ΌΤΑΝ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ... στίχοι της Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

 

ΌΤΑΝ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ... 

 

Χθες βράδυ είδα όνειρο,

ότι δε μ’ αγαπούσε…

Με την κακιά γειτόνισσα,

κρυφά με απατούσε! 

 

Δεν με κοιτά.... Δεν με θωρεί

και λιώνω σαν κεράκι‧

μαράθηκε το γιασεμί,

το απότιστο δεντράκι.

 

Χαμήλωσα τα μάτια μου

που όλο, ψηλά, κοιτούσαν‧

για να τον ‘δω, όταν περνώ.

Τα σπλάχνα αιμορραγούσαν !

 

Σκέφτομαι και αναπολώ

τα χρόνια που περάσαν

Έχει η καρδιά, φώτα, ανοιχτά

ή όλα, μέσα, αλλάξαν; 

 

Δεν με κοιτά... Δε μ’ αγαπά...

Καημό μεγάλο το ‘χω:

Να μου μιλήσει, όπως, παλιά,

να λυτρωθώ απ’ τον πόνο!... 

 

Να γίνω αγέρι και δροσιά‧

καυτή του ήλιου αχτίδα‧

τον ίσκιο του να ακολουθώ

κι όσα καλά του, είδα! 

 

Κι αν είναι η πόρτα του κλειστή,

να μπω απ’ τη χαραμάδα‧

να δω τι κάνει άγρυπνος,

κάτω απ’ τη φεγγαράδα.

 

Σκέφτομαι και αναπολώ

το φάρο στο μουράγιο:

Έχει τα φώτα ανοιχτά

ή έγινε ναυάγιο;

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη