«ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΔΙΟΝΥΣΟ», στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

Χορεύοντας με το Διόνυσο

 

Φόρεσε ο Διόνυσος σταφύλια

και δυο βεργούλες αμπελίνας στα μαλλιά

κατέβηκε τους μαχαλάδες με νταούλια

και τρέλανε κοσμάκη και ντουνιά.

 

Αμάρτησαν μαζί του δυο  παρθένες

κι οι νύμφες κράταγαν στα χέρια τους  πυρσό,

σε χρυσοστόλιστα σταμνιά κερνούσαν τους ικέτες

κι οι Σιληνοί φυσούσαν τον αυλό. 

 

Τον έρωτα γευτήκανε στ’ αμπέλια

με το κρασί λουστήκαν την αυγή,

κρυφτούλι έπαιξαν οι Σάτυροι στα γρέκια

και ‘κλεψαν  του Θησέα την καλή.

Μια απαρχή ταξίδευε τον κόσμο

που έγραφε στα χείλη τη χαρά

και μέσα στης καρδιάς τον πόρο

ακούγονταν τα γέλια δυνατά.

 

Εβάκχευσαν  αθώοι και δαιμόνια

τρυγώντας του οινοχόου τη σοδιά,

τον Κύκλωπα  τυφλώσαν στη σπηλαία,

τον μέθυσε τ’ ανθρώπου η πονηριά.

 

Γοργός ο νους κι η ζάλη στο ποτήρι,

σαν ήπιαν Μαρωνίτικο κρασί˙

οι Βασσαρίδες διαμελίσαν τον Ορφέα

κι αφήσανε τη θέση του κενή.

 

Με τις Μαινάδες να φωνάζουν

πως όλα σήμερα αλλάζουν

και τ’ άσματα που ακούσανε  οι τόποι

παρέμειναν  στον λάρυγγα  του πότη…

 

Μα ο Διόνυσος, κεφάτος, μας λυτρώνει

απ’ έγνοιες κι από βάσανα καιρών

με έναν Σάτυρο να αργάζει

τσαμπιά  του έρωτα και νάζι...

 

Τρίτη, 5 Ιουνίου 2012