ΑΝΑΠΟΛΗΣΗΣ της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη

Φεγγάρι ολόγιομο το πρόσωπό σου
κατέβασε τα μάτια του στη γη
κι αντάμωσε με το ροδόσταμο των δακρύων σου.
Κι εσύ, εκεί!...
Με  αναφιλητά έδιωχνες τα νοτισμένα σύγνεφα  του Απρίλη
ενώνοντας  τα ακροδάχτυλα της μοναξιάς σου
με της νύχτας τη μοναξιά.

Χλωμή η ελπίδα ξεπετάχτηκε.
Σαν γέλιο ασθενικό κι αναρρίγησες
βλέποντας πλάι σου τους βρικόλακες της ονειροπόλησης
να σου κλέβουν την ψυχή  και να φεύγουν.
Που να σε πήγαν άραγε;

Εσύ στο ίδιο πάντα σημείο
με την καρδιά σου να ταξιδεύει αλλού.

Μην αμφιβάλεις για το φεγγάρι.
Λούζει τη σκέψη με τρόπο μυστικό.
Μάγισσες του 'μαθαν πώς να ξεφεύγει.
Να παραμένει αέρινο... Μακρινό... Ανέγγιχτο...

Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη

Το ποίημα γράφτηκε Σάββατο, 25 Μαΐου 2013