Η συγγραφέας Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη, με τη συλλογή διηγημάτων της «Το χρυσάφι της Γης μου», δεν παραθέτει απλά κάποια διηγήματα, τα οποία αποτελούν απεικάσματα φαντασίας, αλλά προσπαθεί μέσα από αυτά να δομήσει το αυθεντικό, το πρέπον, το ζωογόνο. Ήδη από το πρώτο κατά σειράν διήγημα «Εναγώνιο ξύπνημα», μας μυεί στην ιεροτελεστία που ακολουθεί ως κεντρομόλο δύναμη η συγγραφική της πένα και δεν είναι άλλη από τις ανησυχίες της για τη στρεβλή πορεία της ανθρωπότητας και ειδικότερα του τόπου της. Η εικονοπλασία της έντονη, περιγραφική, δημιουργεί παραστάσεις και μας ταξιδεύει σε λιβάδια σπαρμένα με μύρτιλα, σε αγκαθωτές βατομουριές, σε θάλασσες απροσπέλαστες, εικόνες από το φυσικό τοπίο, οι οποίες αποτελούν πηγή ζωής.
Η ίδια η φύση έρχεται ως λυτρωτής από τα δεινά, με τη δύναμή της που πηγάζει από το θεϊκή της προέλευση. Στο ομώνυμο διήγημα «Το Χρυσάφι της Γης μου» τίτλος που ονοματίζει και το βιβλίο, φαίνεται η σημασία της φύσης – γης με τη συγγραφέα να σημειώνει: «Η Γης είναι χρυσάφι! Όσο την προσέχεις, τόσο περισσότερο σ’ ευλογεί. Σε ξεδιψάει με το καθάριο δάκρυ τ’ ουρανού κι από της φλέβες της ξεχύνονται οι σπόροι της ζωής». Η συγγραφέας ίσως παραλληλίζει την πατρώα γη με το λιθόστρωτο του ελληνικού πολιτισμού, με τα διδάγματα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και των Βυζαντινών χρόνων, της Ορθοδοξίας και της αγάπης, για ένα Έθνος που ιστορεί από τις αμμουδιές του Ομήρου, φτάνοντας ως τις μέρες μας, 3000 χρόνια ιστορικής συνέχειας, οι σπόροι είναι οι ιδέες, τα ιδανικά, οι αξίες, που αν μπολιαστούν σωστά θα φυτρώσουν φυτά, καρποφόρα δένδρα, δάση για να προσφέρουν στον Οικουμενικό πολιτισμό, το απαραίτητο οξυγόνο, όπως έπρατταν στο παρελθόν και θα συνεχίζουν να κάνουν.
Κι όλα είναι γεμάτα από την αγάπη της για τον τόπο της, την θρησκευτική της πίστη, την μύησή της στην παράδοση και στην ιστορία, τη συμπάθειά της για τον άνθρωπο, ως ψυχοπνευματική οντότητα.
Διαβάζοντας κάποιος τα κείμενα της συγγραφέως, δε δύναται να μη σταθεί στα ηρωικά πρόσωπα της αρχαίας ελληνικής ιστορίας και παράδοσης. Η συγγραφέας, έχοντας εντρυφήσει ως άλλος ιστοριοδίφης στα διδάγματα της αρχαιότητας, επισημαίνει ότι η λύση βρίσκεται στις αναθυμήσεις των θεραπευτικών συνταγών των προγόνων. Κι ακολουθεί η «Αχίλλειος πτέρνα», ένα εξαιρετικό διήγημα σε δομή, παράθεση ιστορικών στοιχείων, αφηγηματική πλοκ που στην ουσία ανακινεί την ιστορική καταγραφή και τοποθετεί τον γέρο Πηλέα, πατέρα του Αχιλλέα, να ξορκίζει το γραμμένο της Μοίρας, αλλά εν τέλει κανείς δεν μπορεί να απεμπλακεί από την τρωτή του φύση, ακόμη κι ο Αχιλλέας, που είχε βαπτιστεί από τη Θέτιδα στα νερά του Σπερχειού και ήταν πρώτος στη μάχη, αγέρωχος, αθάνατος, αλλά η μοίρα τον λάβωσε θανάσιμα στην πτέρνα, το μόνο τρωτό σημείο του Αχιλλέα για να καταστεί σαφές ότι η παντοδυναμία του Θεού υπερέχει όλων και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες ως προς σ’ αυτόν για τη ζωή, γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει κατά τη συγγραφέα την Αχίλλειο πτέρνα του. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται παράλληλα το διήγημα «Αντιρρησίας της πίστεως», που εξάρει τη σημασία του θείου για τον άνθρωπο και την εξύψωση του Χριστιανισμού ως τη μόνη αληθινή θρησκεία, σε μία εποχή, όπου οι αιρέσεις έχουν ρόλο παραπλανητικό.
Συνεχίζοντας την ανάγνωση, την προσοχή μας τραβούν δύο διηγήματα, «Η κραυγή του παρελθόντος» και ο «Άλλος Έλληνας», τα οποία εστιάζουν στη σημασία της διαφύλαξης της ελληνικής ταυτότητας, της ιστορικής αλήθειας, της Ελληνορθόδοξης παράδοσης, όλων των στοιχείων που κράτησαν όρθιο το Έθνος ανά τους χρόνους σε όλες τις δύσκολες στιγμές που δοκιμάστηκε το γένος, κάτω από δυσχερείς καταστάσεις, σύμφωνα με τη συγγραφέα. Τα έτερα διηγήματα «Φλερτάροντας με τις Αναμνήσεις» και «Μία παλιά Ιστορία», επιβεβαιώνουν περίτρανα το πάθος της για τη μελέτη των παραδόσεων, των λαϊκών δοξασιών, της υψηλής τέχνης. Επιθυμεί, τα βιώματα του παρελθόντος, με το χρέος που νιώθει ως πνευματικός άνθρωπος, να τα μεταλαμπαδεύσει, χρησιμοποιώντας τους ήρωές της, ως διαμεσολαβητές της ιστορίας στη νέα γενιά ανθρώπων. Αγωνιά για το μέλλον…
Η γλώσσα της Μαρίας Κολοβού – Ρουμελιώτη στη συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων είναι η δημοτική με τη χρήση λόγιων λέξεων, αρμονικά συνταιριαγμένων. Ενδιαφέρεται για την καλλιέργεια και καλλιέπεια του λόγου, καθώς πιστεύει ότι η γλώσσα μας, ως στοιχείο πολιτιστικής κληρονομιάς και ταυτότητας αποτελεί το χρυσάφι της γης της, το οποίο πρέπει να διαφυλάξει και να το παραχωρήσει «ακέραιο», στη νέα γενιά λογοτεχνών.
Το κάθε διήγημα ξεχωριστό, έχει σκοπό να κρατήσει άσβεστες τις μνήμες, τα ακούσματα, τις ανησυχίες, τους πόθους, τα οράματα κι όπως υπογραμμίζει η συγγραφέας στον Πρόλογό της, αφουγκράζεται τις αγωνίες της ανθρωπότητας που αποτελούν και αγωνίες για λύτρωση των ηρώων της, για να μην πετρώσουν περιμένοντας με υψωμένα χέρια, χωρίς ποτέ να δικαιωθούνε.

Δημήτρης Κομποχόλης 
https://tovivlio.net