Ομιλία της Ουρανίας Παρπαρούση -δρ. πυρηνικός ιατρός, κατά την παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων «ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη, εκδόσεις «ΔΟΝΤΙ», 2018

Ομιλία της  Ουρανίας Παρπαρούση -δρ. πυρηνικός ιατρός, κατά την παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων «ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη, εκδόσεις «ΔΟΝΤΙ»,  Πάτρα, 2018.

Το 2018,  στην παγκόσμια πρωτεύουσα βιβλίου που ήταν η Αθήνα, διαπιστώθηκε ότι το έντυπο βιβλίο στις μέρες μας παρουσιάζει άνθιση και αυτό είναι ένα ευοίωνο μήνυμα. Σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης, της γρήγορης πληροφορίας, οι άνθρωποι είναι πιο μόνοι αφενός, αφετέρου αποστασιοποιούνται   όλο και πιο πολύ από την κουλτούρα τους. (Η αποστασιοποίηση από την κουλτούρα είναι επικίνδυνη για ένα λαό γιατί χάνει την εθνικότητά του). Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, αυτό το βιβλίο, που φέρει τον τίτλο «Το χρυσάφι της γης μου», μας δίνει πάλι τα οράματα, απ’ τις αξίες, απ’ τα ιδανικά αυτά που κάνουν μια ανθρώπινη κοινωνία καλύτερη -μια κοινωνία σαν την Ελληνική,  που αντιμετωπίζει και οικονομική, αλλά και πολιτιστική κρίση. Η  Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη έρχεται με τα διηγήματά της να αναβιώσει έθιμα του παρελθόντος, μύθους, τρόπους ζωής∙ αλλά, και μερικά  από τα διηγήματά της αναφέρονται στο παρόν. Έχει ένα λόγο μεστό, συμπυκνωμένο σε νοήματα∙ δηλαδή, η κάθε πρόταση  έχει και κάτι να προτείνει∙ έχει κάτι να σκεφτείς∙ έχει υπαρξιακές αγωνίες∙ έχει προτροπές∙ έχει ηθοπλαστικά μηνύματα: Ένας συμπυκνωμένος λόγος,  μεστός, με μια άριστη διαχείριση της Γλώσσας. Θα έλεγα, δηλαδή… θα συνέκρινα τα κείμενα της Μαρίας  με το λόγο του  Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Αυτό το βιβλίο, «Το χρυσάφι της γης μου», έχει 23 διηγήματα, και αυτή η όμορφη  γραφή της,  πιστεύω, θα αρέσει σε όλους. Θα αναφερθώ σε πολύ λίγα αποσπάσματα.  Σε κάποιο απ’ τα διηγήματά της  μας λέει: «…Οι γεννήτορές μου κι οι δάσκαλοι, μας εκπαίδευσαν  να παίζουμε δίκαια, καθαρά, να είμαστε σταθεροί, να προσέχουμε τους πειρασμούς, να έχουμε σεβασμό στην προσπάθεια και την άποψη του άλλου, να σεβόμαστε τους αντιπάλους μας, να κοιτάζουμε μπροστά, να μην τα παρατάμε»,  σε άλλο διήγημα «…Ήταν νικητές γιατί νίκησαν τις αδυναμίες και τις όποιες  επιφυλάξεις τους»,  σε άλλο διήγημα «…σπιρουνίζοντας κάθε τόσο το μυαλό να μη το αποβλακώσει η σιγουριά και βεβαιότητα», σε άλλο διήγημα «…Καταλαβαίνω πως με τα δάκρυα δεν μπορώ να γυρίσω τους νερόμυλους του Θεού, να σπάσει το στάρι και να ζυμώσω ψωμί. (Όλα  αυτά είναι μικρά αποσπάσματα για να δικαιολογήσω γιατί θεωρώ τόσο όμορφα τα διηγήματά της). «Τα παιδιά μας φυγάδες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα προσπαθούν να μαζέψουνε ήλιο κάτω από συννεφιασμένο ουρανό» μας λέει.

Τελειώνοντας θα σταθώ στο εξώφυλλο του βιβλίου, που είναι δική της δουλειά. Είναι δική της ζωγραφική∙ με μια απαρτιωμένη  δομή και χρωματική αρμονία. Τα χρώματα συνομιλούν αναμεταξύ τους. Και  με μια απεικόνιση στο βάθος… Με τα κυπαρίσσια, με τη θλίψη που έχουν… Και μπροστά, το χωράφι με τις παπαρούνες∙ με την  αισιοδοξία της άνοιξης.  Είναι ένα από τα πιο όμορφα εξώφυλλα που έχω δει! Δεν συμφωνείται;

 (Η ομιλία δακτυλογραφήθηκε από ηχητικό ντοκουμέντο στις 25 Ιουνίου 2018 από τη συγγραφέα)