώμη γιατί σου άξιζε καλύτερη τύχη.

Συγνώμη που σ’ άφησαν απροστάτευτη.

Με σπαραγμό, νοερά,

κοντά στις γιαγιάδες, στους παπούδες,

στους γονείς και στα παιδάκια που κάηκαν ζωντανά.

Κοντά στις καμένες κούκλες των κοριτσιών

στα καμένα «ηρωϊκά» παιχνίδια των αγοριών.

Στα καμένα ποδήλατα που έχασαν το χρώμα τους

κόκκινο, κίτρινο, γαλάζιο,  βυσσινί,

κοντά στα σκελετωμένα αυτοκίνητα

της νιότης και των ερώτων,

κοντά στα χιλιάδες σπίτια της χαράς,  που ξαφνικά στοίχειωσαν,

εδώ κοντά στα αποκαΐδια των «γενναίων δέντρων»  που άφησαν οι φλόγες,

σ΄αυτό το απροσδόκητο ρημαδιό, ξαναρωτάμε;

Ποιος φταίει για τις σβησμένες φωνές των παιδιών;

Απαντήστε.

Για το φως μόνο.

Για να μη χάσει εκείνη την τρυφερωτητά του!

Για το ακριβό οξυγόνο που χάσαμε!

Για την δικαιοσύνη του ήλιου τη νοητή και μόνο,

ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ.

Η συγγραφέας Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά γράφει για τη συλλογή διηγημάτων« ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ» της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη

Ένα πολύ σημαντικό βιβλίο μου έστειλε η φίλη Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Σε ένα βιβλίο 220 σελίδων η Μαρία μας δίνει 16 υπέροχα διηγήματα.

Δεν ήξερα τι να θαυμάσω. Τον υπέροχο λόγο τα άριστα Ελληνικά το πλούσιο λεξιλόγιο την πατρίδα που ξεπηδούσε μέσα από τον λόγο της;

Κάνει βουτιές η Μαρία στον χρόνο και τον τόπο. Πετάει με τα φτερά της φαντασίας και σταματάει όπου τα σημάδια είναι πολύ βαθειά.

Μας λέει η πολυβραβευμένη ποιήτρια, συγγραφέας, ζωγράφος:

«Οι ήρωές μου δεν παραιτήθηκαν ποτέ! Αναγνωρίζουν τα παλιά μονοπάτια. Ξέρουν να επιμένουν.  Να προχωρούν. Πλάι στις γκρεμισμένες χελιδονοφωλιές να παραστέκουν. Να μαζεύουν ένα- ένα τα θρυμματισμένα κομμάτια του σβολιασμένου πηλού…»

«Τώρα που ζω και πόνους ζώνομαι, καθώς η βια σφίγγει θηλιά στο λαιμό, λαχταρώ την Άνοιξη να ζωγραφίσω, να φορά χελιδονοφωλιές και κόκκινες παπαρούνες στα μαλλιά, να φωλιάσουν τα τρομαγμένα χελιδονοπερίστερα της Ειρήνης».

Σαν γιαγιά χαίρομαι που μου δόθηκε αυτό το βιβλίο να ξαναθυμηθώ να τραγουδήσω να κλάψω με τους ήρωες της Μαρίας. Αν ήμουν μικρομάνα θα ήθελα να έχω το βιβλίο να τα διαβάζω στα παιδιά μου. Αν ήμουν παιδί στην εφηβεία θα ήθελα να το κρατάω στα χέρια μου τσαλαβουτώντας στο όνειρο, να μεταλαμβάνω πατρίδα. Και είναι τόσο προσεγμένο το βιβλίο, τόσο ωραίο το εξώφυλλο, το χαρτί θαυμάσιο.
Εδώ φαίνεται και ο εκδότης της Μαρίας «Το Δόντι».

10 Ιουλίου 2018

Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά

Προσεγγίζοντας τις «ΤΡΥΠΙΕΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ» της Χριστίνας Παπανικόλα - (Νοηματική προσέγγιση από τη συγγραφέα Μαρία Κολοβού- Ρουμελιώτη)

Προσεγγίζοντας τις «ΤΡΥΠΙΕΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ» της Χριστίνας Παπανικόλα

(Γράφει η Μαρία Κολοβού- Ρουμελιώτη)

Πέρασε κι αυτή η Κυριακή, συννεφιασμένη  όπως και οι άλλες…

Γλίστρησαν οι ώρες κρεμασμένες στην αιώρα του ήλιου. Λικνίστηκαν στον αργύλογο μια μια, μέχρι να πέσουν στο δίχτυ  για να γίνει η «Άλφα διαλογή» και πριν σβήσουν τα φώτα, με τη γραφίδα της  η Χριστίνα Παπανικόλα να σιδερώσει κολλαριστά τις λέξεις κι από τις «Τρύπιες Κυριακές» της να συλλέξει στιγμές  και να τις διασώσει από το ναυαγισμένο νου με λόγο αριπρεπή  και αγγίγματα συναισθηματικά∙ να ανοίξει ένα παράθυρο να μπει μια ηλιαχτίδα φωτός στην πολυκατοικία της θλίψης…

Νοηματική «Κληρονομιά» η «Αντίληψη» μαζί με τη σύλληψη γεγονότων, για την άρνηση  μιας βασανιστικής ενηλικίωσης, η οποία συμβαίνει με την συντριβή της αθώας και ανέμελης παιδικότητας.

Συγκάτοικος σε αυτή τη διαδρομή των τρύπιων Κυριακών ο ίδιος της εαυτός, με το νου να κλωθογυρίζει σκέψεις και να υφαίνει προστατευτικά καλύμματα  για να μη μουχλιάσει η ψυχή  καθώς καθημερινά  βρέχει  στα σωθικά της∙ για να μη σαπίσει μαζί της ο περιβάλλον χώρος των άλλων. Εμμονές από το φόρτο των αναμεταξύ συναναστροφών, δεμένες στον κορμό  της καθημερινότητας, κλυδωνίζονται …και συνθλίβεται η συγγραφέας- ποιήτρια από τα λόγια και τις λέξεις που πέφτουν ως πέτρες αδέσποτες και την λαβώνουν, φανερώνοντας με τον τρόπο αυτό το σκληρό και αδυσώπητο   πρόσωπο της κοινωνίας.

«Καρποί ερωτευμένο. Δυο δυο κρέμονται τα κεράσια» μια λατρευτή εικόνα της φύσης  που δείχνει την αρμονία της σύζευξης  και του έρωτα∙ και κάνοντας «Ζουμ» η Χριστίνα  Παπανικόλα, μας μεταφέρει μεγεθυμένο στα μάτια μας ό,τι ωραιοπαθές∙ μα καθώς η σκέψη προχωρά  στη «Μικρή αναγγελία» το σώμα συσπάτε μαζί με την οντότητα που περικλείει εκφωνώντας  «ως μια ανάγκη, ως μια ελπίδα» τις καλημέρες της, για να δράσουν ως φαρμακευτική αγωγή για τη επούλωση των τραυμάτων της:

«Σε ετοιμοθάνατους μόνο άναρθρη προσευχή ιδιωτική, ως μια ανάγκη ως μια ελπίδα», Καλημέρες, σελ 18.

Κι αν ο Μάρτης κι ο Απρίλης, με την  απρόβλεπτη συμπεριφορά τους  και τα ψεύδη γέμισαν αλλεργιογόνα σκόνη την ψυχή: η μνήμη γίνεται βοηθός και φωτογραφίζει τις πιο ανοιξιάτικες μέρες. Στο ποίημα «τοπίο κενό» η Χ.Π. με εύγλωττη γραφή τονίζει: «Σε γη νεκρή/ Με λάφυρα χρυσά/ στη πλάτη φορτωμένος/ ψάχνω για πηγή/ στο νερό να δω μια μορφή/ γιατί νιώθω χαμένος», σελ 24.

Στον λαβύρινθο του τίποτα, συναισθήματα μοναξιάς κι ένας «Τοξότης» να λαβώνει το κέντρο της, καθώς  σαν άνεμος τρέχει να προλάβει… να δει « …μόνο λίγο μαύρο κάτω απ’ το λαιμό  να της θυμίζει πως υπήρξε χελιδόνι», η ακόμη να πετάξει με το ίνδαλμά της, τον Δημήτριο Λιαντίνη, τον Ψυχαετό του, κάνοντας προσευχή για να ανανήψουν οι λιπόθυμοι οραματισμοί τους.

Αργυρεύοντας  τις 52 σελίδες του πονήματός της, 27 ποιήματα- άλλα ολιγόστιχα  και άλλα με πιο εμπλουτισμένη στοίχιση , μαζί με 12 πεζογραφήματα μικρού μήκους, ονομαζόμενα ως «Άναρθροι λόγοι», συμπληρώνουν τις «Τρύπιες Κυριακές»  της Χριστίνας Παπανικόλα. Από το «Ολικό άδειασμα» ως το «Σωτήριο χώμα» μεσολαβούν «Ο πιο βαρύς καφές, Άχρωμα χέρια μαμάς, Μηδέν εις το πηλίκον» για να καταλήξει στην «Χαράπαυση» στις «Φθορές» και στους «Μύκητες» με αποκορύφωμα την εναγώνια προσπάθεια της ηρωίδα της να αναστήσει πρόσωπα εικόνες και στιγμές από τις Κυριακές εκείνες που γλίστρησαν χωρίς να προλάβει να γευτεί την ευτυχία τους….

21 Ιουνίου 2018

Ευχαριστώ την αγαπητή φίλη Αλεξάνδρα Παυλίδου - Θωμά για τα καλά της λόγια

Καλημέρα σου Μαρία μου. Να είσαι καλά να δημιουργείς μαζί με την ωραία σου οικογένεια που πάντα είναι δίπλα σου. Χαίρομαι γιατί τα γραπτά σου μοσχοβολούν Ελλάδα και Ιστορία αφού την ιστορία στον χρόνο την γράφουν οι απλοί άνθρωποι.

Χθες έλαβα  το ωραίο σου βιβλίο: ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ

Ακόμη δεν το διάβασα. Του έριξα μια ματιά και βρήκα  κάτι πολύ σπάνιο για την εποχή  μας: Πατρίδα, Θεό, ιδανικά, ιστορία. Σε κάποιο διήγημα  σου αναγνώρισα τον Παπαδιαμάντη, σε άλλο την παράδοσή μας μέσα  από τα βάσανα των καιρών.

Μαρία εύγε σου. Σήμερα σε χρειάζονται οι νέοι μας: Να διαβάσουν, να πιστέψουν, να απελευθερωθούν από τα ξένα ήθη και έθιμα, να θυμηθούν αρχαίους καιρούς δόξας...

Και το εξώφυλλο είναι ταιριαχτό με τα κείμενα σου.

Καλημέρα σε όλους σας με την αγάπη μου. Ένα μεγάλο μπράβο Μαρία να σε χαίρονται όσοι σε αγαπούν.

Καλοτάξιδο το βιβλίο σου για να μπορέσουμε να χαρούμε τον τεράστιο πλούτο που σώρευσες στο θησαυροφυλάκιο του νου και της ψυχής σου.

Φιλιά.

Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά

«ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Στα χρόνια της αθωότητας

Με ρώτησες για την αθωότητά μου, τα χρόνια που ήμουν παιδί, ένα μικρό κορίτσι. Τότε, δεν ήσουν γεννημένη… Δεν είχες ακόμη αντικρίσει  τον ήλιο, το φεγγάρι, τα άστρα. Δεν ήσουν πουθενά και τίποτα… Ίσως, ήσουν  ένα μικρός σπόρος λουλουδιού στα σπλάχνα της μάνας και του πατέρα. Εγώ ζούσα σε ένα όμορφο λιβάδι, μα εσύ κατοικούσες σ’ ένα σκοτεινό κήπο. Εγώ τσαλαβουτούσα στα καθαρά νερά  της λίμνης κι εσύ έκλαιγες σιωπηλά σε άγνωρους ωκεανούς. Πιθυμούσες να βγεις απ’ την κρυψώνα σου. Να γνωρίσεις αυτούς που κυοφόρησαν τη ζωή σου.

Η πρώτη μου  δασκάλα ήταν η μητέρα μου. Ήταν η γυναίκα εκείνη που με κανάκεψε  και τραγούδησε για μένα∙ που χτένισε τις πλεξούδες μου κι έπλεξε άστρα  στα μαλλιά μου∙ που έδωσε όλο το γάλα της και μ’ αποκάλυψε  αιώνια μυστικά.  Έπαιζα μαζί της κι εκείνη απολάμβανε τα φιλιά μου. Ήταν περήφανη για μένα μα περισσότερο περήφανος ήταν ο πατέρα. Εκείνος με δίδαξε να εξασκώ τις αισθήσεις μου. Να τολμώ το αδιανόητο. Να καβαλικεύω το άλογό του, το μαύρο και δυνατό.  'Ελεγε πως ήμουν το δεξιό του χέρι,  η προέκταση  της ουρά του, επειδή ονομαζόταν Κολοβός... μα η ουρά του αλόγου του,  ήταν μακριά,  σαν την προέκταση του χεριού του, και χτυπούσε δυνατά κι αγριεμένη τον αέρα. Τις Κυριακές με έπαιρνε μαζί του. Πηγαίναμε  στην  εκκλησιά. Ακούγαμε ψαλμωδίες  κι  έπειτα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής στο φιδωτό  μονοπάτι.

Τα πρωινά έβγαινα στα σκαλιά  φορώντας το κόκκινο φουστάνι μου. Πατούσα   τα πόδια μου γερά στα σκαλοπάτια. Τάιζα ηλιόσπορους τα περιστέρια. Η  φύση ζούσε μέσα μου. Μα- θήτευσα στο πλάι της.  Προσπάθησα να μεταφράσω τη γλώσσα της. Να αφουγκραστώ τις κραυγές της. Μαζί  να  καταγράψουμε τα αγαπημένα μου παραμύθια. 

Πάντα αγαπούσα τη φύση  και η ζωή  μου ήταν όμορφη και τότε και τώρα. Το παρελθόν μου ήταν καλό και το παρόν μου καλύτερο.  Με ευχές αποχαιρέτησα την παιδικότητα μου  γευόμενη τις χαρές της αθωότητας και το αντίδωρο μου επιμένω να το φυλώ σε παιδικά αλέκιαστα χέρια.

20 Μαρτίου 2016

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

37ος Πανελλήνιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.)

37ος Πανελλήνιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.) 

Η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.) προκηρύσσει τον 37ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό για το έτος 2018. Ο διαγωνισμός περιλαμβάνει τα κάτωθι είδη του λόγου : Ποίηση, Νουβέλα, Θεατρικό, Διήγημα.

Όπως γίνεται αντιληπτό, τα είδη του διαγωνισμού, θα γίνονται εκ περιτροπής, ανά διετία, εκτός της ποίησης που θα υπάρχει κάθε έτος.

Το Διήγημα, η Νουβέλα, το Θεατρικό εναλλάσσονται ανά έτος με το Μυθιστόρημα, το Δοκίμιο και το Παραμύθι.

Δικαίωμα συμμετοχής έχουν όλοι οι εντός και εκτός Ελλάδος διαμένοντες ενήλικες ελληνόφωνοι, εξαιρουμένων των βραβευθέντων στον εν λόγω διαγωνισμό τα τελευταία πέντε χρόνια με Α΄ βραβείο για την κατηγορία που βραβεύτηκαν.

Οι διαγωνιζόμενοι μπορούν να λάβουν μέρος σε ένα ή και περισσότερα είδη, αλλά με ένα μόνο έργο τους για κάθε είδος και οπωσδήποτε αδημοσίευτο.

Το ποίημα θα πρέπει να μην υπερβαίνει τους 30 στίχους, το Θεατρικό τις 100 σελίδες, η Νουβέλα τις 70 σελίδες, το Διήγημα τις 6 σελίδες. Κάθε έργο θα πρέπει να σταλεί σε πέντε δακτυλογραφημένα αντίτυπα με ψευδώνυμο επάνω δεξιά. Τα αντίτυπα θα είναι δακτυλογραφημένα σε γραμματοσειρά Times New Roman και το μέγεθος των χαρακτήρων θα είναι 14 στιγμών.

Οποιοδήποτε σημάδι, φωτογραφία, σχέδιο ή στίγμα πάνω στο διαγωνιζόμενο κείμενο, θα το καθιστά άκυρο από τη διαδικασία.

Οι διαγωνιζόμενοι θα πρέπει να εσωκλείσουν στο μεγάλο φάκελο, ένα μικρότερο κλειστό φάκελο, όπου θα γράφουν απ’ έξω το ψευδώνυμό τους, τον τίτλο και το είδος του έργου, ενώ μέσα σ’ αυτόν πρέπει να υπάρχουν τα εξής προσωπικά – πλήρη – στοιχεία : Ονοματεπώνυμο, διεύθυνση κατοικίας, ταχυδρομικός κώδικας, τηλέφωνο (σταθερό και κινητό), email, ο τίτλος του έργου και το ψευδώνυμο.

Τα έργα πρέπει να σταλούν ταχυδρομικά, με απλή επιστολή και όχι συστημένη, στα γραφεία της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, Γερανίου 41, 2ος όροφος, Τ.Κ. 10431 Αθήνα, με την ένδειξη (πάνω στο φάκελο) αντίστοιχη προς το είδος στο οποίο λαμβάνουν μέρος, π.χ. «για τον Διαγωνισμό Διηγήματος» ή «για τον Διαγωνισμό Νουβέλας» κ.τλ. 

Στη θέση του αποστολέα να σημειωθεί μόνο το ψευδώνυμο. 

Σε περίπτωση που ένας διαγωνιζόμενος λάβει μέρος σε περισσότερα του ενός είδους, μπορεί τους φακέλους με το κάθε είδος και τις σχετικές ενδείξεις (που ο καθένας τους θα περιέχει σε ξεχωριστό κλειστό φάκελο προσωπικών στοιχείων) να τους τοποθετήσει μέσα σε μεγαλύτερο, στον οποίο όμως θα αναγράφονται όλα τα είδη που περιέχει π.χ. «για τους διαγωνισμούς Νουβέλας και Διηγήματος κ.α».

Τελευταία ημερομηνία αποστολής των έργων, ορίζεται η 30η Σεπτεμβρίου 2018.

Οι διακριθέντες θα ειδοποιηθούν έγκαιρα για την τελετή βράβευσης, η ημερομηνία της οποίας θα κοινοποιηθεί με νεότερη ανακοίνωσή μας (εκτιμώμενος χρόνος αρχές Νοέμβριος 2018).

Τα αποτελέσματα δεν ανακοινώνονται στις ιστοσελίδες της Π.Ε.Λ. ή οπουδήποτε αλλού πριν από την τελετή βράβευσης.

Επειδή στα μη βραβευθέντα έργα δεν αποκαλύπτονται τα στοιχεία των διαγωνιζομένων, δεν υπάρχει η δυνατότητα πληροφοριών για την επίδοσή τους, και δεν δίδονται πληροφορίες αναφορικά με την βαθμολογία τους.

Τα αποστέλλοντα έργα δεν επιστρέφονται, ενώ τα μη διακριθέντα έργα θα καταστραφούν μαζί με τα προσωπικά στοιχεία των διαγωνισθέντων.

Πληροφορίες για το διαγωνισμό στα τηλέφωνα: 6983 843925 (Γιάννης Βέλλης – Γεν. Γραμματέας) 6936 600781 (Ηλίας Παπακωνσταντίνου – Αντιπρόεδρος) και στo email :pelgreece@gmai.com

Για το Διοικητικό Συμβούλιο

 Ο Πρόεδρος                          Ο Γενικός Γραμματέας

Τάσος Λέρτας                            Γιάννης Βέλλης

Ομιλία του οικονομολόγου και μαραθωνοδρόμου Κίμωνα Αποστολόπουλου κατά την παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων «ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη, εκδόσεις «ΔΟΝΤΙ», 2018

Ομιλία του οικονομολόγου και μαραθωνοδρόμου Κίμωνα Αποστολόπουλου κατά την παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων «ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη, εκδόσεις «ΔΟΝΤΙ», 2018   

Καλησπέρα κι από μένα!

Δεν  θα σας πω κάτι για τον Μαραθώνιο, τα είπε όλα ο καπετάνιος και ειρηνοδρόμος, Παναγιώτης Μεντζελόπουλος. 

Όταν η συγγραφέας  Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη μου έδωσε το βιβλίο -η Μαρία ξέρει, το χάιδεψα. Όταν  το διάβασα, το αγάπησα. Είπα στη Μαρία: όταν διαβάσω το βιβλίο σου, θέλω να δω πως σε έχει επηρεάσει το γεγονός που έγινες μαραθωνοδρόμος∙  κι εκείνη μου είπε «τα περισσότερα από αυτά τα έγραψα πριν τρέξω» κι εγώ  τις απάντησα: «Μαραθωνοδρόμος γεννιέσαι, δεν γίνεσαι», γιατί ο μαραθώνιος είναι τρόπος ζωής.

Το βιβλίο «ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ» για το οποίο είμαστε εδώ, δεν είναι ένα σύνολο διηγημάτων – αφηγημάτων μόνο, αλλά είναι μια καταγραφή του πολιτιστικού πλούτου της περιοχής όπου η συγγραφέας μεγάλωσε, και ο οποίος πλούτος σιγά σιγά εξαφανίζεται κάτω από την φθορά του χρόνου και την αλλαγή του πολιτισμικού μας παραδείγματος, αφού η πληροφορία παίρνει θέση της γνώσης και της αλήθειας. 

Ο πολιτιστικός αυτός πλούτος φαίνεται να είναι το εναπομένων απόθεμα της χώρας∙ η πανίδα και η χλωρίδα του τόπου μας, οι μύθοι, τα τραγούδια, τα κατεστραμμένα κτίρια από την κακή ανοικοδόμηση και την εγκατάλειψη, η παρουσία στην μνήμη μας των συγγενών μας και των γνωστών μας απόντων που γεννούν αναμνήσεις κ.λ.π.

Το βιβλίο αυτό γεμίζει με την σταγόνα του την στάμνα του πολιτισμού της χώρας μας σε περίοδο ανομβρίας όπως η σημερινή. Είναι μαγιά  για τις νέες γενιές που θα έλθουν,  για να μη χαθεί ο σπόρος ο ελληνικός. 

Η Μ. Κολοβού Ρουμελιώτη έζησε στην ύπαιθρο∙ άρα φέρνει μέσα της την ύπαιθρο. Οι τροφές που της έδωσε το κοντινό της περιβάλλον διαμόρφωσαν  και το χαρακτήρα της. Διδάχτηκε τη υπομονή και όχι την ανοχή∙ να ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα. Τα  άτομα  -όπως η Μαρία, που διατηρούν ακόμα την επαφή τους με την Παράδοση, μπορούν αναμφίβολα να υπερασπιστούν καλύτερα την πατρίδα μας όταν οι περιστάσεις το ζητήσουν∙  αντιθέτως, τα άτομα που διακόπτουν  την επαφή τους με την ύπαιθρο και τις ρίζες τους, φαίνεται να θέλουν να απαλλαγούν από την υποχρέωση απέναντι στην πατρίδα∙ κι όταν η πατρίδα τους ζητήσει αυτό το πράγμα, τότε χωρίς ενοχές μπορούν να το απαρνηθούν.

Η συγγραφέας Μ.Κ.Ρ. είναι ένα άτομο  ενορατικό. Από μικρό παιδί μπορεί να δει πέρα από τον ορίζοντα. Αυτό το «πέρα» φαίνεται να την κατατρέχει  από μικρό παιδί. Το βιβλίο της «Το χρυσάφι της γης μου» είναι γραμμένο με μεγάλο πόνο   και η Μαρία δείχνει να υποφέρει από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας: Ανεργία, ξενιτιά, υπογεννητικότητα, οικονομική ένδεια και λοιπά προβλήματα που δημιούργησε δυστυχώς η αμφιλεγόμενη πρόοδος. Ο Έλληνας παγιδεύτηκε, δανείστηκε, ξερίζωσε αμπέλια, έκοψε ελιές, εγκατέλειψε την ύπαιθρο. Όταν ήλθε η κρίση, έγινε εύκολη λεία στην βουλιμία των αγορών. Μας λέει στο διήγημά της «Ζητείται νεανική ελπίς» στη σελίδα 94 «Τώρα η χώρα δέχεται το φιλί του θανάτου  πιστεύοντας πως είναι το φιλί της ζωής» και συνεχίζει «Όχι! Το φιλί της ζωής δεν θα στο δώσουν αυτοί, θα στο δώσει η καινούργια γενιά που τώρα ανατέλλει».  Ζητείται λοιπόν Νεανική ελπίς! Κι αυτή δεν θα έχει καμιά σχέση με τη δική μας γενιά  που γίναμε βουλευτές-βολευτές δηλαδή του εαυτού μας, αλλά σε μια γενιά που θα διακατέχεται από το  «Αιέν Αριστεύειν» όπου δεν θα έχει θέση η έριδα που μας κατατρέχει ως λαό.

Τελειώνοντας, ας είναι  λοιπόν το «Αιέν Αριστεύειν» ο σπόρος, ο καλά κρυμμένος στα βάθη της ελληνικής γης , που σώζει τη δύναμη να σπάσει τον βράχο, ώστε να μη μας κυνηγούν οι Ερινύες για το ανεκπλήρωτο χρέος μας σαν Έλληνες∙ για να καρποφορήσει και πάλι η χώρα όπως έντεχνα την ζωγράφισε η συγγραφέας στο εξώφυλλο του βιβλίου της που κρατάμε στα χέρια μας.

Σας ευχαριστώ όλους για την Υπομονή σας και για την τιμή να παρευρίσκομαι απόψε στο πάνελ των ομιλητών.

18 Ιουνίου 2018

Κίμωνας Αποστολόπουλος

Ομιλία του Παναγιώτη Μεντζελόπουλου –καπετάνιος και επιθεωρητής Εμπορικού Ναυτικού-ειρηνοδρόμος, κατά την παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων «ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη, εκδόσεις «ΔΟΝΤΙ», Πάτρα, 2018.

«….Επόμενος ομιλητής, ο Καπετάνιος. Ο Ειρηνοδρόμος, Παναγιώτης Μεντζελόπουλος. Η λεβεντιά!» είπε ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Παναγιώτης Θεοδωρακόπουλος και ο κύριος Παναγιώτης ξεκίνησε by heart την συγκινητική ομιλία του  χωρίς τη χρήση σημειώσεων:

Ευτυχισμένη στιγμή! Δεν θα ‘θελα ποτέ να φύγει αυτή εδώ η στιγμή, ανάμεσα σε αυτό το πάνελ,  με την Μαρία δίπλα μου, το Κίμωνα, κι όλους εσάς, αγαπημένοι μου και έντιμοι κυρίες και κύριοι. Επαναλαμβάνω: δεν θα ‘θελα να τελειώσει ποτέ αυτή η στιγμή!

Μου είπαν να μιλήσω… να λάβω μέρος στην παρουσίαση του βιβλίου της Μαρίας. Προσπάθησα  να γράψω… μα σκέφτηκα ότι, για να μιλήσει κανείς για τα βιβλία της Μαρίας- για το συγγραφικό της έργο, για το εικαστικό της έργο,   για την προσφορά της: θα έπρεπε να γράψει κι άλλα βιβλία!  Και για να μη σας κουράσω, και για να μη φέρνω μαζί μου χαρτιά και σημειώσεις, τα άφησα όλα πίσω, στο καράβι∙ και ήρθα εδώ για να μιλήσω από καρδιάς.  (Επίτρεψέ μου  Μαρία, σε παρακαλώ. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή, εκείνο το βράδυ με το Γιάννη σου, που με καλέσατε και μου είπατε να λάβω μέρος  στην παρουσίαση του βιβλίου σου   «Το χρυσάφι της γης μου». Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το πράγμα!)

Επήρα το βιβλίο, εδιάβαζα μέχρι αργά τη νύχτα. Σηκώθηκα, κατά τις δύο η ώρα… Έφτιαξα καφέ. Ξαναδιάβασα… Πήρα και το βιβλίο το πρωί στο καράβι. Την ώρα του καφέ, το διάβαζα στους ναυτικούς. Σταματήσανε σε εκείνα τα λόγια που γράφεις για την κοπέλα εκείνη που ψάχνει εναγωνίως να βρει δουλειά∙ που σταματάει απέναντι στο καφέ, που στρίβει τσιγάρο, και παρόλο που στρίβει το τσιγάρο εκείνη τη στιγμή: βλαστημάει την ώρα και τη  στιγμή που στρίβει το τσιγάρο! (Συμφωνεί με όλα αυτά που εγώ κάνω αγώνα σε όλη τη ζωή, ενάντια στο τσιγάρο). Και τελικά, πετάει αυτό το «χτικιό» όπως λες μες το βιβλίο σου! Πετάει  μακριά τα τσιγάρα από τη ζωή της!

Μου είπαν οι ναυτικοί να τους το ξαναδιαβάσω. Και  ξέρεις γιατί!...

Διαβάζοντας το βιβλίο της Μαρίας, αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο «Το χρυσάφι της γης μου»,  η Μαρία γράφει σε α΄ πρόσωπο και γ΄  πρόσωπο. Ο πρωταγωνιστής μιλά στο α΄  πρόσωπο∙ οι ατάκες του υπέροχες, η μία καλύτερη από την άλλη∙  και όταν σταματά ο πρωταγωνιστής που μιλά στο πρώτο πρόσωπο, μετά, έρχεται ο σκηνοθέτης –ένας απομηχανής θεός που φτιάχνει το ντεκόρ, που φτιάχνει εικόνες, που φτιάχνει πράγματα, Μαρία μου, που μπορεί   να μπει μέσα ο καθένας από εμάς και να νομίσει πως αυτός είναι ο ήρωας! Να πάρει τις ατάκες του ήρωα σου και να τις κάνει δικές του. Δηλαδή, αφήνει τόσο χώρο στο σκηνοθέτη –στο γ’ πρόσωπο, που σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο όμορφα! Και προχωράς… Προχωράς… Τι  να πω! Είναι τόσο σπουδαίο το έργο σου  και ο τρόπος που είναι γραμμένο, όπως προανέφερα: σε α΄ πρόσωπο και γ΄  πρόσωπο.

Θα σταματήσω κυριολεκτικά σε κάτι που μελέτησα πολλές φορές, διότι έχω διαθέσει σε αυτό το κομμάτι όλο τον ελεύθερο χρόνο της ζωής μου και πολλή από το χρόνο που είχα για την οικογένειά μου: τα παιδιά μου και τη σύζυγο μου  Μαριάννα.( Συγχωρέστε με  που σας πήρα αρκετό χρόνο ασχολούμενος με μεγάλες αποστάσεις! Να τρέχω μαραθώνιους  σε όλη την Ελλάδα, για την ειρήνη και το περιβάλλον!). Εσύ Μαρία μου, μέσα από το βιβλίο σου, μετατρέπεις ένα ατομικό άθλημα που είναι ο μαραθώνιος, σε ομαδικό- οικουμενικό άθλημα! Κάνεις κάτι που είναι ΠΡΟΤΟΓΝΩΡΟ! Μας καλείς να συντρέξουμε μαζί σου. Καλείς  τον κόσμο, εσύ, μια γυναίκα με το σύζυγο σου, τα παιδιά σου, τις δουλειές σου, που   τρέχει μαραθώνιο. Εδώ θα κάνω μια παρένθεση. (Γνώρισα  τη Μαρία πριν τέσσερα χρόνια, να είναι στον Πύργο μετά από έναν μεγάλο αγώνα που   είχαμε τελειώσει∙ είχαμε   τερματίσει στην Αρχαία Ολυμπία∙ να έχουνε βγει όλα τα νύχια της∙ να είναι τα παπούτσια της γεμάτα αίματα… και λέω: «Πω πω τι πάθαμε! Η γυναίκα δεν θα έλθει ποτέ να ξανατρέξει  κοντά μας!», κι όμως η Μαρία, να λοιπόν, πέρυσι, στις 12 Νοεμβρίου ήρθε μαζί μας στην Αθήνα κι έτρεξε την κλασική διαδρομή∙ τον αυθεντικό μαραθώνιο∙ και μέσα στην 6^η δεκαετία της ζωής της, η Μαρία μας, λέει τόσα πολλά για το μαραθώνιο! Μετατρέπει το μήνυμα του  Φιλιππίδη που έφερε το μήνυμα της νίκης και της ελευθερίας στην Αθήνα∙ το μετατρέπει  σε ένα μήνυμα που λέει σε όλο τον κόσμο να σηκωθεί από τον καναπέ∙ ότι μπορεί να τρέξει, όπως μια γυναίκα στην 6^η δεκαετία της ζωής της, με τόσα πράγματα που έχει στο νου της, που κάνει μαραθώνιο∙ αυτό, λοιπόν, που διδάσκω εγώ μια ολόκληρη ζωή!)

 Όλοι μας  μπορούμε να κάνουμε μαραθώνιο! Να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Να ξεπεράσουμε τις απελπισίες, τις κακουχίες, τη μιζέρια… και ιδίως αυτή την εποχή, όπως λες κι εσύ, Μαρία μου: Την εποχή αυτή της μιζέριας, να σηκωθούμε και να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Οι ήρωες σου,  εσύ η ίδια, δεν σταματάς όταν κουράζεσαι∙ σταματάς όταν φτάσεις στον σκοπό σου∙ όταν μπεις στο Καλλιμάρμαρο∙ όταν  κάνεις τον κύκλο του θρυάμβου∙ όταν πάρεις το μετάλλιό σου  και ακούσεις απέξω να φωνάζουν «Μαρία». Έχεις  κάνει όλη τη μαραθώνια διαδρομή… Ξαναγεννιέσαι τρέχοντας περνώντας όλα αυτά τα πράγματα  κι όπως ξέρεις, τα πρώτα μέτρα –τα πρώτα χιλιόμετρα,  τα τρέχουμε με το σώμα μας, τα υπόλοιπα τα τρέχουμε με την ψυχή μας!... Τα τελευταία 10 χιλιόμετρα, εκεί που κατεβαίνουμε μετά το Σταυρό  της Αγίας παρασκευής, που πατάμε περισσότερο με τη φτέρνα και κάθε πάτημα το ακούμε μέχρι τον αυχένα: εκεί, πέρα, χρειαζόμαστε τη βοήθεια όλων των θεών της γης να επικαλεστούμε, για να μπορέσουμε να τερματίσουμε. Ξαναγεννιόμαστε σε αυτή τη διαδρομή, όπως ωραία μας την περιγράφεις. Παρακαλώ όλους να διαβάσετε μια και δυο φορές αυτό το διήγημα για να πάρετε κουράγιο στη ζωή σας.  Συγκλονίζει αυτό το διήγημα της Μαρίας  «Από τον Μαραθώνα στο Καλλιμάρμαρο». Δεν σταματά η Μαρία∙ δεν σταματά καθόλου. Συνεχίζει! Και αυτό μας κάνει να πιστεύουμε  ότι μέσα στο βιβλίο της «Το χρυσάφι της γης μου» που αναφέρει σε ένα ωραίο διήγημα, είναι το χρυσάφι της ίδιας της Μαρίας.  (Η Μαρία, η ψυχούλα της, είναι το ίδιο το χρυσάφι. Το μυαλό της ευφυέστατο. Το  σώμα της  υγιές. Αυτό είναι το χρυσάφι της Μαρίας!)

Μέσα στο βιβλίο της πάλι, σε ένα άλλο διήγημα γράφει για τα ινδάλματά της. Τα ινδάλματα, οι ήρωες της  που μας γράφει μέσα στο βιβλίο της: είναι η ίδια η Μαρία∙ αυτή η Μαρία που είναι δίπλα μου∙ η  κυρία Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη, η σύζυγος του αγαπημένου μου φίλου Γιάννη, αυτή που μας εμψυχώνει όλους επειδή είναι αυτή  η ίδια ήρωας! Τα ινδάλματα, οι ήρωες της που αναφέρει μέσα στο βιβλίο της, είναι η ίδια η Μαρία∙ αυτοί οι ήρωες που πρέπει όλοι εμείς να πάρουμε παράδειγμα γιατί οι ήρωες αυτοί δεν κοιμούνται, δεν ξεκουράζονται, δεν απογοητεύονται, παρά μόνο, προσπαθούνε συνέχεια.   Γι αυτό λοιπόν σας παρακαλώ.

Εγώ θα πάρω κοντά μου το βιβλίο  της Μαρίας «Το χρυσάφι της γης μου» και τα υπόλοιπα  βιβλία της. Μου τα ζητήσανε οι ναυτικοί. Θα τα περάσουνε σε όλο τον κόσμο. Θα γίνει το βιβλίο της Μαρίας, παγκόσμιο. Οι ήρωες της Μαρίας που  είναι στεριανοί, θα γίνουνε θαλασσινοί. Θα  γίνουν παγκόσμιοι.

Παρακαλώ , Μαρία μου, μη σταματήσεις!

Να έχεις την υγειά σου μαζί με τον Γιάννη σου και τα παιδιά σας.  Και θα πω για  τελευταία κουβέντα μια φράση από ένα διήγημα της Μαρίας: Μαρία, «Αιέν αριστεύειν»!

Δευτέρα, 2 Ιουλίου 2018

(Δακτυλογράφηση και επιμέλεια κειμένου Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη, από ηχητικό ντοκουμέντο).