ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
.

Εκείνο το βράδυ της σιωπής,ο αγέρας μόνος του μιλούσε.

θύμωνε τόσο της βροχής  που  αυτή αργοπορούσε.

Κόπασε του ΄πε η βροχή, στάσου λιγάκι ν΄ανασάνεις,

Τότε με μιας στη σιωπή το τραγουδάκι μου θ΄ακούσεις.

Κόπασε ο άνεμος ο μεγαλοπρεπής, άντε να δούμε το καλό σου.

Τότε εκείνη δυνατά τικ τόκ τικ τοκ ένα τραγούδι τικ τακ τικ τακ

δυνατό, λυτρωτικό, που στρατωνίζει τη στοργή, στο αλώνι της αγάπης.

Ο αγέρας σκύβει το κεφάλι από ντροπή. Κοίτα μπορεί και μοναχή της

να βρέχει να χιονίζει και χάλαζα να ρίχνει δυνατή.

Αγέρα μου μπορώ και γω μα την ορμή σου δεν αντέχω.

Θέλω να τρέξω να χαρώ, χορό να στήσω δυνατό τικ τακ τικ τακ

Εκείνος ζήλεψε κρυφά, στα μάτια του κυλά ένα δάκρυ.

Κοίτα μπορεί και μοναχή, αναστενάζει σε μιαν άκρη.

Κι όταν σταμάτησε ο χορός έμεινε ΄κείνος μοναχός.

Άρχισε πάλι να φυσάει και κείνη εκεί καραδοκεί,

να σταματήσει την οργή του. Πως να του πει σε αγαπώ;

Αυτός, αυτή και η δύναμή του; Αρχίζει ξέφρενο χορό,

τικ τακ τικ τακ αγάπη μου έλα στο χορό, έλα μαζί μου.

Εκείνος στέκει την κοιτά, μπορεί και μόνη μουρμουρίζει.

μπορεί και μόνη και δακρύζει.

Αλεξάνδρα Παυλίδου -  Θωμά.