«Ο ΣΦΥΓΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Ο σφυγμός της ζωής

Μες στις γερτές θημωνιές με τα ψωμωμένα στάχια  ψηλάφισα πρώτη φορά το σφυγμό της ζωής∙  τα χρυσωμένα λάβαρα της βίωσης∙ τις ιδρωμένες   χούφτες. Καρποί γλυκοί της νιότης  οι ανθοί.  Σα  μελωμένο καλοκαίρι. Κάτω απ’ το στέρνο  του ουρανού έπλεξα  το δίχτυ μου για να ψαρέψω την καρδιά σου. Κι έπειτα  φάγαμε μαζί απ’ το καρπούζι που είχα φυλαγμένο στην πέτρινη βρύση.  Κι έτρεμα σαν πυγολαμπίδα καθώς αντανακλούσε   το χαμόγελο  σου πάνω μου. Με  αύρα καλοκαιρινή   είχες χτενίσει τα μαλλιά σου και μεθύσαμε απ’ τ’ άρωμα του γιασεμιού πίσω απ’ τη μάντρα.  Ήτανε καλοκαίρι,  θυμάμαι …Σαν τώρα! Κι  είχες βγάλει το λινό σου πουκάμισο να με σκεπάσεις…

Κι ύστερα, κάποια Κυριακή, χαράματα ξανασηκωθήκαμε, φορώντας την πούλια και τον αυγερινό στα στήθη μας. Πήραμε  το στρατί για τ’ αλώνι για να θηκιάσουμε τους κόπους μας. Από νωρίς ξεκινήσαμε να τραγουδούμε  κείνο το τραγούδι που  είχαμε μαθημένο πριν χρόνια. Τίποτε δεν είχε αλλάξει… Μόνο κάποιες βαθιές χαραματιές στα  κορμιά μας φανέρωναν πως είχαμε γειωθεί στο χώμα για  δεκάδες Ιούνηδες.

Με κοίταξες στα μάτια. «Να  τραγουδάς κάθε φορά που λιγώνονται οι δυνάμεις, να αναπτερώνεται το κορμί» μου  είπες κι εγώ έβγαλα το κεφαλομάντηλο   μου  να σκουπίσω τον ιδρώτα σου. Πιαστήκαμε χέρι χέρι μέχρι να φτάσουμε στην κορφή. Στην κορυφή, στο δικό μας αλώνι, είχαμε στήσει τη δική μας θημωνιά. Ζωθήκαμε τις αρματωσιές μας για μια ακόμη φορά. Λικνιστήκαμε σαν το άχυρο μέχρι που απέμεινε στις χούφτες μας καθάριος ο καρπός της δική μας  αγάπης.  Κι ήτανε καλοκαίρι, θυμάμαι… Σαν τώρα,  σαν χθες,  σαν πάντα! Χρόνια  μαζί στα ίδια λημέρια, στα ίδια αλώνια, στις ίδιες στάσεις σταθήκαμε. Και πάντα είχαμε φυλαγμένη μια στάμνα στην πέτρινη βρύση. Μέσα της είχαμε φυλακίσει το άρωμα του γιασεμιού και τη δροσιά της νιότης.

Στους λευκούς κροτάφους σου  βρήκε καταφύγιο η υπομονή. Για μια ακόμη φορά κερδίζει την καρδιά μου. Γνέφεις συγκαταβατικά πως δικαιώνεται η επιμονή να με έχεις στο πλάι σου. Κι είναι  μονίμως καλοκαίρι. Κι εγώ ακόμη  κάτω απ’ το στέρνο  του ουρανού απλώνω   τα δίχτυα  μου για να ψαρέψω την καρδιά σου!... Σύντροφο αιώνια    στο πλάι σου να με ‘χεις.

Παρασκευή, 20 Ιουλίου 2018

(Αφιερωμένο στο σύζυγο μου   Ιωάννη)