Ταξιδεύοντας
στις σελίδες της ποιητικής συλλογής «ΣΕΛΙΔΑ ΜΕΣΟΦΕΓΓΑΡΗ» του Δημήτριου Α.
Δημητριάδη. (Σύγχρονη ελληνική ποίηση, Εκδόσεις: Πνοές Λόγου και Τέχνης), 2019.
Μετά την έκδοση της
ποιητική συλλογής «ΑΠΟ ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΩΣ ΤΟ
ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ», ένα νέο γέννημα της ψυχής του Δημήτριου Α. Δημητριάδη βγαίνει στο φως, από
τις εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης
με το όνομα «ΣΕΛΙΔΑ ΜΕΣΟΦΕΓΓΑΡΗ». Πρόκειται για την καινούργια του ποιητική
συλλογή η οποία αποτελείται από 43 στον αριθμό ολιγόστιχα ποιήματα: σαράντα
τρείς εξομολογητικές κραυγές, κραυγές που πνίγονται μες στο βουβό πόνο και την αγωνιώδη
προσμονή‧ ένας πένθιμος λυγμός για την απουσία και το ανολοκλήρωτο‧ μια βαθιά
νοσταλγία για το ποθητό. Όλα τα ποιήματα
της συλλογής είναι ελευθερόστιχα με έναν έντονα συμβολικό χαρακτήρα. Χωρίς
αμφιβολία μπορούμε να τα κατατάξουμε στα ερωτικά ποιήματα που με την γραφίδα
της πένας, ο ποιητής Δημήτριος Α.
Δημητριάδης επεκτείνει την πνευματική διάσταση της αγάπης και του έρωτα.
Αρχικά, μας συστήνεται ως πένης και
ανέστιος, και το μοναδικό που μπορεί να προσφέρει είναι μόνο ένα
καθάριο βλέμμα κι ένα κόκκινο μήλο… Την
καρδιά του!
Αν λάβουμε υπόψη
μας ότι το μήλο ήταν ο απαγορευμένος
παραδεισένιος καρπός που ευδοκίμησε και ωρίμασε πάνω στο δέντρο που συμβολίζει την
Γνώση του Καλού και του Κακού, θα μπορούσαμε να εμβαθύνουμε την ερμηνεία των
στίχων και να αναδείξουμε τον συμβολισμό τους πάνω στην
πανανθρώπινη ανάγκη για αγάπη, για
έρωτα, για δημιουργία.
Με βουρκωμένο
στήθος, αμετακίνητο-αμετάκλητο, με παραμιλητό που κόβει την ανάσα αναζητά την
ιδέα, την εικόνα, την ύπαρξη εκείνη που
ερωτεύτηκε. Νιώθει πια πως η άνοιξη είναι αλλιώτικη χωρίς την μορφή της, πως μονάχα εκείνος ξέρει πόσο αλλιώτικη είναι
, γιατί το συναίσθημα της απουσίας ή της απώλειας μονάχα εκείνος το βιώνει στην
καθημερινότητά του. Με οδύνη ξεθωριάζουν οι φωτεινές στιγμές και σπαράζει σαν
πληγωμένο ζαρκάδι καθώς εκείνη έφυγε και ζει έναν έρωτα θάνατο. «…κράτησες όσο ένας έρωτας θάνατος» μας λέει ο
ποιητής στη σελίδα 15.
Κάνει τον
απολογισμό του κι αναρωτιέται τι
αποκόμισε από εκείνη την αγάπη. Η απουσία της εικόνας της τον ραγίζει, πριν σβήσει ο
τελευταίος ήχος, πριν η τελευταία χορδή της καρδιάς σταματήσει να πάλλεται να
δονεί τον αέρα. «Χαράμι πήγαν όλα»
μας λέει απελπισμένα στο ποίημα «Μποτίλια
στον άνεμο» της σελίδας 20, δίνοντας τροφή για σκέψη και προβληματισμό.
Αν ήταν κοντά της ίσως
την παρακαλούσε να τον κοιτάξει με τα μάτια του, μήπως αποκτούσε δύναμη να αντιληφθεί,
να ζωγραφίσει την θλίψη του. Αρκετές φορές μιλά σα να μας εξομολογείται για ένα
νεκρό έρωτα, σα να μας μιλά για μια νεκρή αγάπη που γλιστρά τις νύχτες μες την
ομίχλη και τον λούζει με την πίκρα της νοσταλγίας… «Χορεύεις τις νύχτες/χορεύεις/ χορεύεις /και την αυγή πιο σκοτεινός ο
ουρανός/το αίμα μου πιο μαύρο» μας γράφει στη σελίδα 24.
Ανύποπτη για τα χαλάσματα
που προκάλεσε, περνά – προσπερνά – χάνεται
από εμπρός του κι εκείνος παραμένει πίσω μη μπορώντας να ξεχάσει. Θυμάται τη
μυστική τους κρυψώνα, το τελευταίο τους αποχαιρετιστήριο αντάμωμα και μια συνεχόμενη σκοτοδίνη καλπάζει
εντός του γιατί άλλο νερό να δροσιστεί και αίμα να ζήσει, δεν έχει απομείνει… Στο ποίημα υπό τον τίτλο «Για το χειμώνας σου» της σελίδας 29, ο ποιητής γράφει: «Ξανά
απ’ την αρχή/ πάλι και πάλι/ μυρμήγκι/ να κουβαλώ το φως στη φωλιά μου. / Για το
χειμώνα σου.» Σ’ αυτό το ποίημα φανερώνεται η προσπάθειά του ερωτευμένου να
κρατήσει ό,τι φωτεινό, ό,τι πιο όμορφο έχει ζήσει, καθώς προχωρά η εσωτερική
του νύχτα και πιάνει παγωνιά. «Πληγή βαθιά…» του έχει γίνει ο έρωτας «…που δεν κλείνει», και της ζητάει χάρη να τον αφήσει να ταξιδέψει μαζί της πάνω στις φτερούγες του φευγιού της.
Καθώς, Φρενοκλόπος είναι
ο Έρωτας, με απολεσθέντα νου και με τη σκέψη πλάι της, καίγεται! Νιώθει φλεγόμενος
αετός που ονειρεύεται, πέταγμα! Μιας και ποτέ δεν γνώρισε τα μύχια μυστικά της… Στο ποίημα υπό τον τίτλο «Έστω για λίγο» της σελίδας 36, παρακαλεί:
να μαζευτούν της δίψας του τα σύννεφα, ν’
αστράψει και να βρέξει, να ξεπλυθεί η θλίψη της ψυχής του.
Παρόλο που η αγάπη
του έμαθε τα πρώτα βήματα μέσα στο φως,
προσμένει το κορυφαίο σκίρτημα, «Σ’ ένα
κόκκινο Τάγκο» να ξαναγεννηθεί, να ξαναδέσει τα κομμάτια που σκορπίστηκαν στους
τέσσερις ανέμους… « Τις νύχτες μαζεύω/
τα σκορπισμένα μου κομμάτια/ μετρώ τις αντοχές μου… πάλι θα κοιμηθώ/ κάτω από τ’
άστρα των ματιών σου».
Ως κατακλείδα γι
αυτές τις αξεπέραστες αγάπες, που το παλιό σκοτάδι εμποδίζει τον έρωτα… που κρατά
την ψυχή σταθερή και προσκολλημένη στο παρελθόν,
αποκόβοντάς την από το καινούργιο, αναμένεται η στιγμή και
παραμένει η επιθυμία: να αστράψει το αίμα,
να την ξαναδεί, να μετουσιωθεί, να γίνει
σάρκα, φιλί, άλογο που καλπάζει, να
συνεχίσουν μαζί το ταξίδι!...
14 Οκτωβρίου 2019
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
