ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΒΑΦΤΗΚΑΝ ΜΑΒΙΑ ΤΑ ΚΡΙΝΑ! της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΒΑΦΤΗΚΑΝ ΜΑΒΙΑ ΤΑ ΚΡΙΝΑ!

 

Τα κρίνα άρχισαν ν' ανθίζουν

τη νύχτα της Ανάστασης!

Ξάπλωσε το γαλάζιο Φως τ' Ουρανού

πάνω στης Γης το ματωμένο σεντόνι

και βάφτηκαν μαβιά τα κρίνα!

 

Ήταν εκείνη η ώρα

που η Περσεφόνη ανέβαινε από τον Άδη

κι Ανάσταση θα γιόρταζε η Γης.....

 

Η μάνα της, χαροκαμένη,

δεν πρόλαβε

το πένθιμο φουστάνι της ν' αλλάξει....

Να γιατί βάφτηκαν μαβιά τα κρίνα!

Γαλάζιο Φως και Αίμα τα είχαν ποτισμένα!

 

27 Απρίλη 2025

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΕΝΑΣ ΛΕΒΕΝΤΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

 

ΕΝΑΣ ΛΕΒΕΝΤΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ 

 

Ένας λεβέντικος χορός ολόκληρη η ζωή μου

Ντύθηκε τα αρώματα της φύσης η ψυχή μου

Κολύμπησε στο πέλαγο του νου και ταξιδεύει

Με τα θεριά φιλιώθηκε, μ' αερικά χορεύει.

 

Από ανάσα ελεύθερη τον άνεμο ανασαίνει

Σπόρους αρχείου θερισμού στα σπλάχνα μέσα σπέρνει

Τη μνήμη των κυττάρων μου τρέφει αρχαία Μήτρα

Κι όταν ο Ήλιος μου γελά βγαίνει καινούργια φύτρα.

 

Ένας λεβέντικος χορός στο χείλος της αβύσσου

Περιγελά το Χάροντα και τα φλουριά του Κροίσου

Μη το ξεχνάς πως η ζωή χαρά και λύπη είναι

κι απ' το μεθυστικό κρασί της ύπαρξης της, πίνε!!!

 

Παρασκευή, 25 Απριλίου 2025

 Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

"ΘΥΣΙΑΣΜΕΝΟΙ ΑΜΝΟΙ" στίχοι Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Ο θάνατος του νεκροθάφτη, Κάρλος Σβάμπε

ΘΥΣΙΑΣΜΕΝΟΙ ΑΜΝΟΙ

Απόψε κρύφτηκε το φεγγάρι.

Τυλίχτηκε σ' απριλιανό σεντόνι 

κι αφουγκραζόταν το παράπονο της γης.

Οι ωδίνες είχαν ματώσει το ζωφόρο χιτώνιο.

Ο αμνός θυσιασμένος.

Σουβλισμένος στον αυλόγυρο της κατασπαραζόταν.

 

Κάπου ακούγονταν ψαλμοί

"Χριστός Ανέστη εκ νεκρών"

κι η προβατίνα μαντρωμένη

βέλαζε την επιστροφή του.

 

Το άσπρο φαρί του Άη Γιώργη του Τροπαιοφόρου,

σαν σύννεφο λευκό

πάνω απ' το κεφάλι της κάλπαζε

κυνηγώντας το Δράκο.

 

Κάποιοι τολμηροί πεχλιβάνηδες μαχητές

ζητούσαν ευλογία μέσα τους

απ' τον θανατωμένο άγιο.

Διεκδικούσαν την ήττα  του Κακού

πλέκοντας αγκάθινα στεφάνια!.....

 

23 Απρίλη 2025

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Χρόνια πολλά αγαπητοί μου φίλοι! Χριστός Ανέστη! Με το ποίημα " ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΤΟΣΟ ΦΩΣ" αφιερωμένο σε όλους όσους αναζητούν το Φως και χάνονται στο σκοτάδι!.....

 

ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΤΟΣΟ ΦΩΣ

 

Πώς να αντέξω τόσο φως;

Ήλιε μου, με τυφλώνεις!

Κι ας σέρνομαι στα σκοτεινά:

Με βρίσκεις! Με σηκώνεις!

 

Στα σύννεφα πετώ με εσέ!

Μα όλο κοιτάζω κάτω.....

Απ' τα φτερά σου αφήνομαι

και ξαναπιάνω πάτο!

 

Όφις, εγώ! Δεντρί, εσύ!

Το χώμα τρώω και σμίγω.

Στις ρίζες κουλουριάζομαι

κι αλάργα αλάργα σβήνω!.....

 

Χάνομαι μες την άβυσσο.

Στο χώμα σιγολιώνω.

Καίει φωτιά τα σωθικά

Το φως ξανανταμώνω!....

 

Γράφτηκε 22 Απρίλη 2025

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ - Οι ήρωες γεννιούνται μια φορά αλλά πεθαίνουν κάθε μέρα….

 

«Ο ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ»

του  Φιλανδού συμβολιστή ζωγράφου Χιούγκο Σίμπεργκ

 

 

 ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ 

 Μη ψάχνεις τη φύτρα σου στη γη

 Τα δάκρυα τ’ ουρανού δεν πότισαν ακόμη την καρδιά του ανθρώπου !

 Σκλήρυνε η πέτσα τους ακόμη πιο πολύ!....

 Σκληρή έγινε σαν πέτρα  και η αξίνα του στοχαστή

 σκοντάφτει χτυπώντας το κεφάλι του...

 Μαζεύτηκαν σύννεφα  προμηνύοντας  μπόρα

 Να ξεπλύνουν τη ντροπή για τους άθαφτους ήρωες

 Που σαπίζουν   σκεπασμένοι με   σάρκες κι αίματα...

 Κάποια στιγμή θα σπάσει η θρομβούμενη φλέβα

 Θα στεγνώσει η αφορμισμένη πληγή.

 Οι κασμάδες  θα χτυπήσουν ζωοφόρο αρτηρία

 και το μεδούλι που  ρουφούσαν  θα ξεράσουν οι τιτάνες

 μέσα από τα τάρταρα…

 

 Οι ήρωες γεννιούνται μια φορά

 αλλά πεθαίνουν κάθε μέρα….

 

 Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη