ΕΙΝ’ Η ΖΩΗ ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ- ΕΝΑ ΣΚΑΡΙ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ του Ιωάννη Παναγάκου

 

 

(Ένα από τα διακριθέντα ποιήματα του 14ου Διαγωνισμού  Ποίησης του Λογοτεχνικού Περιοδικού Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού: ΚΕΛΑΙΝΩ)

Σε μια φωλιά απάνεμη γεννήθηκα, βαρκούλα,

μα για ταξίδι μακρινό, έκανα προσευχή`

τα όνειρά μου αυγάτιζα σε κόλπους, την αυγούλα,

μα μες στο πέλαο μακριά, αρμένιζε η ψυχή.

 

Δεν πάλεψα σ’ ακύμαντα, μαρμαρωμένα αλώνια`

το κύμα μέσα μου άφριζε ολόρθο στην καρδιά

κι ακόντιζε τη στράτα μου στου ταξιδιού τα κλώνια`

πάλεμα με τα κύματα, του Αιόλου τα παιδιά.

Έσταζαν ήλιους κρεμαστούς, σαν κύματος, οι στάλες

της σκέψης μου, αγνάντεμα στο βλέμμα τ’ ουρανού,

που απ’ την καρδιά ξεκίναγαν, δυο πυρκαγιές μεγάλες:

το φως να εύρω της αυγής, τ’ άστρο του δειλινού.

  

Σαγηνεμένα θέλγητρα των στεναγμών τα σμήνη,

ζαλικωμένα μ’ όνειρα, πολέμου αρματωσιά,

γένναγαν στην καρδούλα μου του πόθου τη γαλήνη

σαν προσευχή στο άπειρο, του ονείρου η εκκλησιά.

Ένα σκαρί ήμουν και εγώ, σαν τ’ άλλα, στη ζωή μου,

που μέσα της ταξίδεψα - μια θάλασσα βαθιά`

κι ήταν για μένα έρημος, μαζί και όασή μου,

σαν τον Σεβάχ να πολεμώ, μ’ ανέμους και σπαθιά.

Λοστρόμος, ναύτης, πλοηγός, μαζί και καπετάνιος,

σαν μιαν ανάσα, σταγονιά στο πέλαο της ζωής,

γλάρος στης γης το πύρωμα, μα ένιωθα ουράνιος`

του κόσμου ένα τίποτα, στο φως ταξιδευτής.

Κοπαδιαστά τα κύματα να με κτυπούν, Θεέ μου,

λεφούσια τ' αντερείσματα που ορθώνονταν μπροστά,

μ’ ανάκρουστα τα έσιαζε η προσευχή, Χριστέ μου,

κι ανθοβολούσαν ήρεμα, στο τέλος, γελαστά.

Πόσες δεν εμπατάρισα, φορές, μες στα μπουγάζια,

καταντικρύ στη Χάρυβδη, στης Σκύλλας το θυμό,

Σειρήνες, κι αν δεν γνώρισα, στου χάρου τα περβάζια

και Κίρκες που με μάγεψαν στου ωραίου το λιμό!

Σαρακωμένο το σκαρί στου κύματος το βλέμμα,

μες στην ψυχή μου μαχαιριές τα λόγια του καιρού,

φουρτούνες με λαβώσανε στου ταξιδιού το γέμα,

μα δεν κουρσέψαν την ψυχή και τ’ άστρο του οχυρού.

Από την πλώρη η πίστη μου, από την πρύμνη η ελπίδα,

τραγούδισμα του όνειρου να ακούσω ιερό,

το βασιλιά Αλέξανδρο, μετά την καταιγίδα,

μες στης Ιθάκης την ακτή να νιώσω καρτερώ.

Ιωάννης Παναγάκος