«ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ» της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη.

Το  παρόν κείμενο, είναι απόσπασμα από το συγγραφικό έργο:   «ΑΛΦΕΣ_- ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ» .                    

 Τι να ‘ναι ο άνθρωπος..; Αυτή η μορφή που προσπαθούμε να της δώσουμε υπόσταση μέσα από τις δυνάμεις μας και τις αδυναμίες μας; Τι είναι αυτό που απευθύνει τη ζωή του καθενός; Το πεπρωμένο, η μοίρα που άλλοι λένε;

Ποιοι είμαστε; και γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά, τα ανθρώπινα, τα απάνθρωπα και τα υπεράνθρωπα που μας κάνουν πολλές φορές να ριγούμε μπροστά στην εικόνα της ζωής και του θανάτου;

Τι είναι αυτό που φοβίζει περισσότερο τον κάθε άνθρωπο; Η ζωή ή ο θάνατος; Το άγνωστο της κατεύθυνσης μετά τη γέννησή μας ή το απέραντο κενό του μυαλού μας μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος και του αγνώστου;

Τι να συμβαίνει άραγε με ‘μας; Με αυτή τη μορφή, που προσπαθούμε να της δώσουμε υπόσταση μέσα από τις δυνάμεις μας και τις αδυναμίες μας;

Κοιτάζουμε να δώσουμε εξηγήσεις στην φύση μας την τόσο μυστήρια! Που όσο κι αν προσπαθούμε βυθιζόμαστε σε απύθμενα κενά.

Κάθε φορά που σκέφτομαι, ξεδιπλώνεται μπροστά μου ολόκληρο ερωτηματολόγιο που ζητά απαντήσεις. Ποιος να ‘ναι αυτός που θα μπορούσε να μας δώσει την καίρια, την αφοπλιστική και άκρως αληθινή απάντηση στην κάθε μας ερώτηση; Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε!

Γιατί να υπάρχει ζωή, αν μετά τη ζωή επέρχεται η ανυπαρξία μας και μόνο;

Μέσα μου νιώθω ένα πυκνό σκοτάδι, που περιμένω να το ξεδιαλύνει το φως. Είμαι ένα μυστήριο άλυτο ακόμη και για τον εαυτό μου, απ’ την στιγμή που δεν γνωρίζω, τι είναι αυτό ακριβώς που με επέλεξε να ζω! Τα γεννητικά κύτταρα των γονέων μου, που σαν θα περάσουν τα χρόνια, θα φθαρθούν μέσα στην συνεχή φθορά που μας κυβερνά ή τάχα υπάρχει και κάτι άλλο πέρα απ’ αυτό, που διαιωνίζεται; Είναι μόνο ο σπόρος μας, που αφήνουμε για την επόμενη σπορά, ώστε με τις συνεχείς γεννήσεις, ξαναγεννιέται κι ένα κομμάτι του εαυτού μας που συνεχίζει να ζει;

Είναι μαρτυρικό να ζει κανείς χωρίς να ξέρει γιατί ζει. Χωρίς να ξέρει ποιος είναι ο σκοπός που πρέπει να διεκπεραιώσει. Και αυτό είναι ανάγκη.

Ο σκοπός πρέπει να είναι φανερός και μέσα μας έχουμε πολλές ανάγκες και πολλούς σκοπούς να ολοκληρώσουμε πριν τελέψει η ζωή μας. Αυτές οι ανάγκες και αυτοί οι σκοποί να έχουν αποδέχτες και δεν πρέπει να τις περιορίζει η λογική και καμιά σοφή σύνεση να μην τις αλυσοδένει. Γιατί όποια ανάγκη και όποιος σκοπός καλύπτεται  από σύνεση και λογική, είναι ιερά.

Τι είναι αυτό που μας γεμίζει δύναμη για ζωή; Μήπως το άγνωστο που ακολουθεί, μας αναγκάζει να αντέχουμε και να υπομένουμε οτιδήποτε, αρκεί μόνο να αναπνέουμε; Ο συνεχής αγώνας μας να συντηρήσουμε το φθαρτό, αφού δεν μπορεί να το συγκρατήσει η αφθαρσία;

Μέχρι που μπορούν να φτάσουν τα ανθρώπινα όρια; Πότε ανοίγεται μέσα μας το ρήγμα της ανημποριάς; Από πού μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη; Αφού και η δύναμη του καθενός, κάποια στιγμή καταντά αδυναμία!...

Η αδυναμία του ανθρώπου ξεκινά πρώτα με την αδύναμη σκέψη˙ αφού,  μια σκέψη μπορεί να σε ανεβάσει και άλλη μπορεί να σε συνθλίψει.

Όσο και να προσπάθησα, λαβύρινθος η σκέψη μου που πάντα βρίσκει εμπόδιο και ξαναγυρίζει πίσω προσπαθώντας να τρυπώσει σε άλλη δίοδο.

Μιλούν για κάποια δύναμη που μας εξουσιάζει και μας δίνει λύσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Μιλούν για την Μοίρα, για το πεπρωμένο που είναι του καθενός γραφτό. Μιλούν για δυνάμεις εσωτερικές που δίνουν εκκίνηση στον άνθρωπο και προχωρά.

Μα εσείς αν ξέρετε κάτι, πείτε μου, γιατί ζητώ εξηγήσεις!

Πάντως εγώ θα σας μιλήσω με το δικό μου φτωχό μυαλό και την δική μου φτωχή σκέψη.

Μήπως υπάρχει κάποιος άγνωστος δρόμος που πρέπει να τον ψάξουμε και ρωτώντας να τον ανακαλύψουμε;

Μήπως υπάρχει μια φωνή πιο δυνατή απ’ την δική μας που περιμένει να την αφουγκραστούμε; Μήπως υπάρχει ένα χέρι, που εμείς δεν το βλέπουμε; Ένα χέρι που άλλοτε μας χαϊδεύει και άλλοτε μας χαστουκίζει; Μήπως και πριν την γέννησή μας υπάρχει ένας δρόμος μονόδρομος που όλοι μας καλούμαστε να βαδίσουμε; Μήπως  υπάρχουν σταυροδρόμια ή  οδοί; που στενεύουν λίγο – λίγο κι έπειτα μας εγκλωβίζουν και δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά;

Τι είναι αυτό που μας κατευθύνει;

«Ήταν της μοίρας μου γραφτό», λένε πολλοί, αδυνατώντας να δώσουν εξηγήσεις σε κάθε τι που τους συμβαίνει. Και άλλοι: «Έτσι το ήθελε ο Μεγαλοδύναμος» βάζοντας βάλσαμο στις πληγές τους.

Μήπως είμαστε σημαδεμένοι… δέσμιοι μιας Ανώτερης δύναμης που Αυτή κανονίζει τις ζωές μας; Ή μήπως μπορούμε ν’ αλλάξουμε κάτι; Να αποτρέψουμε ένα κακό και να συντομεύσουμε ένα καλό; Μήπως έχει ο άνθρωπος τη δύναμη να προκαλέσει αυτές τις Δυνάμεις να ενεργήσουν υπέρ του  ή κατά;

Τι είναι η Μοίρα;

Είναι μια λέξη αινιγματική που την χρησιμοποιούμε για να δώσουμε εξηγήσεις σε γεγονότα που μας σκλαβώνουν. Είναι η αλυσίδα που μας δένει με αυτά και δεν μπορούμε να τα αποχωριστούμε. Γινόμαστε ένα μαζί τους, τα κάνουμε δικά μας. Έτσι γινόμαστε σκλάβοι των γεγονότων της ζωής μας.

Πρέπει να αντισταθούμε, να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας καθηλώνουν σε καταστροφικά γεγονότα. Πρέπει να ξέρουμε πως η μοίρα κρατεί στα χέρια της ραβδί. Ξέρει να φράζει και ν’ ανοίγει δρόμους. Κάθε δρόμος και διαφορετικό πεπρωμένο. Σε κάθε διασταύρωση καινούριοι δρόμοι που πρέπει να έχουμε τις κεραίες μας ανοιχτές να διαλέγουμε. Ο κάθε δρόμος, δεν ξέρουμε τι μπορεί να μας φέρει, γιατί τον αγνοούμε.

Αυτό το άγνωστο που μας φοβίζει και μας μαγεύει!...

Αν μας γεννούσαν άλλοι γονείς, αν ζούσαμε σε άλλη πόλη, σε άλλον τόπο, κάναμε άλλο επάγγελμα από αυτό που ίδει κάνουμε, γνωρίζαμε άλλους ανθρώπους, αποχτούσαμε άλλα παιδιά, κάναμε διαφορετικές  επιλογές, είχαμε άλλο πρόσωπο με άλλη χάρη, δεν θα είμαστε εμείς, αλλά, κάποιοι άλλοι που θα είχαν όλα εκείνα που είχαν ζήσει και που είχαν γνωρίσει. Γι’ αυτό δεν πρέπει να μας στεναχωρεί η ιδέα της μοίρας˙ γιατί αν ήμασταν κάτι διαφορετικό, θα σκεφτόμασταν αλλιώς και θα ήταν αλλιώς η ζωή μας. Δεν θα είμαστε αυτό που τώρα είμαστε!!!

Πρέπει να είμαστε ευτυχείς με αυτό που είμαστε, ( την ζωή μας, τη μοίρα μας, το πεπρωμένο μας) με όλα τα καλά και τα κακά. γιατί ο κάθε άνθρωπος κρατεί στα χέρια του την δική του σφραγίδα.

Τίποτα στην ζωή μας δεν είναι δεδομένο, αποφασισμένο και αμετάκλητο. Έχουμε την δυνατότητα να επιλέξουμε και ανάλογα με τις επιλογές μας να γίνουμε αυτό που επιθυμούμε.

Για κάθε πρόβλημα υπάρχει λύση -πολλές φορές δυο και τρεις και με διαφορετικό τρόπο επίλυσης. Υπάρχει πάντοτε ένας δρόμος ανοιχτός… και αν βρεθούμε σε αδιέξοδο και δεν μπορούμε να φτάσουμε με ευκολία στον στόχο μας, πισωγυρίζουμε και ξαναρχίζουμε από άλλη κατεύθυνση. Δεν μένουμε ακίνητοι. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Κι όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα να διαλέξουμε και να αλλάξουμε ό,τι δεν μας αρέσει. Για το καλό των δικών μας και της ανθρωπότητας.

Και υπάρχει κάτι πιο δυνατό μέσα στον άνθρωπο. Θέλω να το πιστεύω! Επειδή αυτό το κάτι, μου δίνει τη δύναμη  και ζω!

 Δεν είμαστε ένα σύνολο μηχανών που κάνει η κάθε μια την δική της δουλειά μόνο, χρησιμοποιώντας αυτή την ενέργεια που λέγεται τροφή και νερό. Πιστεύω πως υπάρχει μέσα μας κάτι ανώτερο και άφθαρτο, που μέσα από αυτό το πολύπλοκο μηχανισμό μας και την άυλη ενέργειά μας και δύναμη, μπορούμε να φτιάξουμε κάτι αιώνιο, παρακινώντας Ανώτερες δυνάμεις.

Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να αντικρίσει τον ήλιο, αρκεί να διώξει το πέπλο που του σκεπάζει τα μάτια. Πρέπει να μάθει να βλέπει καθαρά και να ξέρει πως για το καλό υπάρχει το καλύτερο και για το κακό το χειρότερο. Πρέπει να αρπάζουμε από κάθε τι που μας χτυπά, αυτό που μας πηγαίνει μπροστά και να αντιστεκόμαστε σε ό,τι προσπαθεί να μας αφανίσει.

Ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργεί και μέσα από χαλάσματα, χρησιμοποιώντας τα απομεινάρια σαν ανακυκλώσιμο υλικό. Δημιουργεί με ό,τι του έχει απομείνει για να παραμένει όρθιος γιατί την κατάντια δεν την θέλει κανείς.

Η μοίρα ρίχνει τα χαρτιά μας. Το κέρμα μας: «κορώνα, γράμματα».

Σήμερα ειρήνη, αύριο πόλεμος, μεθαύριο λύπη, χαρά, ζωή, θάνατος, πλούτος, φτώχια, ορφάνια και τα πάθη των ανθρώπων δεν έχουν τελειωμό…

Μια λάθος κίνηση, ένα στραβοπάτημα κι όλα αλλάζουν. Αν δεν υπήρχε αυτό το λάθος θα ήταν όλα διαφορετικά. Καλύτερα ή χειρότερα…

Μα όσο βρισκόμαστε στη ζωή, πρέπει να  αγωνιζόμαστε γι’ αυτό που θεωρούμε ιερό.

Για να είναι ιερό και αληθινό κάτι, πρέπει να χρησιμοποιούμε αγνά υλικά, που μας προσφέρει απλόχερα η ζωή και η φύση. Να μην υπερβάλλουμε και να μην αναλώνουμε αλόγιστα την ενέργειά μας, γιατί αυτό μας καταβάλει και υπονομεύει την θέλησή μας και δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε σωστά.

Η κούραση, η αϋπνία, η ακολασία, η κατάχρηση υλικών και ουσιών, υπονομεύουν την σκέψη μας και την θέλησή μας. Υγιείς σκέψεις δεν μπορούν να κατοικήσουν σε κολασμένα σώματα. Η σκέψη είναι σαν το νερό που τρέχει καθαρό όταν τίποτα δεν βρωμίζει και αναταράζει την πηγή. Μα μπορεί να θολώσει από χίλιες δυο αιτίες.

Πρέπει να αποφεύγουμε κάθε τι που μας θολώνει τη σκέψη και μας φυλακίζει σε ό,τι πρόσκαιρο και μέτριο.

Αν αναλώσουμε όλη μας την ενέργεια κυνηγώντας τις εφήμερες απολαύσεις μας χωρίς να προσπαθούμε να πλουτίζουμε την πηγή που μας κρατά ζωντανούς και μας κατευθύνει σε ανώτερους στόχους, σιγά – σιγά χάνουμε το κουράγιο μας, αδυνατίζουμε την σκέψη μας και μένουμε προσκολλημένοι στην γήινη σφαίρα μας.

Αδυνατίζοντας το πνεύμα μας, αδυνατούμε να ελευθερώσουμε ενέργεια που μπορεί να κινητοποιήσει τις Δυνάμεις εκείνες, που ελεύθερες κατευθύνουν τη ζωή και το μέλλον μας.

Η φωνή μου απεγνωσμένα ζητά εξηγήσεις για όσα την βασανίζουν…!

Η φωνή  και η σκέψη μου ταξιδεύει μες τους αιθέρες αναζητώντας την άλλη φωνή που θα ενωθώ μαζί της και θα μου κλείσει όλα τα κενά της ύπαρξής μου.

Κάθε τι που μας εξουσιάζει και μας κάνει να είμαστε αυτό που είμαστε, το προκαλούμε μόνοι μας, με την δύναμη της ψυχής και της σκέψης μας.

Είμαστε αυτό, που μας αξίζει να είμαστε, επειδή εμείς το έχουμε  προκαλέσει!

Και για να γίνουμε αυτό που θέλουμε, αρκεί να το ζητήσουμε με έναν τρόπο, τόσο προσωπικό, που για τον καθένα είναι μοναδικός.

Αρκεί να βρούμε τον τρόπο.

Γιατί ξέρω πως υπάρχει Ανώτερη Δύναμη, αυτή που πολλοί λένε Θεός.

Αρκεί να τον αναζητήσουμε και θα μας φανερωθεί.

Είμαι σίγουρη!

Κι όλη μου η ελπίδα είναι Αυτός! Ο ένας και Μοναδικός Θεός μου!!! 

Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη