«ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ» ένα πεζόμορφο ποίημα της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

Οι πέτρες λάμπουν στο φως αιώνια ντυμένες το στέμμα της δόξης. Πάνω στη σάρκα τους ριζωμένη παραμένει η αρετή και η τόλμη, η ανδρεία και η θέληση για ευγενή αγώνα, για ειρήνη, για λευτεριά, για υπέρβαση και νίκη. Τα  τύμπανα ποτέ δεν σταμάτησαν  να ηχούν. Οι ακοίμητοι μαχητές παίρνουν παράγγελμα  εκκίνησης. Αρχαίοι πολεμιστές τους έχουν αφημένα κειμήλια στον τύμβο  του Μαραθώνα.

Οι Μαραθωνομάχοι ακόμα πολεμούν. Ποτέ δεν επαναπαύτηκαν.  Οι πέτρες στοιβάζουν τη θέλησή τους για ζωή. Ρουφούν το άρωμα του ιδρώτα τους. Ραγίζουν χορεύοντας κάτω απ’ τη μουσική των σπινθηροβόλων βημάτων. Ζυμώνονται μαζί τους.  Γίνονται αίμα που ρέει στη σάρκα μας. Γίνονται φως που λούζει την ψυχή μας.

Σ’ αυτή τη γη ο Φιλιππίδης  δεν αποχωρίστηκε ποτέ την πανοπλία του. Οπλισμένος   ημεροδρόμος παραμένει  φέρνοντας νικητήρια μηνύματα ιστορικής διαδρομής στα πέρατα της οικουμένης. Χιλιάδες ψυχές  ακολουθούν οραματιζόμενες  τα  χνάρια του  ντυμένες με αύρα αττικού ουρανού. Ανηφορίζουν κουβαλώντας την ιστορία της Ελλάδας στα σπλάχνα τους και  δίνουν όρκο τρανό: σέβας να έχουν στου καθενός την τίμια προσπάθεια. 

 Δευτέρα , 13 Νοεμβρίου 2017

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη