«Του λυτρωμού αγύριστο ταξίδι…» της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη

Ειρηνικές γαλάζιες θάλασσες

τις νύχτες ονειρεύτηκες

για μια πατρίδα νέα,

όπου ειρήνης σάλπισμα θα ηχεί

το κάλεσμα της μέρας.

Τώρα, αφιλόξενης γης ασπάζεσαι

το νοτισμένο χώμα,

με τσακισμένα τα φτερά∙

και τη χαρά ζητούν τ’ αχείλια σου

καθώς στην άκρια

σαν φυλαχτάρι νόστου αλαργινού

διπλώνεις τη ζωή σου.

Πως ν’ αποχαιρετήσω τους ανθούς 

που πνίγηκαν

με πεθυμιά το σμίξιμο του  κόσμου

κι έγιναν τα ονείρωττα

μια μπάλα φύκια στα μαλλιά

με δόλωμα στα πόδια;

Αχ, πόσο πονάει ο γονιός!

που τάξιμο μεγάλο το ‘χε ‘κείνο

του λυτρωμού τ’ αγύριστο ταξίδι…

Πενθεί η ψυχή

κι ο Χάροντας τρόπαιο κρατεί

τη λεβεντιά, τη νιότη.

Γλεντοκοπά στη μουσική

με το θεριό τη θάλασσα

π’ αχόρταγα  χτυπιέται

με τη σανίδα σωτηρίας ναυαγού…

Κι  εκεί, Λευκό κρινάκι,

ικετεύει γοργόφτερο καράβι,

του πειρατή καζάντισμα,

μακριά του να το πάρει

γιατί τανιόταν το κορμί με μαχαιριά πολέμου

καθώς στο γέρμα  κέρναγε, ροδόσταμο αγέρι!…

Δευτέρα, 21 Σεπτεμβρίου 2015

Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη