ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΚΑΤΙ Του Γεράσιμου Μ. Λυμπεράτου – Σύδνεϊ

                               ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΚΑΤΙ

(Του Γεράσιμου Μ.  Λυμπεράτου – Σύδνεϊ)

Περίμενε στο σκοτάδι της νύχτας

παράπλευρα της εκκλησιάς

για ν’ ακούσει

το χαρμόσυνο ήχο της Αναστάσιμης καμπάνας.

Ήταν  ένας άνθρωπος  απελπισμένος,

θύμα του σκληρού καιρού του

και  κάτι τον έσπρωχνε προς τα εκεί.

Ίσως η παιδική ανάμνηση,

οι κρότοι των βεγγαλικών,

το άναμα της Πασχαλιάτικης λαμπάδας.

Μπορεί ακόμα

και το ξανάναμα των αστεριών στα βάθη της ψυχής του.

Κι όταν επιτέλους

πολλές φορές η καμπάνα ήχησε «Χριστός Ανέστη»

αυτός δεν έφυγε, έμεινε εκεί  για λίγο ακόμη.

Γιατί δεν άντεχε

τις σπάνιες αυτές στιγμές να τις χάσει,

όταν η καμπάνα θα σιγούσε.

Ξαναγύρισε σπίτι ωστόσο 

κι άφησε την πόρτα της ψυχής του ανοιχτή

για να μπαινοβγαίνουν

οι ψαλμωδίες της Ανάστασης.

Χριστός Ανέστη… Αληθώς Ανέστη…

Ειρήνη, Αγάπη.

Και χάρηκε πολύ.

Πίστεψε πως η ανάσταση του Κυρίου

είχε νικήσει τον θάνατο  κι η αγάπη

θα σηματοδοτούσε σοβαρές εξελίξεις

στους πολύπαθους ανθρώπους.

Κάποια στιγμή μάλιστα

είπε να πιει κρασί και να χορέψει,

όχι για άλλο λόγο αλλά γιατί τόχε δεδομένο

πως θα ξημέρωνε ένα«καλλίτερο αύριο».

Τίποτε από όλα αυτά όμως.

Με το χάραμα ξεχάστηκε το «Χριστός Ανέστη.»

Οι πολεμικές κραυγές ξανά και πάλι απειλητικές.

Κάπου κάποιοι

Στα βάθη του κόσμου αιμοραγούσαν 

Κι άλλοι,

πέθαιναν από τις βόμβες των πολέμων.

Κάποιοι συνέχιζαν να σηκώνουν στους ώμους τους

τον σταυρό του μαρτυρίου

και το Αιγαίο αδιάκοπα

ξέβραζε πτώματα προσφύγων.

Αυτός ο Άνθρωπος περίμενε κάτι. Μα δεν ήρθε.

Κι ήταν σαν ο Χριστός να μη αναστήθηκε ποτέ!

(Σύδνεϊ 2016)

Γερ. Μ. Λυμπεράτος