Ταξιδεύοντας στις σελίδες της Ποιητικής Συλλογής: «ΜΠΛΕ» του Δημήτρη Α. Δημητριάδη, εκδόσεις 24γράμματα, Ιούνιος 2020. ( Γράφει η Μαρία Κολοβού -Ρουμελιώτη)

Ταξιδεύοντας στις σελίδες της Ποιητικής Συλλογής: «ΜΠΛΕ» του Δημήτρη Α. Δημητριάδη, εκδόσεις 24γράμματα, Ιούνιος 2020.  ( Γράφει η Μαρία Κολοβού -Ρουμελιώτη)

Με τις αισθήσεις σόναρ και ραντάρ και την ψυχή ως  πυξίδα,  ο ποιητής Δημήτριος Α. Δημητριάδης μάς ταξιδεύει σ’ ότι ακοίμητο αυτή η γης φυλάει. Με μια στιχοποιία υμνητική,  αρχαίοι μύθοι, ιδέες αμάραντες, λόγια ασύλητα, ρότες και νόστοι κεντημένα όλα με βελονιές ζωής, θανάτου και ανάστασης‧ μπολιασμένα με μπόλικο γαλάζιο!  Κάνω λόγο για την ποιητική συλλογή «Μπλε», εκδοθείσα τον Ιούνιο του 2020 από τις εκδόσεις 24γράμματα. Πενήντα πέντε 55 ελευθερόστιχα ποιήματα συμπληρώνουν την εν λόγω συλλογή    συμπαρασύροντας τους αναγνώστες στο νοητό και νοηματικό ταξίδι που επιχείρησε ο ποιητής με την πένα του. Αν η ψυχή είχε χρώμα θα ήταν ένα απίθανο μπλε, που θα μπορούσε να χωρέσει όλα τα υπάρχοντα του κόσμου  και να τα σκορπίσει με απλοχεριά στο παντού‧ να ευλογήσει γη και ουρανό‧ να αγκαλιάσει την οικουμένη!   Με την ψυχή έκθαμβη, μαγεμένη, υμνεί απ’ άκρη σ’ άκρη το φως το ελληνικό μέσα στο χρόνο: την Ελλάδα! Προσπαθεί να λύσει γρίφους, να κινήσει αόρατα νήματα οδοιπορώντας σε ιερούς τόπους και σε νησιά φλεγόμενα  απ’ της αγάπης τον ήλιο. Ίδιος απαράλλακτος Οδυσσέας, γυρεύει  την Ιθάκη του χαρτογραφώντας τη διαδρομή‧ επιστρέφει πολλάκις με ραγισμένα ιστία -χωρίς να βαρυγκωμά, σαν το νερό που βρίσκει πάντα το δρόμο προς τη θάλασσα.

Με αντένες υψωμένες, βυθισμένος στις βαθιές ρίζες της ιστορίας, περνώντας χάσματα και  δοκιμαζόμενες  αντοχές,   αφουγκράζεται το λυγμό της θάλασσας, την φωνή των ανέμων και η λάβα της αγάπης  σαν πυροτέχνημα ξεσηκώνει  τη σκέψη του. «Πίνακας ζωγραφικής» η πατρίδα,  ντυμένη στο φως και στο γαλάζιο, όπου ο θεός δεν σταματά να βομβαρδίζει με χρώματα και  να ντύνει την ραχοκοκαλιά της ιστορίας με τους αρχαίους σπόνδυλους και τα μικρά ξωκλήσια. 

Λήμνος Ικαρία, Αη Στράτη, Κύθηρα, Μήλος, Αμοργός, Ίος,  κάθε λυγμός, κάθε ωδή…, όπου και να στρέψεις τις κεραίες σου/ το μπλε πάντα εκεί/ να υγραίνει τα ναι /να εμψυχώνει τα όχι.

«…όλα λυμένα κι άμετρα / να εκρήγνυμαι στη Σίκινο / να πλημμυρίζω ήλιους», θα μας πει ο ποιητής στο ποίημα υπό τον τίτλο: Όλα λυμένα κι άμετρα, της σελίδας 23. Η μνήμη ανοίγει φτερά σαν τους γλάρους πάνω από τη θάλασσα κι αγναντεύει τη μάνα, τη γυναίκα, την ερωμένη του ναυτικού ν’ αφουγκράζονται, ν’ ακούνε  να κοιτούν, να ονειρεύονται και να ψάχνουν φίλτρα μαγικά που γιατρεύουν και φέρνουν πίσω όσους για πάντα χάθηκαν εκεί που αιώνες τώρα κολυμπούν τα κυκλαδίτικα όνειρα, κρατώντας λυχνοστάτη  ενάντια στης λήθης τους μανιασμένους αέρηδες.

Ο ποιητής Δημήτρης Α. Δημητριάδης (αυτός που λάτρεψε ό,τι ασήμαντο…), μένει δίπλα στους αναμμένους φάρους -εκεί που αγκυροβολούν τα όνειρα και οι ελπίδες, μεταλλάσσοντας το κάθε σκίρτημα του σε μοίρα. Στέκεται  εκεί που η νοσταλγία κραδαίνει τις μνήμες και αρχίζει η καρδιά να μιλά μένοντας με την ελπίδα πως: «Πάντα θα μας περιμένει ένα νησί» χωρίς ποτέ να σταματήσει ο Πάνσοφος Ήλιος θα μας λούζει  με φως ιλαρό.   Εκ γενετής και δια βίου ιχνηλάτης, κρατά ζωντανές τις βιωματικές του μνήμες λαμπρύνοντας την πατρίδα και τους ανθρώπους της. Θα ολοκληρώσει την ποιητική του συλλογή  με υμνητικούς  στίχους στο Απολλώνιο- καθάριο φως     της  Ελλάδας που σαν παιάνας ακούγονται:

«Η χώρα μου/ γαλάζιο βιβλίο ανοιχτό/ μες το μούχρωμα του κόσμου»  θα μας πει μεγαλόφωνα  στους τρεις τελευταίους στίχους της συλλογής, παρότι δίσεκτοι χρόνοι οργώνουν τις μέρες μας.

Ευχαριστώ από καρδιάς τον ποιητή! 

Εύχομαι Υγεία και κάθε καλό στον ίδιο και στην οικογένεια του και πάντα να δημιουργεί!

Τρίτη, 2 Φεβρουαρίου 2021

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

(Συγγραφέας- εικαστικός)