 | |
|
Μάνα! Μανούλα! Μανίτσα!
Λαλεί η γλώσσα και σε καλώ.
Δροσό αγέρι στο φυλλοκάρδι,
Αύρα Ουράνια: Σε προσκαλώ!
Να 'ρθεις το βράδυ στο προσκεφάλι
Γλυκοφιλούσα μου Παναγιά
Να κορφοδέσεις το χαμοκλάδι
Να με κρατήσεις σφικτή αγκαλιά!
Μάνα! Μανούλα Μαντηλοφόρα!
Μάνα! Μανούλα της Προσευχής!
Η Απουσία σου: Πληγή και μπόρα!
Η Παρουσία σου: Φως και Λαμπρή!
(Στη μνήμη της μητέρας μου Αντιγόνης)
25 χρόνια απουσίας είναι πολλά!.... Ένα νυστέρι ο πόνος.... Κομματιάζει.... Ματώνω.....
Αιώνια η μνήμη σου, μανούλα! Τραγούδα με τους αγγέλους μαζί εκείνο το γλυκό νανούρισμα
που ξόρκιζε το φόβο...και στείλε το φύλακα άγγελο μας να μας φυλά.
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Θυμάσαι πάντα τη μανούλα σου, Μαρία μου και αυτό αναδεικνύει τη ζεστή σου καρδιά. Μπράβο κοπέλα μου. Με ένα εξαίρετο ποίημά σου δίνεις την έκφραση της καρδιάς σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή