 |
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ
Ένας τρελός με αχτένιστα μακριά μαλλιά και γένι,
λαθραία, σε μια λησμονημένη πολιτεία μένει.
Του έδωσαν κορώνα στο κεφάλι να φορέσει
και μια κολλαρισμένη κόκκινη στολή
αλλά αυτός δεν γνώριζε από ραφή
κι επάνω του ανάποδα την έχει φορεμένη.
Έχει στα χέρια του ραβδί και πάντα μόνος περπατεί.
Την τρέλα του σεργιάνι βγάζει, λάφυρο την κρατεί
και μόνος κουβεντιάζει…
Ένα σκυλί ουρλιάζει σε μια γωνιά δεμένο∙
Το φοβερίζει… κι ας είναι πεινασμένο… διψασμένο…
Το ραβδί μπροστά στα μάτια του κουνάει
καθώς εκείνο φοβισμένο αλυχτάει.
Καθώς τους έρημους δρόμους της πολιτείας διαβαίνει,
έναν ζητιάνο κουρελή συναπαντάει∙
έναν ζητιάνο, που από την εκκλησία γυρνούσε,
βασιλικό απ' τον Σταυρό και δυο ξερά αντίδωρα
στα χέρια του κρατούσε
και τον τρελό στα μάτια όλο κοιτούσε.
Απλώνει ο τρελός το χέρι,
τ' αντίδωρα αρπάζει
και σ' ένα γέλιο απόκοσμο ξεσπά…
Kρύβει ο τρελός την τρέλα του στην
πορφυρή του φορεσιά και στην κορώνα∙
στέκει καμαρωτός φιλόσοφος στης εκκλησίας την πόρτα.
Βασιλικού κλωνιά κι αντίδωρα, στα μουλωχτά, αρπάζει...
Κι άλλος ζητιάνος, τα αντίδωρα με τ' αλμυρό του δάκρυ μαλακώνει…
Τρώει το ένα για δύναμη και τ’ άλλο:
ψίχουλα μικρά - μικρά τα κάνει
στα πεινασμένα περιστέρια τo πετά!
Μαύρο κοράκι απ' τον ουρανό, πέφτει στη γη.
Κακό σημάδι!
Ορμάει, τα ψίχουλα αρπάζει κι ο
τρελός χειροκροτεί.
Κι άλλος τρελός από κοντά τον πάει∙
την πλάτη του χτυπάει και του λέει
καθώς με περιφρόνηση τον άμοιρο ζητιάνο αγναντεύει:
«Τι περιμένεις φίλε; Ο κόσμος γέμισε τρελούς!...»
Και βλαστημάει.
23 Ιανουαρίου 2011
Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου