«ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ» από την Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη

«ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ»

 

Καλπάζει η νιότη στη ζωή και γρήγορα διαβαίνει

σαν κεραυνού αναλαμπή, σαν θύελλας πλημμύρα˙

μήτε η φοβέρα την κρατεί, μήτε η εκεχειρία

με ένα σουραύλι κελαηδεί σκοπούς και ξεμακραίνει.

Φορεί  τσεκίνια στο λαιμό, τριαντάφυλλα στο στήθος

και  με μαντίλι ασημί τους δρόσους χαιρετίζει˙

μες της αυγής την απλωσιά χαμόγελα χαρίζει

καθώς στα όρη περπατεί και δυναμώνει ο χτύπος.

Κάλπασε και  η νιότη μου σ’ αθημωνιές κι αλώνια

εκεί που ο ήλιος πλάνιζε το άγουρο κορμί μου˙

νερό ζητούσε η γλώσσα μου, δροσιά η αναπνοή μου

όταν ο ιδρώτας έτρεχε και πότιζε το χώμα.

Πολέμησε η νιότη μου, τη νιότη για να σώσει

μες απ’ τις φλόγες της φωτιάς που έκαιγαν τη ζωή μου˙

κι όταν ο ήλιος άστραφτε κι έλαμπε η ψυχή μου,

είπα, πως έπρεπε νωρίς φτερούγες να είχα απλώσει.

Ορθοποδούσε η νιότη μου ξυπόλυτη,  μα πλούσια˙

μέσα στους θόλους του ευτυχή και χτίστη λογισμού

κι ας ντάλωνε η κούραση τις σκέψεις του μυαλού

γλυκό καρπό εγεύτηκα κι ας μου ‘λειπαν τα λoύσα!

Και τώρα που ξεπέρασα όλες τις θίνες θλίψεις,

πίσω κοιτάζω τη ζωή που άφησα και γελώ

τη νιότη μου αποχαιρετώ, με χίλιες αναμνήσεις

κι όσα ενθύμια έσωσα, σε εσάς  πίσω γυρνώ!

 Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη

(Οι στίχοι γράφτηκαν Τετάρτη, 2 Μαΐου 2012)