«ΠΡΟΣΕΥΧΗ» Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Ι. Μποτή: "Θύμησες και περιστατικά με τον Μίκη Θεοδωράκη" και η Ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη για την ποιητική συλλογή «ΜΑΡΤΥΡΙΑ» .

 

 

ΠΡΟΣΕΥΧΗ  

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Ι. Μποτή: "Θύμησες και περιστατικά με τον Μίκη Θεοδωράκη"

σελ:69

Κύριε,
εναγώνια αναμένω την καθημερινή παρουσία Σου.
Χελιδόνι γοργόφτερο η ψυχή μου Σε ψάχνει
ακατάπαυστα στην απεραντοσύνη των δημιουργημάτων Σου.
Ριγώ στην καταιγίδα του Χειμώνα και στο λουλούδι της Άνοιξης,
Ιστιοπλόε της ζωής μου και Κυβερνήτη μου.
Τόλμημα η Αγάπη, γέννημα της δικής Σου σοφίας.
Ωκεανός αισθημάτων η ματιά των αγαπημένων Σου,
μεθυστική, ουράνια πανδαισία,
ελπιδοφόρας παραδεισένιας απόλαυσης.
Νοιώθω Εσένα, τη μορφή Σου, όπου κι αν πορευθώ.
Ήλθες και σήμερα. Σ’ ευχαριστώ.

Το ποίημα αυτό απευθύνεται και προς την Παναγία, αφού η ακροστυχίδα του σχηματίζει την προσωνυμία της Θεοτόκου «Κεχαριτωμένη».

 

Ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη για την ποιητική συλλογή «ΜΑΡΤΥΡΙΑ» του Γιώργου Ι. Μποτή

Θέλω να σας ευχαριστήσω θερμά για τη μεγάλη τιμή, που όταν προέρχεται μάλιστα από ένα Σύλλογο με τόσο μεγάλο κύρος και με τόση μεγάλη κοινωνική εμβέλεια, καταλαβαίνετε πόσο αυξάνει η ευγνωμοσύνη και η συγκίνησή μου.
Αγαπητέ μου Γιώργο Μποτή, δεν μου χάρισες μόνο ένα βιβλίο, καθώς αυτήν την στιγμή είμαι συγκλονισμένος, μου χάρισες στιγμές βαθιάς ανθρώπινης συγκίνησης. Για τη συγκίνηση αυτή θέλω επίσης να ευχαριστήσω τον καθέναν ξεχωριστά από τους ομιλητές, που βρίσκονται εδώ, με τους οποίους με συνδέει πολύχρονη και πολύ βαθιά εκτίμηση και φιλία.

Επιτρέψτε μου όμως τώρα να πω λίγα λόγια για το συγκεκριμένο βιβλίο και για το Γιώργο Μποτή. Βλέπετε το γήρας, «ού γάρ έρχεται μόνον», με υποχρεώνει να χρησιμοποιήσω χειρόγραφο για να μην σας ταλαιπωρήσω με προχειρότητες και με χάσματα.

Η αγνότητα, η τρυφερότητα, ο ποιητικός και ανθρώπινος ιδεαλισμός του Γιώργου Μποτή ξαφνιάζουν σε μια εποχή στην οποία ο σκληρός ρεαλισμός, η ωμότητα και ο σαρκασμός δεσπόζουν σε μια κοινωνία, όπως η σημερινή, που σπαράζει ανάμεσα σε αντιφάσεις και αδιέξοδα. Θέλει, νομίζω, θάρρος να προβάλλει κανείς σήμερα την απλότητα και την αθωότητα των γνήσιων ανθρώπινων συναισθημάτων, που οδηγούν στις παρυφές του ποιοτικού βίου κι Θύμησες και περιστατικά με τον Μίκη Θεοδωράκη από κει του ποιητικού λόγου, που μας εξαγνίζει, μας λυτρώνει και μας εξυψώνει.

Το ερώτημα είναι κατά πόσον μια ποιητική στάση μπορεί να έχει θέση μέσα στο σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι. Εγώ τουλάχιστον έχω την αίσθηση, ότι όλα γύρω μας κατρακυλούν με μεγάλη ταχύτητα αφήνοντας πίσω μας τη ζωή που γνωρίζαμε, χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε πού βρισκόμαστε και πού πάμε. Έχουμε αφεθεί σε δυνάμεις ανώτερες, που μας σπρώχνουν χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αντίδρασης.
Η λέξη Αντίσταση μοιάζει παλαιολιθική μέσα σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα της αποδοχής και της κατάφασης. Γιατί ακριβώς λείπουν εκείνα τα στηρίγματα χάρη στα οποία οι ανθρώπινες κοινότητες δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις ανάπτυξης της πνευματικής και ηθικής συλλογικής έκφρασης, που αποδείχθηκε ιστορικά ότι αποτελεί το μοναδικό θεμέλιο στήριξης του ανθρώπου και ισχυρό εμπόδιο για να αποφύγει την κατρακύλα στην οποία ανέκαθεν επεδίωκαν να τον οδηγήσουν διάφορες σκοτεινές δυνάμεις.

Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι μέσα μας και γύρω μας επικρατεί η πάλη ανάμεσα στην Αρμονία και το Χάος, που μας διεκδικούν εξ ίσου και ισοδύναμα, ενώ η επιλογή αφήνεται σε μας, μιας και η φύση μας έχει προικίσει με τον Νου, τη Σκέψη, τον Λόγο και την Θέληση, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα, που υπόκεινται στον νόμο της φυσικής επιλογής.

Αυτή λοιπόν η κατάσταση μου δίνει το δικαίωμα να υποθέσω ότι οι δυνάμεις του Χάους έχουν επικρατήσει και σήμερα είναι σε θέση να επιβάλλουν τον νόμο τους σε όλο και περισσότερα τμήματα της υφηλίου, σε αντίθεση με τις δυνάμεις της
Αρμονίας, που έχουν αποδιοργανωθεί αφήνοντας κοινωνίες και λαούς στη μηδενιστική μανία των εκπροσώπων του Χάους. Είναι όμως τάχα η πρώτη φορά, που ο άνθρωπος βρέθηκε μέσα σε μια τόσο δραματική θέση; Ίσως σήμερα ο εχθρός να είναι περισσότερο ύπουλος, σχεδόν αόρατος, και γι’ αυτό επικίνδυνος.
Θέλω όμως να πιστεύω, ότι το ανθρώπινο γένος βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να επιβιώνει και να αναπτύσσεται.

Ξαναγυρνώντας στο παράδειγμα του Γιώργου Μποτή, δηλαδή ενός μοναχικού εραστή του Ωραίου, που εντελώς μόνος όχι μόνο γράφει αλλά και φροντίζει να μας χαρίζει από το υστέρημά του εκδόσεις μοναδικού κάλλους και πρωτοτυπίας εκτός εμπορίου, σκέφτομαι, ότι οι σημερινές συνθήκες μας οδηγούν σ’ ένα δρόμο, όπου ο καθείς από μας θα πρέπει να έχει τη δύναμη και το θάρρος να επικοινωνεί ελεύθερα και ανεξάρτητα εκτός των κανόνων που μας επιβάλλει το Σύστημα απευθυνόμενος σε κύκλους συνανθρώπων μας έστω και μικρούς.

Με τον τρόπο αυτόν θα αρχίσουν να δημιουργούνται υγιείς νησίδες μέσα στις τοπικές κοινωνίες. Νησίδες πνευματικής και Θύμησες και περιστατικά με τον Μίκη Θεοδωράκη ηθικής αντίστασης, ακριβώς, όπως γίνεται και με τον άρρωστο ανθρώπινο οργανισμό, που συνήθως σώζεται από την εσωτερική δύναμη αντίστασης στην εισβολή των μικροβίων.

Δεν ζούμε πια σε εποχές μεγάλων κινημάτων. Και γι’ αυτό όλα θα πρέπει να ξεκινήσουν ξανά απ’ την αρχή. Από τον μοναχικό άνθρωπο. Τον συνειδητό πολίτη. Τον ασυμβίβαστο δημιουργό και καλλιτέχνη. Όλους αυτούς, που θα έχουν τη δύναμη να κλείσουν τα αυτιά τους στο τραγούδι των Σειρήνων και να αποτρέψουν το πρόσωπό τους από τις βιτρίνες του θεάματος κάθε είδους ακόμα και της πολιτικής που έχει υποταχθεί στους κανόνες των δημοσίων σχέσεων, δηλαδή της εξαπάτησης του κοινού. Σήμερα περισσότερο από ποτέ μας χρειάζεται η Ομορφιά και η Αλήθεια. Το Ωραίο και το Αληθινό. Αυτά δηλαδή που αποστρέφεται, που μισεί και πολεμά το Σύστημα και η Εξουσία και που μόνο ο ελεύθερος άνθρωπος, κάθε ελεύθερος άνθρωπος, έστω και μόνος καλείται να αγωνιστεί και να τα σώσει.

Αθήνα

18.6.2007
Μίκης Θεοδωράκης

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Ι. Μποτή: "Θύμησες και περιστατικά με τον Μίκη Θεοδωράκη") σελ:70-73

Ευχαριστώ από καρδιάς  τον ποιητή για την αποστολή του βιβλίου του "Θύμησες και περιστατικά με τον Μίκη Θεοδωράκη"