Ευχαριστώ τον Κίμωνα Αποστολόπουλο για το τιμητικό άρθρο: « Οι Μαραθωνομάχοι ακόμα πολεμούν. Ποτέ δεν επαναπαύτηκαν» το οποίο αφιέρωσε σε μένα και στο σύζυγό μου Ιωάννη, καθώς και σε όλους τους φίλους δρομείς και μαραθωνοδρόμους.

Οι Μαραθωνομάχοι ακόμα πολεμούν. Ποτέ δεν επαναπαύτηκαν

Την περασμένη Κυριακή 19 χιλιάδες δρομείς, λάτρεις  του λαϊκού  μαζικού  Αθλητισμού, από 101 χώρες, συμμετείχαν στην Κλασσική Αυθεντική Μαραθώνια διαδρομή των 42.195 μέτρων. Μια διαδρομή που ξεκίνησε από τον Μαραθώνα και μέσω του Τύμβου κατέληξε στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Στο Μαραθώνιο δρόμο συμμετείχαν πάρα πολύ πατρινοί δρομείς και μεταξύ αυτών και η λέσχη Φαέθων με 42 δρομείς, συνεχίζοντας  έτσι μια αθλητική παράδοση που κληρονόμησε από τον αείμνηστο γοργοπόδαρο Μαραθωνοδρόμο Γιώργο Αντύπα.

Μεταξύ των δρομέων της λέσχη υπήρχαν μαραθωνοδρόμοι που έχουν αφήσει ιστορία όπως: Ο Παναγιώτης Μπούμης, Ο Παναγιώτης Μεντζελόπουλος, οι αδελφοί Μπαλάση, Ο Νίκος Κατσαιτης, Ο Διονύσιος Σπαγαδώρος, ο Φάνης Αρκουμάνης και άλλοι δρομείς που στο ενεργητικό τους  μερικοί από αυτούς έχουν έως και 70 Μαραθώνιους.

Στην αποστολή όμως για τον μαραθώνιο ήταν και νέοι δρομείς όπως  η Μαρία με τον Γιάννη Ρουμελιώτη- σύντροφοι στην ζωή, που αποφάσισαν να μοιραστούν και να διαβούν μαζί, όπως και στην ζωή, για πρώτη φορά τις δυσκολίες και τις χαρές  που προσφέρει η Κλασσική Μαραθώνια Διαδρομή της Αθήνας..

Έζησα μαζί τους όλη την αθλητική τους προετοιμασία, τις ανασφάλειες, το άγχος, το πείσμα τους δηλαδή,   το τσαγανό που πρέπει κάποιος να έχει μέσα του για να τρέξει την μαραθώνια διαδρομή και  να κάνει το  αδύνατο - δυνατό. Το αποτέλεσμα  της Κυριακής, όταν καθίσαμε μαζί αρχικά στην αφετηρία στον Μαραθώνα και μετά είδα τον Γιάννη και την Μαρία να περνάνε την γραμμή του τερματισμού στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με δικαίωσε.

Η προετοιμασία τους  ξεκίνησε δύο  χρόνια πριν με την συμμετοχή τους δύο φορές  στους αγώνες των  10 χιλιόμετρα στην Αθήνα  και άλλες τόσες στο ημιμαραθώνιο δρόμο Πύργου -Αρχαία Ολύμπια. Στις όποιες αμφιβολίες μου για αυτούς, δηλαδή αν τα καταφέρουν  ή όχι: άκουγα πάντα  μια ακαθόριστη  φωνή μέσα μου να επιμείνω παρά τους κινδύνους για το μεγάλο τόλμημα και έτσι συνέχιζα να τους παροτρύνω αναλαμβάνοντας ρίσκα και να τους καθοδηγώ πνευματικά και ψυχικά για τον μεγάλο άθλο εμφυσώντας τους το σύγχρονο νενικήκαμεν.

Πάντα με  βασάνιζε αυτό το  Γιατί;

«Μπράβο!!!Πάντα δυνατός! Μας δίνεις το παράδειγμα!»     μου είπε πρόσφατα μια αγαπημένη φίλη -δρομέας που με ξέρει καλά - χαρτογραφώντας με τον δικό της τρόπο την ψυχή μου -αθλητικά,  στον δικό της προσωπικό τομογράφο και έτσι το συνειδητοποίησα και απάντησα στο γιατί που με βασάνιζε. Ο ανιδιοτελής λαϊκός αθλητισμός   είναι τρόπος καθημερινού  Βίου, σκέφτηκα.

Μα τι είναι:  Τρόπος Αθλητικού  Βίου αναρωτήθηκα; Τι είναι ο χρόνος και οι αθλητικές επιδόσεις; Αφού η ζωή του ανθρώπου  είναι φθαρτή   μπορεί  ο χρόνος να είναι τρόπος αθλητικού  βίου. Η εστίαση στον χρόνο που εκδηλώνεται με το «πόσο γρήγορα  έτρεξες» αφορά το φθαρτό μέρος της ζωής αφού κανείς δεν μπορεί να αντιστρέψει την φθορά του σώματος που επέρχεται με την πάροδο  του χρόνου. Αντίθετα ο τρόπος που τρέχεις, το  πως τρέχεις, είναι το άφθαρτο το αναλλοίωτο στοιχείο, αυτό που δεν υπόκειται στην φθορά και θα σου επιτρέψει να τρέχεις μέχρι τέλους .

«Η Συμμετοχή,  ο Τερματισμός και το Ευ Αγωνίζεσθαι» αποτελούν άφθαρτα στοιχεία του λαϊκού Αθλητισμού και  περιέχονται στον όρκο του μαραθωνοδρόμου που δώσαμε όλοι οι δρομείς στην αφετηρία στον  Μαραθώνα. "Πάνω στη σάρκα τους ριζωμένη παραμένει η αρετή και η τόλμη, η ανδρεία και η θέληση για ευγενή αγώνα, για ειρήνη, για λευτεριά, για υπέρβαση και νίκη. Τα  τύμπανα ποτέ δεν σταμάτησαν  να ηχούν. Οι ακοίμητοι μαχητές παίρνουν  παράγγελμα  εκκίνησης. Αρχαίοι πολεμιστές τους έχουν αφημένα κειμήλια στον τύμβο  του Μαραθώνα" σκέπτεται και γράφει η Μαρία  Κολοβού Ρουμελιώτη (από την στιγμή της  εκκίνησης, περνώντας τον  Τύμβο του Μαραθώνα  και τρέχοντας προς το Παναθηναϊκό Στάδιο) στο αδημοσίευτο ποίημα της «Στον Μαραθώνα».

Τρέχοντας, λίγο πριν τον Τύμβο, συνάντησα την Μαρία και τον Γιάννη.  Ήμουν με την Κατερίνα.  «Καλό αγώνα και καλό τερματισμό» τους ευχηθήκαμε και τους προσπεράσαμε.

Γύρισαν την πλάτη και μας χαμογέλασαν. Το άγχος τους είχε υποχωρήσει και  είχε γίνει χαρά συμμετοχής και καλού αγώνα. Ένοιωσα την ανάγκη να τους κρατήσω κοντά μου αλλά αυτό ήταν αδύνατο γιατί τους είχαμε ελαφρώς περάσει πάντα με την Κατερίνα δίπλα μου. Τότε άρχισα να σκέφτομαι για αυτούς ήταν μια άλλου είδους επαφή.

Σκέφτηκα ότι  στην πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου της «΄Αλφες» που έγινε πρόσφατα, η Μαρία μίλησε για Αγάπη και Αντίσταση . Τότε  κοίταξα γύρω μου, είδα την Κατερίνα,  μάνα με δύο παιδιά, σκληρά εργαζόμενη  να ξανατρέχει Μαραθώνιο.  Ο σύζυγος της Γιάννης Λάζαρος,  για πρώτη φορά  έτρεχε στα 5 χιλιόμετρα, συνάδελφοι και φίλοι από την Πάτρα, ο Δημήτρης, ο Λάκης, ο Ανδρέας, ο Γιώργος όλοι μαζί. Σκέφτηκα, αν η Ελλάδα ήταν ένας μικρός  Μαραθώνιος δρόμος και διακατέχεται από  τα ιδανικά του, θα είχαμε  πτωχεύσει;

«Οι Μαραθωνομάχοι ακόμα πολεμούν. Ποτέ δεν επαναπαύτηκαν.» συνεχίζει να γράφει η Μαρία. Είναι  το μήνυμα που όλοι οι Έλληνες πρέπει να φέρουμε από το Μαραθώνα στην Αθήνα. «Το σύγχρονο νενικήκαμεν».

Το μήνυμα αυτό μεταφέρθηκε και θα μεταφέρεται από την Λέσχη Φαέθων προς κάθε κατεύθυνση και παρότι  το ποίημα  παραμένει ακόμα ανεπίδοτο   έχει ήδη βρει τον παραλήπτη του.