«ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

«ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ»

Βρίσκομαι εξόριστος σε τέσσερις τοίχους‧ 

να μου σπάει τα τύμπανα ο εκκωφαντικός 

θόρυβος της σιωπής. 

Κρυμμένος πίσω απ’ το ντέφι της Άνοιξης 

αφουγκράζομαι 

ήχους μελωδικούς  

λαχταρώντας 

των  ολάνθιστων  πάρκων τον ίσκιο. 

Μια   ενδόμυχη   ιδέα φουσκώνει τα σπλάχνα μου 

και ριγώ: 

Να ‘χα φτερά να πετούσα‧ 

ταξίδι  να έκανα απ’ το στενό μου μπαλκόνι 

στις  απέναντι κορυφές 

των πανύψηλων δέντρων‧ 

να  ‘σμιγα  το βουβό  μοιρολόι μου

με το πρωινό κελάηδισμα των πουλιών‧   

μαζί  τους να δινόμουν   

στον εμπαιγμό της  Αγωνίας μου 

και της οδυνηρής προσπάθειας  μου 

ν’ αρμέξω λιγάκι φως απ’ το κελάρι του Ήλιου,  

αμόλυντο αγέρι να αναπνεύσω.

  

Μικρός  κι ασήμαντος, τρωτός κι αδύναμος,  

όρθιος   

της γης το θεμέλιο κοιτώ, 

να αποφύγω το λάκκο που έχει ανοίξει, 

ο αόρατος εχθρός… 

Αντιστέκομαι  να του παραχωρήσω  

πρόσφορο έδαφος‧   

να γίνω εύκολος  στόχος  στο χέρι του το δολοφονικό… 

Είμαι  αποφασισμένος  να ζήσω 

το μεγάλωμα της μέρας 

εντός των θυρών. Να παρατείνω εντός μου την Άνοιξη!

Τρίτη, 7 Απριλίου 2020