Προσεγγίζοντας το βιβλίο: «ΣΚΕΨΕΩΝ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑΤΑ» του Γεώργιου Ι. Μποτή. (Ένα πόνημα 142 σελίδων, ιδιωτικής έκδοσης, Αθήνα 2019) - Κριτική της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη.

Σαν μια στοργική,  αγαπητική και ταυτοχρόνως παρηγορητική  ηλιαχτίδα ζωοφόρου φωτός ήρθε το βιβλίο «Σκέψεων απανθίσματα» του Γεώργιου Ι. Μποτή, για να ρίξει πάνω μας όλη τη ζωτική, αναπλαστική  και αναγεννητική της δύναμη.

Από την μακροχρόνια αναζήτησή του, για το  τί  είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο, ανακάλυψε όλα εκείνα τα δυνατά, τα ευαίσθητα και εποικοδομητικά στοιχεία που σηματοδότησαν και αξίωσαν  το οικοδόμημα της ζωής του,  όπου και μας τα  αποκαλύπτει. Βεβαίως, δεν θέλει να ξύνει τις ματωμένες πληγές της νιότης του, ούτε το βουβό κλάμα του Γολγοθά του να θυμάται, παρά μονάχα δίνει όρκο πως πάντα ίδιος θα μένει ως το τέλος, προσφέροντας προς μελέτη, προβληματισμό και χρήση  «Το Αλφαβητάρι της Αγάπης» του  για να είμαστε έτοιμοι να μεγαλουργήσουμε στο όνομα της Αγάπης. Ο άναρχος λόγος της ψυχής και του νου απέκτησε αρχή, έγινε φωτεινός σηματοδότης, βάλσαμο  και ζύμη, για να μη παρεκκλίνουμε της πορείας μας και να  βρίσκουμε  λύσεις και γιατρειά σε αγάπης συνταγές. Υμνώντας και ευχαριστώντας  Θεία  κι ανθρώπους, συνεχίζει να υφαίνει το υφάδι της ζωής του με στημόνι ανιδιοτελούς αγάπης. Γίνεται  άνθρωπος προς μίμηση, παραδειγματικός δάσκαλος – αφού με  το μεγαλείο του χαρακτήρα του και της πνευματικότητας μεταλαμπαδεύει  στην κοινωνία  την πυρίγονη γνώση   και εμπειρία του.

Για τον συγγραφέα Γεώργιο Ι. Μποτή, η ζωή  είναι απλή και χρειάζεται δίπλα μας ο στερεός κορμός της Αγάπης για να κρατιόμαστε,  και με υπόκλιση  θα καταθέτω τους στίχους του από το ποίημα «Μάθε με ν’ αγαπώ», σελ 37:

«…

Ύμνησε , μούσα μου γλυκοστάλακτη, του διάβα μου τα πάθη,

κάλυνε εσύ, θεά του νου γοργόφτερη, τις πίκρες και τα λάθη

και ψάλλε μου γλυκόηχα και πες μου πως μπορώ

να στέκομαι, να περπατώ, να ζω για ν’ αγαπώ».

Επίσης, μαρτυρίες και  αναζητήσεις ακολουθούν στο εν λόγω βιβλίο. Στη σελίδα  41, στο απόσπασμα του ποιήματος «Αναζήτηση», μας εκμυστηρεύεται:

«….

Ζητάει η ψυχή μου,

από τη γέννησή μου,

το χρυσόμαλλο δέρας της Αθανασίας

να βρω,

 μα δεν μπορώ

απ’ το λιμάνι της βολής

να βγω».  

Καθώς το ποιητικό τάλαντο με το οποίο έχει προικιστεί, είναι δώρο Θεού: ο συγγραφέας και ποιητής Γεώργιος Ι. Μποτής, αυτή τη δημιουργική πνοή τη θέτει στη εξυπηρέτηση των συνανθρώπων του. Χρησιμοποιεί την ποίηση σαν ενωτικό κρίκο ανάμεσα στους λαούς του κόσμου, ισορροπώντας τις υπαρξιακές του αναζητήσεις με ποίηση ανθρωποκεντρική. Ενεργεί καλοπροαίρετα, προσευχόμενος στην Ανωτάτη Αρχή,  στον Προαιώνιο Λόγο του Θεού να μεριμνήσει για την νέα τάξη πραγμάτων προσφέροντας «Το καλύτερο δώρο» στους συνανθρώπους του: την ιδία του ψυχή! αποδεικνύοντας εμπράκτως πως η γλώσσα της Αγάπης μιλιέται ανά τον κόσμο στην ίδια διάλεκτο.

Στο τρυφερό και γεμάτο αισθήματα ποίημα «Το αρμενάκι»,  ο κ. Μποτής μας καταθέτει την οικουμενική και προστατευτική δύναμη της Αγάπης. Σαν πατέρας νανούρισε στην αγκαλιά του το ξένο παιδάκι καθώς επέστρεφε από ένα ταξίδι του στην Μογγολία στο αεροδρόμιο της Μόσχας: 

«Κοιμήσου, Αρμενάκι μου, κοιμήσου.

 Κοιμήσου στην Αγκάλη  μου  γλυκά,

σαν μεγαλώσεις αγγελούδι μου θυμήσου,

πως σε νανούρισαν χείλη ελληνικά» σελ:  54.

Χρησιμοποιώντας   έντεχνα τη γραφίδα της πένα του και  διαθέτοντας το ακέραιο της σεμνότητας και  το αυστηρό  κριτήριο  της αυτογνωσίας,  μας αποκαλύπτει  προσωπικές και ανεξίτηλες στιγμές, στιγμές που δίνουν  περιεχόμενο και ουσιαστική  αξία στη ζωή, με σκοπό να δώσει «διέξοδο στο αδιέξοδο».

Μα ο χρόνος φεύγει… και μαζί του φεύγουν οι ισχυροί και οι ανίσχυροι… οι δυνατοί και αδύναμοι… με τα πάθη και τα λάθη να καλύπτουν την γέννηση και την αποκάλυψη της αλήθειας… Ο συγκαιρινός ανεμοστρόβιλος μας χρεώνει  με τα βαρετά της ζωής. «Τα πάντα έχουν αλλάξει» και επειδή ο συγγραφέας κ. Γιώργος Ι. Μποτής αγαπά τον άνθρωπο, παραμένει άοκνος εργάτης του καλού‧ κι ως  Αγαπάνθρωπος, μας προσφέρει κάτι από «Γεύση Αιωνιότητας», κάτι από «Το κτιστό και το άκτιστο», με  την αγάπη, την καλοσύνη, την ευθύτητα και προπάντων την εντιμότητα να αποτελούν την κατευθυντήρια γραμμή στην πορεία της ζωής του.

Παρόλο που ο χρόνος είναι αδηφάγος και  «Τα πράγματα των καιρών μας» κινούνται κάτω από μια αδιάκοπη σειρά προσωπείων χωρίς να τολμάμε να φανερωθούμε,  ο κ.  Μποτής  με μακαριότητα φιλοσοφεί απάνω στο μυστήριο της ζωής. Στοχάζεται και προβληματίζεται με τους στοχασμούς και τους προβληματισμούς των συνανθρώπων του για να αντιμετωπίσει με σύνεση και υπομονή το κάθε εμπόδιο.

Συνοψίζοντας, καταλήγω στο συμπέρασμα: ο συγγραφές δίνει όλες αυτές τις χριστές και χρηστικές  συμβουλές, όλους αυτούς τους διαχρονικούς και πανανθρώπινους στοχασμούς  βασισμένος σε χρόνια εμπειρία και ώριμη σκέψη, καταγράφοντας  χωρία και στοιχεία δύσκολων καταστάσεων. Παρουσιάζει το μεδούλι και το απόσταγμα που του χάρισε η ζωή και η παραμονή του πλάι σε αξιόλογους πνευματικού ανθρώπους προς τέρψη μας και πνευματική μας τροφή‧ γι αυτό,  νιώθω την ανάγκη να τον ευχαριστήσω θερμά  για την προσφορά του! Εύχομαι,   ο Θεός να του  χαρίζει δύναμη και  κουράγιο και να προσπερνά ανώδυνα τις όποιες  δυσκολίες.

Με όλο μου το Σεβασμό και την Αγάπη

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Παρασκευή, 22 Μαρτίου 2019

 

 

Αγαπητή μου  Μαρία

Οι σκέψεις σου, εκλεκτή μου φίλη, που κατέγραψες για το βιβλίο μου «Σκέψεων απανθίσματα» με συγκίνησαν βαθιά. Ο μεστός σου λόγος με το σπινθηροβόλο πνεύμα, που σε διέπει, κατόρθωσε με γλαφυρότητα και σαφήνεια να σκιαγραφήσει όχι μόνον το έργο μου και την λογοτεχνική μου πορεία αλλά να μπεις και στα άδυτα της ψυχής και να τα αποκαλύψεις. Όσα συ διορατικά γράφεις για το έργο μου θα μπορούσε να τα γράψει μόνο κάποιος που έχει συμπορευτεί μαζί μου στη διαδρομή της πορείας μου.

Όμως, συ νοερά περπάτησες μαζί μου σε όλες τις φάσεις της πορείας μου και κατόρθωσες να σκιαγράφησες την προσωπικότητά μου τόσο έντονα που και  σε μένα τον ίδιο αποκάλυψες τον εαυτό μου και τόνωσες τις δυνάμεις μου για να συνεχίσω, όσο ζω. Διότι η ζωή σημαίνει δράση. Αν παραιτηθούμε από  οποιαδήποτε δραστηριότητά μας μοιάζει σαν ένας μερικός θάνατος. Με όσα μου έγραψες φόρτισες τις μπαταρίες μου  για να συνεχίζω όσο μου είναι μπορετό και να προσπαθώ να δίνω το στίγμα της ανθρωπιάς και της  Αγάπης, το μοναδικό αντίδοτο στη σκληρότητα της ζωής.

Θα ήταν τιμή μου τα όσα μου γράφεις να τα δημοσιεύσεις, όπου εσύ νομίζεις.

 Με βαθιά εκτίμηση και Αγάπη

Γιώργος Ι. Μποτής