«ΣΠΑΡΑΓΜΑ» της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη

Τέλεψε ο σάκος με το άλεσμα.

Η προζύμη άρχισε να μουχλιάζει.

Φοβούμαι πως θα μείνουμε με

δίχως ψωμί.

Τι κι αν ξακρίστηκαν ζιζάνια

πάνω σε σφυρήλατα βράχια

κι οργώθηκαν γόνιμοι κι άγονοι τόποι;

Σε πανούργους καιρούς

κεραυνοί

κατέκαψαν και μούχλιασαν στο χιόνι

και την πυρά

το σπόρο τον επιούσιο.

Μαύρα κοράκια

κατέπεσαν

στον αυλόγυρο του οίκου μας. 

Όρνια αρπαχτικά ξερίζωσαν

με τα γαμψά τους νύχια

ό,τι στον τόπο ρίζωνε.

Μετανάστες οι φύτρες μας

ψάχνουν ηλίου φως.

Τη Μοίρα τη καλή

πετροβολήσαμε

πάνω στον   άσπρο αφρό

της θαλάσσης

αψηφώντας  τα βήματα του αφανισμού.

Η καταβύθιση μας παρέπεμψε

σε αιώνιο λήθαργο∙

στο αχανές

η κολυμπήθρα της ζωής  ξεχάστηκε

μαζί με τους δασκάλους

που μας μάθαιναν

πως με μία ανάσα μοναχή

δεν καταπίνεται ωκεανός

ολάκερος!

Η οργή ξεπήδησε.

Έγινε Μέγας Ποταμός!

Tο δάκρυ

έγινε Πέλαος! Θάλασσα! Ωκεανός!

Ω! μακάριοι θεοί

στο μουγκριτό τ'  ωκεανού βοηθήστε!

Να κολυμπούμε θαλερά,

τα βράχια να ξεγλιστρούμε 

διασχίζοντας τους άσπρους αφρούς

της θαλάσσης!

Σειρήνες να λεν το μοιρολόι μας

εκείνο το ατέλευτο

του πόνου μας τραγούδι….

Τετάρτη, 17 Δεκεμβρίου 2014 

Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη