 |
| Εικόνα από το διαδίκτυο |
Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη
(Απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο: ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΗ ΤΗΣ ΣΑΡΚΟΣ )
Αγαπημένε μου, Αδάμ,
Άνοιξε τα μάτια της ψυχής κι ακολούθα το Γολγοθά της δικής μου σταυρώσεως. Ο δρόμος της Ανάστασης είναι ανηφορικός και σίγουρα θα χρειαστώ τη δική σου απαλάμη να σκουπίσει τον ιδρώτα του προσώπου μου. Αυτός ο ιδρώτας είναι το δάκρυ των αιώνιων αμαρτημάτων μας που έρχονται στα όνειρα μου και μου στερούν τη νηνεμία του ύπνου μου. Είναι πολύ βασανιστική η φωνή της συνείδησης από τότε που σε παρέσυρα στην κόλαση του αγνού κορμιού μου. Ήταν αψηλάφητο κι ανέγγιχτο από κάθε παρασπονδία μυαλού και σώματος. Θέλησα να με γνωρίσεις εξολοκλήρου, χωρίς να κρατήσω κάτι κρυφό από σένα. Ό,τι κι αν είχα σου το έδωσα! Ακόμη και το δαιμόνιο πειρασμό να δοκιμάσουμε μαζί αυτό που δεν μας άνηκε. Και ξέρεις ποιο είναι αυτό που δεν μας ανήκει Αδάμ; Το αμάρτημα! Ναι, το αμάρτημα δεν μας ανήκει, γιατί στον κόσμο του Θεού και Πατρός ημών δεν υπάρχουν αμαρτήματα Όταν αγαπάς και φροντίζεις αυτό που δημιουργεί ο Μεγαλοδύναμος Πατέρας είναι άπλετη αγάπη και μόνο αγάπη.
Κι εγώ σε αγάπησα Αδάμ με όλη τη δύναμη της ψυχής και του σώματος!
Το αμάρτημα, λέξη πλασμένη από πύρινη γλώσσα, κατευθύνει τις πράξεις στο κακό. Η καθαρότητα της ψυχής είναι ευλογία και με την ευλογία του Θεού μας γευτήκαμε τους καρπούς του αιώνιου Παραδείσου μας. Ενός παραδείσου που ανθοφόρησε στη γη κι έδωσε τους καρπούς της αναγέννησης μας.
Μα η αγάπη δεν είναι λέξη, είναι η ουσία των Υπάρξεων. Τα προϊόντα της είναι δώρα Θεϊκά που ποτέ δεν έπρεπε να σκοτώσουμε˙ κι εμείς σκοτώσαμε τα δώρα της αγάπης και της εμπιστοσύνης που μας έδωσε ο Θεός.
Ξέρω πως οι λέξεις με νοήματα βαθιά, πάντοτε φέρνουν σύγχυση στο μυαλό σου. Θα έλθει όμως κάποτε η στιγμή που θα με κατανοήσεις. Και θα ‘ναι τότε που θα μάθεις ανάγνωση και θα αποκτήσεις τη δύναμη να διαβάζεις τον κρυμμένο θησαυρό της καρδιάς που σου δώρισα.
Μετά την εκδίωξή μας απ’ τον Παράδεισο, βασανίστηκα ασυστόλως! Οι γενεές των απογόνων έπλασαν ευφάνταστες ιστορίες του ονόματός μου και διαστρέβλωσαν την αλήθεια που εκπροσωπούσε η ιδία μου Ύπαρξη. Είπαν πως αποπλάνησα το δημιούργημα εκείνο του Θεού που αγαπήθηκε περισσότερο απ’ ότι αγαπήθηκα εγώ, και πως η φύση του σώματος μου ήταν πλασμένη μονάχα για αμαρτία. Ποτέ δεν πέρασε απ’ το μυαλό τους πως έγινα η μητέρα εκείνη που κυοφόρησε τη Ζωή κι έφερε ολόκληρη τη Δημιουργία σε μεγαλύτερη άνθιση κατόπιν ευλογίας της ζωογόνος μήτρας μου. Τίποτα δεν έφερα στο κόσμο που να είναι αμαρτωλό. Τίποτα δεν έφερα δίχως προσευχή και μετάνοιες. Τίποτα δεν έφερα δίχως την ευλογία του Θεού. Δέχτηκα τα δώρα Του και προσπάθησα να τα κρατήσω ανερμάτιστα, αλλά η δική σου βούληση ήταν διχοτομημένη. Μου πες πως φταίει το μήλο που σου έδωσα και γεύτηκες‧ πως η γεύση του ήταν γλυκά αμαρτωλή και ο καρπός του ακόμη πιο αμαρτωλός.
Αχ, Αδάμ! Είσαι ο μεγαλύτερος και γλυκύτερος τύραννος της φθαρτής φύσης μου. Εξ αρχής της συνευρέσεως μας προσπαθώ να ρίχνω φως στο σκοταδισμό του μυαλού σου. Κάνω ατέρμονες προσπάθειες να συλλάβεις το μεγαλείο της Θηλυκής φύσης που έπλασε ο Θεός και εναπόθεσε στο πλάι σου ως αιώνιο συνοδοιπόρο στα αβέβαια βήματά σου. Μέσα στην κατακόμβη της σαρκός μας κατοίκησαν η Αγάπη, η Σοφία, η Γνώση της Φθοράς και της Αφθαρσίας, η Δόξα του Θεού! Εσύ, δεν τα ένιωσες ποτέ αυτά, πριν ακόμη έρθω στο πλάι σου˙ κι αυτό το συμπεραίνω από την θλίψη που ένιωθες δίχως εμένα. Αν ένιωθες όλα αυτά τα συναισθήματα που νιώθω εγώ απ’ αρχής της δημιουργίας μας, δεν θα χρειαζόσουν τίποτα άλλο πέραν της μέριμνας του Θείου Νου! Εγώ θα ήμουν περιττή στον Παράδεισο του Θεού και στον παράδεισο τον δικό σου!...
Χίλιοι λογισμοί με τυραγνούνε, Αδάμ, κι άλλες τόσες ερωτήσεις κι απαντήσεις για να μπορέσω να σε δικαιολογήσω μπροστά στο βλέμμα του Μεγάλου Πατρός∙ αλλά εκείνο που μου έρχεται πρώτο ως απάντηση για να το εκφωνήσει η γλώσσα είναι πως, εσύ δεν μπόρεσες να δεχτείς στο έπακρο τη δωρεά Του και να δώσεις το αντίδωρο που άρμοζε σ’ Εκείνον. Δεν μπόρεσες να νιώσεις την προσφορά Του, γιατί, τόσο θλιμμένος ήσουν χωρίς έτερον ήμισυ, που Σου επέβαλε έκσταση στους οφθαλμούς και ξύπνησες την ώρα που ως ολοκληρωμένη γυνή ξεδιάλυνα τη μονοτονία και τη θλίψη της μοναξιάς σου. Ξύπνησες με την πληγή της σάρκας επουλωμένη από άλλη σάρκα, δίχως επάνω σου να έχουν μείνει σημάδια τομής κι αφαίρεσης.
Εκστασιασμένος για μια ακόμη φορά απ’ το καινούργιο απόκτημα σου, δώρο του Θεού, ήρθες κοντά μου, ψηλάφησες την σάρκα από τη σάρκα σου… κι είδες πως ήμασταν δύο σάρκες με μια ψυχή! Οι σάρκες μας ενώθηκαν κάτω απ’ το θόλο του ουρανού και το άγρυπνο προστατευτικό βλέμμα του Θεού και Πατρός ημών αποχτώντας ένα σώμα και μία ψυχή. Τα σώματα μας συμπλήρωσαν το ένα το άλλο και η ψυχή μας δόξαζε το Δημιουργό μας παρακαλώντας να ευλογεί τις στιγμές της συνευρέσεως μας. Η ένωση των ψυχών είναι Μέγα δώρο, Αδάμ! Δεν μπορεί κανείς να το πει αμάρτημα!
Μέσα στη μήτρα μου (μητέρα όλων των γεννήσεων του ανθρώπου), κυοφορήθηκε σπόρος και καρπός. Ο σπόρος ο δικός σου κι ο καρπός του Θεού! Ο σπόρος μας θέριεψε. Θέλησε να υπερβεί τους ουρανούς και να ξεπεράσει Αυτόν που του έδωσε ανάστημα, φως και ζωή, χτίζοντας με πέτρες και ξύλα την κατακόμβη της σαρκός μας. Όλα τα δημιουργήματα μας, δημιουργήματα Ανώτερης Δύναμης είναι κι έλαμψαν μόνο όταν ο Μέγας Συμπαντικός Νους και Πατέρας ημών, το επέτρεψε. Και γεννήσαμε κόρες και γιούς… Μανάδες και πατέρες… Παιδιά κι εγγόνια… Γεννήσαμε τον Κάιν και τον Άβελ, αφήνοντας ατέλειωτο τον Πύργο της Βαβέλ!...
Από τότε που πήραμε σάρκα και οστά και κατοικήσαμε τη γη, προσπαθώ να ξεπλύνω τις αμαρτίες εκείνες που πλάστηκαν στο μυαλό με τη πύρινη γλώσσα του Μαύρου Αγγέλου που διέβαλε την αξία της δημιουργίας του Θεού και μας έριξε στην κόλαση της φθοράς και στην καταδίκη. Μακριά απ’ τον Παράδεισο Του, είχαμε να αντιμετωπίσουμε την κόλαση των ανθρώπων. Μέσα σε άκοσμο περιβάλλον έπρεπε να αντιπαλέψουμε με δυο διαφορετικές κι άνισες δυνάμεις: το Καλό και το Κακό. Έπρεπε να καθαρίσω απ’ την εικόνα του πρόσωπου μας όλες τις αμαρτωλές σκέψεις και πράξεις που ζωγράφιζε στις διαδρομές μας ο παραπλανητικός παραβάτης των Θεϊκών κανόνων, του όφη που με σαγήνευσε!....
Φάνηκε πως η αιτία ήμουν εγώ, η Εύα η Λανθάνουσα, που δεν συγχωρέθηκα ποτέ από τις γενεές που ακολούθησαν. Έπρεπε να φανώ δυνατή. Έσφιγγα τα δόντια στις εκούσιες τιμωρίας που επέβαλα η ίδια στον εαυτό μου, ως ένδειξη μεταμέλειας και προσφοράς μου σε σένα Αδάμ, μοναδικέ σύντροφε της ζωής μου.
Πως μπορούσα να γευτώ μονάχη την τροφή του Θεού μας; Όλες οι γεύσεις της Χαράς και της Λύπης, έπρεπε να μοιραστούν στα ίσια. Σύντροφοι (Συν + τροφός) και συνδαιτυμόνες στην τράπεζα της ζωής έπρεπε να είμαστε κι οι δυο. Μαζί έπρεπε να γευόμαστε τα πάντα. Κι αυτό, οι άνθρωποι το είπαν αμαρτία και με καταδίκασαν σε αιώνια τιμωρία˙ σε μια ζούγκλα που δεν είναι έργο Θεού.
Σύρθηκα κι εγώ σαν όφις, κάτω στη λασπωμένη γη. Έσφιγγα τα δόντια ν’ αντέξω στο ξεροβόρι των κακοκαιριών. Έπρεπε να μαγειρεύω περισσότερα από χίλια φαγητά, να αγκαλιάζω πολλά παιδιά, γιατί η δική μου μήτρα πονούσε στον πόνο κάθε ξένης μήτρας˙ να είμαι μάνα και να αγγίζω με την αγάπη μου όλα τα παιδιά του κόσμου. Να τα θεραπεύω με μια αγάπη αιώνια, δωρισμένη εξολοκλήρου στους καρπούς της αγάπης μας. Ναι, αμαρτωλέ μου, Αδάμ, να θεραπεύω αγκαλιάζοντας σαν μάνα Παναγιά κάθε πληγωμένο παιδί, κάθε πληγωμένη καρδιά και να αιμορραγώ μαζί τους την ώρα που αιμορραγούν οι ανοιχτές πληγές τους. Ναι, αιμορραγώντας! γιατί εσύ ποτέ δεν ένιωσες τη δύναμη της αγάπης όπως την ένιωσα εγώ. Και λέγω αιμορραγώντας, γιατί κάθε φορά που προσπαθούσα να σου φανερώσω την αγάπη μου, σκότωνες μέσα μου αυτό που δημιουργούσε η δική μου αγάπη για τον σπόρο που έσπερνες. Καταλαβαίνεις Αδάμ; Ποτέ δεν ένιωσες ενοχή. Ποτέ δεν ένιωσες ευθύνη και μεταμέλεια για τα δικά σου αμαρτήματα. Πάντοτε ήμουν ο στόχος της αμαρτίας σου κι εσύ ήσουν το βέλος που με πλήγωνε ασυστόλως.
Από τότε κλαίω με σπαραγμό και πάνδημη θλίψη. Ναι! με πάνδημη θλίψη∙ γιατί η συνενοχή σου μου αρρώστησε την ψυχή, το καταφύγιο εκείνο που για αιώνες προσπαθούσα να διασώσω. Στο πλάι σου έγινε η κατακρήμνισή του και θρηνώ στο έρεβος της δική σου κολάσεως. Ο Πατέρας ημών, ας μας λυπηθεί κι ας μας συγχωρέσει. Σκύβω την κεφαλή μπρος στη λάμψη της Αγάπης Του και του Έλεους Του.
Άκου, Αδάμ! Μέσα στην κόλαση του παραδείσου σου, έπρεπε να ‘βρω τη δύναμη να θεραπεύω κάθε πληγωμένη καρδιά: Την δική σου, τη δική μου, των παιδιών μας, του κόσμου ολόκληρου. Κι όλα αυτά, με δυο χέρια κι ένα μυαλό‧ επειδή το δικό σου μυαλό απέχει πολύ απ’ τη δική μου σκέψη και τα δικά μου οράματα...
Στο τέλος ο Θεός μας, με λυπήθηκε. Ναι, με λυπήθηκε! Αλλά, λυπήθηκε κι εσένα! Μας τιμώρησε και τους δύο μαζί για να έχουμε κι δυο μας ίσιο το μερίδιο της ευθύνης των πράξεων που διατελέσαμε. Αν η αμαρτία ήταν δική μου και μόνο δική μου: ο Θεός μας θα με έδιωχνε μονάχη κι όχι μαζί με σένα. Αν ήσουν αναμάρτητος, θα σε κρατούσε στο πλάι Του, στολίδι στον Παράδεισό Του! Δεν θα σε έριχνε στη γη να κυλιστείς στο χώμα νιώθοντας στην φθαρτή φύση σου τη χαρά, τον πόνο και τη φθορά των σωμάτων μας.
Είσαι ένοχος, Αδάμ! Είσαι ένοχος και πρέπει να πάρεις το μερίδιο της ευθύνης. Μαζί αμαρτήσαμε, μαζί εκδιωχτήκαμε, μαζί πορευτήκαμε στη ζωή, και μαζί θα συνεχίσουμε για εκεί που ανήκουμε˙ είτε είναι η Κόλαση… είτε είναι ο Παράδεισος… Βάλτο καλά στο μυαλό σου! Τ’ ακούς, Αδάμ; Μαζί! Μόνο να πάρεις πάνω σου το μερίδιο της δικής σου ευθύνης, γιατί εσύ είδες πρώτος τη λάμψη του Θεού κι εγώ σ’ ακολούθησα στο κατόπι. Κι όλα αυτά που σου καταθέτω, δεν είναι πηγή έμπνευσης για κάποιο ερωτικό μυθιστόρημα. Είναι ερωτική εξομολόγηση και τιμωρία μαζί. Είναι φωνή απόγνωσης σε σένα τον αμαρτωλό. Είναι παράκληση να πας να ζητήσεις συγχώρεση, για να μας δοθεί το εισιτήριο του Παραδείσου που αφήσαμε πίσω.
Ακολούθα με λοιπόν και μη με αφήνεις μονάχη να παλεύω με την πανδημία των αγωνιών μου!...
Με αγάπη
Η Εύα της ζωής σου
