 |
| «Γιάννης Γαΐτης – Το Πλήθος και η Μοναξιά» |
ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΟΣ
Δεν σε αναγνωρίζω κόσμε, πάνδημε.
Αλλάζεις πρόσωπο σαν τον ανεμοδαρμένο Μάρτη.
Πολλάκις κυκλωμένος απ’ την αντάρα της ομίχλης
θολώνεις νεφελοσκέπαστος!
Κεραυνοβολημένος σκοντάφτεις στα βήματα σου
παραβλέποντας το ουράνιο τόξο στο βάθος του ορίζοντα
που αναγγέλλει τη Θεία συμφωνία ολάκερου Σύμπαντος.
Αφέθηκες στην πλημμυρίδα των καιρών.
Σαν καρυδότσουφλο ταξιδεύεις ανάμεσα σε συμπληγάδες
του χθες και του αύριο αγνοώντας την ύπαρξη
της στιγμής συντελώντας τον αφανισμό.
Πολλάκις αγνοώντας τους κινδύνους
Πόντο πόντο σύρθηκες από τα έγκατα της γης.
Με νύχια και με δόντια κρατήθηκες
χιλιάδες σκαλοπάτια διαδρομής
έως ότου εχάθη ο λογαριασμός
απ’ το πολύ λογάριασμα.
Μας κόπηκε η ανάσα στο πρώτο αντίκρισμα φωτός.
Κεραυνοβοληθήκαμε!
Εν τέλει, τυφλωθήκαμε….
Κι έτσι τυφλοί πια πορευόμαστε στην άτρωτη πραγματικότητα
ετοιμάζοντας χρονοβόρα τον επαναπατρισμό μας
στη μήτρα που για αιώνες μας έτρεφε.
Τετάρτη, 6 Ιανουαρίου 2021
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Πάντα νιώθω την ποίησή σου με ιδιαίτερο σεβασμό Μαρία. Έχει πολλά πράγματα να δώσει και να νιώσουμε μέσα από τα λόγια σου. Την καλησπέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή