Παρουσίαση του μυθιστορήματος «ΑΛΦΕΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη από τη Φιλόλογο Ήρα- Ειρήνη Κουρή στις 25 /1/2017 στο θέατρο «ΑΓΟΡΑ» στην Πάτρα.

(Παρουσίαση του μυθιστορήματος «ΑΛΦΕΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη από τη Φιλόλογο  Ήρα- Ειρήνη Κουρή στις 25 /1/2017 στο θέατρο «ΑΓΟΡΑ» στην Πάτρα).

Καλησπέρα σας!

Την κ Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη τη γνώρισα πριν λίγο καιρό και από την πρώτη συνάντησή μας, μου έκανε εντύπωση η μειλίχια, ήρεμη και ειλικρινής συμπεριφορά της. Έτσι, ένιωσα πολύ οικεία μαζί της και πολύ όμορφα όταν μου πρότεινε να διαβάσω και να παρουσιάσω το βιβλίο της.

Σ’ ευχαριστώ, Μαρία!

Η συγγραφή λογοτεχνικών βιβλίων  στις μέρες μας, έχει γίνει κερδοφόρο επάγγελμα για πολλούς /ες που επιδιώκουν την προσωπική τους προβολή, τις δημόσιες σχέσεις και τον πλουτισμό. Το βιβλίο έγινε εμπόρευμα αμφιβόλου ποιότητας και η επιδίωξη πολλών περιώνυμων συγγραφέων είναι να πουλήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα αντίτυπα. Η εμπορευματοποίηση λοιπόν, των λογοτεχνικών κειμένων, οδήγησε κάποιους στη συγγραφή αφηγημάτων που κινούνται ανάμεσα στο τι αρέσει σε ένα καταναλωτικό κοινό και στο τι φαίνεται πιο εκκεντρικό κυρίως, σε σχέση με το περιεχόμενο.

Διαβάζοντας το βιβλίο» «ΑΛΦΕΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη ευθύς εξαρχής, διέκρινα τις αρετές μιας πηγαίας και αυθεντικής γραφής, ξεχωριστής και ιδιαίτερης, που παραπέμπει στο ύφος της ηθογραφίας.

Αν ξεκινήσουμε την αποτύπωση των εντυπώσεων μας από τη γλώσσα της συγγραφέως θα σταθούμε με θαυμασμό στη δύναμη της ζωντανής έκφρασης τόσο στην περιγραφή, όσο και στην αφήγηση. Η αβίαστη χρήση λέξεων από την ντοπιολαλιά της Αχαϊκής επαρχίας, χαρακτηρίζει τη δυναμική και την πρωτοτυπία του λόγου της  και αισθητοποιεί παραστατικά εικόνες και ανθρώπους μιας άλλης εποχής.

Η κ  Κολοβού με αφορμή τα σημάδια της μοίρας που συχνά κουβαλούν οικογένειες από γενιά σε γενιά ξεδιπλώνει τον αληθινό μύθο της όπως έκαναν οι γιαγιάδες που, με τις ιστορίες που έπλαθαν από τις εμπειρίες τους, πάσχιζαν να νουθετήσουν και να οδηγήσουν παιδιά κι εγγόνια στο αληθινό νόημα της ζωής.  « Ντροπή πρέπει να νιώθουν αυτοί που εξαπατούν την αγάπη, που εκμεταλλεύονται την εμπιστοσύνη και τη λεκιάζουν με απιστία, που ψεύδονται και κομματιάζουν την ανθρώπινη ψυχή προσπαθώντας να κάνουν δικό τους ό,τι ιερό έχουν οι άλλοι, αφήνοντας τον άνθρωπο μετέωρο στο κενό».

Διαβάζοντας τις Άλφες – επιστολές είναι σαν να ακουμπάς στη σιγουριά της σοφίας ξεκουράζοντας έτσι την ψυχή σου με σκέψεις και ιδέες που σε οδηγούν στο δρόμο που στη σύγχρονη εποχή έχουμε ξεχάσει.  Στο δρόμο δηλαδή, της γνώσης της ανθρώπινης ψυχής ( των αδυναμιών και των ονείρων της, της πάλης με τους θεούς και δαίμονες), στον επώδυνο δρόμο της αυτογνωσίας, στη στενωπό της γνώσης του αληθινού νοήματος της ζωής. Γράφει η Μαρία: «Ο Θεός μου έβαλε  μυστικά ένα μεγάλο μάτι στη ψυχή για να μπορώ να βλέπω ό,τι οι άλλοι δεν μπορούν να δουν. Έτσι διαβάζω τις ψυχές σαν ανοιχτό βιβλίο».

Ο καθημερινός αγώνας των ανθρώπων της αγροτιάς να δαμάσουν τη φύση, οι άγριοι και σκληροί κοινωνικοί κανόνες της ελληνικής επαρχίας στα μέσα του 20^ου αιώνα, τα ήθη μια εποχής που φαίνεται να έχουν  ξεχαστεί σήμερα και οι οικογενειακοί δεσμοί , είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι του μυθοπλασίας. Η ανύπαντρη μητέρα, ο σκληρός και αυταρχικός σύζυγος  και πατέρας, ο ακριβοδίκαιος αλλά απαιτητικός περίγυρος, η ανθρωπιά του ταπεινού, η υπερηφάνεια του καταφρονεμένου, η αθωότητα της παιδικής ηλικίας, το πείσμα για πρόοδο, το μεγαλείο της ανυπόταχτης και ανυστερόβουλης καρδιάς αλλά και η στέρηση του νου των ανθρώπων που ζουν στην αποκομμένη από τα αστικά κέντρα αχαική ύπαιθρο είναι θεματικά ιδεολογικά μοτίβα που η συγγραφέας έντεχνα επαναφέρει στην αφήγησή της.

Η οικογένεια, βασικό κοινωνικό κύτταρο, γίνεται καταφύγιο αλλά και θηλιά, αποκούμπι αλλά και ματωμένος σουγιάς, αφετηρία αλλά και επίλογος ζωής. 

Ο παππούς και η γιαγιά  που στεγάζουν το γένος, ο πατέρας και η μάνα που μοχθούν για να αβγατίσουν τα αγαθά για τους απογόνους τους, χωρίς να βαρυγκομούν για όσα πάθη κληρονόμησαν,  τα παιδιά – η νέα γενιά που άνοιξαν τις φτερούγες τους για να ξεφύγουν από το μίζερο και στενόμυαλο περιβάλλον του χωριού, βρήκαν το κατάλληλο αφηγητή που καταγράφει με υπομονή και τρυφερότητα το πολύχρονο ταξίδι του καθενός στην Ιθάκη του.

Κλείνοντας, θέλω να σταθώ επιγραμματικά σε 3 εξωτερικά γνωρίσματα, σημαντικά κατά τη γνώμη μου, που χαρακτηρίζουν τη δομή του μυθιστορήματος.

1.     Το βιβλίο χωρίζεται σε 3 μέρη- κεφάλαια  όπου το καθένα έχει τη δική του ταυτότητα ως προς τον αφηγηματικό χρόνο και ως προς τη διδαχή.

2.     Μέσα στο πεζό κείμενο ενσωματώνονται ποιήματα της συγγραφέως στα οποία αποκρυσταλλώνεται η συλλογική συνείδηση, όπως στα λυρικά μέρη της αρχαίας  τραγωδίας.

3.     Η αφήγηση οραμάτων – ονείρων που μας παρασύρει σε δρόμους μεταφυσικούς δύσβατους και δυσανάγνωστους αλλά ανοιχτούς στα αισθήματα και στα συναισθήματά της  ψυχής

Η κ. Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη με ευαισθησία, αυθεντικότητα, αθωότητα και εντελώς ανεπιτήδευτα, αφήνει παρακαταθήκη για τα παιδιά της και στους αναγνώστες της  τις δικές της Άλφες. Αφήνει παρακαταθήκη τις επιστολές της σε όλους όσους έμαθαν να ξεδιψούν από τα γάργαρα νερά μιας παραδοσιακής πηγής γνώσης και τέρψης.

Καλοτάξιδο, Μαρία

Τετάρτη, 26 Ιανουαρίου 2017

Ήρα – Ειρήνη Κουρή