Μια Φιλοσοφική Σκέψη για το Ποίημα της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη «ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ «ΕΓΩ» - Χάνοντας το «εγώ»» Από: Rizal Tanjung

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ "ΕΓΩ" ....

 

Εκεί, στην απέραντη μοναξιά...

κάτω απ' τα τρεμάμενα λυχνάρια του ουρανού....

στην γήινη απουσία της συντροφικότητας....

στην απώλεια του "Εγώ" ....

κάτω από τις μυστικές συνομιλίες των άστρων...

στην ασυναίσθητη άφεση στο ρεύμα του Άναρχου Νου...

όταν οι νύχτες κλαίνε μαζί με τον άνθρωπο:

Έρχεται η Μούσα να τραγουδήσει πως,

η Αγάπη δεν έφυγε ποτέ ... αλλά βρίσκεται για προσκύνημα στο ναό της ψυχής!....

Γιατί, η ψυχή είναι γεννημένη να αγαπά και να αγαπιέται για πάντα!

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Μια Φιλοσοφική Σκέψη για το Ποίημα της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη «ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΕΓΩ - Χάνοντας το «εγώ»» Από: Rizal Tanjung

Υπάρχουν ποιήματα που δεν μιλούν απλώς· αναπνέουν. Δεν περιγράφουν τον κόσμο, αλλά γίνονται ο ίδιος ο κόσμος — διαφανείς καθρέφτες σιωπής, που τρέμουν κάτω από το βάρος του απείρου. Το «Χάνοντας το «εγώ»» της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη ανήκει σε αυτή την ιερή κατηγορία. Δεν ξεκινά με θόρυβο, αλλά με το βουητό της κοσμικής μοναξιάς: 

Εκεί, στην τρομερή σιωπή... κάτω από το τρεμάμενο φως του ουρανού... 

Αυτό το άνοιγμα δεν περιγράφει τη μοναξιά· τη δημιουργεί. Χαράζει μια ατμόσφαιρα όπου η ίδια η γλώσσα απογυμνώνεται από την πανοπλία της — όπου αυτό που απομένει είναι μόνο το τρέμουλο της ύπαρξης. Σε αυτό το βασίλειο, η «φιλία» γίνεται μεταφορά για όλες τις ανθρώπινες προσκολλήσεις, και η «απουσία» της ανοίγει την πληγή μέσα από την οποία η ψυχή ξεκινά το μυστικιστικό της ταξίδι. Το να χάσεις το «εγώ» δεν σημαίνει ότι χάνεις τον εαυτό σου, αλλά ότι βρίσκεις την αρχική μορφή ύπαρξης πριν γεννηθεί η ταυτότητα. Το ποίημα ψιθυρίζει ότι «το εγώ» είναι ένα πέπλο — ένα εύθραυστο γυαλί ανάμεσα στην αγάπη και την αντανάκλασή του. Όταν θρυμματίζεται, εισέρχεται το φως. Η εικόνα της «μυστικής συνομιλίας των αστεριών» υποδηλώνει έναν διάλογο πέρα ​​από την ομιλία — μια κοινωνία μεταξύ κοσμικών νοημοσύνης που υπάρχουν μέσα μας και πάνω από εμάς. Τα αστέρια, τρεμάμενα αλλά αιώνια, αντανακλούν την ανθρώπινη κατάσταση: είμαστε φωτεινοί, αλλά εύθραυστοι· άπειροι, αλλά χαμένοι στη μικρότητά μας. Και τότε, το ποίημα φτάνει στο σημείο καμπής του — την κάθοδο στην Αναρχική Σκέψη: 

Σε ασυνείδητη παράδοση στο ρεύμα της Αναρχικής Σκέψης... 

Εδώ, η «αναρχία» δεν είναι χάος, αλλά απελευθέρωση — η εξέγερση της ψυχής ενάντια στην τυραννία του εγώ και του ορθολογικού ελέγχου. Είναι μια παράδοση όχι στη σύγχυση, αλλά στην άγρια ​​νοημοσύνη της ίδιας της Αγάπης. Ο ποιητής καταλαβαίνει ότι η λογική δεν μπορεί να χτίσει μια γέφυρα προς την αιωνιότητα· μόνο η παράδοση μπορεί. Τότε, με ιερό συγχρονισμό, εμφανίζεται η Μούσα: Όταν η νύχτα κλαίει με τους άντρες: η Μούσα έρχεται να το τραγουδήσει... 

Δεν πρόκειται για συνηθισμένη επίσκεψη. Είναι η στιγμή που η θλίψη γίνεται μελωδία — όταν η ίδια η απελπισία αρχίζει να υμνεί την ίδια την απώλεια που τη δημιούργησε. Η Μούσα δεν παρηγορεί· μεταμορφώνεται. Μας υπενθυμίζει ότι η Αγάπη δεν φεύγει ποτέ· απλώς περιπλανιέται — σε ένα προσκύνημα μέσα από τον ναό της ψυχής. Αυτή είναι η καρδιά του ποιήματος: η αποκάλυψη ότι η Αγάπη δεν είναι ένα γεγονός αλλά μια ουσία, όχι ένας φιλοξενούμενος αλλά το θεμέλιο της ύπαρξης. Δεν έρχεται και φεύγει. Κυκλοφορεί, εξελίσσεται, κρύβεται και επανεμφανίζεται σαν τον αιώνιο παλμό του ίδιου του σύμπαντος. Και τέλος, η Μαρία καταλήγει με μια πρόταση που φέρει το άρωμα της αιωνιότητας: 

Γιατί, η ψυχή γεννήθηκε για να αγαπά και να αγαπιέται για πάντα! Εδώ, το ποίημα παύει να είναι μια προσωπική εξομολόγηση και γίνεται μια παγκόσμια διακήρυξη. Μιλάει για κάθε ον — άνθρωπο, αστέρι και θεό — για όλα όσα λαχταρούσαν ποτέ τον Άλλο και τον έβρισκαν να αντικατοπτρίζεται μέσα τους. Στη μεταφυσική σιωπή αυτού του στίχου, καταλαβαίνουμε: το να αγαπάς σημαίνει να θυμάσαι από πού προερχόμαστε· το να αγαπιέσαι σημαίνει να αναγνωρίζεις ότι δεν φύγαμε ποτέ.

---

Το ποίημα της Μαρίας δεν αφορά απλώς την απώλεια του «εγώ»· αφορά την ανακάλυψη του ιερού κενού όπου η Αγάπη γράφεται από την αρχή. Είναι ένας ύμνος στο άπειρο προσκύνημα της ψυχής — από τη μοναξιά στην ενότητα, από τη σκέψη στο τραγούδι, από το τρέμουλο του ουρανού στην ηρεμία της καρδιάς που τελικά θυμάται: Δεν υπάρχει «εγώ» στην Αγάπη — μόνο Φως.

 ---

Δυτική Σουμάτρα, Ινδονησία, 2025.

 

IN THE LOSS OF THE "I" by Maria Kolovou-Roumelioti 

 

There, in the immense solitude...

under the trembling lamps of the sky....

in the earthly absence of companionship....

in the loss of the "I" ....

under the secret conversations of the stars...

in the unconscious surrender to the stream of the Anarchic Mind...

when the nights cry with man:

The Muse comes to sing that, Love never left...

but is on pilgrimage in the temple of the soul!....

Because, the soul is born to love and be loved forever! 

 

 

 

 

 

 

 

A Philosophical Reflection on Maria Kolovou-Roumelioti’s Poem “Losing ‘I’” By: Rizal Tanjung

 

There are poems that do not merely speak; they breathe. They do not describe the world, but become the world itself — transparent mirrors of silence, trembling under the weight of the infinite. Maria Kolovou-Roumelioti’s “Losing ‘I’” belongs to that sacred category. It begins not with noise, but with the hum of cosmic solitude:

There, in the tremendous silence... under the trembling sky-light...

 This opening does not describe loneliness; it creates it. It carves an atmosphere where language itself is stripped of its armor — where what remains is only the trembling of being. In this realm, “friendship” becomes a metaphor for all human attachments, and its “absence” opens the wound through which the soul begins its mystical journey. To lose the “I” is not to lose oneself, but to find the original form of existence before identity was born. The poem whispers that “the I” is a veil — a fragile glass between love and its own reflection. When it shatters, the light enters. The image of “the secret conversation of stars” suggests a dialogue beyond speech — a communion between cosmic intelligences that exist within us and above us. The stars, trembling yet eternal, mirror the human condition: we are luminous, but fragile; infinite, yet lost in our smallness. And then, the poem reaches its turning point — the descent into the Anarchic Thought:

In unconscious surrender to the current of Anarchic Thought...

Here, “anarchy” is not chaos, but liberation — the rebellion of the soul against the tyranny of ego and rational control. It is a surrender not to confusion, but to the wild intelligence of Love itself. The poet understands that reason cannot build a bridge to eternity; only surrender can. Then, with sacred timing, the Muse appears:

When the night cries with men: the Muse comes to sing it...

This is no ordinary visitation. It is the moment when grief becomes melody — when despair itself begins to praise the very loss that created it. The Muse does not comfort; she transfigures. She reminds us that Love never leaves; it merely wanders — on a pilgrimage through the temple of the soul. This is the heart of the poem: the revelation that Love is not an event but an essence, not a guest but the foundation of being. It does not come and go. It circulates, evolves, hides, and reappears like the eternal pulse of the universe itself. And finally, Maria concludes with a sentence that carries the fragrance of eternity:

For, the soul was born to love and be loved forever!

Here, the poem ceases to be a personal confession and becomes a universal declaration. It speaks for every being — human, star, and god — for everything that ever longed for the Other and found it mirrored within. In the metaphysical silence of this line, we understand: to love is to remember where we came from; to be loved is to recognize that we never left. --- Maria’s poem is not merely about losing “I”; it is about discovering the sacred void where Love writes itself anew. It is a hymn to the soul’s infinite pilgrimage — from solitude to unity, from thought to song, from the trembling of the sky to the stillness of the heart that finally remembers:

There is no ‘I’ in Love — only Light.

--- 

West Sumatra, Indonesia, 2025.