Ένα χρόνο κλειδωμένος στου κλουβιού μου το σαλόνι
ονειρεύομαι ταξίδια στης σελήνης το μπαλκόνι ‧
να βγει ο ήλιος να ζεστάνει τα λουλούδια να ανθίσουν
και της ζούγκλας τ’ αγριμάκια μονομιάς να ξεπορτίσουν.
Να τεντώσουν τα κορμιά τους να γλεντήσουν τη χαρά τους
σαν αετόπουλα στα όρη να απλώσουν τα φτερά τους‧
στα παλιά τους τα λημέρια να βρουν της ζωής το ταίρι
κι ό,τι λαχταρά η ψυχή τους στο γλυκό το καλοκαίρι.
Παλιατζίδικο σπιτάκι, τροχοπέδη σκουριασμένο,
παίρνω φόρα να ξεφύγω μα στο ίδιο μέρος μένω…
Αχ, να πιάσω καλή θέα να μπορέσω να αναπνεύσω
και τον δολοφόνο Covid μονομιάς να εκτελέσω!
Πού θα πάει;… Δε θα γλυτώσει ! Στην επόμενή του στάση
-αστακός θωρακισμένος, δε θ’ αφήσω να αράξει‧
κώνειο θα τον ποτίσω και σα φίδι θα ξυπνήσω
απ’ τη χειμερία νάρκη τη γλυκιά ζωή να ζήσω.
Κυριακή, 21 Φεβρουαρίου 2021
Ένα χαριτωμένο θα έλεγα ποίημα Μαρία, με παραδοσιακή δομή ρίμας και μέτρου, φυσικά με άξονα αυτό που περνάμε. Μου αρέσει γιατί το διαπερνά μια ελαφριά δόση καλής διάθεσης και θετικής αύρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα και καλή βδομάδα.
Υπέροχο Μαρία μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρεσε ιδιαιτερα ο τροπος που εκλεισες το ποιημα σου!
Καλημέρα και φιλια πολλα