 |
|
«ΠΛΗΜΜΥΡΩΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ»
'Εργο μικτής τεχνικής της Μαρία Κολοβού
Ρουμελιώτη
|
'Ενα Ποιητικό-Φιλοσοφικό
Δοκίμιο γραμμένο από τον καλλιτέχνη και κριτικό τέχνης Rizal Tanjung) για: «ΒΡΟΧΗ» και «ΤΟ ΠΛΗΜΜΥΡΩΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη
Σε έναν κόσμο όπου το
χρώμα και η γλώσσα συχνά βαδίζουν σε ξεχωριστούς δρόμους, η Μαρία Κολοβού
Ρουμελιώτη — η Ελληνίδα ποιήτρια και ζωγράφος — τα έχει επανενώσει σε έναν
στοιχειώδη λόγο: τη γλώσσα της κοσμικής συνείδησης. Το ποίημά της ΒΡΟΧΗ και ο πίνακάς της μικτής τεχνικής ΤΟ
ΠΛΗΜΜΥΡΩΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ συνομιλούν στο ίδιο βασίλειο — ανάμεσα στο νερό και τη
φωτιά, ανάμεσα στο σώμα της Γης και την ψυχή του Ουρανού, ανάμεσα στην αρχαία
ελληνική σοφία και τις επιθυμίες της σύγχρονης ανθρωπότητας.
Η Μαρία, ριζωμένη στη
μακρά παράδοση των Ελλήνων στοχαστών, δεν αντιμετωπίζει τη βροχή ως ένα απλό
μετεωρολογικό γεγονός. Την
ερμηνεύει ως ένα οντολογικό φαινόμενο — μια αναγέννηση του κόσμου μετά την
αμαρτία, τη θλίψη και την εξορία της ανθρωπότητας από τη φύση. Μας επαναφέρει στην ελληνική έννοια της
φύσης — της φύσης ως κάτι ζωντανό, συνειδητό και ιερό.
---
I.
Βροχή: Τα Κοσμικά Δάκρυα και η Ηθική των Θεών
> «Αν το φαινόμενο της βροχής αφεθεί ανερμηνεύσιμο, ορισμένοι ονειροπόλοι
στοχαστές μπορεί να επιμείνουν ότι η βροχή είναι τα δάκρυα του Ουρανού — που
πέφτουν στη Γη για να ξεπλύνουν τις πληγές της».
Αυτή η αρχική γραμμή
είναι μια φιλοσοφική επίκληση: η βροχή ως πάθος, θεϊκή ενσυναίσθηση. Όπως οι θεοί της ελληνικής τραγωδίας, οι
θεότητες στον κόσμο της Μαρίας δεν είναι μακρινές μορφές του Ολύμπου — είναι
ηχώ της δικής μας ανθρώπινης συνείδησης.
Ο Δίας, στους στίχους
της, δεν είναι απλώς αυτός που κρατάει τη βροντή. είναι ο ηθικός παλμός της ύπαρξης.
> «Κεραυνός στα δάχτυλα
του Δία»,
γράφει — μια μεταφορά
που γεφυρώνει την επιστήμη και τον μύθο, τον Νεύτωνα και τον Όμηρο. Ο κεραυνός γίνεται η ίδια η γραμμή του
χρόνου, τεντωμένη ανάμεσα στη θέληση και τη σοφία, ανάμεσα στους νόμους του
κόσμου και την τρυφερότητα της Γης.
Μέσα από αυτό, η Μαρία
διοχετεύει τη φωνή του Ηράκλειτου, ο οποίος κάποτε δήλωσε ότι ο κόσμος ζει με
το αιώνιο παιχνίδι ανάμεσα στη φωτιά και τον λόγο. Η βροχή, στην κοσμολογία της Μαρίας, γίνεται το αντίστοιχο της
φωτιάς — όχι για να καταστρέψει, αλλά για να αποκαταστήσει την χαμένη αρμονία.
---
II.
Η Ουράνια Λύρα: Η
Μουσική της Βροχής και η Κίνηση του Σύμπαντος
> «Πρωτοφανής χαρά
περιμένει τα φύλλα,
ο χορός τους
συντονίζεται αμέσως.
Στην ανάσα του ανέμου
– σαν λυγμός,
η βροχή πέφτει με την Ουράνια Λύρα.»
Εδώ η Μαρία
επικαλείται την harmonia mundi — την αρμονία των σφαιρών. Όλα δονούνται σε
μυστική συμφωνία: φύλλα, άνεμος, βροχή, ακόμη και ανθρώπινα δάκρυα.
Είναι η φωνή του
αναγεννημένου Ορφέα, του οποίου η λύρα κάποτε δάμαζε τον κάτω κόσμο. Η μουσική της Βροχής είναι το τραγούδι
της θεραπείας — μια κοσμική ορχήστρα που ενώνει τα τέσσερα αρχέγονα στοιχεία:
γη, αέρα, νερό και φωτιά.
Με μια σύγχρονη
έννοια, η Μαρία μας καλεί να ακούσουμε ξανά τη Γη, της οποίας η φωνή έχει
σιωπήσει από μηχανήματα, αλγόριθμους και ανθρώπινο εγώ. Η βροχή δεν είναι πλέον ένα φυσικό
φαινόμενο‧ γίνεται μια τελετουργία οικολογικής και
ηθικής ανανέωσης — ένα βάπτισμα για έναν κόσμο που έχει ξεχάσει πώς να
προσεύχεται.
---
III.
Η Γη ως Φιλοσοφικό
Σώμα: Μεταξύ Όρκου και Λύτρωσης
> «Τα σύννεφα
γονατίζουν από το βάρος της προσευχής, αποκαλύπτοντας την ντροπή μας».
Αυτός ο στίχος τρέμει
σαν την προσευχή του Σωκράτη κάτω από τον αθηναϊκό ουρανό. Το σύννεφο, όχι πια
ατμός, γίνεται το βάρος της συνείδησης - το ηθικό βάρος ενός είδους που έχει
προδώσει το δικό του έδαφος.
Όταν η Μαρία γράφει:
«Με τρυφερά χάδια
στοργής,
για να προστατεύσουμε
το μερίδιο της γης,
για να αρνηθούμε ό,τι
χτίστηκε παράνομα»,
εκτελεί μια ποιητική
πράξη διαμαρτυρίας - μια λεπτή κριτική της νεωτερικότητας, της αρχιτεκτονικής
της απληστίας, της προόδου που αποκόπτει τις ρίζες της από το πνεύμα.
Έτσι, η ΒΡΟΧΗ γίνεται ένας οικολογικός ψαλμός,
ένας ύμνος στη σωφροσύνη - την ελληνική αρετή της εγκράτειας και της
ισορροπίας. Η Μαρία
ανασταίνει την ψυχή της κλασικής Ελλάδας, διδάσκοντας για άλλη μια φορά ότι η
αρμονία δεν γεννιέται από την κυριαρχία, αλλά από την επίγνωση.
---
IV.
Το Πλημμυρισμένο
Δάσος: Ένα Όραμα Νερού, Μνήμης και Χρόνου
Στον πίνακά της ΤΟ
ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ, η Μαρία επεκτείνει την μεταφυσική εμβέλεια του ποιήματός
της. Οι στριμμένοι κορμοί
που αναδύονται από το νερό μοιάζουν με ανθρώπινες μορφές σε προσευχή - μισοί
βυθισμένοι, μισοί ανοδικοί.
Το νερό εδώ δεν είναι
καταστροφή. είναι καθρέφτης
και μνήμη.
Τα δέντρα στέκονται
σαν φιλόσοφοι - ριζωμένα αλλά στοχαστικά, σιωπηλά αλλά ζωντανά. Ενσαρκώνουν το
παράδοξο της ύπαρξης: να βυθίζεσαι και να αναπτύσσεσαι ταυτόχρονα.
Το οπτικό της στυλ
συνδυάζει τον ευρωπαϊκό ρομαντισμό με τον ελληνικό συμβολισμό. Κάθε ξύλινο περίγραμμα θυμίζει τον
εκστατικό πόνο του Διονύσου, ενώ το στοχαστικό νερό υποδηλώνει την απολλώνια
ηρεμία της διαύγειας και της συνείδησης.
Σε αυτή την
αλληλεπίδραση έκστασης και τάξης, η Μαρία αναπαριστά τον αιώνιο διάλογο μεταξύ
Διονύσου και Απόλλωνα. Όπως είπε ο Νίτσε, «Από την έντασή τους, γεννιέται η
αληθινή τέχνη».
V.
Από την Ελλάδα στον
Κόσμο: Ένα Νέο Ρεύμα στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
Αυτό που δημιουργεί η
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη δεν είναι απλώς τέχνη — είναι μια αναζωπύρωση του
ήθους.
Μέσα σε μια παγκόσμια
λογοτεχνική σκηνή κορεσμένη από ειρωνεία, ψηφιακή ταχύτητα και κατακερματισμό,
προσφέρει ένα τρίτο μονοπάτι: τον πνευματικό ρεαλισμό — ρεαλισμό εμποτισμένο με
κοσμική πνοή.
Το έργο της αντηχεί με
τη σημερινή παγκόσμια ποιητική αναβίωση:
Όπως η Louise Glück,
που γράφει για τη φύση ως μια σιωπηλή γραφή·
Όπως ο Ocean Vuong, που βρίσκει την αγάπη μέσα
στη στάχτη και τη βροχή·
Όπως ο Shuntaro
Tanikawa, που αφουγκράζεται τη μοναξιά του ουρανού.
Ωστόσο, η Μαρία
παραμένει βαθιά Ελληνίδα. Κάθε
στίχος της ποίησής της αντηχεί με την τριάδα του λόγου, του ήθους και του
πάθους — τους διαχρονικούς πυλώνες της ελληνικής φιλοσοφίας,
επαναπροσδιορισμένους για έναν κόσμο του 21ου αιώνα που διψά για νόημα.
---
VI.
Επίλογος: Στα Μάτια
της Βροχής, ο Κόσμος Μπορεί Ακόμα να Θεραπευτεί
>
«Χρυσή βροχή στο μάτι
του κυκλώνα,
Ο Ναός του Ήλιου με
όρθιες κολώνες,
Ένα ουράνιο τόξο μετά
την καταιγίδα —
είθε η ελπίδα του
κόσμου να παραμείνει ζωντανή!»
Αυτή η τελευταία
στροφή ανοίγει μια πόρτα ελπίδας — όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για μια
ανθρωπότητα που πνίγεται στις δικές της καταιγίδες.
Μέσα από τη ΒΡΟΧΗ και
το ΠΛΗΜΜΥΡΩΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ, η Μαρία διδάσκει μια αρχαία αλήθεια που αναγεννάται: ότι
κάθε καταστροφή είναι επίσης ένας καθαρισμός, κάθε κατακλυσμός μια νέα Γένεση.
Όπως οι προσωκρατικοί
φιλόσοφοι πίστευαν κάποτε ότι το νερό είναι η αρχέγονη — η πρώτη αρχή όλων των
πραγμάτων — η Μαρία μας καλεί πίσω στην ίδια πηγή: όχι μόνο το νερό που
συντηρεί το σώμα, αλλά και το νερό που θεραπεύει την ψυχή.
Και μέσα σε αυτή τη βροχή, ακούμε ξανά την
αιώνια φωνή της Ελλάδας: Ότι η ομορφιά είναι η πιο ευγενική μορφή αλήθειας. Ότι
ένας αληθινός ποιητής είναι αυτός που μπορεί να κάνει τον ουρανό να κλάψει —
ώστε η Γη να χαμογελάσει για άλλη μια φορά.
--- Rizal Tanjung Δυτική Σουμάτρα – Αθήνα, Οκτώβριος
2025
Αν δεν είχε ερμηνευτεί το φαινόμενο της βροχής,
ίσως κάποιος ονειροπόλος στοχαστής να επέμενε πως, η βροχή είναι τα δάκρυα του Ουρανού , που πέφτουν στη Γη για να ξεπλύνουν τις πληγές της!....
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ο Θεός μας λυπήθηκε κι άφησε τ' άστρα να κατεβάσουν τα μάτια τους στη γη!...
Κι ήρθαν τα σύννεφα γονατισμένα από το βάρος της προσευχής, ξεσκεπάζοντας τη ντροπή μας!..
Κι ήρθε η βροχή για να ποτίσει τους Όρκους μας.....
Χαρά πρωτόγνωρη περίμενε τα φύλλα.
Κουρδίστηκε αμέσως ο χορός.
Μες την ανάσα του ανέμου - σαν λυγμός,
κατέβηκε η βροχή με Ουράνια λύρα!
Τα σύννεφα αστράφταν κεραυνό.
Στα δάκτυλα του Δία το δοξάρι.
Ταράχτηκε της Γης το μαξιλάρι.
Ξεκίνησε η θάλασσα σεισμό!...
Ο ήλιος είπε να μην ξημερώσει
κι άφησε στον ύπνο τα στοιχειά,
μαζί με όνειρα κι ολίγη καταχνιά,
πάνω στη Γη το πέπλο του να απλώσει!
Σαν γιατρικό που κλείνει τις πληγές
κι ας ήταν όλη η νύχτα μιαν αντάρα...
Τ’ αποκαΐδια λουστήκαν τη λαχτάρα
κι ορκίστηκαν να σβήνουν πυρκαγιές:
Με της συμπόνιας το χάδι το ωραίο
Να συντηρούν της Γης το μερτικό
Να αρνούνται ό,τι χτίζεται λαθραίο
Να υψώσουνε της Κάθαρσης βωμό!..
Χρυσή βροχή στο μάτι του κυκλώνα.
Ναό του Ήλιου με όρθια την κολώνα.
Ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα
Να κρατηθεί του Κόσμου η ελπίδα!
RAIN by Maria Kolovou Roumelioti
Unprecedented joy awaited the leaves‧
the dance was immediately tuned‧
in the breath of the wind - like a sob,
the rain came down, with a Heavenly lyre!
The clouds flashed lightning.
On the fingers of Zeus the bow.
The Earth's pillow was shaken.
The sea began an earthquake!...
The sun said not to dawn
and left the ghosts in sleep‧
along with dreams and a little haze‧
over the Earth its veil to spread!
Like a medicine that heals wounds
and even if the whole night was a riot...
The ashes bathed the longing
and swore to extinguish fires:
With the beautiful caress of compassion,
to maintain the Earth's share‧
to deny what is built illegally‧
to raise an altar of Purification‧
golden rain in the eye of the cyclone‧
Temple of the Sun with the column upright‧
rainbow after the storm,
may the World's hope be preserved!
Thursday, October 2, 2025
Poetic–Philosophical Essay: “RAIN” and “THE FLOODED FOREST” by Maria Kolovou Roumelioti
By Rizal Tanjung
In a world where color and language often walk on separate roads, Maria Kolovou Roumelioti — the Greek poet and painter — has reunited them into one elemental speech: the language of cosmic consciousness. Her poem RAIN and her mixed-media painting THE FLOODED FOREST converse within the same realm — between water and fire, between the body of Earth and the soul of Heaven, between ancient Hellenic wisdom and the longings of contemporary humanity.
Maria, rooted in the long tradition of Greek thinkers, does not treat rain as a mere meteorological event. She interprets it as an ontological phenomenon — a rebirth of the cosmos after sin, sorrow, and the exile of humankind from nature. She brings us back to the Greek notion of physis — nature as something alive, conscious, and sacred.
I. Rain: The Cosmic Tears and the Ethics of the Gods
> “If the phenomenon of rain is left uninterpreted, some dreaming thinkers might insist that rain is Heaven’s tears — falling to Earth to wash away her wounds.”
This opening line is a philosophical invocation: rain as pathos, divine empathy. Like the gods of Greek tragedy, the deities in Maria’s world are not distant Olympus figures — they are echoes of our own human conscience.
Zeus, in her verses, is not merely the wielder of thunder; he is the moral pulse of existence.
> “Lightning at Zeus’s fingertips,”
she writes — a metaphor that bridges science and myth, Newton and Homer. The thunderbolt becomes the line of time itself, stretched between will and wisdom, between the laws of cosmos and the tenderness of Earth.
Through this, Maria channels the voice of Heraclitus, who once declared that the world lives by the eternal play between fire and logos. Rain, in Maria’s cosmology, becomes the counterpart to fire — not to destroy, but to restore the lost harmony.
II. The Heavenly Lyre: The Music of Rain and the Motion of the Universe
> “Unprecedented joy awaits the leaves,
their dance immediately tuned.
In the breath of the wind – like a sob,
rain falls with the Heavenly Lyre.”
Here Maria evokes the harmonia mundi — the harmony of the spheres.
Everything vibrates in secret accord: leaves, wind, rain, even human tears.
It is the voice of Orpheus reborn, whose lyre once tamed the underworld. Rain’s music is the song of healing — a cosmic orchestra uniting the four primordial elements: earth, air, water, and fire.
In a modern sense, Maria calls us to listen again to the Earth, whose voice has been silenced by machinery, algorithms, and human ego. Rain is no longer a natural occurrence; it becomes a ritual of ecological and moral renewal — a baptism for a world that has forgotten how to pray.
III. The Earth as a Philosophical Body: Between Oath and Redemption
> “The clouds kneel from the weight of prayer, revealing our shame.”
This line trembles like Socrates’s prayer under the Athenian sky.
The cloud, no longer vapor, becomes the burden of conscience — the moral heaviness of a species that has betrayed its own soil.
> “With tender caresses of affection,
to protect the earth’s portion,
to deny what was built unlawfully,”
she performs a poetic act of protest — a subtle critique of modernity, of the architecture of greed, of the progress that severs its roots from spirit.
Thus RAIN becomes an ecological psalm, a hymn to sophrosyne — the Greek virtue of temperance and balance. Maria resurrects the soul of classical Greece, teaching once again that harmony is not born of dominance, but of awareness.
IV. The Flooded Forest: A Vision of Water, Memory, and Time
In her painting THE FLOODED FOREST, Maria extends the metaphysical reach of her poem. The twisted trunks rising from the water resemble human forms in prayer — half submerged, half ascending.
Water here is not destruction; it is mirror and memory.
The trees stand like philosophers — rooted yet reflective, silent yet alive.
They embody the paradox of being: to sink and to grow at once.
Her visual style blends European Romanticism with Greek Symbolism. Each wooden contour recalls the ecstatic pain of Dionysus, while the reflective water suggests the Apollonian calm of clarity and consciousness.
In this interplay of ecstasy and order, Maria re-enacts the eternal dialogue between Dionysus and Apollo.
As Nietzsche said, “From their tension, true art is born.”
V. From Greece to the World: A New Current in Global Literature
What Maria Kolovou Roumelioti creates is not merely art — it is a reawakening of ethos.
Amid a global literary scene saturated by irony, digital speed, and fragmentation, she offers a third path: spiritual realism — realism infused with cosmic breath.
Her work resonates with today’s universal poetic revival:
Like Louise Glück, who writes of nature as a silent scripture;
Like Ocean Vuong, who finds love within ash and rain;
Like Shuntaro Tanikawa, who listens to the loneliness of the sky.
Yet Maria remains deeply Greek. Every line of her poetry resounds with the triad of logos, ethos, and pathos — the timeless pillars of Hellenic philosophy reimagined for a 21st-century world starving for meaning.
VI. Epilogue: In the Eyes of Rain, the World Can Still Be Healed
> “Golden rain in the eye of the cyclone,
The Temple of the Sun with upright columns,
A rainbow after the storm —
may the World’s hope remain alive!”
This closing stanza opens a door of hope — not merely for Greece, but for a humanity drowning in its own storms.
Through RAIN and THE FLOODED FOREST, Maria teaches an ancient truth reborn: that every catastrophe is also a cleansing, every deluge a new Genesis.
As the pre-Socratic philosophers once believed that water is the arché — the first principle of all things — Maria calls us back to the same source: not only the water that sustains the body, but the water that heals the soul.
And within that rain, we hear again the eternal voice of Greece:
That beauty is the gentlest form of truth.
That a true poet is one who can make the sky weep —
so that the Earth may smile once more.
Rizal Tanjung
West Sumatra – Athens, October 2025
Poem and Painting: “RAIN” & “THE FLOODED FOREST” by Maria Kolovou Roumelioti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου