«ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ» από τη Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη

Αχ, Σμύρνη μου, του τίμιου ιδρώτα πολιτεία!

Σαν σε κοιτώ πως θλίβομαι  χωρίς να σε αγκαλιάζω,

γυρνώντας με τις θύμησες απ’ του Αϊ Γιαννιού το πανηγύρι,

με το φανταχτερό καπέλο στα μαλλιά, με τον βασιλικό στο στόμα. 

Πως ράγισε η λάμψη σου κάτω απ’ τα ρουθούνια του Κεμάλ

που έφτιαξε φέρετρα, σκαλισμένα με οργή, βαμμένα με αίμα…

Αλλοπαρμένοι εθνικιστές σε ατίμασαν φτύνοντας

το σάλιο τους επάνω στο κορμί σου… 

Θανατηφόρες ορδές περικύκλωσαν τα οράματά σου…

Όσο κι αν προσπάθησες τις εχθρικές οβίδες επάνω τους να στρέψεις,

με αυτοθυσία ελληνική να κρατήσεις φυλαχτό την τιμή σου,

σε έντυσαν στα μαύρα, Μάνα μας μυροβόλα.

Αχ, πόσες διαδρομές κάνει ο νους στην πλέρια αγκαλιά σου.

Αδυνατώ να λησμονήσω τα φιλιά που μοσχοβολούσαν κανέλα και γαρίφαλο,

Σμύρνη, γλυκιά πατρίδα, νεράιδα της Ανατολής.

Στα γκρεμισμένα μάρμαρα ηχούν τα μοιρολόγια σου∙

έγιναν ύμνοι φυλαγμένοι στα έγκατα της ψυχής

και τα τραγούδια σου μητρικά  νανουρίσματα στα αυτιά μας.

Πώς μπόρεσαν τα κοφτερά σπαθιά και τα χαντζάρια

να αποκεφαλίσουν το χαμόγελό σου,

τη δίψα να σβήσουν με το αίμα;

Πικρή η γεύση του πολέμου

κι αλμυρό το δάκρυ της καρδιάς.

Ανέβηκες τον Γολγοθά της σταύρωσης, δίχως Ανάσταση.

Στη θέση μαρτυρίου  θα ανθίσουν παπαρούνες και βασιλικά;

Φοβάμαι κάθε  καινούργιο Τοπάλ Οσμάν μήπως  τα ξεριζώσει…

Ο πόνος σου ανείπωτος κι ο ιδρώτας σου ρουφήχτηκε

από άτιμους ακρωτηριάστηκε  κάθε σου Ιερό.

Μήτε μια γλάστρα μαντζουράνας

δεν άφησαν στο κεφαλόσκαλο της νοσταλγίας,

μήτε αμόλυντη εκκλησιά...

Σκληρός κι άδικος ο πόλεμος μαζί σου.

Χριστές περγαμηνές ξεσκίστηκαν από γκρίζους λύκους.

Στο παλίμψηστο γράφτηκαν καινούργιοι νόμοι απ’ Αγαρηνούς…

Να φέξει μια ανατολή ποθώ για Σένα,

με τη συγνώμη του φονιά να σχιστούν 

τα αμπέχονα και οι στρατιωτικές  χλαίνες,

να φτιάξουνε φωλιές τα  χελιδόνια με κλωνάρια ελιάς!

Αποκορύφωμα οργίων φρίκης, λεηλασίας και σφαγής…

Ακρωτηριασμένη  η τιμή  σου

ποδοπατήθηκε από την  μπότα των  Τσέτηδων.  

Θρήνοι και κοπετοί…

θειώδης μυρωδιά ο πλούτος του κορμιού σου.

Υπάρχοντα κι ανθρώπινες φιγούρες παρανάλωμα πυρός, σκιάχτρα σε αγχόνη.

Το Κορδελιό, η Καραντίνα, το Καρατάσι  κι  ο Μπουτζάς

πλημμυρισμένο αιμάτινο ποτάμι.

Ποιός θα αριθμήσει τις ψυχές;

Παλίρροια γενοκτονίας από αιμοσταγείς φονιάδες.

Νικόπολη, Πόντος, Κερασούντα.

Σαμψούντα κι Αϊβαλή…

Χαμένες πατρίδες!…

Ξεριζωμός ανελέητος από τις προαιώνιες εστίες.

Από μια πληθυσμιακή πλημμυρίδα παθιασμένου όχλου.

Όλα πνίγηκαν  στο αίμα, στον καπνό,  στη θάλασσα.

Ένα σχέδιο αποπομπής το όλο εγχείρημα:

Διαμελισμός  και πέταμα του καρυδότσουφλου στο χώμα.

Μεθοδευμένες πράξεις οδήγησαν στον θάνατο

Νιώθοντας  την βία να ξεσχίζει τα σπλάχνα.

Ποιος έφταιξε;

Με πατριωτικό αίσθημα φωνάζω:
Οι νεκροΙ μας ζητΑνε δικαΙωση.

Να  αφΗσουμε Ενα στεφΑνι στον τΟπο που μαρτΥρησαν !

Πέμπτη, 4 Οκτωβρίου 2012

Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη